After Eight

Het was laat. Zoals altijd. Het was donker. Zoals altijd. Iedereen lag te slapen. Zoals altijd. En Oliver niet. Zoals altijd. Oliver lag zoals gebruikelijk op zijn rug, hoe pijnlijk en irriterend dat ook was, bovenop zijn dekens naar het plafond te staren wat nauwelijks zichtbaar was en zich te ergeren over hoe hij niet kon slapen en hoe heel het leven kut was en waarom hij hier in godsnaam naar toe was gekomen. Dit was letterlijk een school, maar wat had hij anders kunnen verwachten. Ze hadden letterlijk over een school gesproken. Hoe naïef had hij kunnen zijn. Oliver had kunnen verwachten dat dit niet een of andere opvang zou zijn voor dakloze jongeren met problemen die ze hier mutaties noemden en waarvan ze zeiden dat ze bij je hoorden en dat alles goed kwam. Fuck no, niks kwam goed. Hij had niet voor niets twee jaar op de straten geleefd en drugs moeten dealen om te overleven. Het drugs dealen was geen hel geweest, hij had het graag gedaan want het betekende dat hij zelf er ook wel wat van af kon snoepen en kon gebruiken want niemand zou dat merken. Niemand had het ook gemerkt, dus wat was het probleem? Juist, dat was er niet. Maar nu wel. Want dit was een eiland en op een eiland kan je alleen komen met een boot, of met een vliegtuig. En die had hij beiden niet tot zijn beschikking. Dus hoe zou hij nu aan zijn drugs komen? Laat staan aan zijn slaappillen en pijnstillers die hij zo hard nodig had. Hij had nog voor even, maar het kwam nu al voor dat hij ze niet durfde te gebruiken in angst dat hij straks niets meer had. En dat resulteerde nu dat hij op zijn bed lag en niet kon slapen. Want de angst voor nachtmerries was te groot. De angst om uberhaupt te slapen was te groot. En draaien en hielpen daar ook niet bij. Daarbij had zijn roommate vanavond besloten om te gaan snurken, dus slaap zat er niet in. Met een zucht stond Oliver dan maar op, trok een hoodie en joggingbroek aan en slofte de kamer uit, misschien ergens anders waar het wel stil en rustig was.
Hij ging met zijn hand door zijn al warrige haar en besloot maar naar de lounge te gaan. Zo diep in de nacht zou er waarschijnlijk niemand zijn, plus er was een bar en daar was vast wel iets te zuipen te halen. Oliver had nog nauwelijks een voet in de lounge of elk ander gebied gezet, dus hij had geen idee wat hij kon verwachten. Het zag er eigenlijk best  gezellig uit. Zelfs zonder al de lichten. Het maanlicht van buiten was genoeg om de kamer voor een goed deel te verlichten en de jongen slofte naar de bar om daar een glas te pakken en te zoeken naar de drank die hij wilde. Maar letterlijk alles was non-alcoholisch, wat Olivers gemoedstand nog erger verslechterde. Hij gromde iets onverstaanbaars en besloot maar water in het glas te gooien. Hij maakte het compleet om twee pijnstillers er in te gooien, zijn zorgen dat hij straks geen nieuwe kon krijgen, allang vergetend. Zo bleef hij achter de bar met zijn glas staan, kijkend door de Lounge en elk detail, zover het minimale licht dat toeliet, in zich opnemend. Misschien moest hij voortaan maar gewoon hier slapen, stuk rustiger en geen last van een kamergenoot die zijn mond niet kon houden.

[&Ivy]