Conor Falk

General

[Full name: Conor Falk
[Nickname: -
[Alias: Mozart
[Age: 18 years
[Birthday: 27|01|2017
[Place of birth: Brighton, United Kingdom
[Sexual orientation: Hetero

Personality


Conor is iemand die zich perfect in zijn eentje kan vermaken. De kleinste dingen kunnen hem  uren bezighouden, van een spelletje op de gameboy of playstation tot het schrijven van een nieuw lied. Als hij mag kiezen vertoeft hij natuurlijk liever in het gezelschap van andere personen, en het liefst personen die zelf net zoals hem houden van lachen en plezier maken. Het staat dan ook bijna op zijn gezicht geschreven dat hij iemand is die enorm veel houdt van grapjes maken en streken uithalen, al zullen het nooit gemene dingen zijn. Conor is iemand die ook heel gemakkelijk vriendschappen maakt. Naast het feit dat hij een voorliefde heeft voor vrolijke dingen, kan hij ook een heel gevoelig persoon zijn. Problemen van anderen trekt hij zich ongelofelijk hard aan en kan er soms zo in op gaan dat hij zich net zoals de persoon met het probleem voelt, miserabel. Een held in het vinden van oplossingen is hij niet, maar als er een gezicht zou plakken op de uitspraak ‘een luisterend oor zijn’, zij dat zeker en vast het gezicht van Conor zijn. Een probleem of geheim bij hem meer als veilig.
Zijn keuze van muziek varieert enorm van zijn gemoedstoestand. Als hij blij is loopt hij de hele dag door vrolijke muziek te maken, waardoor de mensen rondom hem dat ook worden. Maar op slechte momenten zijn het eerder melancholiek klinkende liedjes. Muziek is ook een van de weinige dingen waar hij troost in kan vinden als hij het moeilijk heeft. Voor hem heeft het meer betekenis dan wat het voor eenieder ander persoon heeft.

Loves: Skateboarding – Smiles – People who try to sing even tho they can’t – Dancing – Videogames - Food

Hates: Heights – Silence – Lying – Being hungry - Barking dogs

Appareance

[Eyecolor: Blue
[Haircolor: Brown
[Build: Average|Narrow
[Height: 1,77m
[Birthmarks | scars: Een klein moedervlekje onder zijn linkeroog
[Typical: Verkiest tijdens het praten vaak lyrics van liedjes in de plaats van zinnen
[Clothing: Zijn kledingsstijl is heel variërend, het loopt van nette pakken met een strikje tot een gehavende jeansbroek, losse sweater en een pet op zijn hoofd. Voor een jongen heeft Conor een goede smaak voor kledij.

