Once in a while |&Nia

Met grote ogen keek Cole rond. Hij mocht sinds vandaag uit de ziekenboeg, en het was Jamie die hem kwam halen voor een rondleiding. De zaken die hij al had gezien uit het raam van de kamer waarin hij de afgelopen dagen had gelegen om te genezen en deels alles te verwerken wat hij nu werkelijk had meegemaakt. De jongen wist op zijn minst al dat hij op een eiland was, speciaal voor mutanten. Kort wreef hij door zijn haren en keek op naar de grote man die nu naast hem stond in de gang. Een glilmlach rustte op Jamie’s gezicht terwijl ze samen verder liepen onderweg naar een plek waar Cole geen weet van had. Maar vanwat had de knul nu wel besef? Vier jaar lang was hij weg gestopt, als een monster, als een proefdier. Een zucht schoof over Cole’s lippen. Waar hij het aan had verdiend wist hij ook niet, maar hij was nu gered. Of dat in zijn voordeel of nadeel ging spelen zou hij in verloop der tijd wel uitmaken. "Je hebt vast wel honger, zeker?” Had Jamie gesproken. Wat beschaamd knikte hij. “Ik breng je wel naar de cafetaria, daar kan je kiezen uit wat je wilt.”

Cole keek even zoekend rond. Jamie was inmiddels vertrokken, waarschijnlijk naar zijn kantoor of iets. Maar hij was dus alleen en stond aan een grote toog aan te schuiven. Eten herkende hij wel, duh dat veranderde nu ook weer niet zo heel erg. Met een random broodje nam hij uiteindelijk plaats aan een van de tafels. Het was Céline de dame van de keuken die het broodje had gegeven en nog wat had gezegd waar hij stiekem maar de helft van had opgevangen, al kwam dat gewoon door het feit dat hij nog steeds overwelmt was door alles wat er rondom hem gebeurde. Met een klein plofje ging hij neerzitten op een stoel, niet opmerkend dat er eigenlijk een meisje tegenover hem zat. Cole wou uiteindelijk de eerste hap nemen van zijn broodje, toen hij haar pas zag zitten. ‘Oh, sorry ik zag je niet zitten. Als je niet wilt dat ik bij je zit, verzet ik me wel hoor?’ Bracht hij wat verbaasd uit. Dit had hij even letterlijk niet zien aankomen. Weer heel slim van hem, nu maar hopen dat hij niet echt weg moest want dat tja dat was een klein beetje zielig.