Lying and stealing are next door neighbors... {open}

In tegenstelling tot anderen had Octavia het niet koud in deze winterse dagen. Ze had geen jas nodig en als ze kon dan kon ze zelf in haar bikini gewoon over het eiland heen lopen. Het was dan niet zo dat ze een mutatie had wat te maken had met ijs of sneeuw, maar door haar nogal extreem warme huidtemperatuur smolt het ijs om haar heen en kreeg ze het ook niet koud. Mensen kon haar raar aan kijken als ze dat wilde, maar daar gaf ze geen aandacht aan. Ze kleedde hoe ze zich wilde wanneeer ze dat wilde. Desnoods liep ze hier nog naakt rond! Nja, naakt was iets te overdreven. Ze zou alleen naakt zijn als ze in een meer ging zwemmen of onder douche ging staan, voor de rest zou je haar dan ook nooit naakt zien.
Nu was ze gekleed als vrij casual, een spijker jasje met een blauw hemdje en zwarte jeans. Het was iets wat ze al heel lang in de kast had gehad, maar nooit had aan getrokken. Ze wist niet waarom, maar ze vond dat het nu sowieso wel tijd was om iets anders aan te trekken. Gewoon iets waar je haar niet snel in zou zien lopen.  

Octavia zou het zou niet weten waar ze nu naar toe ging, maar ze wilde in ieder geval wel weg van de slaapkamer en het schoolgebouw. De eerste paar lessen die ze deze middag had mee gedaan waren niet bepaald snel voor bij gegaan. Het was nog een wonder dat ze de lessen geschiedenis en wiskunde had overleeft. Aan de geschiedenis les had ze zich dood verveelt, want het meeste wat er was gebeurd op de wereld wist ze al. En wiskunde, ja wat moest over wiskunde denken? Ze begreep er gewoon helemaal niks van en had daardoor ook niet echt de discipline en motivatie om naar de leraar toe te stappen en om verdere uitleg te vragen. Als ze om uitleg had gevraagd, dan zat ze daar nu nog vast. En vast zitten in een schoolgebouw, terwijl ze beter naar buiten kon gaan omdat ze meer buiten mens was, was gewoon niets voor haar.
Hoe verder ze van het gebouw liep hoe meer ze om zich heen keek. Er waren genoeg mensen buiten een beetje sneeuwballen gooien naar elkaar, maar dat waren niet echt activiteiten waar zij zich vandaag mee bezig zou houden. Sneeuwballen naar mensen gooien was sowieso niet een goed idee als zij daar aan mee ging doen. Het sneeuw zou echter water worden als zij het aan zou raken. Zelfs had pad waarop ze liep werd sneeuwvrij door haar warme huidtemperatuur. In haar ooghoek zag ze dat er een sneeuwbal op haar af werd gegooid, waarna ze zich snel omdraaide en de sneeuwbal liet smelten met het vuur dat ze creëerde. Nog voordat de sneeuwbal haar raakte was het al een plasje water geworden, terwijl ze de persoon die de sneeuwbal had gegooid wat giftig aan keek. Ze negeerde de blikken van andere mensen en liep verder.

Door de tassen die ze zag staan op de tribune van het sportveld voelde ze gelijk haar drang van plunderen in haar opkomen. Ze keek om zich heen, maar in deze omgeving waren er niet veel mensen aanwezig. Ze liet haar huidtemperatuur iets opwarmen waardoor het sneeuw op twee meter afstand al gesmolten werd, zodat ze geen last zou hebben van gekraakt sneeuw onder haar voeten. Via de achterkant van de tribune kon niemand haar zien plunderen uit de tassen die op de trap stonden. Ze haalde er wat geld uit, telefoon en wat sieraden. In sommige tassen zat ook wat eten en als een ware Viking haalde ze dat er ook uit. Alles wat een geld waarde had of wat je kon opeten nam ze mee. Het waren zo een paar tassen die ze leeg haalde en stopte het terug in haar eigen tas. Van tussen de trappen zag ze iemand richting de tassen toe lopen, waardoor haar reflex er gelijk voor zorgde dat bukte zodat ze niet op de zelfde hoogte meer was als de tassen. Ze hoopte hierdoor alleen dat haar warme huidtemperatuur haar niet zal verraden...