Family

Dean Falk † + Helen Dion
Jack Falk + Anna Falk

History

Achttien jaar geleden werd Conor geboren, maar niet zoals de meeste kinderen in een ziekenhuis of in het huis van de ouders. Zijn vader en moeder waren al negen maanden in blijde verwachting van hem, maar net rond de periode waarop de moeder zou moeten bevallen was er een enorm festival. Eentje dat ze beide voor geen geld wouden missen aangezien het de plaats was waar ze elkaar drie jaar geleden hadden leren kennen. Zowel Helen als Dean waren van kinds af aan opgegroeid in de muziekwereld en alles wat er bij kwam kijken, het festival was dan ook een van de hoogtepunten van hun jaar.
Tijdens het optreden van Coldplay brak Helen haar water heel onverwachts. Het was enorm druk op het festival en weggeraken was een hele klus. Het bleek dan ook dat ze de tijd niet hadden om nog tot in het ziekenhuis te geraken, waardoor de enige optie voor Helen was om in het midden van de festivalweide te bevallen. Tientallen mensen waaronder een dokter sprongen haar te hulpen samen kregen ze Conor veilig en wel ter wereld. In de plaats van dat de baby begon te huilen, kreeg hij een lachje op zijn gezicht en weerklonk er dezelfde melodie als het liedje dat Coldplay als laatst gespeeld had voor er heel de commotie rond Helen ontstond. Adventure of a lifetime. De melodie leek uit het volledig lichaam te komen in de plaats van enkel uit zijn mond, alsof hij een levende jukebox was.
Conor groeide uit tot een creatieve, talentvolle tiener. Zo eentje waar de universiteiten hém contacteerde in de plaats van dat hij hén moest contacteren. Maar eigenlijk was het geen grote verassing. Elk muziekstuk dat Conor hoorde kon hij volledig ontleden, hij hoorde elk muziekinstrument, elke klank afzonderlijk alsof het een boek was waarvan je het lettertje per lettertje kon lezen. En dat was nog niet alles, hij kon de muziek perfect naspelen op eender welk instrument, zonder dat hij het instrument ooit had leren bespelen. Het waren aangeboren reflexen, het zat in zijn genen. Daarnaast kon hij ook via zijn lichaam elk geluid dat hij ooit gehoord had nadoen, al hield hij dat voor zichzelf om geen argwaan te wekken.
Bij zijn thuis waren ze enorm fan van hem en zijn mutatie, thuis was ook de plaats waar hij zich wel volledig kon laten zien zonder bang te moeten hebben voor gevolgen. Conor werd alsmaar meer en meer gecontacteerd door bekende artiesten om samen met hen nummers te schrijven en spelen. Net zoals dat hij een brief van Oxford toegestuurd kreeg toen hij amper in het derde middelbaar zat. Zijn leven was veel te mooi om waar te zijn, zeker toen zijn ouders hem ook nog eens vertelden dat hij binnenkort een broertje en een zusje zou krijgen, zijn moeder was namelijk in verwachting van een tweeling.
Conor maakte zijn middelbare school netjes af voordat hij aan zijn carrière in Oxford kon beginnen. Zijn broertje en zusje waren uitgegroeid tot aardige peuters van 4 jaar en Conor zelf was 17 jaar. Kortom, hun muzikale leventje was perfect. Totdat het noodlot toe sloeg en zijn vader ongeneeslijk ziek werd. Op minder dan een halfjaar verloor Conor zijn vader, en voor een stukje ook zijn moeder die het verdriet niet verwerkt kreeg. Conor had zijn eigen verdriet ook niet onder controle en dat was duidelijk merkbaar aan zijn lichaam, bij elke pas die hij zette weerklonk er een melancholieke versie van Adventure of a lifetime en wanneer Conor zijn keel openzette om zijn emoties eruit te schreeuwen creërde hij een supersonische straal, waarmee hij een groot deel van hun huis in puin legde. De dood van Conors vader zorgde ervoor dat hij nieuwe mutaties ontwikkelde, net zoals dat er voor zorgde dat hij bij het liedje van Coldplay een dubbel gevoel kreeg. Het deed hem denken aan zijn geboorte, maar ook aan het sterven van zijn vader.
Met zijn moeder ging het alsmaar bergaf. Ze verwaarloosde haar drie kinderen en had niet het geld om hun huis te laten oplappen waardoor ze letterlijk in een krot leefden. Conor mocht dat misschien altijd en goede opvoeding gehad hebben, maar dit gold niet voor zijn broer en zus. Langzaam maar zeker werd hij zich bewust van zijn plicht om voor hen te zorgen en maakte hij de klik van verantwoordelijkheid in zijn hoofd. Hij las hen verhaaltjes voor met de stem van zijn vader en zong hen liedjes toe als ze verdrietig waren, waardoor hij ook ontdekte dat zijn stem de emoties van anderen kon beïnvloeden. Op een dag kwam zijn moeder thuis met een andere man en stelde hem voor als James, ‘haar nieuwe vriend’. Conor was woest, enerzijds omdat zijn moeder zo snel een nieuwe vriend had na het overlijden van haar echtgenoot, anderzijds omdat hij zag dat ze het niet deed voor haar eigen geluk. De man had geld, zorgde ervoor dat het huis weer recht kwam te staan en dat er fatsoenlijk eten op tafel stond. Alles was goed en wel qua luxe, behalve dan het feit dat hij de kinderen geen blik waardig gunde en gewoon deed alsof ze niet bestond. Hun meningen telden niet, de wil van James was wet. Helen leek ook niet gelukkig te zijn, maar toch bleef ze bij hem, voor haar eigen welzijn en dat van haar kinderen.
Op een dag kwam Conor vroeger als normaal thuis van de universiteit van Oxford – waar hij toch maar was begonnen met zijn studies – en zag bij het binnenkomen dat James zijn moeder een klap in haar gezicht verkocht en haar daarna ruw tegen de muur duwde waarij hij haar volledig insloot met zijn armen. Op een misselijkmakende manier begon hij haar in haar hals te kussen en Conor kon niets anders doen dan met zijn schouder tegen hem aan beuken en hem van haar af te duwen. Blijkbaar was dat spelletje al langer aan de gang. Het resultaat was dat James zijn evenwicht verloor en uit de buurt van zijn moeder stapte, maar echt effect had het niet gehad, aangezien Conor allesbehalve sterk of groot was. James kwam met gebalde vuisten op hem af, maar Conor reageerde onmiddellijk door zijn handen over de oren van zijn moeder te leggen en zijn supersonische schreeuw te laten weerklinken. James viel op zijn knieën neer en sloeg ook zijn handen voor zijn oren, maar die van hem hielden het geluid niet tegen zoals de handen van Conor dat deden. ”Hoor je me nu wel?” had Conor hem toegeschreeuwd, en dreef de frequentie van zijn schreeuw zo op dat toen hij stopte – en James zijn handen van zijn oren af deed, ze vol bloed hingen. Hij had ervoor gezorgd dat James doof was geworden.
Ze dienden een klacht in tegen James voor het misbruiken en mishandelen van zijn moeder en de man werd voor de rechter gesleept. Hij werd veroordeelt tot vijf jaar cel en moest Conors moeder een aardige som geld betalen. Conor was opgelucht, al vond hij het ergens ook spijtig dat James zijn vonnis nooit réchtstreeks gehoord had, ze hadden het hem moeten opschrijven omdat de man nooit van zijn leven nog enig geluid zou horen.
Langzaam maar zeker groeide het gezin weer naar elkaar toe en kwam er weer geluk in hun leven. Het feit dat Conors mutaties zo gegroeid en complex waren geworden, zorgde ervoor dat op een dag twee mensen aan hun deur aanbelden en vroegen of hij niet geïnteresseerd was in een zekere mutantenschool. Het zou een plaats zou waar hij zelfs meer zou kunnen bijleren dan op Oxford (wat piece of cake voor hem was). Uiteindelijk maakte hij samen met zijn moeder, broertje en zusje de beslissing om de kans met twee handen te grijpen. Hij vertrok met Jean en Jamie naar Genosha met een zeker enthousiasme, maar ook een groot gemis.

