Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. di aug 09, 2016 10:36 am
-
Aan die happy Storm?
Ik hoop dat het nog steeds geld, de happy Storm. Ik begrijp er echt niets meer van. Hoe kan jij plots zo happy zijn met al dat ongelukkige in je leven. Weet je … ik heb je brief vier keer gelezen en ik begrijp er nog steeds niets van. De ene moment ben je in de war en de andere moment straal je van geluk en dan weer lees ik stukken dat je je minder goed voelt om dan alles te eindigen met, “een happy Storm” … En ik begrijp het niet, je brengt me in de war. Ik heb er een hele week op zitten teren en al je brieven opnieuw gelezen. En het viel me pas te binnen toen ik vorige week bij je broertje zat. Hij voelde zich eenzaam en hij wilde een Disneyfilm kijken en hij zag dat ik met mijn gedachten veraf was, het gesprek ging als volgt; Levi: “Cammie je bent stil.” Ik: “Wat nee, misschien. Ik ben aan je broer aan het denken.” – eerlijk als altijd Levi: “Voor zijn volle maan?” – wat ik dus compleet vergeten was btw, het spijt me Ik: “Nee, hij schrijft gewoon een beetje raar.” Levi: “Wat bedoel je daar mee?” En toen was er die scene van Brother Bear met dat liedje, tell everybody I’m on my way, new friends and new places to seeeeee, we hebben samen gezongen. Levi: “Waarom is broer raar?” Ik: “Hij is in de war, hij is blij en dan weer verdrietig en ik weet niet wat er met hem is.” Levi: “Hij is gewoon verliefd Cammie.” En je broer begon te lachen terwijl hij verder keek naar de film maar hij had gelijk. Dat is je probleem en damn … dat ik het niet zelf ontdekt heb. Daarom ben jij in de war en blij en verdrietig. Storm Hall, wie heeft je hart gestolen? Je weet toch dat ik dat moment altijd live te zien wilde krijgen, Storm Hall die de smaak van echte liefde te pakken krijgt. Maar nee, ik zit hier in het depressieve Londen en jij word daar verliefd. Ik had altijd gedacht dat het Nadya zou zijn … om eerlijk te zijn. Hoe je over haar schreef, het leek allemaal te kloppen in mijn hoofd. Maar ik ken je niet op die manier. Maar Dennimae, omg Storm, is het echt waar? Ik denk dat je het zelf nog niet beseft … of wel? Ik heb haar foto meteen opgezocht en hem een uur lang naar haar foto en die van jou zitten kijken. (ik denk niet dat je wilt weten wat er in dat uur allemaal rondspookte in mijn hoofd) Ik kan haar niet, niet op de manier dat ik Nadya ken duuuuuuuussssss, ik heb haar ook een briefje geschreven. Ik weet dat je boos gaat zijn en ik weet ook dat je het niet gaat lezen omdat ik je beste vriendin ben maar je gaat het haar wel afgeven. Maar is het echt? Ik wil het weten Storm? Hoe voel je je? Hoe voelt Denni zich? Hoe voel je je als je naar haar kijkt? Dit is te mooi! En ik kan er niet bij zijn, verdorie waarom ben ik geen mutant? Voor een weekje ofzo. Zijn daar geen mutanten die me een weekje mutant kunnen maken? Maar goed, ik stuiter om mijn bureaustoel, JE BROER IS ZO GENIAAL! Anders was ik er waarschijnlijk nog niet achter gekomen. In je volgende brief ben je waarschijnlijk al weer wat weken verder en ik wil bewijs van die liefde!!! *Puppyoogjes*
Even over iets helemaal anders. Ik heb je raad aangenomen en heb me toch ingeschreven voor de stage naar Rusland. Er is hier niets in Londen dat me dwingt te blijven buiten de gedachten aan jou, maar die neem ik gewoon mee in mijn koffer. De trainingen zijn zwaar en omdat mijn vaste danspartner met gescheurde enkelbanden zit moet ik nu constant van de ene auditie naar de andere op zoek naar iemand die goed genoeg is aan mijn niveau om mee samen te werken. Het zijn dus wel slopende dagen en ik heb niet veel vrije tijd meer over. Tamara en ik zijn gisteren met een paar meiden chinees gaan eten maar ik viel haast in slaap aan de tafel dus ben snel weer naar huis gekeerd. Maak je om mij geen zorgen, ik ben harder gewend en eens ik in Rusland ben zal het misschien wel een beetje aanvoelen als vakantie. Er is wel een mega bekende fotograaf langs geweest voor een shoot, twee van mijn foto's hangen vanaf nu in zijn galerij (beetje trots wel), ze zitten in de enveloppe. Het was een onwijs leuke ervaring, misschien moet ik wel model worden. Ik ben inderdaad Camille Troy en ik kan dit, bedankt Storm. ;-)
Ik ben blij dat je zo’n geweldige verjaardag hebt gehad. Ik weet dat het nooit kan aanvoelen als thuis maar het is zoals je zelf zegt … het leven gaat door. We kunnen niet blijven hangen in onze gewoontes en wachten op het moment om daarnaar terug te keren. Dus ik ben blij dat die avond je weer een beetje heeft doen leven!! De cadeaus die je hebt gekregen zijn zo leuk, ik wenste dat ik zo originele hartverwarmende cadeaus kreeg op mijn verjaardag. Vraag eens aan Devon wat hij nog meer op zijn arm wil laten tatoeëren … de naam van zijn vriendin in de verre toekomst, de naam van het eiland misschien als jullie er ooit afstuderen. Maar je beseft toch hoeveel dat betekend, dat hij zoiets doet? In ieder geval heb je daar awesome vrienden Storm, zelf het schoolhoofd gaf je iets om niet te vergeten, dat vond ik zo ongelofelijk lief om te lezen. Het enige wat ik van mijn schoolhoofd kreeg is een brief en een geel afstudeerlint (terwijl de rest het maar met wit moest doen) omdat ik “veelbelovende” student was van het jaar. Yeey! Jij krijgt gewoon een fles van het beste. Hartverwarmend. Eigenlijk is die hele brief van je hartverwarmend om te lezen. Ik bedoel … wat Denni deed. Oke, je vroeg het haar om je terug te brengen naar Londen maar ze kon het wel voor elkaar krijgen. Ik kan me niet voorstellen hoeveel dat het voor je betekende. Ik vind het eigenlijk zo ontzettend romantisch. Ik zie jullie daar al zo staan, op dat liedje van James Blunt, mijn hart bezwijkt bij het beeld. Welk meisje wil nu niet dansen onder de sterren in Londen met Engelands knapste Brit?? Zelf ik wil het eens beleven! (want bij ons was het dag … en ik kon niet dansen … en je lachte me uit.)
