₪ Oogkleur: Lichtblauw ₪ Haarkleur: Donkerbruin ₪ Lengte: 1.60 m ₪ Bouw: Normaal / Slank ₪ Tattoos: Kan niet
MUTATION
₪ Mutatie: Immortality - Mind Control - Shattering Voice
₪Immortality₪
Loreyna kan niet sterven. Niet als ze zelfmoord zou willen plegen, niet als ze vermoord zou worden, ook niet aan verwondingen of ziektes. Haar huid is onaantastbaar. Dit betekend echter niet dat het haar geen pijn doet om te proberen haar te verwonden, dat doet het wel. Het voordeel licht voor de hand: Ze loopt nooit met een open wond of een litteken, heeft altijd overal tijd voor omdat ze toch niet dood kan. Twee nadelen van haar huid zijn dat ze ooit een tattoo wilde, maar de naald kon er niet door heen, en als ze bewusteloos raakt of een probleem heeft binnen in haar lichaam, dan kan ze geen injecties krijgen. Ze zou geen operaties kunnen ondergaan en aan zo'n inwendige verwonding zou ze ook niet dood kunnen gaan, ze zou alleen voor eeuwig moeten leven met de pijn. Een nadeel van haar onsterfelijkheid is dat ze bindingsangst heeft, ze zal bijna altijd afscheid moeten nemen van dierbaren en daarom vermijd ze gehecht te raken aan mensen. Ook een probleem is dat ze niet met ze mee groeit, ze blijft altijd even jong en kan nooit te lang op een plek blijven omdat er dan gemerkt word dat ze niet ouder wordt.
₪Mind Control₪
Alles wat ze zegt is een bevel, een bevel waarbij je niet anders kan dan het opvolgen. Als ze zegt 'Spring' dan spring je, of je nou wil of niet. Als ze zegt 'Blijf springen' zul je blijven springen tot je sterft van uitputting. Ze hoeft het niet perse in de gebiedende wijs te zeggen, als ze bijvoorbeeld stelt dat je je erg bang voelt, voel je je oprecht bang op dat moment. Deze mutatie kan ze niet beheersen in de zin van aan of uit zetten, ze kan hem wel sterker maken, maar hij loopt altijd. Hierdoor moet ze altijd uitkijken wat ze zegt. Een feit is dat ze nog nooit in haar leven iets betaald heeft, in geen van de 300 jaren dat ze al leeft. De mutatie is echter erg gevaarlijk in combinatie met haar opvliegende karakter, aangezien ze het niet erg vind om mensen pijn te doen of mensen zichzelf pijn te laten doen. Soms wil ze dat eigenlijk niet, maar is ze te boos of te koppig om er wat aan te doen.
₪Shattering Voice₪
Als Loreyna schreeuwt als ze erg emotioneel is, kan haar stem fysieke schade toebrengen aan voorwerpen. Deze mutatie heeft zich langzaam steeds meer ontwikkeld. In het begin was het dat lichte voorwerpen een beetje trilden, later dat dingen omvielen of dat er glas sprong, maar tegenwoordig kan ze er zelfs vloeren en muren mee laten scheuren. Bij voorwerpen is het erg schadelijk, wezens krijgen er een moordende hoofdpijn van en het blijft soms tot een paar uur in je hoofd zitten. Ze kan dit niet vaak. Maar eens per maand. Ze kan het ook niet aan zien komen en hoe erg het is verschilt per keer.
