Don't be so shy

Iedereen zat binnen omdat het buiten “te slecht weer” was. Het was zomer, maar zomer had ook regendagen en licht onweer. Vandaag was zo’n dag dat iedereen vanuit het raam zat toe te kijken hoe het water uit de hemel viel en al hun leuke activiteiten verpestte. Op zo’n momenten had je twee soorten mensen, degene die binnen zaten en liever niet nat wilden worden en degene die naar buiten trokken omdat regen ook zo wel zijn charme had. Het was niet koud, de warmte drukte op het eiland dus de regen gaf iets aangenaams. Jupiter zat tussen die twee groepen in, ze hield van de regen omdat ze het onder controle had maar ze was evenzeer de persoon die van binnen uit toe keek en liever niet naar buiten zou gaan in dit weer. Vandaag was anders, het had in weken niet meer geregend en ze hunkerde naar wat van haar mutatie. Dus ze was getransformeerd, naar de enorme condor die ze een groot deel van haar tijd in Peru was geweest. Met een spanwijdte van 3.20m was ze officieel Genosha’s grootste vogel voor vandaag. Haar enorme vleugels streken over het wateroppervlak van de onrustige zee alvorens ze hoogte maakte, zich liet mee glijden over de wind en de regen haar deed verfrissen. Het voelde goed, het gevoel van het zachte onweer die er was geweest gaf haar een zekere macht en dat op zijn beurt zorgde voor een heel erg zelfzekere Faye Jupiter Jones.

Natuurlijk had haar kamergenoot het raam toegedaan. Wat ervoor zorgde dat ze via de trappen moest gaan. Ze landde en transformeerde terug naar haar menselijke lichaam, kletsnat maar met die glimlach op haar lippen waarmee ze de wereld aan kon. Haar kamer had ze voor zich alleen, wat betekende dat ze wat muziek aan stak en haar al zo perfecte ochtend nog beter kon verder zetten. Veel te hard, veel te luid tot groot ongenoegen van de buren maar wat kon het haar op dat moment schelen. Ze nam een douche, bleef wel een uur voor haar kleding kast talmen naar een goede outfit. Niet zozeer dat ze twijfelde over wat ze moest aantrekken met dit weer maar eerder naar iets dat haar al zo’n “goede” humeur nog meer benadrukte. Niet iets elegants, meer iets uitdagends, iet wat haar nog zelfzekerder maakte dan ze al was. Dus ze koos voor een kort rood jurkje, met het vertrouwde leren jasje en haar veterbotjes. Ze droogde haar haren, stak het op en deed een ketting om.

Binnen was het veel drukker vanwege de regen, plus het was een uur waarbij iedereen ergens naartoe wilde gaan. Faye wandelde door de gang, haar handen in een nonchalant gebaar op haar rug, haar ogen zo zelfzeker en dominant als ze maar kon zijn en een kleine mondhoek omhoog getrokken in een halve glimlach. Haar grootste vijand was nog altijd verveling en aangezien ze geen lessen in het vooruitzicht had, niet dat ze vaak aanwezig was in die, had ze dus op dit moment niet meer te doen dan mensen horen mopperen over het weer. Ze wandelde de lounge binnen, sommigen gaven haar een snelle blik of gingen aan de kant. Die attitude van haar gaf haar niet meteen alle vrienden van de wereld, al zeker niet in die soort “buien” van haar. Ze bleef een tel lang staan, nam de drukte op in één snelle beweging. En dan gleed haar blik terug, naar een jongen die haar kant stond uit te kijken met die blik van “kom en daag me uit”. Om het nog beter te maken lagen er drie wolven naast hem in de zetel, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Haar voeten brachten haar opnieuw in beweging, terwijl haar ogen van de ene wolf naar de andere ging terwijl ze dichter naar hem toe bewoog. Uiteindelijk kwam haar blik weer uit bij zijn ogen, die iets verdachts speciaal hadden. Al even onbewogen en dominantie was zijn uitstraling maar ook de hare. ‘Sinds wanneer claimen deze honden de zetel als de grond voor hen even zacht is.’ Wees ze met een vinger naar de wolven. Je zag geen afkeur in haar blik voor de beesten maar ze had nu eenmaal een ander favoriet dier en dat had vleugels. Zag je haar hier al zitten met een horde van de beste vogels naast zich … nee. Er konden daar andere mensen gaan zitten, niet dat het haar kon schelen. Hij had haar een blik gegund die haar aanzette erop in te gaan, ongeacht de gevolgen …
Outfit

