Are you sure you're up to this? {& Kieron}

Octavia plantte haar vuist hard tegen een bokskussen. Sinds het moment dat ze mee was genomen naar een speciale plek voor “Special Human Beings” had ze de opdracht gekregen om te trainen voor wat er komen zal in de toekomst. Ze moest voorbereid zijn om te vechten in oorlogsgebieden en speciale missies doen voor de overheid. Alles wat deze mensen haar duidelijk maakte betekende werkelijk niks voor haar. De Tweede Wereldoorlog was als zeker twintig jaar voorbij en het enige wat er nu aan de hand was in Europa was de ruzie tussen Amerika, Groot-Brittannië en Frankrijk tegen de Sovjet-Unie. Maar ze was niet in Europa. Ze was in Australië op een plek waar ze juist moest trainen om een nieuwe Wereldoorlog te voorkomen.
Ze vond het allemaal wel best als ze heel eerlijk moest zijn. In de 1184 jaar dat ze al rond zwierf over de wereld en niet sociaal was geweest; was een beetje afleiding en training wel goed voor. Hoe moest ze anders haar prachtige Viking figuur in vorm houden. Want ja, dat was wie ze werkelijk was of was geweest. Ze was in het jaar 787 geboren als Viking en heeft de Vikingtijd haar “speciale krachten” -die haar tot een “Special Human Being” heeft gemaakt- ontdekt. Ze had nog altijd haar zwaard bij haar gehad, maar qua kledingstijl was ze mee gegaan in de tijd. Ze leefde nu in 1962 en moest worden gemaakt tot een persoon die opdrachten voor de overheid moest doen en oorlogen moest voorkomen. Dat was het belangrijkste wat ze moest weten zolang ze over de aarde rond zwierf.

Helemaal in gedachten verzonken over de belangrijkste momenten die ze had mee gemaakt in het tijd tussen de Vikingtijd en nu, begonnen haar vuisten steeds harder aan te komen. Haar huidtemperatuur werd er nog warmer op en op een gegeven moment liet ze een wit heet vuur rond haar vuist verschijnen en plantte deze hard tegen de bokskussen aan. Ze ademde diep uit en liet haar hoofd voor enkele seconden ruste tegen de kussen aan die grote schroei plek had gekregen. Na een seconden rusten liep ze een paar stappen naar achteren en plofte ze tegen de muur naar beneden op de grond. Er moest even een pauze komen tussen haar en de training die ze af moest leggen. Ze zou zo wel verder trainen als ze er zelf klaar voor was niet omdat andere mensen haar zeiden dat ze dat moest doen.
Dat was een reden waarom ze een hekel had aan deze plek. Ze moest per se aan de “goeie” kant staan, dus de kant van de overheid. Wat zij vonden dat ze goed deden voor de mensen. Er was alleen een groot verschil tussen hen en Octavia. Octavia zag namelijk geen verschil tussen het “goede” en het “kwade”. Want tegenwoordig deed iedereen zo egoïstisch en gebruikte ze de “Special Human Beings” om hun vieze werkjes op te ruimen. Ach ja, ze kon beter nu in een soort ondergrond kamp zijn met kamers die vuur bestendig waren en groot genoeg om in een draak te veranderen, dan ergens aan de voet van een vulkaan slapen. Iets wat ze een hele lange tijd heeft gedaan.

Octavia richtte haar aandacht op de stemmen die ze vanuit de gangen hoorde komen. Een van die stemmen was de General, Sir Thomas Blamey. Hij had de leiding over het gebruiken van de “Special Human Beings”. Je had ook nog de Lieutenant General, Sir Kenneth Graham, hij was de chief van het leger dat boven het “SHB” training gaf. De stem die er bij was herkende ze niet, maar het kon haar vrij weinig schelen wie of wat diegene was. Al die titels die mensen elkaar gaven konden haar ook net zo min schelen. Zij kon ook zeggen dat ze een beroemde Shieldmaiden was uit de Vikingtijd, maar wat had haar titel nog voor zin. Alles liep op den duur ten einde.
Ze keek op, toen de drie binnen kwamen lopen en ze trok een wenkbrauw op. Ze stond niet op of iets in die richting. Ze bleef zitten op de plek waar ze zat, iets wat eigenlijk tegen de regels was. Het was haar geleerd om op te staan en te wachten met spreken tot haar iets gevraagd werd. Maar dat was iets wat ze niet zou doen. Ze brak de regels om haar mond eerder open te trekken dan de General of de Lieutenant General ging doen. “Wie is dat?” vroeg ze, terwijl ze de jongen van top tot teen bekeek. Niet wetend wat ze nou precies moest doen. Zijn leven nemen of samen met hem trainen. Ze had weinig zin om er iemand bij te nemen, doordat ze al iemand had waarmee ze eigenlijk mee moest trainen. Nee, een nieuw trainingsmaatje was niets voor haar. Voor al niet als hij ook niet vuur bestendig was. “Sta op en praat niet voor dat er iets gevraagd word, Cadet,” sprak de General. De meid rolde met haar ogen en stond als een zout zak op. Wachtend tot de jongen aan haar word voorgesteld en wat er nou precies te gebeuren moest worden.