₪ Alias: Vox
FAMILY
₪ Vader: Ben Rodgers, dood ₪ Moeder: Alice Rodgers, dood ₪ Broers/zussen: Oudere zus, Celine Rodgers, dood
HISTORY
Loreyna heeft haar eigen ouders nooit gekend, ze is te vondeling gelegd en opgenomen bij haar pleegouders Ben en Alice. Deze mensen hadden al een kind. Celine. Er was niets of niemand waar ze meer van hielden. Ben was een strenge man, hij werkte bijna altijd, en was er nooit om te zorgen voor de kinderen. Alice was bang voor hem. Hij sloeg niet, maar hij schold alles en iedereen uit. Hij schreeuwde wanneer het maar kon. Alice' reactie was om met hoofdpijn haar bed in te duiken, van het toneel te verdwijnen, of gewoon aan zijn kant te gaan staan. Celine kon er wel tegen, haar mening werd meestal ook wel geaccepteerd. Als ze een argument had waarom zij gelijk had en haar vader niet, dan lachte hij en zei hij dat ze gelijk had. Als Loreyna hetzelfde had gezegd, was hij bozer geworden en had haar naar haar kamer gestuurd, zonder eten naar bed. Celine en zij deelden een kamer en Celine kwam dan ook altijd naar haar toe om haar te troosten en smokkelde eten mee van tafel. Loreyna hield van haar zus. Ze was er altijd voor haar, maar ze was ook jaloers op haar. Celine was geliefd in het dorp en bij hen thuis. Loreyna werd raar gevonden. Celine kreeg altijd alles wat ze wilde, maar Loreyna niet, hoe lief ze het ook vroeg. Op een bepaald moment, toen ze 11 jaar oud was, kreeg ze ruzie met haar pleegvader. Het sneeuwde erg hard buiten en Loreyna had brandhout moeten halen. Toen ze hiermee terugkwam, was ze erg laat. Ze had buiten in de sneeuw gespeeld, maar haar vader was boos. Het hout was nat. De bedoeling was dat het hout droog bleef omdat het anders niet brandde. Hij schreeuwde dat Loreyna nooit meer naar buiten mocht als het sneeuwde en toen had ze er genoeg van. 'Back off!' riep ze, en tot haar verbazing liep Ben achteruit. Hij leek ook verbaasd te zijn en toen ze dat zag beval ze hem naar buiten te gaan zonder jas en daar te blijven zitten tot het niet meer vroor. Dit gebeurde pas twee dagen later en de man was niet meer in leven. Al die tijd zei Loreyna geen woord, haar moeder en zus smeekten haar hem naar binnen te laten, maar dat deed ze niet. Toen het te laat was keek haar zus haar nooit meer aan en Loreyna ging de stad uit en kwam niet meer terug.
De jaren erna reisde ze van gezin tot gezin en legde iedereen haar wil op. Verbitterd profiteerde ze ervan dat niemand een andere keus had dan haar haar zin te geven, maar uiteindelijk begon ze zich te vervelen. Alles bleef hetzelfde, ze was toe aan verandering. Reyna verhuisde naar Amerika en ging daar op zichzelf wonen. Ze deed eigenlijk alles waar ze zin in had, tot ze bijna 30 was en er nog precies zo uitzag als toen ze 17 was. Hier schrok ze niet van. Een van de dingen waar ze erg goed in was geworden was zichzelf overschatten.
Ze ging weer reizen en bleef op de meeste plaatsen lang genoeg om de taal te leren. Hierdoor spreekt ze Engels, haar moedertaal, Frans, Duits, Spaans, Portugees en Russisch vloeiend, bij de rest heeft ze minder haar best gedaan of is ze gewoon gestopt met de taal leren. Na 60 jaar ging ze terug naar Blackpool. Hun huis was weg, haar moeder was dood en haar zus wars niet meer in het stadje. Ze ging er een paar jaar later weer weg, maar bleef wel in Engeland. Onbewust hopend haar zus weer te zien.
In Dover ontmoette ze een jongen. Oliver was niet haar eerste liefde, maar wel haar hevigste. Het was inmiddels 1908, en jaren geleden dat ze voor het laatst iemand vertrouwd had of lange tijd met iemand had doorgebracht. Hij was de eerste die ze vertelde over haar mutatie, maar hij vond het niet erg. Hij wilde haar er wel in trainen. Haar Shattering Voice had ze al heel lang geleden ontdekt, maar nooit echt gebruikt en opdat moment kon ze er een glas water mee laten omvallen, maar niet veel meer. Zoals beloofd trainde hij haar, en haar stem werd steeds sterker en het bereik van haar bevelen steeds groter. Maar toen de tweede wereld oorlog uitbrak ging het mis. Oliver verraadde haar. Hij vertelde wetenschappers over haar mutatie en gaf het het idee om er een wapen van te maken. Hij verdoofde en verkocht haar. De wetenschappers zetten haar gevangen in een geluidsdichte kamer met een laag water om de vloer. Elke keer dat ze bloed nodig hadden of tests wilden doen lieten ze een stroomstoot door het water gaan waardoor ze knock-out ging en ze de kamer veilig in konden.
