De pijn die dit eiland hem bezorgde, was te intens. Twee dagen en hij had nu al last van constante hoofdpijn. Om maar te zwijgen over hoe rot irritant Dämon liep te doen. Alsof elke persoon die in een straal van 30 meter kwam hem zou aanvallen en hij daarom alarm moest slaan. Hoe vaak hij hem ook toe schreeuwde dat hij er mee moest kappen, hij was de tel alweer verloren. En dan had je nog het feit dat hij keihard aan het afkicken was van de hero. Hij was er zo paranoia door geworden dat zelfs Dämon er ongemakkelijk van werd. Van elk geluidje schrok hij op, van elke beweging kromp hij in elkaar.
De craving naar een nieuwe shot was echter nog veel erger. Zijn handen trilden onophoudelijk, hij probeerde zijn gedachten bezig te houden door de ene peuk na de andere op te steken. Maar de pijn die hij voelde door het constante liegen om hem heen maakte het ondraagbaar. Daarom was hij naar buiten gegaan, bijna gerend, en was hij in een rechte lijn rechtdoor blijven lopen tot het beter werd. Dat hij daarbij misschien verdwaalde, kon hem niks schelen. Momenteel leunde Frej tegen een boom aan, hij was diep het bos in gewandeld, terwijl hij zijn blik schichtig over de omgeving liet gaan. De pijn was weg, maar Dämon was er natuurlijk nog altijd.
Die was rusteloos aan het rondzweven in de omgeving, controleerde elk hoekje en gaatje op gevaar. Dit was de enige keer dat hij het niet erg vond dat de geest aan hem vast zat. In afkick voelde hij zich veiliger omdat hij wist dat Dämon zou ingrijpen als iemand hem iets aan wou doen. Of hem waarschuwen als er iemand dichterbij kwam. Zoals nu. De blaadjes om hem heen begonnen te ritselen, een teken van de geest dat er iemand aan kwam. Frej schrok op en stapte van de boom weg, meer de open plek op. "Wie is daar?" Riep hij angstig, zenuwachtig. Hopelijk zou de persoon snel genoeg inzien dat die gewoon op moest rotten, want gezelschap hebben op dit moment was nu ook weer niet het beste plan..
Met een klein glimlachje duwde de blondine de grote deur van de school open. De nog redelijk warme lucht kwam haar tegemoed, wat voor een grotere glimlach zorgde. De hemel begon wat donkerder te worden, wat voor een prachtige roze lucht zorgde. Iedereen die Dennimae een beetje kende wist hoe graag de meid naar de hemel keek. De sterren, de zon, de maan, het verschil in kleuren. Alles was even mooi in haar ogen. Denni was in de ochtend op het eiland terug gekomen na haar korte vakantie bij haar broers, in New Orleans. Ze hadden een toch gemaakt naar Engeland en Denni kon niet wachten om straks de foto van Londen op instagram te zetten voor Storm. Maar ze had eerst besloten een wandeling te maken en te genieten van dit prachtige eiland. Want hoewel ze haar broers natuurlijk enorm gemist had, had ze het hier stiekem ook wel een beetje gemist. Haar witte sneakers brachten haar richting het bos, waar ze door wilde steken om met een omweg naar het strand te gaan. Het was natuurlijk onwijs geweldig geweest om haar broers weer te kunnen zien. Dun was enorm gegroeit en Djowie had een prachtige vriendin. Of verloofde, om zichzelf te verbeteren. De drie ging het goed af zonder haar, hoewel ze zo haar twijfels had over Djayden. Djay had net als Denni de meeste vragen over het verdwijnen van haar moeder. Dennimae had haar moeder sinds haar 12de niet meer gezien. Ze heeft nooit goed met haar moeder overweg gekunt, maar het was wel een gemis die niemand had kunnen opvullen. Het was toch haar moeder.. Niemand had in die 6 jaar iets van haar gehoord. De autoriteiten gingen er van uit dat ze overleden zou zijn aan waarschijnlijk een overdosis pillen of een andere manier van zelfmoord. Maar haar lichaam is nooit gevonden. Dennimae duwde de gedachten aan haar moeder uit haar hoofd terwijl ze door het bos wandelde. De blondine merkte dat ze steeds verder in het bos raakte, toen de begroeiing steeds dichter op elkaar werd. Haar lichte ogen zochten naar herkenningsplekken, maar eigenlijk kon ze vaststellen dat ze verdwaald was. Denni stopte met lopen, liet zichzelf tegen een boom aan leunen terwijl ze haar mobiel uit haar jaszak haalde. Ze wilde Storm of Devon bellen, aangezien die hun weg aardig kennen in het bos. Maar ze had geen bereik, natuurlijk. Voor een moment viel haar blik op de hemel en een zucht verliet haar keel. Het werd donkerder, die zonsondergang op het strand kon ze wel vergeten. De blonde meid besloot terug te lopen, al wist ze de weg niet meer. Denni was niet in een rechte lijn gelopen, vanwege de begroeiing. Een diepe zucht verliet haar keel terwijl Dennimae de blaadjes van de struiken aan de kant duwde. Ergens werd ze nu wel zenuwachtig, bang echt goed verdwaald te zijn. Ze kon haar weg nog zien, maar wist dat er elk moment een donkere gloed over het bos zou vallen. De blonde meid had geen mutatie om in het donker te kunnen zien, de weg terug te vinden of iets van licht te maken. Ze kon zichzelf een andere plek laten zien, maar dat zou haar alsnog niet uit het bos halen. "Wie is daar?" Een angstige roep liet de meid verstijven. Haar lichte ogen schoten meteen de omgeving rond, maar zag enkel de planten en bomen. "Hallo?" Riep ze terug, misschien wel even angstig als de stem die haar geroepen had. Dennimae liep langzaam verder, tot ze bij een klein open plekje zat. Een licht harige jongen viel in haar zichtsvlak en met de bladeren in haar handen bleef de meid stilstaan. Ze zei niks, wist niet eens wat te zeggen. Haar hart ging als een gek tekeer en zenuwen sloegen toe. Wat deed deze jongen zo midden in het bos, angstig en duidelijk niet op zijn gemak? Het bracht haar ook totaal van haar patje af en ze voelde zich al elendig. "Ehm," Klonk er schor terwijl ze haar keel schraapte. "Kan je me de weg terug vertellen, misschien?"
