Spencer was al een tijdje op haar kamer aan het niksen, het was een mooie lentedag maar ze had geen zin om naar buiten te gaan. Eigenlijk had ze helemaal nergens zin in. Ze verveelde zich dood, maar was te lui om ook maar iets te doen. Ze was bijna de hele dag al op haar kamer, dus ze besloot ze toch om zich even op te frissen en naar beneden te gaan, wieweet was er wel iets te beleven. Ze haalde kort een borstel door haar haren en werkte vlug haar make-up bij. Vervolgens verliet ze haar slaapkamer en liep de gang op. Er was bijna niemand te bekennen, aangezien de meeste mutanten buiten van het weer aan het genieten waren. Ze had geen zin in drukte, en aangezien het in de woonkamer vaak drukker was dan in de lounge, besloot ze om naar de lounge te gaan.
Vrolijk ging ze op de bank liggen. Er was helemaal niemand. Meteen pakte haar mobiel er bij en sloot haar oordopjes aan. Ze lag op haar rug, met haar hoofd op de zijkant van de bank gerust. Ze staarde naar het plafond. Ze was wat moe, dus het duurde dan ook niet lang voordat ze langzaam in slaap begon te vallen. Plots zwaaide de deur open en van schrik viel Spencer half van de bank af. “pff je liet me schrikken zeg.” Zei Spencer lachend tegen de jongen. Ze raapte haar mobiel van de grond af en legde het op de tafel neer. “Het is niet jou schuld hoor, ik schrik al van de kleinste dingen.” Ze gebaarde naar de jongen dat hij bij haar kon zitten. Een klein beetje gezelschap kon geen kwaad, bovendien zag hij er vriendelijk uit. “Ik ben Spencer, ik ben redelijk nieuw hier, volgens mij hebben we nog niet ontmoet.” met een glimlach stak ze haar hand uit. “leuk je te ontmoeten.”
Alles voor Sam was zeer nieuw. De jongen wist nog maar net dat hij een mutant was en liep eigenlijk al een heel leven rond met een mutatie waar hij niets van af wist. Hij had ook geen enkel idee hoe hij het moest beheersen en nu hij het wist leken ongelukken nog sneller te gebeuren als anders. of nu had hij het gewoon door. In ieder geval maakten het de reeds onzekere jongen alleen maar onzekerder.
Nog vrij rustig deed Sam de deur naar de living open. Eigenlijk was het zijn plan om naar binnen te gaan en eerst de boel te observeren. Zien of er nog volk was en waar hij het best kon gaan zitten om iedereen te ontwijken. Zodra dat hij de deur echter opende was dat al mis gelopen. Door zijn eigen schrik reactie liet hij de deur hard terug dicht vallen en wist hij zichzelf geen houding te geven. Sam greep alweer naar de klink om de deur weer te openen, maar het meisje dat geschrokken was, begon te spreken. Voor hem maakten het de hele situatie nog ongemakkelijker, maar hij liet de klink weer los om zich half naar het meisje toe te draien. ‘Ik uhm, het was… volgende keer zal ik rustiger zijn,’ besloot hij te reageren, zelfs al had ze gezegd dat het niets uit maakten en dat ze snel schrok. Hij hoopte stiekem nadien weg te kunnen, maar in plaats daarvan deed ze het teken dat hij erbij mocht gaan zitten. Omdat Sam simpel weg het niet wilde afwijzen ging hij naar haar toe, maar ging niet naast haar zitten. In plaats daarvan nam hij plaats op een eenzit. Dat was net iets meer in zijn comfort zone.