Wat? Taylor heeft geen herinneringen meer? Is ze oke? Ik kan me niet voorstellen hoe het is om wakker te worden en je niets meer te herinneren maar wat ik wel weet is dat het als een grote leegte moet aanvoelen. Ze was vast in paniek! Ik denk dat je je bezorgdheid vooral naar haar moet richten, ze mag jou en Devon dan wel herkennen maar het maakt haar leven er niet gemakkelijker op. Geef het tijd! Als je zegt dat Devon al zoveel voor haar doet laat het dan verder ook over aan Devon. Wees de vriend voor haar die ze zozeer nodig heeft Storm. De meiden krijgen zich er wel door, ze hebben elkaar en ze hebben de herinneringen maar Taylor … Wees positief, je weet zelf hoe moeilijk het is om positief te blijven dus je kunt je vast voorstellen hoe het voor haar is. En Karlie ken ik inderdaad, ik heb ooit eens een live show gezien in Londen en ze was er toen ook bij. Hoeveel knappe modellen zitten daar wel niet op dat eiland? (want voor mij lijkt het alsof ze allemaal in een Victoria Secret show kunnen stappen. Ik denk dat ik hier zelf nog ergens een handtekening heb liggen van die avond, van alle Angels … ik zou even moeten zoeken.
Ik hoop dat deze brief je bereikt voor volle maan zodat deze laatste paar woorden op zen minst nog een beetje effect zullen hebben. Ja, het is weer de tijd van de maand voor jou om naar het diepste van jezelf te zakken. Weet dat ik met mijn thee en mijn dekentje op het dak zal zitten en naar de maan ga kijken. Ik ga aan je denken Storm, onrechtstreeks denkt iedereen aan je en doe je dit niet alleen. Ik weet dat de pijn ondragelijk zal zijn, ik weet dat het je vanbinnen zal kapot maken maar probeer vooruit te kijken. Na regen komt altijd zonneschijn! Ik klink zo ongelofelijk cliché op dit moment maar ik hoop dat je nu een klein beetje glimlacht om de woorden die ik hier allemaal schrijf. Het leven is voor ieder van ons hard Storm, voor jou harder dan voor anderen maar probeer te denken dat uit dit alles iets goeds gaat komen. (wijst naar Denni). Oke? Goed? Ben je nog steeds even happy nu? Want ik wil gerust wat van die happiness voor je dragen.
Je bent het beste wat me ooit is overkomen Storm, ik ben zeker dat je dat voor iemand anders ook kunt zijn.
Cammie, xxx
-
Dearest Denni,
(mag ik Denni zeggen?)
Ik heb geen idee hoe ik dit moet zeggen, je kent me niet maar ik doe het gewoon. Storm Hall is verliefd op jou!