Onderwerp: Re: Withdrawal wo jun 01, 2016 12:05 am
lie to me
Misschien was het bos in rennen echt geen goed idee geweest. Het was namelijk al avond, en hij was nu nog niet bepaald bekend met het eiland. Vooral niet het bos, waar het alweer een tikkeltje donkerder was door het dichte bladerdek boven zijn hoofd. De schaduwen van de takken op de grond bewogen ook zachtjes heen en weer, wat ook weer niet bevorderlijk was voor zijn paranoia. Dit was waarschijnlijk een van zijn ergste dagen ooit als het op afkick aan kwam. Hij zag overal figuren in de schaduwen, helemaal overtuigd van het feit dat ze hem kwamen vermoorden of erger. Doodgaan leek op dit moment zelfs een betere oplossing. Zijn hart klopte scherp in zijn keel. De pijn van zijn mutatie bovenop de afkick en de stress die hij er van kreeg, maakte het bijna ondraaglijk om een kloppend hart te hebben in het algemeen.
Dämon hielp dan ook helemaal niet door hem te laten weten dat er iemand op komst was. Dit was echt de enige keer dat hij het gewoon niet had willen weten. De pijn maakte hem gek, net als het idee dat hij hier niet alleen was. En dan was hij nog zo stom en impulsief om de persoon te roepen ook. "Hallo?" Reageerde iemand, die hij nog niet zag. Tot hij de blaadjes weer hoorde bewegen en hij met grote ogen staarde naar een blonde chick, die aan de rand van de open plek was verschenen. Frej zette een paar stappen achteruit, voelde de boom terug in zijn rug duwen en schrok daar nog een keer van ook. Zijn hart ging als een gek tekeer en hij ademde heel oppervlakkig en snel. Het bleef stil op de open plek, zelfs Dämon leek afwachtend te zijn voor hij iets zou ondernemen, wat ook weer een eerste keer was.
"Ehm," Begon ze, waarna ze kort haar keel schraapte. "Kan je me de weg terug vertellen, misschien?" Vroeg ze, en hoewel hij altijd goudeerlijk was, had hij nu de neiging om te liegen en haar een random richting aan te duiden. Alles om haar maar weg te krijgen hier. Frej beet hard op zijn lip, huiverde toen hij adem haalde. Hij kreeg het niet over zijn hart. "Nee", Zei hij, schudde licht zijn hoofd om zijn antwoord kracht bij te zetten. "Ik weet niet eens waar je vandaan komt", Piepte hij met een heel zwak en breekbaar stemmetje. Hij zocht steun tegen de boom, bij Dämon, bij zijn eigen gezonde verstand, maar alledrie lieten ze hem in de steek, wat er voor zorgde dat hij trillend in elkaar zakte tegen de boom aan. Nog steeds met diezelfde angstige, opgejaagde blik staarde hij de blondine aan, bang voor wat voor reactie dan ook ze zou geven.