Zijn ogen gingen even naar haar uitgestoken hand, maar het zag er niet naar uit dat de jongen die ging aannemen. Sinds alles wat hij in een korte tijd te weten was gekomen vermeed hij lichamelijk contact liever om geen risico’s te nemen. Om het toch niet volledig te negeren stak hij wel even zijn hand op. ‘Sam Michaelis, ook nog uhm rede- nieuw,’ zei hij met een kleine glimlach vooraleer hij zich neerzetten op een één zit die ook in de ruimte stond. Eigenlijk wilde hij er helemaal niet bij gaan zitten, maar hij kon nu eenmaal geen nee zeggen. Wat hij precies moest zeggen was voor de jongen ook één groot mysterie. Zijn handen had hij om zijn billen gelegd en terwijl hij om zich heen keek en vrij stijfjes in de zetel zat tikten hij wat met zijn vingers. Sam keek vanuit zijn ooghoeken wel even naar het meisje, maar toch was hij niet helemaal op zijn gemak. Niet dat het meisje er heel veel aan kon doen, zo zat hij nu eenmaal in elkaar.
Kort haalde ze haar wenkbrauwen op, als het niet al ongemakkelijk was, had hij het dubbel zo erg gemaakt door haar hand niet te schudden. Twijfelend keek hij haar aan, en nam uiteindelijk plaats op de eenzit. Ze trok vlug haar hand terug en ontweek zijn blik. “Sam Michaelis, ook nog uhm rede- nieuw” zei hij vervolgens. Spencer glimlachte. Even was het stil, het tikken van de klok was duidelijk te horen. Spencer wist even niet wat ze moest zeggen, en de jongen blijkbaar ook niet. “S-sorry het was niet mijn bedoeling om opdringerig o-over te komen.” stotterde ze, haar ogen sloeg ze neer. “I-ik ben gewoon niet zo goed met andere mensen.” ze zuchtte kort. “Al helemaal niet met andere mutanten, ik… Ik ben er niet aan gewend..” Nee, gewend was ze zeker niet. Voor een klein tijdje was ze met een groep mutanten om gegaan, maar niet op deze manier. Ze woonden in één huis en moest haar slaapkamer delen met een andere mutant, ze vond het wel gezellig.. maar ze kon zich er ook heel ongemakkelijk bij voelen. Ze was gewend om de enige te zijn, en om als een normaal persoon te leven, niet zoals dit. “De studenten hier zijn over het algemeen heel vriendelijk hoor! maarja, ik heb dan ook nog lang niet iedereen ontmoet.” Haar handen rustte ze op haar schoot, ze trilden. Zacht kneep ze in haar vingers samen om het trillen te stoppen. Ze werd altijd heel erg onrustig als ze zenuwachtig werd, en dat was nu dus ook het geval. Ze keek de jongen aan, maar kon niet goed inschatten hoe hij zich voelde. “Misschien kan je handschoenen dragen.” zei ze plots, het was een beetje een wilde gok, maar de manier waarop hij naar haar hand had gekeken daarnet, gaf haar wel het idee dat hij niet in direct contact wilde komen. Het kon natuurlijk ook zijn dat ze het compleet mis had en ze alles nog ongemakkelijker had gemaakt, daar hoopte ze dan ook maar niet op. Verbaast keek hij haar aan. “Misschien kan je het proberen? of had je dat al gedaan?” Ze hoopte dat het niet raar over was gekomen, het was vriendelijk bedoeld, en om een gesprek op gang te kunnen brengen. Toen ze nadacht over wat ze net zei kreeg ze meteen spijt, wie weet wilde hij het er helemaal niet over praten, en al helemaal niet met een of ander random awkward meisje die hij voor het eerst zag. Ze wist helemaal niets van zijn mutatie af, en dan maakte ze zo'n opmerking. Ze hield haar hand door haar haren heen. Ze wist zelf ook dat niet iedereen vrienden met haar wilde worden, maar hij leek geen onaardig persoon, en Spencer vond zichzelf behoorlijk onredelijk overkomen tegenover hem, iets wat ze totaal niet was. Ze hoopte dan ook maar dat haar opmerking niet stom overkwam. Sinds het verraad van haar familie en vrienden is ze veel minder goed met mensen, en dat merkte je dan ook meteen als ze nieuwe mensen ontmoette. Geen enkel gesprek verliep normaal, en dit gesprek met Sam tot nu toe was daar dan ook een perfect voorbeeld voor.
