Run Forrest, run! [AC]

Toen Allison wakker schrok was het al klaar in haar kamer. Ze drukte de palm van haar hand tegen haar voorhoofd en liet het haar mutatie toe om haar het volledige verhaal te geven. Ergens op de gang was een ruzie aan de kant, typisch voor haar om daar weer alle details van binnen te krijgen. En dat zorgde meteen ook weer voor de hoofdpijn, net als iedere andere ochtend. Hoe langer ze binnen bleef in de ochtenddrukte van klaar makende studenten hoe erger het werd dus Allison nam de routine aan van iedere ochtend. Ze trok haar sportkleren aan, bond haar haren omhoog in een dot en strikte haar loopschoenen. De brace die ze moest dragen na haar val moest ze er voorlopig maar bij verdragen.

Het was fris, maar goed. De zon scheen zachtjes, de kilte die de winter had meegedragen leek verdwenen samen met de sneeuw en de ijzige kou. Allison ademde langzaam in, probeerde de hoofdpijn te negeren en begon te hardlopen. Terwijl iedere andere liever aan de ontbijttafel zat of met zijn kamergenoten zat te praten deed Allison dit. Want ze wilde ervoor klaar zijn, ze zag genoeg, ze hoorde veel en ze wist dat het niet lang meer op zich zou laten wachten. Het hele eiland had eigenlijk een soort van lock down gekregen, wie weg wilde had een extreem goede reden nodig om van het eiland af te mogen. Hoewel Allison het altijd ergens graag wilde, terug naar haar vader, er was hier immers ook veel dat ze niet meer wilde achterlaten. Het eiland had haar softer gemaakt, het was niet zichtbaar, het was enkel tastbaar in haar hart. Ze was niet meer zo gefocust, ze begon te geven om anderen, hulp te bieden, bescherming te schenken en dat voor iemand die altijd op zijn eentje jaagde. Ze leerde werken in grotere teams maar het maakte haar er niet minder slecht op.

Het lopen deed haar alles vergeten, al was er natuurlijk haar clairvoyance die beelden van rondom zich direct naar haar doorstuurde, als een soort verdedigingssysteem dat haar wilde waarschuwen. Ze kwam vaker langs de hondenkennels dankzij Aiden, hij had haar getoond dat dieren over het algemeen niet zo’n slecht gezelschap waren. Ze stopte absurd toen ze een beeld door kreeg van een grote Duitse herder, al was het niet de Duitse herder die haar volle aandacht trok, het was de jongen die hem gezelschap hield. Allison liep om het gebouw heen naar de ingang, zag de jongen met zijn rug naar haar tegenover de herder staan. Hij hoefde zich niet om te draaien voor Allison om hem te herkennen … het was Damian. Ze had niet gedacht dat hij nog zou terug keren, of misschien was hij gedwongen, maar hij stond hier weer. Hoelang was hij hier al? Er was niemand naast Oliver die ze meer vertrouwde dan Damian. Ze had één beeld doorgekregen van zijn vertrek en daarna was ze bewust niet meer naar hem op zoek gegaan, omdat ze wist dat het niet haar zaken waren. Er was een verzorger die iets tegen hem zei, dat de hond goed luisterde, maar die blijkbaar geen idee had dat Damian niets kon horen buiten wat hij kon lezen op je lippen. Ze bleef tegen de muur van het gebouw staan, terwijl haar blik hem onderzoekend observeerde en er duizend vragen door haar hoofd gingen. Hem naderen … zo’n goede hondenkenner was ze nu ook niet en aan de energie te zien van de hond leek hij wel klaar voor een beetje sport. Dus ze wachtte, het zou hem wel opvallen dat ze er was, hij wist iedereen te herkennen aan hun geest. Er was wel één ding zeker, ze was ontzettend blij hem hier terug te zien …

Ze was niet echt verbaast dat hij hier plots op dook … oke, misschien wel een beetje. De eerste maand had ze hem wel gemist, ze waren zo vertrouwd aan elkaar geworden, ze trainden samen en toen was hij plots weg. Allison had hem letterlijk zien vertrekken en ze had zich altijd afgevraagd waarom hij het niet had laten weten. Maar hij moest een goede reden hebben en daarom had Allison het los gelaten. Ze werd een beetje wakker geschud, ze kon niet vertrouwen op de mensen rondom zich want die waren er niet altijd. Toch, ze had het altijd aangenaam gevonden om iemand te hebben die niet schrok van het woorden wapens en moorden. Bij Oliver lag dat altijd een stuk gevoeliger dus bij hem kon ze het er niet echt over hebben. Maar uiteindelijk wende het wel, ze was het tenslotte altijd gewoon geweest om alleen te trainen, het voelde alleen een beetje leger aan.