Dennimae nam vaker de route door het bos naar het strand, maar dan wel overdag. En de laatste keer dat ze zo gelopen was was het bos minder in bloei. Het was nu veel prachtiger, maar ook een stuk begroeider. Dat ze zou verdwalen had ze eigenlijk niet verwacht. Naïf, waarschijnlijk, maar ze had echt verwacht de weg te kennen. Denni haar humeur werd alleen maar slechter toen ze ontdekte dat ze geen bereik had, het allemaal op eigen houtje zou moeten doen. Natuurlijk sloegen de zenuwen meteen toe, terwijl ze de bladeren opzij duwde. De stem die 'wie is daar?' schreeuwde, kwam geheel onverwachts. Nog zenuwachtiger als net wandelde ze voorzichtig naar de stem toe, totdat ze bij de rand van een open plek tot stilstand kwam. De jongen leek verward, angstig en duidelijk niet op zijn plek. Dennimae wist niet of het daar haar plotse aanwezigheid was, of dat hij hier gewoon niet op zijn plek was. De jongen liep naar achteren, maar een boom hield hem stil. Wat nerveus en haast even angstig als de jongen vroeg ze of hij de weg terug wist. De jongen ademde zo snel dat Denni er ongemakkelijk van werd. En toen pas vielen zijn piercingen hem op. Haar lichte ogen bekeken elk detail van zijn lichaam die ze in dit licht konden opnemen. En om eerlijk te zijn werd ze daar nóg nerveuser van. "Nee", Sprak de jongen, terwijl hij zijn hoofd licht schudde. Denni voelde hoe haar speeksel vast bleef kleven in haar keel toen ze het door probeerde te slikken. "Ik weet niet eens waar je vandaan komt", Piepte de jongen, met een stem die elk moment gebroken kon worden. Denni fronsde haar wenkbrauwen iets, liet de bladeren tussen haar handen los. Ze knikte, begrijpend dat de jongen haar de weg niet kon wijzen. Denni liet haar ogen voor een moment over de omgeving glijden, tot de jongen in elkaar zakte. Wat geschrokken keek ze hem aan, naar zijn trillende lichaam en ogen die niks anders dan angst lieten zien. "Gaat het wel?" Vroeg de blonde, toch lichtelijk bezorgd. Voorzichtig stapte ze wat naar voren, richting de jongen. Ergens wilde ze hem helpen, want dit zag er niet echt gezond uit, maar ze wilde hem niet kwaad maken door te dichtbij te komen. "Kan ik.." Denni probeerde te slikken, wat als een wat schrapend geluid klonk. "Misschien helpen?" Maakte ze haar zin af. Voorzichtig knielde ze, zodat ze op dezelfde hoogte zaten. Denni probeerde de jongen in zich op te nemen, maar er zat teveel ruimte tussen hun om eventuele verwondingen te kunnen zien.
Onderwerp: Re: Withdrawal do jun 02, 2016 12:05 am
lie to me
Hoewel hij in de buitenlucht stond en zo weg kon gaan van de dreigingen die hij zag, hij was helemaal vast gepind op de plek waar hij stond. Eerlijk gezegd zou hij ook niet weten waar hij heen moest lopen. Hij wist zelfs niet eens of hij nog in staat was om zich te verplaatsen. Momenteel leek het zo’n grote opgave dat hij zijn benen gewoon voelde begeven onder de druk. Hij had pijn, was in de war en hij wou echt overal zijn behalve hier momenteel. Alhoewel dat ook niet 100% de waarheid was. Als hij high was geweest nu, dan had hij hier waarschijnlijk wel van kunnen genieten. Maar de afkick maakte deze wandeling gewoon duizend keer erger. Ontsnappen aan alle leugens in de school was de enige optie geweest, maar hij had nu al spijt dat hij zo diep het bos in was gelopen. Dämon was momenteel ook gewoon te zwak om hem terug te brengen, hij kreeg alleen maar kracht als iemand rechtstreeks tegen hem loog, maar Frej twijfelde er niet aan dat zijn hart er onder zou begeven als dat momenteel zou gebeuren.
De plotse verschijning van de blondine had hem ook niet echt goed gedaan. Zijn hartslag werd nog hoger, zijn longen vulden zich moeilijker met adem dan ooit. Dit was een ware panic attack, en dat nog eens bovenop de pijn die hij eerder al voelde. Toen ze hem nog een keer aan sprak, schoot hij nog dieper in de stress. Hij wou dat ze weg ging, ver weg, maar langs de andere kant.. Ze was menselijk, ze praatte, dus ze was ook echt. Misschien was dit net wat hij nodig had om zichzelf uit de waanzin te helpen. Daarom probeerde hij zichzelf te kalmeren, staarde met een intense blik naar haar gezicht. Toen ze dichterbij kwam, hapte hij lichtjes naar adem, sloeg zijn armen beschermend om zichzelf heen, maar bleef wel gewoon zitten.
"Gaat het wel?" Had ze gevraagd. Zachtjes had Frej z'n hoofd geschud. Altijd eerlijk. "Kan ik.. Misschien helpen?" Vroeg ze, waardoor hij eventjes schamper grinnikte. "Mij helpen?" Herhaalde hij, alsof hij de realiteit van de woorden gewoon niet kon bevatten. Frej wreef door zijn ogen, haalde opnieuw even huiverend adem en zuchtte toen diep. Liegen kon hij niet, of wou hij niet, maar hij zou nu toch wel iets heel erg persoonlijks delen met een totale vreemde. Langs de andere kant, dit was ergens wel de kern van zijn hele bestaan. Er bestond geen Frej zonder drugs, dat was nu ook wel overduidelijk. "Tenzij je heroïne op zak hebt, kun je me niet helpen", Zei hij zachtjes, wendde zijn blik af en balde zijn handen tot vuisten, niet echt bang maar meer zenuwachtig voor haar reactie.
