Forgotten Horizons

Scott fatsoeneerde zijn haar weer eens na dat er een windvlaag was opgestoken onder het rennen door. Een grijns rustte op zijn gezicht terwijl de koele wind langs hem heen streek. De jongen had besloten om deze ochtend te gaan lopen, ondertussen was het al middag geworden en bevond hij zich pal in het midden van het bos. Uithoudingsvermogen, dankzij zijn mutatie had hij er een heel goed en hij was nog een supersnel ook en dat zonder te veranderen. Over dat veranderen, wel heel langzaam aan begon hij het echt onder de knie te krijgen. Oké, hij kon al zijn nagels langer laten worden zonder dat er iets anders aan hem veranderde en hij had ook al onder controle hoe hij zijn ogen van kleur kon laten veranderen, zonder dat zijn nagels tevoorschijn kwam. Alles ging misschien heel langzaam, maar hij maakte in ieder geval vooruitgang, al moest hij toch nog eens met iemand praten over zijn regelmatige woedeaanvallen die tegenwoordig weer kwamen op spelen op de meest random momenten van de dag. Gelukkig voor hem en andere mensen kreeg hij die meestal wanneer hij alleen was, want anders wel ja dan had die andere persoon een zeer groot probleem.
Met een snelheid van toch 25 km/uur raasde hij op een omgevallen boomstam af. Als enig ander persoon hem bezig zou zien die zou denken dat hij door de stam zou gaan of iets in die aard. Maar in plaats daarvan zette hij in een snelle beweging zijn rechtervoet op de stam en duwde zich zo met gemak af waardoor hij enkele meters door de lucht heen vloog en vervolgens landde tussen enkele struiken. Met een korte grom sprong hij uit de struiken en haalde enkele doorns uit zijn armen. Wie the hell plaatste die dingen hier? Ook haalde hij een groen blaadje uit zijn haren en zuchtte. Fijn hoor. Het was niet alleen die struik die er voor zorgde dat hij in een fase van irritatie bleef, maar hij had ook ongelofelijk veel dorst en ja je kon het al raden hij was zijn rugzak dus mooi op zijn kamer vergeten. Uiteindelijk wandelde hij toch maar weer een eindje verder en zette zich uiteindelijk op de grond met zijn rug tegen een of andere eikenboom als hij het goed had herkend. Time for a break!

Voor enkele seconden schoot de jongen zijn ogen en snoof voor een kort moment de gezonde buitenlucht in. De geur van gras, water en bloemen vervulde zijn neusgaten, maar het was de geur van iets onbekend dat er voor zorgde dat hij met een ruk weer op keek . Meteen ging hij gehurkt zitten en keek zoekend rond terwijl zijn ogen langzaam maar zeker geel op lichtte. Wie het ook was, diegene was niet zo heel ver van hem verwijderd, en hoewel hij wist dat niemand hem hier echt pijn ging doen of wat dan ook raakte hij toch gefrustreerd omdat hij de geur niet kon plaatsen. ‘Wie is daar?’ Bromde hij luid en duidelijk voor zijn bespieder.  

De geur werd steeds sterker, terwijl hij wachtte. Scott kon het niet hebben dat hij de geur van de persoon wel herkende, maar hem nergens kon plaatsen. Zijn ogen scande de omgeving af, maar hij zag zijn bespieder nergens tevoorschijn komen. Een van zijn hand lag op de zanderige ondergrond, en zo nu en dan kon hij duidelijk de trillingen voelen van iemand die op weg was naar hem. Oké, hij was dus gehoord. Dan was het nu aan hem om zich oftewel te kalmeren, of zo te blijven. Het was alsof hij werkelijk nog de keuze had om terug te ‘veranderen’ naar zijn normale zelf, maar in dit geval was die keuze heel ver van hem verwijderd en moest hij wachten tot de persoon tevoorschijn kwam, voor aleer hij kon handelen. De geur had hij al eerder geroken, een lange tijd geleden, maar toen was zijn gave nog niet volledig bekend voor hem en leek het alsof hij de geur niet had kunnen opslagen of iets in die aard, want anders had hij zeker geweten wie het was.

Wanneer hij een reactie hoorde raakte hij alleen nog maar meer geïrriteerd door wat ze zei. Wat dacht die nu wel niet? Scott plaatste zijn tanden op elkaar en haalde diep adem. Geweldig, had hij te maken met zo’n kind dat dacht dat ze grappig was. Tot op het moment dat hij echt kwaad ging worden, veranderde en haar ging verscheuren. Dat was dan meteen het moment dat hij ook van het eiland zou worden gegooid, daar was hij zeker van. Hm, nee daar zouden de twee schoolhoofden het vast niet tot laten komen, wanneer het hem te veel werd zouden ze wel op magische wijze verschijnen voor hij ook maar iemand kon pijn doen. Hij haatte dit, hij had zichzelf op momenten als dit echt niet in de hand, terwijl het juist op andere momenten wel zo was. Hm, het zou hem nog wel lukken voor hij iemand in stukken reet zeker? Uit het niets verscheen er een meisje, eentje die hem vaag bekend voor kwam maar haar naam ontging hem net. Voor enkele seconden vernauwde hij zijn ogen tot spleetjes en keek haar een lange tijd aan, proberend te anticiperen wat haar volgende move zou zijn. Wat hij kon doen als reactie daarop, om niet nog geïrriteerder te worden dan hij al was. Kort kantelde de jongen zijn hoofd een beetje, alsof hij werkelijk een wolf was die van dit alles niets begreep. Blijkbaar was hij bekend voor haar aangezien hij zijn naam op maximum volume door zijn hoofd hoorde gaan. Meteen schoot zijn hand even naar zijn oor en sloot hij pijnlijk zijn ogen. Oh ja, het was een pretje om hem te zijn op deze moment. Supersonisch gehoor was soms echt wel handig, maar niet als die persoon op nog geen twee meter van hem stond verwijderd. Scott liet zijn hand weer zakken en legde het op zijn knie. ‘Ja?’ Nee, hij had echt geen flauw benul van wie de persoon hier voor hem was, maar een ding was zeker ze leken elkaar te kennen. Moeiteloos duwde hij zich overeind, kon nu meteen al inschatten dat hij groter was dan het meisje maar dat was logisch. Langzaam maar zeker waren de jongen zijn ogen van het felle geel weer naar het donkere bruine veranderd, en was hij dus zodanig gekalmeerd dat hij beter kon gaan nadenken over wie het meisje was. Met enige moeite dook hij weer zijn verleden in, op zoek naar een meisje dat op degene leek die voor hem stond. Het duurde een tijdje voor hij ook maar het kleinste idee had van wie ze misschien kon zijn. Kon het wel? Had ze dan zijn raad echt opgevolgd? Hm, nee dan had hij er toch al eerder van gehoord, of niet soms? ‘Seven?’ Kwam er al twijfelend uit. Hij was allesbehalve zeker dat zij het was, maar ergens kon het wel, het beeld dat hij in zijn hoofd had van haar leek goed op de oudere versie die nu voor zijn neus stond.