For all i'm worth || Noëlle

Onderwerp: For all i'm worth || Noëlle do apr 07, 2016 4:53 pm

Met zijn handen in de zakken van zijn broek en de capuchon van zijn vest ver over zijn hoofd getrokken, liep hij over het schoolterrein heen. Het enige dat nu nog verraadde dat hij die mutant was wiens huid van paars naar blauw en naar groen kon gaan, maar nooit naar een normale huidkleur, was de staart die achter hem aan zwiepte terwijl hij voorruit wandelde. Dat ding zwiepte altijd achter hem aan sinds het niet zo simpel was om het te verbergen. Die staart was bijna even lang als hijzelf en als hij het ding achter zijn shirt probeerde te steken, begon het na een tijdje pijn te doen omdat het dubbel geplooid zat. Natuurlijk had hij er al aan gedacht om zijn staart gewoon om zijn lichaam te krullen en zijn shirt daarna aan te trekken, maar zelfs dat ging na een tijd gewoon pijn doen omdat zijn staart dan geen bewegingsvrijheid had. Daarbij zou je zo kunnen zien dat het ding om zijn lichaam heen gekruld zat als hij gewoon een shirt zonder een vest aantrok. Het was niet zo dat zijn staart flinterdun was, integendeel zelfs. Het ding moest sterk genoeg zijn om zijn lichaamsgewicht te kunnen houden als hij het weer eens in zijn hoofd haalde om aan een tak te gaan hangen.

Een tweede punt dat mensen liet weten wie hij juist was, was het feit dat hij zo ongeveer de enige was die nog met een vest en de capuchon over zijn hoofd getrokken rondliep terwijl de zon de omgeving opwarmde. Als hij eerlijk moest zijn, had hij het ook best warm en wilde hij de vest uitgooien, maar dat zou waarschijnlijk weer een aantal rare blikken naar zich toetrekken en een heleboel mensen weer tegen elkaar laten fluisteren terwijl ze zo nu en dan eens zijn richting uitkeken. Hij had op dit moment gewoon geen behoefte aan al dat gestaar en dat was ook een van de redenen dat hij zich een weg naar het bos baande. Voor zover hij wist waren daar nooit veel mensen aanwezig en kon hij gewoon zijn ding doen zonder constant aangestaard te worden.

De laatste meters leken gewoon uren te duren en op een gegeven moment besloot Calvin om te teleporteren. Hij wist precies waar hij heen wilde. Het enige wat hij moest doen, was zich voorstellen hoe hij ineens uit een wolk van kleuren op die dikke tak die zo’n twee meter boven de grond uit de stam van een boom stak, een boom die een zestigtal meter van de bosrand verwijderd stond. Het enige dat twee seconden later nog aangaf dat hij net nog op het schoolterrein had gestaan, was een wolk van felle kleuren die je zelfs van een tien meter afstand nog zou kunnen zien.

Eenmaal in het bos, deed Calvin zijn vest uit en drapeerde hij het ding over een tak voordat hij met zijn vingers kraakte en van die boom naar een andere teleporteerde. Hij vond het geweldig om op die manier met zijn mutatie te oefenen. In het bos was genoeg plaats om te teleporteren zonder dat hij per ongeluk ergens terecht zou komen waar hij niet hoefde te zijn. Een brede grijns was op zijn gezicht te zien terwijl hij zijn staart om een iets dunnere tak heen krulde en van die tak afsprong. Hij was er vrijwel zeker van dat zijn staart hem kon houden. Op het moment dat hij realiseerde dat er iemand voor zijn neus stond, ondersteboven voor hem weliswaar, schrok hij zo hard dat zijn staart spontaan leek te verstijven en de tak gewoon losliet. Een geschrokken kreet verliet zijn mond dan ook toen hij met heel zijn hebben en houden op de grond terecht kwam. Met een grimas op zijn gezicht wreef hij over zijn hoofd terwijl hij de persoon voor hem aankeek. ”Je liet me schrikken.”