{& Kieron, ik hoop dat je er iets mee kan xD}

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Al drie jaar waren van haar leven genomen om te trainen voor de oorlogsgebieden. De drie weg gegooiden jaren die ze niet terug zal krijgen. Het enige wat ze in die drie had gedaan was trainen op het veld met normale soldaten en vervolgens in een geheim ondergrondse basis te komen trainen. Qua training verschillen was er niet veel veranderd. Ze moest spieren kweken en conditie behouden. Het enige waar ze nu de vrijheid in had was dat ze ook haar speciale krachten kon trainen. Het was alleen een grote tegenvaller dat ze niet kon gaan rond vliegen als ze in haar draken vorm was, maar ja ze moest het er maar mee doen. Al zou er een keer komen wanneer ze deze plek zal over nemen in haar eentje en uit eindelijk de weg naar buiten weer zal vinden. De soldaten die trainde boven de grond zullen hun eigen dood in haar ogen zien. Als de tijd eenmaal rijp was dan zou ze ook weer de vrije wereld in gaan. Hoe geweldig zou dat zijn. De drie jaar dat ze nu al had gemist zou ze terug pakken als een ijsje die je van een klein kind af pakt.
Toch moest ze wel toegeven dat ze niet veel deed als ze de vrije wereld in was. Sowieso was die drie jaar niks vergeleken met haar leeftijd, maar zo was ze nou eenmaal. Ze had haar hele Viking stam uit geroeid, daarna had ze niet veel gedaan dan in bergen leven, aan de voet van een vulkaan slapen en ingehuurd worden om mensen te vermoorden. Dan was de SHB wel de beste plek waar ze verbleef vergeleken met andere plekken.

Octavia had haar ogen op de Generaal en op de Luitenant gericht ook al trok de “nieuwe” meer haar aandacht. Ze haatte het om gecommandeerd te worden door iemand die veel jonger dan haar was. Ze was nooit zo goed gehumeurd als ze bezoek kreeg van die twee. Ze wilden altijd van alles weten. Van wat ze had geleerd tijdens de trainingen en of gevorderd was, maar dan had ze het nog niet eens over de wekelijkse gesprekken. Die gesprekken werden om de week gevoerd om te kijken hoe veel ze nou precies wist over het SHB en wat haar ideeën waren om oorlog te voeren. Echter was het wel zo dat die ideeën nooit werden gebruikt. Dat was tenminste wat ze te horen had gekregen van haar vorige trainingsmaatje die nog in ziekenafdeling was. Het was niet haar schuld. Zij had er niks aan kunnen doen dat hij niet vuur bestendig was. Maar hij had haar wel een keer geholpen vanwege die ideeën die nooit werden gebruikt. Octavia praatte nooit tijdens die gesprekken, iets wat haar dagelijks in de problemen bracht; maar dat kon haar niet zoveel schelen.

“Dit is Soldaat Niklaus Jedediah Prescott, hij word je nieuwe training partner en Team lid. Deze zou je wel aan staan.” Waren de woorden van de Generaal. Ze trok een moeilijk gezicht. Dat kende ze wel. Het was haar ook verteld bij haar vorige trainingsmaatje. De jongen, met blijkbaar de naam Niklaus blablabla, deed een stap naar voren en glimlachte vriendelijk. Er kwam geen emotie van haar gezicht af en ze gaf hem enkel een blik waardig. “Jullie kunnen nu gaan trainen om elkaar wat beter te leren kennen, we komen een andere keer terug.” Dat waren de laatste woorden en de twee mannen liepen weg de gang op. Octavia zuchtte geïrriteerd en ging weer op de grond zitten waar ze zonet ook had gezeten. Ze had hier totaal geen zin in. “Dus, trainen,” mompelde hij. Ze keek op en zei nog niks. Hij was groter dan haar, maar dat hield haar niet tegen om net zo tegen hem in te gaan als ze bij de Generaal had gedaan. Maar alles op zijn tijd natuurlijk. “Hoe lang zit je hier al?” vroeg hij voorzichtig. Niet iets wat Octavia had verwacht dat het zo snel aan bod zal komen. Ze stond weer op en bleef voor hem stil staan. “Ik zat, i don’t know, een paar seconden op de grond,” sprak ze koel. Ze liep naar de bokskussen toe en wist zelf ook wel dat het niet het antwoord was dat hij wilde, maar toch. Om de frustratie’s die flink op haar zenuwen begonnen te werken er uit te halen; maakte ze van haar hand weer een vuist en liet een vuur haar vuist heet maken. Voordat ze haar frustratie er uit liet gaan op de bokskussen keek ze nog even over schouder met een grijns. “Ik hoop maar voor je dat je tegen wat hitte kan, anders krijg ik weer op m’n donder dat ik je heb verbrand,” sprak ze licht dreigend. Stiekem hoopte ze dat niet voor hem, want dan kon zij natuurlijk weer voor zichzelf trainen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here