A little.. victorious

Het feit dat hij al enkele jonge leerlingen naar binnen zag rennen was al teken genoeg voor hem om overeind te komen uit zijn stoel. Het afgelopen half uur had hij in de living room doorgebracht onder constant geijsbeer. Het was de hele tijd redelijk licht gebleven, waardoor naar buiten gaan voor hem niet echt een optie was, tenzij hij constant zijn mutatie moest willen gebruiken. Nee man, dat kostte hem te veel moeite en concentratie die hij misschien wel voor andere dingen zou willen gebruiken. Toen hij zijn hoofd tegen de rugleuning van de stoel had gelegd was hij na een tijdje bijna in slaap gevallen, maar het geluid van opgewekte kinderstemmen deed hem opkijken. Christophe gebruikte zijn hooghartige, koele blik om die kinderen niet uit te nodigen dichterbij te komen en zette wat meer schaduw in op de plek waar hij zat, zodat die jonge rakkers hem echt niet zouden benaderen. Het leek wel effect te hebben, want ze verdwenen al snel naar een andere ruimte. Vervolgens kwam Christophe uit zijn stoel, opeens met een tevreden glimlach op zijn gezicht, en pakte zijn jas van de armleuning van de stoel om daarna richting de uitgang van het schoolgebouw te lopen.
Bijna was hij recht in een poel van zonlicht gaan staan. Het laatste beetje licht van de dag leek het wel, want de zon stond op het randje om geheel onder te gaan. Nog net op tijd wist hij zich vast te grijpen aan de deur post en zwiepte zijn voet de andere kant op. Hij plaatste zijn eerste stap net buiten het vierkant der zonlicht en haalde opgelucht adem. Het zou toch wat zijn geweest om met de reden ‘ik ging naar buiten’ naar de schooldokter te gaan. Dit maal met wat meer oplettendheid begon Christophe aan zijn nog niet uitgestippelde route naar wist hij veel waar. Bijna elke avond maakte hij wel een wandeling. Misschien als excuus om niet de hele tijd met Ivy te moeten optrekken, die bofkont verdiende ook wat rust van zijn geweldige aanwezigheid, of misschien had hij echt frisse lucht nodig zoals iedereen steeds zei. Hij nam het pad dat door het bos liep, maar herkende de plek niet waar hij met Allison een klein sneeuwballengevecht had gehouden, zonder sneeuw leek het nergens op. Uiteindelijk bleek het bos minder groot dan hij had verwacht, want de dichte rij boomstammen leek al snel uit te dunnen en de vaste bosgrond maakte plaats voor los zand. Christophe fronste, draaide zich een halve slag om en verbaasde zich om het korte pad dat hij blijkbaar genomen had. Ah well, er leek ook hier niet echt een spoor van leven te zijn en dat was de enige eis die hij stelde aan zijn reis. Nog altijd met die tevreden smirk liep hij over zijn nieuw gekozen pad, alleen dit pad leek hem wat meer tegen te zitten. Binnen de kortste keren merkte hij de hoeveelheid zand op die zijn schoenen in was geslopen. Ja, natuurlijk..
De rust leek ook niet helemaal te zijn wat hij had gehoopt. De zee ruiste over elk ander geluid heen. Het uitzicht was dan wel mooi, maar de geluidskwaliteit kon zeker verbeterd worden.