Onderwerp: Re: Lazy Sunday (& Sam) di mei 03, 2016 5:00 pm
I am become death, destroyer of world
Voor Sam was de positie waarin hij verzeild was geraakt een echte Hel, als je het zo kon noemen. Hij voelde zich op de zetel gevangen en had niet de moed om zelf recht te staan en weg te wandelen. Mensen zouden hem dat voorstellen, maar dat kon hij gewoon niet. Meestal ontweek hij gesprekken, maar die dag was het hem helaas niet gelukt. Tot zijn grootte spijt. Al was het niets persoonlijks, zo zou het meisje het in geen geval moeten opvatten.
Voor Sam werd het er echt niet beter op wanneer het meisje beweerde om ook niet goed te zijn met mensen. Onbewust was hij met zijn vingers gaan spelen en ging ook al zijn aandacht daarnaar. Twee mensen die niet met elkaar om konden. Dat beloofde gewoon een geweldig gesprek te worden. Voor hem was het echter alsof er een zware last op zijn schouders werd gelegd omdat hij het gevoel kreeg dat hij ook meer moest doen. Wanneer ze even stopten met spreken keek Sam even op naar haar. Zijn tong liet hij even over zijn lippen glijden voor hij zijn blik weer afwende naar ergens anders. ‘Ow,’ en meer dan dat wist hij niet te zeggen. Heb je niets zinnigs te zeggen, zeg dan niks. Heb je wel wat zinnigs te zeggen, zwijg dan want anderen vinden het van niet zinnig. Dat was Sam zijn motto. Zo moest hij van zichzelf eigenlijk nooit wat zeggen, waar hij niet om ging klagen. Het meisje deed echter zeer veel moeiten om toch een gesprek aan te gaan, waardoor ze op zijn schuldgevoelens ging werken. Als Sam nu niets zei zou hij nogal heel onbeleefd overkomen en had hij het gevoel haar te kwetsen. ‘Eigenlijk ben ik nog niemand echt tegen gekomen,’ gaf Sam toe zonder haar één keer aan te kijken. Oogcontact was niet voor hem weg gelegd. Dat gaf nog maar eens aan hoe sociaal awkward hij wel niet was. In de gangen van het gebouw was hij uiteraard wel mensen tegen gekomen, maar niemand waar hij iets tegen had gezegd. Sam had simpel weg niet de behoefte om sociaal te zijn. Dat had hij nooit gehad.
Als je geen mensen aansprak kwam je ook niet aan bij ontmoetingen. Wat toen helaas wel gebeurde met de gebruikelijke uitgestoken hand die dat niet aangenomen werd door Sam. Lichaamscontact vermeed hij altijd. Deels door dat hij was wie hij was, maar ook door de onzekerheid die met zijn mutatie gepaard ging. Hij had geen idee hoe dat het precies werkte, maar lichaamscontact leek hem simpel weg niet veilig. Zo verspreide een ziekte namelijk het snelste. Sam drukte zijn kiezen helaas hard op elkaar wanneer dat ze een opmerking maakten over handschoenen. ‘Ik uhm, wel uhm-,’ begon hij vluchtig, maar hij wist niet wat hij juist moest reageren. ‘Zo werkt het niet...denk ik,’ ging hij verder. Alles van mutanten was hem volledig onbekend. Voor zover dat hij wist was enkel zijn aanwezigheid op het eiland genoeg om iedereen ziek te krijgen.