Conor kan alle geluiden die hij ooit in zijn leven gehoord heeft identiek nabootsen. Het gaat van het overnemen van stemmen tot het nadoen van een dierengeluid. Maar ook muziekinstrumenten of de sirene van een brandweerwagen zijn geen enkel probleem. De mogelijkheden die hij heeft zijn oneindig en niets is hem te hoog gegrepen, letterlijk.
Conor heeft zijn mond/stembanden niet nodig om geluiden te creëren, al doet hij dit het meeste van de tijd wel omdat het er anders gewoonweg vreemd uit ziet. Het geluid is afkomstig van zijn gehele lichaam, alsof elke porie op zijn huid voorzien is van een muziekinstallatie. Het volume dat hij kan bereiken is dan ook aanzienlijk.
Alle bestaande liedjes ter wereld kan hij na eenmaal horen perfect in hun ‘originele’ vorm nazingen, al prefereert hij zijn eigen versie waarbij hij zijn eigen stemgeluid gebruikt. Als Conor zingt lijkt het alsof er een heel orkest achter hem staat dat hem ondersteunt, maar hij is er zelf verantwoordelijk voor. Hij is namelijk in staat om meerdere geluiden tegelijk te produceren. Al gaat zijn voorkeur uit naar het authentieke en heeft hij liever een echte gitaar in zijn handen of een echte piano voor hem in de plaats van het geluid na te bootsen.
Conor kan alle soorten muziek appreciëren, van klassiek, pop, rock tot techno.

Hij kan geluiden in zijn omgeving manipuleren. Zo kan hij er bijvoorbeeld voor zorgen dat iemand geen stem meer heeft, of net een heel andere stem. Maar hij kan ook alle geluiden in een ruimte als het ware absorberen waardoor er een onnatuurlijke stilte komt te hangen, eentje waarin je je enkel nog gewaar bent van je eigen lichaamsfuncties. Het horen stromen van het bloed in je lichaam, het kloppen van je hart of verteringsproces in je maag is dan ook niet ongewoon. De stilte is zo absoluut dat de meeste personen na enkele minuten beginnen te hallucineren.