… … …
Oke, zo, ik heb het gezegd. Ik ben Camille, Storms beste vriendin in Londen. Na zijn laatste brief was ik een beetje in de war en had het heeft even geduurd voor ik zijn rollercoaster aan emoties kon ontwaren. Eigenlijk was het Levi (zijn broertje) die met de uitkomst kwam. Ik ken Storm al sinds ik vijf jaar ben ofzo, dus ik heb hem zien opgroeien, ik heb hem van een kind naar een jongen zien gaan en dan weer van een jongen naar een man. Maar in één ding ken ik hem niet … en dat is liefde. Storm is ongetwijfeld daar even charmant als hij hier thuis was, je twijfelt misschien wel over het feit dat hij loyaal kan zijn. Ja, hij heeft een hele hoop aan dames naast zich gehad maar niemand (buiten ik stiekem) stool zijn hart. En jij doet het … wat je hem die nacht hebt gegeven is niet enkel ontzettend lief, het veranderd ook zijn leven. Ik weet niet hoe het nu met hem gaat met de volle maan voor de deur en ik weet ook niet hoe het tussen jullie gaat maar Denni … Hij is geweldig! Hij gaat het niet toegeven, hij zal het niet tonen, momenteel zit hij zo diep in zichzelf gekeerd dat hij niet geloofd in zijn eigen geluk denk ik. Maar geef niet op want wat je ervoor zal terug krijgen zal geweldig zijn! Storm draagt altijd maskers, hij is overweldigend, hij is charmant, vrijuit en houdt van een goed feestje en vrouwelijk gezelschap maar daaronder zit ook iemand helemaal anders. Hij is attent, zorgzaam, voorzichtig en zo ontzettend begaan als hij wil. Ik kan me niet voorstellen hoe liefde hem hierin zal veranderen maar ik weet wel dat hij je gelukkig kan maken. (ik ben een relatieadviseur op dit moment) ;-) Ik ken jou niet, jij kent mij niet maar we kennen hem. Als het echt waar is, als het van diep in je lichaam komt dan raadt ik je aan om hem vast te grijpen en niet meer los te laten, hoe hard hij ook tegen spartelt, uiteindelijk geeft hij het op en doet hij wat hij al jaren lang voor mij heeft gedaan. Storm Hall is behoorlijk een persoon om in je leven te hebben en ik heb nog nooit een moment getwijfeld aan hem, zijn loyaliteit, zijn zorgzaamheid. Hij is geweldig. Ik wilde dat je dit wist.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. di aug 09, 2016 5:03 pm
-
Denni,
Ik schrijf je vanuit één of andere donkere goed beveiligde kamer, ik heb mezelf hier uit voorzorg opgesloten na wat ik jou heb aangedaan. Ik wenste dat ik langer bij jou kon blijven maar Lupos laat het niet toe. Hij is onrustig, hij is er niet blij mee dat ik hier in de kamer met vier muren zit zo kort bij volle maan. Maar dit is beter dan alle mogelijke andere alternatieven. Ik heb tijd om te denken, ik kan niet slapen, ik ben klaarwakker en zo ook Lupos. Ik heb al drie brieven geschreven voor ik begon aan deze maar geen van hen lijkt de juiste woorden te willen vast houden. Denni … wat is gebeurd, wat je zei … wat we deden … het is verkeerd. Ik beloofde je iemand die je gelukkig kan maken, iemand die je in de morgen wakker kust en je alles geeft wat je hart verlangt. Ik kan dan dat niet … ondanks dat mijn hele lichaam protesteert bij deze woorden kan ik het niet toelaten. Probeer te vergeten, probeer te vergeten welke aantrekkingskracht ook tussen ons in zit. Ik kan je niet gelukkig maken, ik kan mezelf niet eens gelukkig maken. Ik ben gebroken, ik ben een beetje dood vanbinnen en er is niets in de wereld dat het kan herstellen. Zegt dit niet genoeg? Ik heb jou in de ziekenzaal moeten achterlaten op het moment dat je me waarschijnlijk het meest nodig had. Ik heb dat gedaan bij jou … kijk naar je arm, dat ben ik, dat zal altijd ik zijn. Ik kan je niet laten leven in een wereld waarin dat het soort vooruitzicht is naar jou toe. En nu zit ik opgesloten in een kamer zonder ramen, zonder licht, zonder iets om houvast aan te nemen. En het enige waar ik kan aan denken is aan jou. Ik zie enkel maar je glimlach, ik zie enkel maar die lichte ogen vol onzekerheid en vertrouwen. Het breekt me om te weten dat ik dat heb verpest … dat vertrouwen. Ik hoop dat je me op een dag kunt vergeven?
Ik heb geen idee waarom Lupos besloot om het niet te doen, waarom hij stopte en mij controle liet terug geven. Dat is de eerste keer in alle maanden dat ik weerwolf ben dat hij zoiets doet, op uitgerekend dat moment. Het enige wat maar door mijn hoofd blijft spoken zijn die woorden “ik hou van je Storm Hall” en het gevoel dat het achterlaat in mijn borst. Lupos is in de war, dat gevoel maakt hem verward en hij twijfelt aan zijn eigen capaciteiten. Maar hij maakt al een hele maand gebruik van die zekere afwezigheid in mijn hoofd … en dat komt door jou. Dus ik weet niet of dit een deel van zijn spel is en ik weet niet of ik nog eens zoveel controle zal hebben over hem als toen. Wat ik wel weet is dat het je leven redde, dat gevoel redde je leven Denni en ik kan maar één ding denken … wat als ik het gevoel niet had gehad?
De nachtmerrie achtervolgt me iedere keer ik mijn ogen sluit. Al is het niet meer zozeer een nachtmerrie, het is ook een deeltje realiteit geworden. En ondanks dat ik me probeer te focussen op wat komen gaat lukt het me niet om de beelden weg te krijgen. Om jou weg te krijgen uit mijn hart. Als je niet twijfelt over wat je voelt dan zie ik je over exact dertien uur terug in de ziekenzaal. Als ik wakker word en jij staat naast mijn bed dan weet ik dat het je niet kan schelen wat ik heb gedaan. Dan weet ik dat je je leven wilt riskeren voor mij. Ik kan je niet bieden wat gelijk welke andere jongen je kan bieden maar als je daar staat … ik beloof je dat ik er iedere morgen zal zijn als je wakker word, en iedere avond als je gaat slapen. In alle tijd daartussen is het aan mij om de controle terug te winnen en mijn gevoelens gewoon voor één keer te settelen. Ik denk altijd maar, Denni is veilig bij mij maar dan weer ben ik het grootste gevaar dat er momenteel in je omgeving is. Denk goed na over wat je wil doen Denni. Ik wil je hart niet breken maar ik weet dat hij het zal doen … als hij het al niet gedaan heeft. Volg voor één keer niet je hart maar je verstand. Weet dat ik enkel maar aan jou denk, aan je glimlach, je woorden, onze dans in Londen.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. di aug 09, 2016 5:05 pm
-
Cole,
Ik wilde je eigenlijk nog komen opzoeken voor volle maan, om er zeker van te zijn dat je veilig zou zijn, dat ze je kunnen helpen. Maar ik zit zelf opgesloten in een trainingsruimte momenteel omdat ik hem niet kon tegenhouden. Ik was te zwak, ik verloor grip over hem en hij vloog uit naar één van de meest dierbaarste personen die ik hier op het eiland heb. Hij heeft haar verwond … ze zal leven maar voor wat? Om te zien hoe de wond een litteken word dat haar zal blijven helpen herinneren wie ik echt ben? Ik heb een kalmeringsmiddel gehad op de ziekenzaal maar hij is zo sterk dat ik gewoon gevraagd heb om me te laten opsluiten. Dus hier zit ik, in een lege grote kamer en het enige waar ik nu aan denk, op dit moment, is dat ik jou niet meer kunnen zien heb daarvoor. Lupos heeft naar Dux proberen zoeken maar zijn zintuigen komen niet uit de kamer. Ik zit hier vast en hij heeft er een hekel aan.
