Onderwerp: The stormy winds ma maa 28, 2016 11:49 pm
Het was vroeg in de ochtend. Er waren geen lessen vandaag, maar Jae stond al klaar om zijn kamer uit de gaan. De jongen had sportkleren aan. Een zwarte joggingbroek, een wit mouwloos t-shirt en een donkergrijs vest had hij aangetrokken. De capuchon van het ding had hij over zijn hoofd gedaan en na zijn kleren nog even goed te hebben getrokken stapte hij zijn kamer uit. Hij baande zich een weg naar buiten en sprong een paar keer op en neer voordat hij op een regelmatig tempo begon te rennen. Thuis had hij dit vaker gedaan, even rust en energie eruit. Nu hij hier was had hij het nog niet gedaan, maar hij had zich bij elkaar geraapt en het maar gedaan. Nu liep hij hier dus. De stilte was fijn om te horen en vooral in het bos was de omgeving ook rustgevend. Dit soort dingen doen was voor hem heel belangrijk, want anders zou de energy manipulation helemaal flippen. Het was al moeilijk in de hand te houden en nu vooral door de verhuizing en het overlijden van zijn moeder. Zijn vader durfde hem niet meer in het huis te hebben daarna, dus nu zat hij hier. Met een zucht schudde hij die gedachtes uit zijn kop en versnelde zijn tempo. Jae was tot nu toe een solidaire jongen geweest, maar leerde beetje bij beetje anderen kennen. Zeker de nadruk op 'beetje bij beetje'. Het bos was nog een beetje dood om hem heen. Het was aardig koud, maar de sneeuw was in ieder geval weg. Blaadjes waren nog niet aan de bomen verschenen en er waren geen planten te zien. Er was echter wel heel veel wind. Een harde windvlaag kwam over hem heen en daarbij werd zijn capuchon naar achteren gegooid om zijn zwarte haar ineens tevoorschijn te toveren. Kort besloot hij tot stilstand te komen en aangezien hij al een aardig stuk door had gerend hoorde je zijn snelle ademhaling goed. Zijn hand liet hij door zijn haar gaan. Nog geen bezweet voorhoofd, maar zat eraan te komen. Hij vond het te koud om zijn vest uit te doen dus hij besloot het maar open te ritsen. Toen hij dat deed hoorde hij echter een geluid achter hem. Hij draaide zich om naar het geluid. Was er iemand?
Hati schoot ineens wakker, happend naar adem. Zijn hartslag had een flinke snelheid bereikt en het leek er even op dat hij deze niet meer fatsoenlijk zou kunnen krijgen. Hijgend drukte hij zich verder overeind in zijn bed en trapte de dekens van zich af. Zijn hand gleed hierna even door zijn natte zwarte haren terwijl hij nogmaals diep zuchtte. De hartslag bleef aanhouden, een dierlijke reactie die moeilijk te onderdrukken was. Het was lang geleden dat hij bezweet was wakker geworden, maar het was ook zo vreemd geweest. In gedachte verzonken en ongemakkelijk door het lichaam dat hem tegen aan het werken was stond hij nu op. Toen hij nog jonger was geweest had hij vaker momenten gehad dat hij zo vast zat tussen twee vormen, en die oude gewoonte aanhoudend deed hij enkel zijn schoenen aan en liep de kamer uit. Zijn gedachtes gingen terug naar zijn droom terwijl hij het gebouw uit probeerde te komen. Het was zo vreemd geweest, hij had gedroomd over een man. Deze had wat uiterlijke kenmerken van zichzelf gehad, hij zag er ook bekend uit, maar hij was het zelf niet. De man was ouder, tegen de 30 aan, en de hele droom bestond gewoon uit wat beelden van hem. Het waren flarden aan elkaar geweest van dingend die er met hem gebeurde, echt veel wijs was hij er niet uit gekomen. Maar dat gevoel, dat het bekend was als iets wat je zelf had gedaan maar je het voor de eerste keer zag en niks herkende. Hati zuchtte weer en ging eenmaal buiten over naar een sprint. Zijn passen waren snel maar kregen uiteindelijk regelmaat. De jongen had veel gesport, het had bij zijn opvoeding gehoord, wat ook zijn lichaamsbouw verklaarde. Uiteindelijk voelde hoe de adrenaline weer normaal werd aan zijn eigen actie, en tegen de tijd dat hij bij het bos aankwam sprintte hij al met een flink tempo. Rennen voelde altijd goed, het zorgde dat zijn hoofd leger werd. Zijn lichaam raakte nu bezweet van de inspanning en hij voelde hoe de koude wind het niet aangenamer maakte. Nu rende hij ook rond zonder bovenkleding, die hij oprecht was vergeten. Gelukkig was hij wel het een en ander gewend door zijn afkomst, en maakte zijn lichaam nu genoeg warmte aan. Het enige nadeel van zijn workout was dat hij nogal afgeleid was, waardoor hij net iets te laat opmerkte dat er nog iemand stond. Nog net een crash met de vreemde kunnen voorkomend sprong hij opzij en kwam hijgend tot stilstand. Uiteindelijk vond Hati toch iets van zuurstof terug, waarna hij zichzelf rechtte en zijn hand door zijn haren liet gaan. “Pff, sorry gaur, wou je niet omver lopen” Zijn amberen blik lag nu op de jongen terwijl hij nog altijd zijn adem terug probeerde te krijgen.
Onderwerp: Re: The stormy winds za apr 30, 2016 10:58 am
Het geluid werd steeds harder. De blik die op zijn gezicht kwam was alsof er eng beest aan kwam rennen. Die blik liet hij wel wat vaker zien. Iets sprong aan de andere kant langs hem en hij draaide geschrokken naar het -nu nog- ding. Toen hij zag wat er naast hem was gekomen keek hij verward omhoog naar de wat grotere gast. Deze had blijkbaar hetzelfde gedacht en het feit dat hij geen shirt aanhad zorgde voor een wat ongemakkelijke blik van Jae naar hem. Ook Jae bleef wat buiten adem staan en hij liet zijn hand over zijn gezicht gaan. “Pff, sorry gaur, wou je niet omver lopen”, klonk er van de gast. Gaur? Geen idee wat dat was. Hij besloot het maar te laten en schudde kort zijn hoofd. Jae was niet klaar geweest voor een gesprek en meestal had hij even de tijd nodig om zich er klaar voor te maken, had hij nu echter niet. Met zij handen trok hij zijn vest recht. "Maakt niet uit", antwoordde hij terwijl hij naar de boom achter hem keek. Nog te verward om de gast in zijn ogen te kijken. Ook was hij wel iets groter dan hij was. Hij was 1.77 en al had hij op zich best wel een gespierd lijf het leek weinig vergeleken met deze hier voor hem. Maakte het toch nog wel extra ongemakkelijk. "Zie dat meerderen hetzelfde idee hadden", besloot hij maar te zeggen en hij stapte achteruit. Nog geen glimlach was te zien, alleen in in zijn ogen was de ongemakkelijkheid te zien die hij altijd had als hij nieuwe mensen ontmoette.