Door de muziek die Conor maakt, door te zingen of een instrument te bespelen, is hij in staat om de gemoedstoestand van personen te veranderen. Personen die verdriet hebben kan hij door vrolijke muziek een beetje sussen, agressieve personen kan hij weer kalm krijgen.. Hij kan dus emoties afzwakken of net versterken, maar dit is afhankelijk van de gemoedstoestand waarin de persoon verkeert en welk soort muziek hij gebruikt. Als hij deze mutatie gebeurd verloopt het geleidelijk aan, hij kan bijvoorbeeld een diepbedroefd persoon niet in een vingerknip blij krijgen.
Als Conor de bedoeling heeft om een persoon in slaap te krijgen, zal die persoon een enorme golf van vermoeidheid over zich krijgen waardoor - als Conor lang genoeg volhoudt - ze ook werkelijk in slaap zullen vallen.


Conor beschikt over bovenmenselijke longen, keel en stembanden waardoor hij in staat is om de meest hoge en luide geluiden te produceren. Waaronder ook sonische schreeuwen. Hij kan deze schreeuw op verschillende manieren vervormen waardoor het verschillende effecten krijgt.
Hij kan de frequentie ervan zo opdrijven dat het onhoorbaar is voor eender welk mens of dier (ook deze met versterkt gehoor), maar ze zullen het wel voelen in hun lichaam. Het geluid heeft zo een impact op het lichaam dat het voor een onuitstaanbare hoofdpijn zorgt waardoor de persoon tot niets anders in staat is dan naar zijn of haar hoofd te grijpen en er letterlijk bij neer te vallen. Door het produceren van deze geluiden is hij ook in staat om anderen tijdelijk of soms zelfs permanent doof te maken, al moet hij er wel de intentie toe hebben.
Als hij de sonische schreeuw op één punt focust, ontstaat er een soort van straal, waarmee hij – indien hij het opeen voorwerp richt  -, het voorwerp zodanig kan doen vibreren dat het stuk springt, of – indien hij het naar beneden richt -, in staat is om zichzelf de lucht in te schieten. In dit laatste is hij allesbehalve geoefend, en merendeels van de tijd dat hij het toepast verwond hij zichzelf erdoor, al zou het verdraaid kort in de buurt van vliegen komen als hij het eens helemaal onder controle zou hebben. Maar Conor houdt zijn voeten liever op de grond.
Naarmate de sterkte van de straal kan hij er ook mensen mee wegblazen en zo bijvoorbeeld vijanden rond zich uit houden.
Omdat zijn longen een ongekende capaciteit hebben kan Conor zijn adem vele malen langer inhouden dan een ander persoon met 'normale' longen. Hoe lang hij dat kan heeft hij nooit echt uitgetest omdat het elke keer veel langer duurde dan dat hij geduld had. Zijn grens kent hij dus niet.

Merkwaardig is, dat als Conor de stem van bijvoorbeeld een anderstalige hoort, hij onmiddellijk in staat is om de taal te verstaan, begrijpen en vloeiend te spreken. Soms zelfs zonder dat hij dit doorheeft, omdat het voor hem niet meer dan een reflex is.
Dit geld evenzeer voor de talen van het dierenrijk, al is het niet zo uitgebreid. Hij kan geen echte gesprekken met dieren voeren, het enige wat hij kan is holofrasen verstaan waardoor hij de emoties van de dieren beter doorkrijgt. Zelf kan hij wel boodschappen doorgeven waardoor sommige dieren hem beter gehoorzamen dan anderen.
Hoe het zit met shapeshifters weet hij niet omdat hij nooit de kans heeft gehad om het uit te testen.


Naast de verschillende vertakkingen van zijn mutatie op het gebied van geluiden produceren, is zijn lichaam ook extra gevoelig voor het opvangen van geluiden. Zijn gehoor is vele malen sterker dan die van een normaal persoon, en dit breidt alleen maar uit als hij zich er echt op focust. Ook bevatten zijn oren een soort bescherming waardoor zijn eigen geluiden of die van anderen hem geen schade kunnen toerichten.