Dus ik doe het op deze manier, ik schrijf je in de hoop dat je dit nog leest voor je jezelf in veiligheid brengt. Cole … alstublieft, ga niet op de laatste minuut op zoek naar veiligheid. Dux gaat je niet het genoegen geven om veiligheid op te zoeken als hij zo dicht is bij vrijheid. Je mag hem niet onderschatten, dit is de allereerste keer voor hem en hij gaat het geweldig vinden. Mocht er iets gebeuren denk er dan aan dat je dit niet alleen doet. Ieder menselijke moment dat ik kan krijgen zal ik aan jou denken in de hoop dat het goed met je gaat. We mogen dan wel apart zitten, dat wil niet zeggen dat je mijn onvoorwaardelijke steun niet hebt. Wij weerwolven moeten samen blijven en ik laat het niet toe dat Dux jouw leven verpest zoals Lupos het mijne heeft verpest.
Alstublieft weer voorzichtig, Ik kom je opzoeken van zodra ik capabel ben om uit dat ziekenbed te komen.
Ik zal aan je denken, Laat hem niets van je afnemen, wees sterk, geef Dux geen kans,
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. za sep 17, 2016 12:52 pm
Storm,
Ik heb de tijd van mijn leven in Rusland hier voor stage ... jij moet dat ook hebben anders zou je me niet vergeten terug te schrijven!!! <- Drie uitroeptekens. Schrijf me Storm, of ik noem je Hall en schrijf je nooit meer. Oh, kijk, foto's van mijn geweldige tijd (voor mocht je nieuwsgierig zijn)
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. ma okt 03, 2016 7:44 pm
-
Aan de opdringerige Camille Troy,
Aangezien je me geen adres gaf van waar je stage loopt in Rusland is het dus haast onmogelijk om mijn brief daarheen te schrijven. Ik heb hem naar mij thuis geschreven en aan mam gevraagd om hem door te sturen naar jou voor mocht je nog niet terug zijn van je stage uit Rusland. En ik weet … deze brief heeft heel erg op zich moeten laten wachten. Het spijt me, echt waar maar mijn hoofd heeft er om zoveel redenen niet naar gestaan. Maar zie het positief, nu heb ik drie keer zoveel om over te vertellen. ^^
Het ziet er naar uit dat jij de tijd van je leven hebt in Rusland! Ik hoop dat het een beetje op vakantie voor je zal lijken … aangezien je tijd hebt om schildpadden te kussen in de hoop dat ze prinsen worden precies wel. Je weet dat ik niet echt iemand ben om de wereld rond te trekken maar het ziet er daar prachtig uit. Trek meer foto’s voor mocht je daar nog zeggen. Op een dag wil ik met jou in de zetel zitten en het er uitgebreid over hebben. Ik hoop ook dat iemand, je verdiend wat mannelijke aandacht, daar zo lief is om je voeten te masseren achter al die trainingen. Oh, en leer op zen minst wat Russisch, ik wil weten hoe klinkt met dat Brits accent van ons. Mis je thuis? Vast wel, god ik mis thuis, ik mis jou al lijkt al dit te verwateren doorheen alle drukte van mijn leven hier. Waarom neem je niet een stage in New York, ik kan mezelf wel iemand regelen die zich tot het vasteland teleporteert om even een paar uurtjes met je door te brengen. ;-) Ik gok dat je niets van dit alles wilt lezen na je grote ontdekking van in vorige brief.