Onderwerp: Re: Lazy Sunday (& Sam) di mei 10, 2016 4:09 pm
SPENCER LEWIS
Het enige wat Spencer wilde was in haar eentje op deze bank liggen, een beetje naar muziek luisteren, en genieten van haar vrije zondag. In plaats daarvan hield ze een gesprek met iemand die dat duidelijk niet wilde. Ze zat er over te twijfelen om gewoon weg te gaan, omdat ze zogenaamd ergens heen moest, maar ze was heel erg slecht in liegen en wilde niet dat Sam zich nog slechter ging voelen, en het gevoel zou krijgen dat Spencer niet in zijn buurt wilde zijn. Het verbaasde haar dat hij zei dat hij nog niemand echt tegen was gekomen, dat betekende dat hij òf heel erg nieuw was, òf echt niet van gezelschap hield. Ze perste haar lippen op elkaar en keek richting de grond toen Sam begon te stamelen na haar suggestie over het dragen van handschoenen. In haar hoofd zei ze duizend keer sorry, ze voelde zich behoorlijk schuldig. Nee, Spencer was niet goed in praten, in ieder geval niet met mensen die ze niet kende, met vrienden was ze compleet anders, niet dat ze op het moment veel vrienden had, maar ja, dat was nou eenmaal zo. Ze keek Sam aan, niet dat hij haar ook aankeek, maar ze wist ook niet waar ze anders heen moest kijken. ‘Zo werkt het niet...denk ik,’ was zijn antwoord. Het verbaasde Spencer dat hij dat niet zeker wist. Misschien dat hij nog maar net weet dat hij een mutant is? Spencer kon het zich bijna niet voorstellen, je hele leven denken dat je “gewoon” bent, en er dan ineens achter komen dat je anders bent, en in een of andere school terecht komen met mutanten die je niet kent en irritante mensen die je dwingen om een gesprek aan te gaan. “In de school is een supergrote bibliotheek, misschien kan je daar wat informatie vinden.” Spencer hield nooit van lezen, tot de de bibliotheek in de school gezien had, er staan zo veel boeken, en over elke mutatie is wel wat te vinden. “En ook als er niets is wat jou zou kunnen helpen, zou je er echt eens moeten kijken, het is best interessant om over andermans mutaties te lezen.. Veel boeken zijn een soort van dagboeken die mutanten vroeger bijhielden, echt heel interessant.” zei Spencer spontaan. Praten ging haar een stuk gemakkelijker af als het over een onderwerp ging dat haar interesseerde. “In de middag en avond is het vaak wat druk, maar als je bijvoorbeeld op zaterdagochtend heengaat is er bijna niemand te bekennen, dat geldt ook voor de dierenverblijven en het bos.” Ze glimlachte kort, ze kon uren ratelen over dingen die zij interessant vond, maar dat betekende niet dat de rest van de wereld diezelfde dingen interessant vond. Ze dacht even na, maar besloot om het toch te vragen, ze was super benieuwd naar zijn mutatie geworden. “Als je er niet over wil praten respecteer ik dat, maar mag ik weten wat voor mutatie je hebt?" ze was best wel nieuwsgierig geworden, maar als hij er niet over wilde hebben zou ze er zeker niet op doorgaan.
Onderwerp: Re: Lazy Sunday (& Sam) di mei 24, 2016 12:24 pm
I am become death, destroyer of world
Er kwamen heel veel woorden uit de mond van het meisje, en Sam deed moeiten om het bij te houden. Eigenlijk wilde hij niets weten over alles van mutaties. Toch niet voor dit alles. Waarschijnlijk was het geen slecht idee om te weten wat anderen konden, maar hij was er toch tegen bestand als hij de docenten mocht geloven. Nee, hij zou zich wel op de achtergrond houden. Bij dieren vertrouwde hij zichzelf ook al niet meer, dus dat was geen optie. Tijdens alles wat ze zei knikte Sam enkele keren om te laten zien dat hij toch aan het luisteren was. Hij moest echter moeiten doen om zijn gedachten niet te laten afdwalen naar iets anders. ‘Uhu,’ antwoordde hij uiteindelijk even kort met een knikje. Dus de bieb was op sommige momenten rustig en anders weer druk. Ze stelde Sam voor er eens een kijkje te nemen, maar hij wist niet. Het was een plek waar dat je stil moest zijn, dus minder kans om aangesproken te worden. Dar was nooit slecht, maar de kans was er natuurlijk wel. Hij zag nog wel. Voor nu bleef hij liever weg van grote afdelingen.