Als je al alles op de wereld was geweest, van slaaf tot prinses en een echte koningin was het niet moeilijk voor haar om dit soort attitude te hebben. Grotendeels was het bescherming, alle onsterfelijken hadden een beetje bescherming nodig tegenover zichzelf. Ze gingen namelijk niet dood maar ze zagen alles rondom zich heen sterven. Dat deed iets met je, zelf als je zo harteloos kon overkomen als Faye dat deed. Ook deze plek zou op een dag wegsterven, in een oorlog misschien, of gewoon omdat er geen mutanten meer waren om te scholen. Als ze hier net lang genoeg zou blijven dan zou ze het misschien mee maken. Aan de andere kant was dit een plek waar ze voor eeuwig zou blijven. Ja, ze had haar plezier, meer plezier dan dat ze ergens anders waarschijnlijk had maar het zou niet blijven duren. Zij en Dante konden dan misschien de beste pranks boven halen maar ook dat zou niet blijven duren. Zij kon elk feestje een beter feestje maken maar ook dat zou uiteindelijk niet genoeg zijn. Technisch gezien was ze vorige week jarig maar wat hield dat in als je onsterfelijk was? Dus ja, Faye Jones was zo omdat ze geen saai leven wilde leiden. Doen was docenten zeiden was saai en dat was iets wat dominantie tegen werkte. Dat was de reden waarom ze zo zelfzeker en gracieus door de gang wandelde want zij wilde niet dat haar leven saai werd. En het enige om dat tegen te gaan was om de dominante te zijn en zo de uitdaging op te zoeken. Tenslotte kon ze onmogelijk de enige zijn die daar zo over dacht.

En het was alsof het haar op een bord werd voorgeschoven, letterlijk, een bank met een jongen en drie wolven stonden daar gewoon voor haar om op in te gaan. En sommige studenten leken dat te merken want van zodra Faye de ruimte was binnen gewandeld keken ze eens twijfelt van de jongen naar haar en weer terug. Sommigen wandelden naar buiten en Faye keek ze met een typische frons na. Wat dachten ze dat er ging gebeuren? Ze was dan misschien wel vaag een probleemzoeker maar ze zou nu ook niet voor de lol midden in de lounge beginnen vechten. In ieder geval waren er een paar studenten die dachten dat het veiliger was om gewoon te gaan. Hun probleem, meer plek voor haar dan, al wilde ze nu wel exact dat plekje naast hem hebben, zo ongeveer daar waar de twee wolven samen kwamen.