Onderwerp: Re: For all i'm worth || Noëlle vr apr 08, 2016 11:39 am

Noëlle moest ergens toch heel erg wennen aan haar nieuwe thuis, het was raar om niet meer in Frankrijk te zijn. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze via haar kamer raam naar buiten keek, het was nog vreemder om op een eiland te zitten die vol zat met mutanten. In haar 18 jarig bestaan had ze alleen haar beste vriendin gekend die een mutant bleek te zijn en zij zelf natuurlijk, het enigste wat ze van haar huis had mee gekregen was dat mutanten slecht waren. Dat ze uit hun buurt moest blijven, en nu was ze er zelf ook een. Haar blik gleed kort naar het foto lijstje wat op haar kamer stond, waarna ze zuchtend op stond van haar bed om het lijstje neer te leggen. Ze had geen behoefte om haar ouders te zien momenteel, Noëlle blikte nog een keer naar buiten waarna ze haar jurkje recht trok en haar voeten in haar ballerina's liet glijden.
Ze stopte haar mobiel in de zak van haar jurk waarna ze een weg naar buiten zocht, ze was hier nog niet echt lang waar door ze de hele omgeving nog niet kende. Maar een ding wat ze zeker wel zou kunnen vinden was het bos, dat was niet zo heel erg moeilijk welke kant ze ook maar keek het bos was altijd wel te vinden. Het was ergens toch nog wat fris voor enkel een jurkje maar ze was te eigenwijs om ook maar weer terug naar binnen te gaan om een vest op te halen. Noëlle kwam in beweging naar dat ze even was blijven staan en liet haar voeten haar naar het bos leiden, hoe verder ze het bos in ging hoe rustiger het werd qua geluid waar door ze alleen nog maar de geluiden van de natuur om haar heen hoorde. Het was een heerlijk geluid voor haar, het maakte haar rustig wanneer ze zich niet zo fijn voelde. Daar naast was het een geluid die ze thuis ook veel hoorde waar door ze een gevoel van thuis echt voelde, maar ja ze kon moeilijk de gehele tijd in het bos zijn.
Door dat ze zo in gedachten was merkte ze niet op hoe iemand zich boven haar in de bomen rond leek te bewegen waar door ze dan ook schrok toen er plots iemand voor haar op de kop hing. Een zacht geschrokken gilletje was te horen waarna ze snel haar hand voor haar mond sloeg waar door het geluid stopte, haar hart klopte hevig in haar borstkas. Voor even was ze te geschrokken om ook maar iets te zeggen en keek ze enkel toe hoe de jongen met de vreemde huidskleur op de grond viel. Ze staarde hem haast aan dit kwam echter meer door de schrik dan ook maar zijn vreemde huidskleur. ”Je liet me schrikken.” Noëlle liet haar hand zakken waarna ze in de lach schoot, ze schudde kort haar hoofd waarna haar gelach stopte. "Ik liet jou schrikken? Wat dacht je er van dat jij mij liet schrikken?." Grinnikte ze waarna ze haar hand langs haar gezicht heen wapperde. "Ik heb het er helemaal warm van gekregen." Mompelde ze waarna ze voor even stil bleef en haar blik over hem heen liet gaan. Tot dat ze op merkte dat ze hem openlijk zat te bekijken, wat beschaamd liet ze haar blik van hem af glijden en staarde ze voor even naar de grond. "Sorry, ik wil je niet aanstaren." Begon ze waarna ze zacht zuchtte en naar hem op keek, "Niet dat je niet leuk genoeg bent om te bekijken hoor!" Een zucht verliet haar lippen toen ze besefte wat ze had gezegd. "Oké dat kwam er nogal raar uit, maar wat ik eigenlijk bedoel is dat ik nog nooit een mutant als jou heb gezien." Noëlle beet zacht op haar lip, ze kon haar zelf wel voor haar hoofd slaan. "Kunnen we alsjeblieft opnieuw beginnen?" Vroeg ze hem haast smekend waarna ze haar hand naar hem uit stak en hem enkel in zijn ogen aan keek om te voorkomen dat hij misschien weer het idee zou krijgen dat ze hem weer stond te bekijken.

» Noëlle Mazier
» BABY YOU'RE WORTH IT, HAPPY BDAY D-ARLING