sometimes the silence guides our minds (& Aly)

robb stark

SPENCER LEWIS

Ze was al een tijdje op het eiland, maar ze voelde zich alles behalve thuis. Iedereen was to nu toe aardig tegen haar geweest, maar echt op haar gemak voelde ze zich niet. Zelfs studenten die later als haar waren aangekomen kenden al meer mensen dan zij deed. Diep haalde ze adem, de omgeving van het bos stelde haar gerust, de geur van de bladeren, de stilte, ze vond het fijn om even alleen te zijn, ze genoot van de rust. Ondanks het feit dat ze haar volledige mutatie al ruim anderhalf jaar niet had gebruikt, bleef ze zich in het bos het meest veilig voelen. Plots zag ze haar ooghoek een konijntje zitten. Andere mensen zouden het schattig vinden, maar Spencer zag niets anders dan een kleine haarbal die haar aan het treiteren was, want aanvallen mocht ze niet. Of toch? Even keek ze om zich heen. Er was niemand, zou ze misschien? ..Nee, het risico om iemand tegen te komen is te groot. Als ze zeker wist dat ze alleen was, had ze geen moment getwijfeld en haar mutatie haar gang laten gaan, maar het was simpelweg te gevaarlijk. Ze zuchtte diep en bukte zich voorover om een steen van de grond te pakken. Ze legde het neer in haar handpalm en vouwde haar hand dicht. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op haar hand. Het duurde niet lang, of haar hand ging in rook op en het steentje viel naar de grond. Met haar voet trapte ze het ze het weg als een voetbal, richting het konijntje. Zodra het diertje geraakt werd stoof het in de richting van Spencer het pad op richting de school. “Bullseye” zei ze zacht in zichzelf. Met haar ogen volgde ze het beestje die het pad af stormde, om vervolgens recht in de ogen van een meisje te kijken. Vlug schrok ze op. “Oh sorry ik had je niet gezien.” stamelde ze voorzichtig. Ze wilde haar hand zo snel mogelijk weer herstellen, maar ze was helemaal uit haar concentratie. “Ik dacht dat ik hier alleen was.” zei ze zacht, terwijl ze haar arm achter haar rug verstopte.

No way that you can change me, it's impossible

Yes! Het was buiten alweer mooi weer en dat prikkelde natuurlijk heel erg om naar buiten te gaan zodat ze de warmte van de zon op haar huid kon voelen. Ze kon daarbij ook wel weer wat meer kleur gebruiken, ondanks dat ze over het algemeen toch al wat licht getint was. Maar het was na de winter natuurlijk weer niet genoeg voor haar. Wel was ze alweer volop bezig geweest om haar lichaam goed gevormd te houden, zodat ze straks het weer helemaal zou rocken in een bikini, niet dat ze dat nu niet zou doen maar ze vond dat het altijd weer iets beter kon. Haar kleine six-pack was in ieder geval al weer in zicht te komen, dus het zou ook wel goed komen. Daarbij wilde ze ook meer trainen om sterker te worden. Gezien ze qua mutaties niet de sterke was (iets waar ze al een aantal keer achter had mogen komen) en niet zwak wilde zijn. Ze wilde sterker zijn dan anders zodat ze zichzelf nog altijd goed kon verdedigen, niet dat andere sterkere mutanten haar heel erg zouden overtreffen.

Nu had ze daarvoor alleen wel een geheim wapen, maar aangezien ze Adrian beloofd had het niet meer te gebruiken, zou ze dat ook niet doen. Dus ze moest het ook nog eens met een mutatie minder doen. Maar goed, ze zou zichzelf er wel doorheen vechten, zoals altijd. Ze was namelijk nog altijd geen opgever en ze zou zichzelf laten zien, op elke manier mogelijk. Verlegen was ze niet en dat zou ze ook nooit worden. Wel was ze misschien iets vriendelijker en minder prikkelbaar als toen ze hier kwam, maar ook dat was nog niet volledig weg. Prikkelbaar bleef ze altijd wel een beetje, maar dat kwam omdat ze gewoon snel reageerde op mensen. Ze had misschien soms ook iets te snel een oordeel klaar, iets wat niet altijd echt goed was.