Ze hield haar handen nog steeds op haar rug terwijl ze met die nonchalante zelfzekerheid naar hem toe wandelde, iedere voet mooi voor de andere waardoor haar beweging nog gladder en perfecter leek. Er was één wolf die naar haar opkeek, ze keek terug, probeerde uit te vissen of daar inderdaad een eigen bewustzijn achter zat of als het net was als zij met haar vogels bezig was, ze deden wat je hen vroeg. De wolf legde zijn kop terug neer en ze verlegde haar blik naar de jongen. Haar duim streek langs de nagels van haar andere vingers terwijl ze bedenkelijk naar de wolven keek bij zijn woorden. Dus hij was hier “grote boze wolf” in het spel, de baas, hun leider … hun alpha? En ze had het zien aankomen dat haar woorden een even scherp antwoord zouden krijgen. Ze glimlachte, niet gemeend maar de lichte grijns was er. ‘Ik ben geen beest.’ Ze gebruikte expres niet het woord “dier” omdat het te mooi klonk voor deze situatie. ‘Misschien moeten ze maar een bordje bij de ingang hangen, dieren niet toegelaten. Of iedereen komt hier binnen gewandeld met zijn,’ ze zweeg en wees de drie wolven aan. ‘Moet ik jou vragen om ze te laten vertrekken of moet ik het hen vragen want ik zou graag,’ ze zweeg en wees naar de zetel waar één wolf lekker languit lag. ‘daar zitten.’ Ze lokte het gewoon echt uit en dat zagen de studenten rondom hen ook wel. Als hij dit met wolven wilde oplossen dan kon zij evengoed iedere vogel op dit eiland naar binnen roepen. Zoveel verschilden ze dus niet, alleen wist hij dat niet …
Outfit

Het was duidelijk dat hij er net hetzelfde over dacht als haar, zijn plaats, zijn eigendom en zijn regels. Want eerlijk, als zij daar had gezeten met een stuk of vijf vogels her en der verspreid over de bank dat het smeekte om aandacht van iemand die graag die regels net een beetje verschoof. Dus ja, het waren zijn regels hier, hij was de baas van dit spel en Jupiter wilde kijken in hoever ze de regels van het spel kon buigen. Niet dat ze op zoek was naar echte grote problemen maar het kon geen kwaad om een beetje onrust te stoken. Enkel en alleen de blikken van de andere studenten was al amusant genoeg. Faye wierp haar blik kort in het rond, niemand durfde echt frontaal hun kant uit te kijken en ze trok vragend een wenkbrauw op. Het lag niet aan haar dat ze zo argwaan waren over de situatie. Ze was dominant en ze had graag haar gelijk maar ze had nog nooit echt ruzie gezocht of problemen veroorzaakt … afgezonderd van haar plezier met Dante maar dat was het waard geweest. Dus misschien was hij wel degene waar ze allemaal een beetje meer voor op gingen letten. Faye liet haar ogen op hem rusten en ze begreep wel waarom ze het deden, hij zag haar er wel het type uit.

Ze vond zichzelf geen beest maar hij reageerde daar gelijk anders over. Er trok meteen een mondhoek naar boven, nouja, ze kon wel een “beest” zijn als ze wilde. Dat was vast wat hij ook bedoelde en dacht. ‘Hoe zou jij het dan doen? Zou je me gewoon voorbij wandelen moest ik daar,’ ze wees naar de zetel recht tegenover hem. ‘zitten met mijn deel van het dierenrijk?’ Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek naar de lege plaats recht tegenover hem. Ze zou het zo kunnen doen, wat een zicht zou dat wel niet geven. Hij met zijn wolven en zij met haar vogels. Ze vroeg zich af of de docenten zich zouden komen moeien.

Haar aandacht gleed immers al snel weer naar hem toen hij weer sprak. ‘Vrienden en familie.’ Vulde ze haar eerder onafgemaakte zin aan met zijn eigen gekozen woorden. Nu wist ze meteen hoe hij over zijn wolven dacht. Dat betekende ook dat ze geen van deze dieren persoonlijk zou moeten uitdagen of ze had meteen een hele pack op haar dak. En eerlijk, ze kon er eentje aan, twee misschien maar dit aantal plus de jongen zelf was voor haar een beetje te hoog gegrepen. Ze zou beroep kunnen doen om al haar eigen mutaties maar dan zouden ze beide bij een docent staan en was Faye een stapje dichter bij alles waar ze een hekel aan had. Dus toen ze hem vroeg of ze het hen zelf moest vragen had hij meteen zijn antwoord klaar. Ze kneep haar ogen een klein beetje samen en keek langzaam weer naar de wolven. Dit kon een doodleuke grap worden ook. De waarschuwing dat ze zijn dieren niet mocht aanraken nam ze aan met een zuinig glimlachje. ‘Ik zou niet durven.’ Glimlachte ze hem laconiek toe. ‘Hebben ze aanspreekbare namen?’ Vroeg ze uiteindelijk na een lange blik te werpen op de grootste wolf, wat? Je sprak een persoon toch ook aan bij zijn naam? …
Outfit