Ja … mijn leven is veranderd. En ja, ik ben verliefd geworden. Als ik het schrijf lijkt het zo onrealistisch. Na alles wat ik door ben gegaan had ik nooit gedacht dat ik ook maar één dag aan geluk zo krijgen. Na alles … ik zag mezelf enkel maar naar bomen staren terwijl de leegte in mijn lichaam zich uitspreidde. Ik ga het niet ontkennen, ik was ongelukkig. Voor het eerst durf ik het toegeven aan jou, ik stond zo dicht bij de afgrond dat ik niet wist of iemand me er na nog een volle maan zou kunnen van weg halen. Maar Denni deed het, ze trok me geen meter achteruit, ze trok me meteen vijf meter achteruit. Ademhalen lijkt plots net iets gemakkelijker, leven net iets dragelijker. De dag doorkomen is niet enkel meer met staren naar een zekere leegte, de dag doorkomen is staren naar haar. Ik denk dat onze nacht onder de sterren veel heeft uitgemaakt, al had ik het nooit door tot … Lupos besefte het meer. Ze maakt me zwak, ze geeft hem net genoeg voedingsstof om er sterker door te komen. Ik was zo veraf met mijn gedachten dat ik het niet eens door had hoeveel kracht de weerwolf won in aanloop naar die volle maan. Tot die ene avond, tot het voor mij onuitstaanbaar werd om binnen te zitten en ik in het bos bleef voor de rust. Die avond … ik zal het haar nooit zeggen, ik zeg het Devon zelf niet maar het brak me. Het brak me meer dan iedere andere volle maan, het brak me meer dan de dood van een negenjarige. En ik weet niet of het door dat diep intense gevoel kwam of enkel omdat ik haar niet kon beschermen. Denni besefte het zelf niet denk ik. Ze stond daar en ik smeekte haar om terug te gaan, ik smeekte haar om weg te wandelen van het monster dat haar wilde verslinden. Ik dacht op dat moment dat ik mijn laatste woorden tegenover haar had gezegd. Ik verloor controle en Lupos ging achter haar aan. Het enige wat ze ervan overhoudt is waarschijnlijk nog meer angst voor dat andere deel van mij en een prachtig litteken van zijn klauwen op haar bovenarm. Weet je wat hem tegen hield? Weet je wat ervoor heeft gezorgd dat ze nu nog rond wandelt, haar woorden, “Ik hou van je Storm Hall” en met dat was alles plots weg. De agressie, de drang, het instinct, alles. Ik ben kunnen terug transformeren, ik ben naar de ziekenboeg gegaan voor haar en vertelde haar dingen waar ik op dat moment niet rationeel over kon beslissen. Ik sloot mezelf op, ik schreef haar en Cole en wachtte op mijn volle maan. Door die hoge technologie hier op het eiland heeft Jamie me kunnen helpen, door me in een simulatie te steken met valse mensen heeft Lupos de nacht gehad die hij wilde. En toen ik wakker werd was Devon er … en later Denni. En het heeft alles verandert, zij heeft alles veranderd. Ondanks dat ik weet hoe gevaarlijk het is om haar zo dichtbij Lupos te laten, ik kan niet meer zonder het idee leven haar niet dichtbij te hebben. Dus heb de roekeloze beslissing genomen om van haar te houden … en eerlijk, ik heb er nog geen moment spijt van want ze is dat lichtje aan de donkere kant van me. Ze maakte me zoveel meer een vechter en een doorzetter. Ze laat mijn wereld opnieuw draaien. Zo simpel is het, zo diep gaat het.
En je schreef haar? Ik heb het niet gelezen, net als ik haar antwoord niet voor jou heb gelezen. Maar Cammie, je moet stoppen met mijn vrienden hier te stalken, straks voelen ze zich bedreigd. ;-)
Taylor is terug de oude!! Voor mocht je het willen weten. Ze heeft haar herinneringen terug, lang verhaal. Maar het belangrijkste is dat ze ze terug heeft en ze weer haar spontaan vrolijke zelf is. Het bracht ook positieve dingen mee … denk ik. Zij en Devon zijn dichter naar elkaar toegegroeid. Geen idee of dat een goed of een slecht ding is, ze houden beide van de drama. Hij en Denni hebben in ieder geval de strijd van hun leven om een beetje aandacht van mij te krijgen. =P Ze noemen het de Hall-war. Echt! Denni en Devon! Ik moet me letterlijk verstoppen als ik nog eens een moment alleen voor mezelf en de wolf wil (wat meestal dus s’nachts moet gebeuren). Maar ik ben alleen nu, voor een uurtje misschien voor één van de twee de kamer zal binnen komen. Misschien daarom dat het ook zo lang duurde voor ik je kon schrijven. Maar Taylor is weer helemaal de oude, moest ze weten dat ik je schreef dan zou ze me waarschijnlijk zeggen dat ik je de groetjes moest doen. Dit alles, dit soort van nieuw leven heeft het dus voor mij behoorlijk druk gemaakt.
En dan is er uiteraard Lorise en haar geweldige feest comité die een sprookjesbal organiseerde. Ik zweer je Cammie, hier kan Londen nog wel wat van leren. Devon was zo geweldig om zich het eerste beste harnas te zoeken dat ik dan nog eens mocht helpen aan doen. Aangezien ik net uit mijn volle maan kwam heb ik het gewoon in pak gehouden, waar Denni niet over klaagde. Het was een geweldige avond! Ik heb nog nooit zoveel sprookjes op één plaats gezien. Als ik foto’s had dan zou ik ze je sturen maar ik weet niet of er gemaakt zijn. Je zou erbij moeten geweest zijn, het was magisch. Zeker omdat ik het met Denni mocht doen (ik moet echt zwijgen over Denni nu). Sorry. Levi zou zich hier in ieder geval uitgeleefd hebben, enkel en alleen om al maar de verhalen te kunnen achterhalen.
Maar ik moet nu gaan, ik beloofde Cole om iets leuks te gaan doen. Sinds zijn volle maan (heb ik je al over Cole geschreven?) zit hij wat verder met zijn gedachten. Cole is weerwolf, net als mij, maar hij is nog een kind. Hij verwonde Kylie behoorlijk ernstig en ik kan het niet van mij afzetten dat het mijn schuld is dat het is gebeurd. Ik kon er niet voor hem zijn omdat ik met Lupos bezig was. Dus ik ga nu naar hem toe, sleur hem uit zijn kamer en we gaan iets fun doen …
Een uurtje later, Sorry, zoals ik had voorspeld, Denni en Devon stonden voor de deur en dwongen me om te kiezen met wie van hen ik tijd zou doorbrengen … gelukkig had ik Cole als uit vlucht dus nu moet ik echt gaan. De foto is bewijs, althans, hoop ik.