Zijn mutatie? Wat was het nu- oja natuurlijk. Ziektes en dingen. Moest hij het tegen haar vertellen? Het was niet zo dat het de meest aangename of smakelijke mutatie was. Wie weet wat ze niet van hem ging denken. Vele wilde vast niet in zijn buurt komen als ze wisten dat hij je kon besmetten met iedere bestaande of niet bestaande ziekte. Sam kon misschien zelfs heel het eiland besmetten als het verkeerd liep en zo een epidemie veroorzaken. Door er zo over na te denken leek het geen goed idee om het te vertellen, maar dan kwam het weer onbeleefd over omdat hij niet wilde antwoorden. ‘Anderen mutatie hebben geen effect,’ zei hij om te beginnen, terwijl de twijfel in zijn stem was. Dat was één deel en het goede deel. Moest hij verder gaan. ‘Op mij...natuurlijk,’ zei Sam er snel achter om nog wat tijd te rekken. Ze had hem gezegd dat hij niets moest zeggen als hij het niet wilde, maar hij was niet zeker. ‘Enikbrengziekte,’ kwam er dan snel uit zijn mond. Je moest echt goed luisteren om te weten wat hij zei, maar hij deed het. Wat was zijn leven makkelijk geweest wanneer dat hij hier niets van af wist.
Onderwerp: Re: Lazy Sunday (& Sam) do jun 09, 2016 9:38 pm
SPENCER LEWIS
Spencer had niet verwacht dat Sam echt antwoord op haar vraag ging geven, maar was blij dat hij het deed. Het gedeelte van het ‘andere mutaties hebben geen effect.. op mij’ kon Spencer nog verstaan, maar de woorden die daarna uit zn mond kwamen gingen een beetje te snel, iets met ziek zijn? fronzend keek ze hem aan, op een of andere manier verwachtte ze dat hij zijn zin zou gaan herhalen, maar dat deed hij niet. Spencer was even in gedachten toen ze ineens doorhad wat hij net had gezegd. “Wacht, andere mutaties hebben geen effect op je? Dat is zo cool, je bent gewoon immuun voor alle mensen op deze school” lachtte ze. Ze was best wel onder de indruk van zo’n mutatie. Ze was even aan het nadenken wat hij net zo snel zei, en toen ze nadacht over het hele ‘geen lichamelijk contact’ viel de boel een beetje op zijn plaats. “En dat tweede wat je zei? Je verspreid ziekte of zoiets?” nadat ze dat had gezegd besefte ze zich dat handschoenen dragen daarbij inderdaad niet zou helpen. “Niet de meest fijne mutatie kan ik me voorstellen.” Zei ze nee-schuddend tegen Sam. Oordelen deed ze echter niet, als er iemand was waar ze bang voor was was dat zichzelf. Hoe hard ze ook haar best doet om normaal te zijn, en geen kwaad te doen, zou ze de dingen die ze heeft gedaan in haar leven altijd met zich mee moeten dragen. Ze wist dat bijna iedereen op deze school wel wat slechts had gedaan, maar Spencer had er zelf voor gekozen om te shiften, terwijl ze wist dat ze dat nooit mag doen als er mensen in de buurt zijn. Spencer begon redelijk medelijden met de jongen te krijgen, het zag er echt niet naar uit dat dit gesprek ooit minder ongemakkelijk ging worden. Misschien moest Spencer gewoon even haar mond houden om te kijken of hij dit gesprek überhaupt wel wilde voeren. Als het gesprek niet meer op gang werd gebracht zou het dood lopen en kon Sam of Spencer weggaan, en als het gesprek wel weer op gang werd gebracht zou dat best wel een beetje een wonder zijn, maar zou ze het zeker niet erg vinden. Spencer kende nog niet zoveel mensen, en daar had ze een hekel aan. Ze wilde altijd zo veel mogelijk mensen kennen, zodat ze wist bij wie ze uit de buurt moest blijven, en wie juist niet.