De honden reageerde niet echt op haar aanwezigheid. Ze deden niet super agressief of waren niet super beschermend tegenover hun baas, leider. Dus Faye ging er een beetje van onderuit dat ze heel goed konden aanvoelen hoe hun leider zich voelde. Als hij gespannen was zouden zij dat gegarandeerd ook doen. Het werkte hetzelfde als met haar vogels … al liep zei niet met een hele groep vogels dag in en uit door het school. Maar als ze bij haar zouden zijn dan zou het exact dezelfde situatie zijn. Zou ze er exact hetzelfde bij zitten en zou ze waarschijnlijk exact hetzelfde reageren als hij nu deed met zijn wolven. Het waren tenslotte wilde dieren en wilde dieren kon je niet zomaar naar je hand zetten, dus er moest iets van een band zijn, een mutatie die het mogelijk maakte. Maar het was een klein beetje een weerspiegeling van Faye, alleen met andere dieren en een ander persoon.

Zijn antwoord op haar eigen situatieschets deed haar kort haar mond een beetje openen waarna ze met een zacht knikje glimlachte. Hij zou het niet pikken, zoals ze had verwacht. Haar ogen gleden voor een seconde naar zijn grijns, naar de scherpe wolventanden alvorens ze hem weer aan keek. De arrogantie droop ervan af maar ze zag misschien veraf een beetje nieuwsgierigheid om wat ze net had gezegd. ‘Dus we zijn het over iets eens.’ Besloot ze te zeggen. Hij zou het niet pikken, zij wilde het niet pikken dus ze vonden op één vlak een beetje gelijkaardige grond. Ergens was het zonder dat ze tegenover elkaar zouden staan als rivalen, wat zou het geven als je twee dominanten als hen zou laten samen werken?

Toen hij begon zijn wolven voor te stellen volgde haar ogen zijn woorden naar elke wolf apart. Ze vernauwde haar ogen een klein beetje toen hij haar succes toe wende alvorens ze hem weer met een frons aan keek. Haar vogels hadden geen namen, grotendeels omdat ze niet of zelden bij haar waren. En nu moest zij vragen aan één van die wolven of ze wilden opschuiven, ze kreeg een sterk vermoeden dat ze hier evengoed voor schut zou kunnen staan. En hoe langer ze naar de wolven keek hoe meer ze besefte dat het daadwerkelijk zo zou zijn. Haar ogen gleden weer naar zijn geamuseerde blik. ‘Ik ga mezelf belachelijk maken, is het niet?’ Vroeg ze hem terwijl ze haar hoofd een beetje kantelde. Ze wilde haar “reputatie” niet naar beneden halen door hier tegen een stel wolven te zitten praten als ze bijna honderd procent zeker was dat er niets zou gebeuren. ‘Waarom is Sunndvar trouwens niet je rechterhand?’ Wees ze naar de zwarte massieve reu. Ze kon het gemakkelijk uitspreken, veel te vlot zelf, dank aan haar jarenlange leven. Het is toch logischer … rangorde ging volgens grootte en sterkte, Sunndvar was breder en groter dan de donkerbruine wolf die hij aanduidde en zei dat rechterhand was. Ze wandelde naar de rand van de bank, ging daar zitten zonder ook maar één van die wolven aan te raken. ‘Gaan jullie dan ook samen jagen? Rennen?’ Het klonk niet neerbuigend, ze vroeg zich gewoon af in welk opzicht hij anders was tegenover haar, of net hetzelfde. Ondertussen dacht ze natuurlijk verder …
Outfit