Ik wenste dat je erbij kon zijn want ik voel me zo anders dan normaal. Zweverig … gelukkig … geen idee.
Liefs
Storm Hall
Camille,
Ik begin meteen met een verontschuldiging. Het spijt me dat ik je nu pas terug schrijf. Het was hier best wel druk, veel te doen en heel eerlijk is het er een beetje bij in geschoten. Toen ik vanmiddag je brief weer vond, ben ik meteen met pen en papier gaan zitten. Dus ehm tja, daar gaan we dan.
Natuurlijk mag je me Denni noemen. En ik ken je al wel een beetje van Storm zijn verhalen (alleen de goeie, natuurlijk!). Ergens was ik wel verrast van je brief. De woorden die je schreef zijn niet al te onbekend voor mij en ik denk dat je tegen de tijd dat je mijn brief leest, je weet dat je totaal gelijk hebt. Het is zo raar om toch met je te kunnen praten, op deze manier! En even dat je het alvast weet: ik ben hier heel slecht in..
Stiekem word ik ook best wel verlegen van de lieve woorden die je op papier hebt gezet. Storm is inderdaad erg charmant, hier nog steeds. Ik ben ontzettend blij dat ik hem die nacht, met dat beetje Londen heb kunnen helpen. Je hebt geen idee hoe graag ik hem heb willen helpen, op welke manier dan ook. En toen, die nacht, kon ik eindelijk iets voor hem doen. Hem een beetje dat gevoel van thuis geven. Hoe het tussen ons gaat.. Oh, je moest eens weten Camille! Het gaat zo goed.. Ik zweef echt op een roze wolk en ben zo blij met Storm. Natuurlijk ging het allemaal niet zo gemakkelijk en vanzelf, dat weet jij denk ik ook al wel, maar we hebben elkaar echt gevonden. Hij draagt me op twee handen en hij heeft me dat gevoel van thuis komen gegeven, zelfvertrouwen en zo veel meer. Ik snap dat je hem mist, dat zijn ouders en Levi hem missen. Hopelijk kan hij jullie snel weer zien, dat ik je echt mag ontmoeten. En hij is inderdaad geweldig, zoals je zegt. Speciaal op elk vlak die je maar kunt bedenken en zoveel meer waard dan eender ander. Hij is een dief, heeft mijn hartje gestolen en ergens in zijn warmte verborgen.
Maak je geen zorgen, Camille. Ik zal goed op Storm passen en dat lieve hartje van hem. Ik hou van hem, het zit goed.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. zo nov 20, 2016 8:57 pm
-
Dag Storm, sorry dat dit zo lang duurde. Het kost me zoveel moeite om je te schrijven om eerlijk te zijn. Ik ben net terug thuis van Rusland en het is precies of ik in een zwart gat ben gevallen. Jij zal vast wel weten hoe dat aanvoelt, om even geen grip meer te hebben op de realiteit. Wel, zo voelt het voor mij. Ik ben terug thuis, ik zie die foto van jou en Denni en ik heb de indruk dat ik zoveel mis van het leven. Ik wenste echt dat ik bij jou kon zijn nu, want ik heb mijn beste vriend nodig. Ik hem een knuffel nodig, ik heb een lange wandeling langs het water nodig … één van onze depressieve bankjes. Er zitten zoveel kilometers tussen ons in en voor het eerst sinds je weg bent doet het zoveel pijn, dat besef. Ik wil weten hoe je leven daar is, ik wil weten hoe die Storm is die verliefd werd op een meisje? God, ik zou bijna zeggen dat ik die Lupos van je wil ontmoeten. Ik zou momenteel alles over hebben voor een momentje met jou. Je broertje is op schoolreis dus je ouders besloten om er eens vier dagen van tussenuit te knijpen. Ethan is op een soort van stage dus ik zit hier helemaal alleen. Tamara komt vaak langs, we kijken films maar mijn gedachten zijn er niet echt bij. Ik denk altijd maar aan de dingen die ik zou doen als jij er zou zijn. Shit … ik huil. Het spijt me Storm, ik wilde deze brief niet dit soort wending geven. Eigenlijk wilde ik enkel maar gelukkig zijn omdat jij dat bent maar ik kan het niet vinden. Ik kan het niet vinden want al dat gemis zit in de weg. Ik zou bijna jaloers worden op Denni … enkel om gewoon in de buurt te zijn.
Weet je wat ik besef … thuis is niet de plaats waar je leeft, het is de personen rondom je die een thuis maken. En ik ben mijn thuis kwijt … ik ben jou kwijt.
Ik twijfel eraan om mijn depressieve tekst van hierboven te verwijderen … maar dan zou ik liegen en dat heb ik nog nooit gedaan. We zijn twee dagen verder, ik ben nog steeds moederziel alleen maar ik kijk een komedie terwijl ik dit schrijf dus het maakt alles goed. Ik heb zitten denken om de kerstversiering om te hangen maar ik weet niet of ik dan een beetje te vroeg zou zijn, wat denk jij? Kerstversiering hangen of niet? Also, welk kleur zou ik de kerstboom doen dit jaar, rood met goud of blauw met zilver? De komedie gaat over kerst … misschien dat ik daarom al zo snel van stapel loop, hmmm. Misschien moet ik me wel een vriendje gaan zoeken om mijn dagen mee te slijten. De pizzaboy leek me vorige week wel interessant … Oke, Cami, stop. Sorry Storm, het begint hier heel hard op een dagboek te lijken. Wat je waarschijnlijk niet erg zou vinden, helaas zal je niet veel meer geheimen te weten komen, je kent ze al allemaal.