words: ### • notes: here.  • outfit: here

© Max

Het mocht dan wel zo lang geleden zijn geweest dan de Vikingtijd voorbij was gegaan, maar het lag dan ook helemaal aan hoe ze was opgegroeid. Ze mocht dan wel erg oud zijn, maar dat hield haar niet tegen om door te leven als een Viking. Ze was wie ze was en ze er erg trots op. Ondanks de daden die ze had ondernomen en heel haar stam had uitgeroeid, maar dat was een ander verhaal. Dat waren details waar ze niet over wilde praten. Maar als je keek naar de typische dingen die Vikings deden zoals plunderen en stevige boten maken om de zee over te steken; ja dan kon je zeggen dat ze het echt wel miste. De tassend die op de tribune stonden trokken haar aandacht dan ook. Iets waar ze niks aan kon doen. Ze wist dat mensen zo waren veranderd dat ze het plunderen van andermans eigendommen vreselijk vonden en het daarom ook een misdrijf vonden. Dan kende ze Octavia nog niet, zij kon zo simpelweg haar sporen uit wissen en de spullen voor zichzelf houden. In de Vikingtijd was dat niet nodig, omdat ze de eigenaren van die spullen gewoon vermoordde alsof het niks was. Iets wat ze jammer genoeg niet kon doen. Niet omdat haar Viking wapens waren weg genomen, toen ze hier aan kwam. Maar meer omdat ze niet opgesloten wilde zitten. Ook wel de grootste reden waarom ze nu buiten liep.

Octavia was op de tassen afgelopen, maar had eerst nog even om zich heen gekeken. Ze had geen zin in potte kijkers of iets. Ze voelde hoe haar spieren in beweging werden gezet om net als in de Vikingtijd zo de spullen uit de tassen te halen en in haar eigen tas te stoppen. De mobieltjes die ze er uit haalde was wel risicovol. Ze wist immers de code niet en ze konden zo hun mobiel weer vinden door iets wat er in zat, waardoor dat kon… Kort dacht ze er dan ook even over na om de mobieltjes later op een andere plek neer te leggen. Zo kreeg ze ook geen gezeik van leraren, iets wat wel een stuk fijner is. Nja, ze zou er later wel over nadenken, voordat iemand haar zag. Ze draaide zich om om weer verder te lopen. Ze probeerde haar tas weer dicht te doen, toen ze opkeek door een stem die haar aansprak. “Je zou in het vervolg ook beter checken of niemand je in het oog houd.” zei hij met een kalme stem. Ze had net haar tas dicht gekregen, waarna ze hem met toegeknepen ogen onderzoekend aan keek. Ze snoof en rolde met haar ogen. “Please, alsof ik bang moet zijn voor jou” zei ze spottend. Ze bekeek hem eens goed en ze wist gewoon al dat ze hem sowieso wel aan kon. Hij mocht dan wel groter zijn, maar dat zei niets. Je zou aan haar ook niet zien dat ze een Viking was die in oorlogen heeft gevochten. Het enige wat hij kon doen bij haar was met zijn gewicht op haar zitten, maar ze kon dan simpelweg in een draak veranderen en hem ver van boven op de grond laten vallen. “Dat jij het hebt gezien betekent niet gelijk dat ze hun spullen gelijk terug kunnen verwachten, want ja die krijgen ze toch niet terug,” zei ze, terwijl nonchalant haar schouders op haalde en op hem af stapte. Ze voelde zich niet bedreigd of wat dan ook. Waarom zou ze ook?