Ze zou zichzelf belachelijk maken … oh kijk, hij was zelf zo vriendelijk om te zeggen dat ze dat al had gedaan. Tja, het was Faye, ze moest altijd ergens wat aandacht op zichzelf zetten, goed of slechte aandacht, het kon haar eigenlijk weinig schelen. De leerlingen keken haar kant op, hun kant op en Faye keek achteloos terug. Sommigen rolden met hun ogen, anderen keken omlaag en sommigen staarden gewoon terug. Ze glimlachte, op een vaag instemmende manier terwijl haar ogen over de omgeving gleden. Uiteindelijk keek ze hem weer aan, recht in die zelfgenoegzame blik van hem. In zijn plaats zou ze waarschijnlijk ook zo kijken. Ze wist hoezeer ze hier een beetje in haar nadeel was, hij was hier eerst dus hij had het voor het zeggen. Zo werkte dat in de hiërarchie. Faye stapte er een beetje van terug maar was nog lang niet klaar om volkomen op te geven. Dus ging ze op zoek naar informatie. Om tegen hem te gebruiken? Waarschijnlijk niet, meer voor eigen belang. Het was anders, om twee dezelfde op een verschillend golflengte te zien. Ze zouden zoveel grootste dingen kunnen doen … althans, dat was wat ze in van die films allemaal zeiden.

Dus ze ging op de rand zitten, raakte geen enkele wolf aan al was het zo verleidelijk om een klein duwtje te geven. Maar daarmee gaf ze hem weer een punt extra en vroeg ze zich af of het nog de moeite waard waar om dit echt te willen winnen. Ze gaf niet graag op maar als het iets was wat Jacob haar indertijd had geleerd was het wel dat je wraak moest afwachtte tot het juiste moment. Misschien waren morgen de rollen omgedraaide, en dan had hij dikke pech. Dus ze vroeg naar de wolven. Ze zag dat het hem niet compleet aan stond om erover de praten maar hij deed het alsnog. Dat betekende dat hij ook een beetje in gaf op de situatie. Het was allemaal heel erg logisch in zijn wereldje, bij Faye was het vaak grootte en kracht die er toe deed, als het om vogels ging. Ze zette haar elleboog op haar knie en liet haar hoofd nonchalant op haar hand rusten. ‘Nee, dat zouden we niet willen he, dat hij je plaats in neemt.’ Zei ze op een sarcastisch onderdanige manier. Ze wilde het de wolf wel zien proberen, misschien zou ze hem nog een handje helpen ook.

Haar volgende vraag, ze vroeg maar om te vragen eigenlijk, werd niet meteen beantwoord. Enkel dat knikje. Ze zou hem wel eens willen zien rennen door het bos, met een stel wolven achter zich aan. Ze kon bijna wedden dat hij kon shape shiften, dan zouden ze zeker niet zoveel van elkaar verschillen. Maar hij ging er niet op in en stelde haar exact de vraag terug die ze verwachtte te horen. Haar blik gleed naar het openstaande raam. Er zat een kleine valk op de vensterbank, het keek haar aan voor het over de drempel sprong en de lounge binnen vloog, over zijn hoofd naar de zetelrand. ‘Dat deel.’ Wees ze richting de kleine valk. De ene wolf keek plots op naar zijn meester, die dan nog eens in het frans sprak alvorens hij van de bank ging. ‘Dat zou zeker een belachelijk scenario geworden zijn.’ Merkte ze voor zichzelf op terwijl ze goed ging zitten op de bank. ‘Bedankt.’ Ze keek naar de wolf en dan terug naar de jongen. ‘Niet voor jou.’ En er kwam een korte scheve glimlach op haar lippen. Straks kreeg ze er nog plezier in …
Outfit