Ik heb de stukken over Denni niet tweemaal maar zeker drie of vier keer opnieuw gelezen. Je hebt nooit in je leven ook maar een vast relatie gehad, buiten Tamara maar die vier maanden tellen voor mij niet mee. Dat kon je ook niet echt een relatie noemen, of wel? Maar wat ik wil zeggen is dat dit op papier zoveel anders is. Hoe kan iemand jouw leven zo snel veranderen? Want als ik het lees heb je ervoor gekozen om haar lief te hebben op je aller diepste moment. En ik weet hoeveel die wolf van je af neemt, hoeveel menselijkheid hij op vreet en alsnog kun je je over heel die berg problemen krijgen voor haar. Heb je daar bij stil gestaan? Dat je zelf tussen al je miserie in toch een pad vond om van haar te houden? Dat is waarschijnlijk de beste prestatie en het mooiste moment sinds je weerwolf bent. Weet je wat zou mooi is? Ongetwijfeld, ik ken je, heb je haar briefje naar mij niet gelezen. Maar jullie schrijven exact hetzelfde, exact. En die foto, wat immers niet boven mijn spiegel hangt maar daadwerkelijk staat ingekaderd op mijn nachtkastje, hij is … hij zegt zoveel. Ondanks dat ik enkel rug zie is het zo mooi, gaat het zo diep. Ik stalk je vrienden dan wel maar jij bent een dief volgens Denni, want je stal haar hart. Zo dat is ook weer gezegd, ik ga je niet zeggen wat ze schreef want dat weet je misschien al, alleen herhaal ik even haar laatste woorden in die brief; “Ik hou van hem, het zit goed.” … oooooowwwhhhhh.
Even over het andere nieuws dat ik las, tussen de regeltjes door. Ik beken alles met het woord Denni is was eventjes zoveel interessanter. Ik ben echt blij dat Taylor weer de oude is, dat ze weer kan genieten van haar leven en weer onder haar vrienden kan zijn!!! En als beertje haar strikt mag hij zich zeker ook aan een heleboel nieuwe songs verwachten want zoals ik het hoor … nevermind, je weet wat ik bedoel. Over die Hall-war trouwens … wees maar blij dat ik er niet ben want gegarandeerd dat ik ieder rondje win van die twee. ;-) Maar ik ben blij dat je zoveel aandacht om je heen hebt, afleiding, het doet je vast goed. Dat sprookjesbal klinkt me echt magisch, ik wenste dat ik erbij kon zijn … ik wens nogal veel in deze brief.
Ik wenste dat ik hen allemaal kon ontmoeten, Ik wenste dat ik kon mee gaan naar zo’n sprookjesbal, Ik wenste dat ik Devon en Denni kon ontmoeten, Ik wenste dat ik gewoon bij jou kon zijn …
Camille
Hey Denni,
Om nog even terug te komen op je briefje … ik weet niet wat ik moet zeggen, ik ken je niet maar het lijkt ergens alsof ik dat wel doe. Ik ben je zo ontzettend dankbaar voor wat je doet, schrijf ik de vorige keer ookal right? Mijn hoofd staat er niet helemaal bij. Hoe Storm over je schrijft zegt meer dan gelijk welke woorden ooit zouden doen. Ik wenste dat ik je kon ontmoeten. Jij bent het belangrijkste in zijn leven nu en ik geef mijn plaats met zoveel liefde aan jou door. Ik schreef hem hetzelfde als ik jou nu ook zeg … Storm vond jou in zijn diepste en zwaarste moment. Hij overwon de wolf voor jou. Besef je dat? Besef je dat het gevoel dat jij hem geeft ervoor heeft gezorgd dat zijn wolf terug grabbelde? Er is geen sprookje dat zo mooi kan gaan als dat van jullie. Eerlijk waar, het is een genot om over jou te lezen in de manier waarop Storm het schrijft.
Ik mis hem, maar het idee dat jij er bent maakt het gemis iets dragelijker. Dit wilde ik nog even zeggen, Bedankt Denni, met heel mijn hart.
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send. zo dec 11, 2016 3:26 pm
-
Aan de depressieve Camille Troy?
Eerst en vooral … hoe kwam jij op mijn Instagram privé account uit? Ik heb het je nooit gezegd omdat ik misschien dacht dat het voor ons beide niet goed zou zijn om zoveel van elkaar te zien maar nooit echt daadwerkelijk in staat zijn om het te beleven. Maar Denni zei me dat het niet perse een slecht ding kan zijn en ze heeft gelijk. Nu zijn we weer een stukje dichter bij elkaar, kan ik nog steeds meegenieten van Londen terwijl jij dan weer meer ziet van Genosha. Wat niet oke is, is dat je Devon bent gaan volgen! En hij heeft je nog terug gevolgd ook … natuurlijk. Ik waarschuw je alvast, hij is een ergere versie van mij en ik ben haast zeker dat hij zijn flauwe opmerkingen niet voor zich zal kunnen houden. Just so you know. En je volgde ook Denni … Ik probeer het feit te negeren dat jullie vanaf nu geen brieven meer via mij moeten sturen en het gewoon via de Instagram chat kunnen doen. Taylor … Karlie … je hebt praktisch al de heel squad achter je aan staan nu en ondanks dat ze je niet kennen ben ik haast zeker dat ze het altijd voor je zullen opnemen. Want jij bent Camille Troy, de vriendin waar ik zoveel geweldige dingen over heb te zeggen. Ik probeer niet te panikeren bij wat er allemaal mis kan gaan nu jij iedereen volgt op Instagram en omgekeerd.