Maar Loreyna kreeg een plan. Ze trok haar kleren uit en legde ze op het bed, daarna ging ze in het water liggen, dat gelukkig steeds ververst werd, en dronk ze tot ze niet meer kon. Dit deed ze zo vaak mogelijk, tot er te weinig over was om op te drinken. Ze vouwde haar kleren en deken op en legde ze van groot naar klein op elkaar in het laagje water. Daar ging ze op staat tot de stroomschok kwam. De jonge vrouw die binnen kwam had een naald in haar handen. Ze kwam om bloed af te nemen. Ze schrok toen ze Loreyna zag en wilde terug rennen, maar Loreyna was haar voor. 'Blijf staan, wees stil.' De vrouw stopte met bewegen en maakte geen geluid. Ze beval de vrouw om haar kleren aan haar te geven en ze kleedde zich om, waarna ze de deur uit liep en die op slot draaide. Ze kon een heel stuk doorlopen, zonder iemand tegen te komen, maar het gebouw was een doolhof. Het duurde minstens een uur voor ze een raam zag. Het raam zat hoog in de muur en e zag nog maar net de buitenwereld als ze op haar tenen stond, maar de onderkant van het raam zat wel tegen de grond aan, wat betekende dan ze in de kelder was en een trap omhoog moest zoeken. Een pijnscheut trok door het midden van haar rug alsof er een kogel doorheen geschoten werd. Loreyna viel, maar raakte niet buiten westen. Ze keek om, er stond een man. Het pistool trilde in zijn uitgestoken hand en de angst droop van zijn gezicht. 'Schiet jezelf door je hoofd.' Hij aarzelde geen moment. Nu droop er geen angst meer van zijn gezicht. Nu was het bloed. Ze zag het modderspoor van zijn laarzen en volgde het naar de deur waarachter zich haar trap bevond. In haar hoofd bleef ze herhalen dat ze niet anders kon, het was hun schuld, zij hadden haar gevangen gezet, zij stalen haar bloed, het was Olivers schuld.. Het wás Olivers schuld. Hij had haar verdomme verkocht. Verkócht! Ze begon te rennen, ze had de wereld zien veranderen, ze had de mensen zien gaan en komen, maar ze had nooit begrepen waarom ze zo wreed waren, waar ze toe in staat waren, wat ze deden voor geld en macht. De begane grond van het gebouw was erger dan de kelder. Ze stond boven aan de trap, aan het begin van een brede gang met aan beide kanten vijf deuren. Voor elke deur stond een man met een geweer. Loreyna ademde steeds zwaarder, en de woede in haar kropte zich op. De mannen draaiden zich naar haar toe en richtten hun wapens. Alles uit haar lange leven kwam in een opwelling van razernij als een kreet uit haar mond met de woorden 'Vermoord elkaar'. De mannen begonnen op elkaar te schieten, de houten deuren spleten, de vloer scheurde en het plafond begon af te brokkelen. Loreyna rende naar de deur aan het eind van de gang en trok hem open. Het licht verblindde haar net als de tranen die over haar wangen stroomden. Overal om haar heen lagen mensen in kleine groepjes op de grond. Allemaal dood, behalve een. Het was een oudere vrouw die huilend over een oude man gebogen zat. 'Help!' riep ze naar Loreyna. Het meisje stond daar. Zwijgend, trillend. Uitgeput. Uiteindelijk liep ze naar de vrouw toe en hielp haar overeind. 'Het spijt me zo' zei ze. de vrouw begreep haar niet, maar Loreyna legde het ook niet uit. Ook hier waren de muren en de vloer gescheurd, en buiten lagen dode mensen. Neergeschoten, gestoken of gewurgd. Toen ze besefte wat ze had gedaan vluchtte ze weg. Ze bleef niet langer dan een paar weken, en later nooit langer dan een jaar op een plek, tot ze gevonden werd door een groep mutanten die haar vertelden over het eiland en ze besloot met hen mee te gaan.