words: ### • notes: here.  • outfit: here

© Max

In tijden dat ze het vuurspuwend monster onder controle had en nog altijd deed aan het plunderen was er geen moment geweest dat ze het initiatief in zich had genomen op de spullen terug te geven. Zelfs niet in de momenten dat ze werd betrapt door voorbij lopende mensen. In de Viking tijd was het zoveel makkelijker geweest. Ze had haar zwaard en bijl bij de hand en kon zo iemands strot open snijden en diegene iemand dood bloedend achter laten. Zo zat zo’n beetje haar wereld in elkaar. Mensen vermoorden die haar in de weg staan of mensen die haar lopen te bedreigen. Er was geen persoon of ding dat haar bang zal maken, omdat ze zal vechten voor haar leven ook al was ze zelf ook al zwaar gewond. Haar wonden zouden helen, net zo als ze hadden gedaan zoveel jaren geleden. Ja, ze had hier en daar nog wat littekens zitten van te grote wonden die niet helemaal geheeld konden worden. Maar ze was niet dood en daar ging het uiteindelijk om.

Deze jongen mocht haar dan wel betrapt hebben van het leeg halen van een aantal tassen die op de tribune stonden, maar dat kon haar echt niks schelen. De grote van de persoon zei niks over het feit dat hij sterker was dan haar. Ze had een monster in zich zitten die in enkele seconden naar buiten kon komen en dan was het lot van de jongen op zijn lijf geschreven. Hij zou de dood leren kennen vanaf het moment dat ze boos zou worden. Octavia was dan nu nog wel rustig, maar net als het monster dat naar buiten kon komen in enkele seconden; zo zat haar karakter ook in elkaar. Haar humeur kon zomaar ineens omslaan. Daar zou hij niet klaar voor zijn dat wist ze zelf ook wel.

“Je onderschat mensen veel te snel, maar hej waarschijnlijk heb je wel gelijk en moet je niet bang voor me zijn,” sprak hij luchtig, maar ze was er niet blij dat ze gelijk een stempel op haar had gedrukt dat ze mensen onderschat. Ze wist immers dat ze gelijk had en hij hoefde dat dan niet zo te vinden, maar toch ze wilde wel even haar punt duidelijk maken. “Dus wat je eigenlijk zegt is dat ik jou onderschat? Je weet net zo goed als ik dat ik gelijk heb,” zei ze zelfverzekerd over zichzelf. Ze bekeek hem even van top tot teen en snoof haar neus op. “De grote van iemand zegt niet dat iemand bang moet zijn. Ik mag dan wel kleiner zijn, maar dat maakt mij niet minder gevaarlijk,” sprak ze kalm. Hij moest echt eens weten tegen wie hij nu stond te praten. Octavia was niet zo’n heel simpel persoon die altijd maar kalm bleef.

Het onderwerp over spullen terug geven zou ooit op zijn gekomen. Ze kon er net zo goed zelf over beginnen, maar blijkbaar voelde hij zich meteen op zijn tenen getrapt. “En in welke wereld heb ik gezegd dat je die spullen terug moet geven?” Ze rolde met haar ogen. Dacht hij echt dat ze het zo had bedoeld dat hij dat had gezegd? Ze was echt niet dom hoor. “In welke wereld heb ik gezegd dat jij dat hebt gezegd?” sprak ze licht geïrriteerd. “Echt, ik zeg het alleen maar zodat jij er niet over gaat beginnen, omdat jij zo’n persoon bent die zich echt aan de regels houd en alles.” Nee, dat was een leugen. In haar ogen zag hij er niet uit als iemand die zich braaf aan de regels hield, maar toch. Ze vond het wel even leuk om hem er mee te plagen dat hij op een brave puppy leek.
“Van mij moet je juist helemaal niets terug geven, ik kwam alleen maar even informeren of de buit goed was.” zei hij iets vriendelijker, waarna ze langzaam ongeloofwaardig knikte. “Yeah right. Dat krijg ik nu te horen van een brave puppy?” vroeg ze uitdagend en langzaam. Ze geloofde er helemaal niks van dat ze toestemming kreeg om de spullen te houden, maar voor alles was een eerste keer right? “Well… thanks voor de toestemming, puppy,” sprak ze kalm.

words: ### • notes: here.  • outfit: here