Maar verder over jou … ik heb je brief tweemaal opnieuw gelezen en ik wenste dat ik de woorden kon veranderen, dat ik kon veranderen wat jou zo ontzettend verdrietig maakt. Maar ik kan het niet … je geeft dat gevoel gewoon door aan mij. Met kerst die eraan komt staat mijn hoofd enkel nog maar op Londen gericht, op jou, Levi en mijn ouders. Devon moet me meer dan één keer terug op aarde trekken en Denni doet meer moeite dan anders om mijn positief ingesteld te houden. Mijn punten kelderen … ik zit s’avonds vaak nog in de bibliotheek om bij te studeren maar ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Ik verlang naar die kerstradities van thuis, naar dat beetje houvast, familiegevoel. Ondanks dat de squad hier praktisch mijn tweede familie is mis ik jullie ontzettend, vooral in deze periode van het jaar. En net zo hard jij naar hier wilt komen, wil ik terug naar huis. Ik probeer het een beetje weg te steken, wil niet dat de anderen zich er zorgen om maken, er is toch niet veel dat ze kunnen doen. Ik heb eraan gedacht om mijn kamer wat in te kleden maar van zodra ik eraan denk dan glijden mijn ogen naar de foto’s en vervaagd het hele idee weer. Dus ik denk dat we beide maar depressief moeten zijn voor de aankomende periode van het jaar. Zorg gewoon dat mijn ouders dat niet ook worden Camille. Misschien kan ik een kerstboodschap sturen, of een filmpje maken, geen idee. Cadeautjes hebben we hier niet echt in voorraad dus veel te bieden heb ik niet buiten de geruststelling dat alles in orde is. Ik probeer me dag in en uit te richten op school, op Denni, maar het zijn uitgerekend die stille momenten die ervoor zorgen dat de heimwee altijd net iets groter word. Dus ondanks dat je zegt dat je niet langer depressief bent kan ik je gegarandeerd zeggen dat je dat opnieuw zult worden na het lezen van dit, alvast sorry.
Wat je misschien kan opbeuren zijn deze twee foto’s. Karlie vond niets beter dan de hele squad samen op de foto te duwen, zoals een echte shoot. Ik en Devon … op de foto … kun je je er iets bij voorstellen. Je had ons moeten zien staan terwijl de meiden allemaal razend enthousiast waren en wel honderd keren veranderde van kleren omdat het perfect moest zijn. De eerste foto is daarom ook zo serieus, ik en Devon hadden al zeker tien keer met onze ogen gerold en het kostte Karlie alle moeite om ons te motiveren. Je zou vierkant met ons staan lachen hebben, net als zij deden. Maar uiteindelijk liep het wel los, Devon was zo slim geweest om wat bier mee te nemen en terwijl iedereen ook nog eens afzonderlijk op de foto ging was er voor mij en hem genoeg tijd om onszelf weer te zijn. Dus de tweede foto is dan weer geslaagd! Dit is dus de squad, ik heb de namen er nog even boven geschreven voor mocht je het zijn vergeten. Geslaagd vind ik, allemaal te danken aan ons Karlie!
Om even in te gaan op al die liefde die je voor Denni toont. Nee, ik en Tamara hadden niet het soort relatie die ik en Denni hebben. Ze is echt het enige waar ik aan kan denken, Devon heeft het er in ieder geval moeilijk mee, die twee maken nog steeds teveel ruzie en ik weet niet welke kant ik moet kiezen. In ieder geval, ik ben blij dat je de foto mooi vind, hij betekend ook redelijk wat voor mij, geen idee waarom. Zoals je zegt … hij gaat diep. En nee, ik sta er niet bij stil dat ik voor haar heb gekozen op mijn aller diepste moment … ik ben nog steeds bang voor wat Lupos gaat doen met haar. Als ik naar haar zit te kijken terwijl ze door de gang wandelt dan zie ik Lupos bijna met een hongerige blik mee kijken. Die wolf wil haar en Camille … ik ben echt bang dat hij haar op een dag te pakken krijgt. Ik zeg haar er niet zoveel over, ze word altijd een beetje boos als ik twijfel toon over ons, of wat Lupos kan doen, of heeft gedaan. In ieder geval, het lukt me niet om afstand te houden, in tegendeel, de nachten zijn zoveel dragelijker als Denni er is. Dus wat moet ik doen?
Trouwens, moet je eens iets weten! Raad eens wie op dit eiland zit waar wij jaren lang goed bevriend mee waren??? Robb Jones … Ja, die Robb. Robb waarmee ik en Ethan wel aardig wat goede tijden mee hadden, de Robb die jou nog eens hielp met je verhuis naar dat appartement waar je uiteindelijk maar twee weken hebt gewoon voor je terug keerde naar je ouders hun huis. Die Robb dus! Hij is een mutant, wat meteen verklaard waarom hij zo plots verdween uit Londen. En ik ben daar dus nu pas achter gekomen, na al een jaar op Genosha te zitten, typisch.
Dit was het zo ongeveer, wilde hem niet te lang maken, volgende keer stel ik je de kleintjes van het eiland voor, ik moet mezelf eerst door de kerstperiode sleuren voor ik weer goed en wel in staat ben om te “leven”. Je hebt de groetjes van Denni … en van Devon en Karlie en Taylor, je bent hier behoorlijk geliefd ondanks dat niemand je persoonlijk kent. Kom dus nooit naar dit eiland of mijn leven is compleet naar de haaien. ;-)
Ik mis je,
Storm
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Letters I've written, never meaning to send.