Ze was inmiddels het bos al ingelopen, ten eerste omdat het lekker room en ze was er tenslotte ook al een tijdje niet meer geweest. In ieder geval was het warm genoeg. Wat in gedachten liep ze over de grond te staren, dus daarom hield ze haar omgeving niet echt in de gaten. Wel zag ze ineens een konijntje heel snel langs vluchten, niet later gevolgd door iemand die “Bullseye” zei en bijna tegen haar aanbotste. Wat geschrokken keek Aly op naar het meisje en deed ze een stap achteruit. Deels ook omdat zij heel snel een hand achter haar rug had gedaan, die in een snelle blik er heel vreemd uitzag. “Oh sorry ik had je niet gezien.” Zei ze waardoor Aly even fronste. ”Nee, is niet erg.” Zei ze wat twijfelachtig terwijl ze haar even onderzoekend aankeek. “Ik dacht dat ik hier alleen was.” Ging ze verder waarop Aly even knikte waarbij Aly haar met een schuin ook aan bleef kijken tot ze haar blik even terug liet gaan naar het konijntje die natuurlijk al lang weg was. ”Dat snap ik, maar wat deed je daar eigenlijk precies?” Vroeg ze nu wat snel en keek terug. Niet omdat ze het meisje meteen begon te veroordelen, maar ze was nieuwsgierig naar waarom ze het konijntje weg had proberen te jagen, als dat haar was dan..

THANKS AVEY

robb stark

SPENCER LEWIS

Uit automatisme had ze haar hand achter haar rug verstopt, maar ze besefte ook dat ze op een eiland vol mutanten zat, en het dus eigenlijk nergens voor nodig was. Het meisje keek haar onderzoekend aan. ”Dat snap ik, maar wat deed je daar eigenlijk precies?” Ze sloot haar ogen neer. Ze hield er niet van om aangestaard te worden,iets wat het meisje al een tijdje aan het doen was. Ze had duidelijk iets meegekregen, anders had ze niet zo gekeken, bovendien was het konijntje immers haar kan uit gerend. Ze klonk nieuwsgierig. Even was aan het twijfelen, ze had een directe vraag gesteld, dus ze kon net zo goed een direct antwoord geven, Hoewel ze ook niet als een of andere dierenbeul bekend wilde staan, want dat was ze zeker niet. Een roofdier als mutatie was dan ook niet heel ideaal voor haar . “Ik-uhm, nouja…” Ze had geen flauw idee wat ze moest antwoorden. Ze perste haar lippen op elkaar en schudde met haar hoofd. “Ik denk niet dat jou dat wat aan gaat.” zei ze vervolgens. Spencer was niet verplicht om het te vertellen, en het ging haar ook helemaal niets aan. Plots voelde ze dat niet alleen haar hand, maar ook haar arm begon te muteren. “Shit” Ze hield haar arm tevoorschijn en liet het langzaam weer teruggaan in haar normale vorm. Het meisje keek haar vragend aan. Oké, nu kon ze het net zo goed vertellen. “Ik probeerde gewoon even wat, en raakte het konijntje met een steen, geloof me, normaal houd ik echt heel erg van dieren, maar vandaag gewoon even niet. ” Ze wrikkelde wat aan de mouw van haar shirt, om het weer goed te trekken. Voor het eerst keek ze het meisje recht in haar ogen aan, ze kon niet echt uitmaken wat zij van de situatie vond. Kort zuchtte ze. “Ik ben Spencer, ik ben hier nog niet zo heel lang, het feit dat zoveel mensen hier hun mutatie gewoon kunnen gebruiken wanneer ze willen maakte me gewoon wat jaloers, that’s all.” het was niet het konijntje waar ze zich zo druk om maakte, het irriteerde haar dat ze het meisje niet had horen aankomen. Vossen zijn sluw en alert. Het feit dat ze haar mutatie al zo lang niet gebruikt had werd alleen maar verduidelijkt. Daar kon het meisje ook niets aan doen, en was geen reden voor Spencer om zo op haar te gaan bitchen. Ze glimlachte naar het meisje. "Aangenaam."