Ze keek toe hoe hij met de hond om ging, het was zo eenvoudig en oppervlakkig … Allison kon niet met dieren opschieten, ze had er de kennis niet voor en ook de behoefte niet aan. Toch, ze had wat meer bewondering gekregen voor de dieren. Ze hadden haar een beetje rust getoond die ze anders niet snel kon vinden. De verzorgde liep rood aan toen Damian duidelijk maakte dat hij doof was en er sprong een kleine grijns op haar lippen. Het duurde ook niet lang voor hij in de gaten had dat ze tegen de muur naar hem stond te kijken. Na haar “aanvaring” met Sebastian hield ze de muren rondom haar hoofd steviger op. Ondanks dat hij er toen niets kwaads mee in zin had was ze oplettender geworden voor haar mentale toestand. Maar Damian, alles rondom haar geest brokkelde af en het duurde niet lang voor ze de zachte druk van zijn geest tegen de hare voelde. Hij draaide zich om en keek haar aan, ze staarde gewoon terug nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had na al die tijd. De Duitse herder keek haar behoedzaam aan terwijl ze beide dichter wandelde, Allison keek hem even waakzaam terug aan voor haar blik naar Damian gleed bij zijn begroeting. ‘Hey vreemdeling.’ Begroette ze hem gelijk terug in haar gedachten. Het was eventjes wennen maar het voelde algauw weer zo vertrouwd aan.

“Ik heb mijn vader vermoord.” Dacht hij. Typisch Damian, recht voor de raap en met een gladgestreken gezicht. Ze kon er niets uit af lezen, net als er bij haar niets viel te lezen. Hij zou het waarschijnlijk wel voelen hoe blij ze was om hem te zien maar aan haar gezicht … niets. Hij had zijn vader vermoord, Allison wist hoe het zat tussen hem en zijn vader. Het deed haar niet veel, net als het hem niet veel deed. ‘Ik ben blij voor je, ben je nu gelukkiger?’ Vroeg ze een beetje sarcastisch. Toen hij vol onschuld de vraag terug stelde kon ze de neutrale façade niet op haar gezicht houden. Er kwam een brede grijns op haar lippen en ze draaide kort om haar as. ‘Nog steeds dezelfde die je achter liet.’ Opperde ze meteen in haar gedachten. Ze strekte haar armen en keek kort naar de hond. ‘Ik hoop dat hij niet gaat doen.’ Ze sloeg haar armen kort om hem heen in een omhelsing. ‘Ik heb je gemist, heeft het zolang geduurd voor jou om je vader te vinden?’ Vroeg ze toen ze zich opnieuw van hem los maakte. Haar ogen gleden kort naar de hond en dan afwachtend weer naar Damian …

Haar ogen gleden van hem, naar de hond, naar de omgeving. Het hardnekkige geblaf vanuit de andere kennels zorgde ervoor dat ze alerter was terwijl de hoofdpijn langzaam een weg zocht naar verlossing. Damian was momenteel dat soort verlossing, toen zijn geest langs de hare streek vond ze meteen het vertrouwen en comfort terug van zijn aanwezigheid. Ze voelde dat haar concentratie een houvast vond en de hoofdpijn evenwichtig bleef hangen en hopelijk uiteindelijk zou minderen. Dat ze haar gedachten op de zijne kon zetten was een positief iets, vooral als het inhield wat hij dacht. Hij had zijn vader vermoord en er veranderde geen krimp aan zijn blik. Haar neutraal sarcastische woorden zouden ieder ander misschien doen verstijven, zich afvragen of ze het meende maar hij kende haar daar te goed voor. De glimlach die op zijn lippen kwam zou ze bijna gaan kopiëren. Dood gelukkig, ondanks die gedachten schudde hij zijn hoofd. Nee, het werkte zo niet. ‘Je hebt geen verlossing gevonden bij zijn dood.’ Merkte ze zachtjes op in haar gedachten. Zijn vader was altijd een “probleem” geweest, dit was misschien wraak … maar uit wraak vond je geen voldoening, dat wist ze als geen ander.

Ze was kort om haar as gedraaid om hem te bewijzen dat ze er noch steeds precies dezelfde uit zag. Enkel de brace verraadde dat ze in afgelopen tijd iets had meegemaakt maar naast dat … uiterlijk was ze niets veranderd. Innerlijk … wel, ze kende liefde, ze kende nog meer vriendschap dan daarvoor. Het hele dominante aan haar jagershouding had een beetje schuiling gevonden in de schaduw. Zijn opmerking bracht de glimlach naar boven. ‘Dankjewel.’ Knikte ze haast beleefd om zijn compliment. Dat ze geen dierenpersoon was gaf haar opmerking weg, toch hield het haar niet tegen om hem te omhelzen. De hond blafte als reactie op de woorden en Allison grinnikte zachtjes. ‘Onderschat nooit dom, dat beest heeft nog zoiets als dierlijk instinct.’ Wees ze kort naar de hond. Zij zou er mooi van uit de buurt blijven, voornamelijk omdat hij er te energiek en wild uit zag om hem te leren kennen. Zo goed was haar connectie met honden nog niet geworden. Toen ze zich terug van Damian losmaakte keek ze hem afwachtend aan, het antwoord was wat ze had verwacht … een lang verhaal. Maar het was leuk te horen, dat hij haar ook had gemist, ze glimlachte breed.

De hond leek behoorlijk goed op Damian af gestemd te zijn waardoor ze zich meteen af vroeg hoe lang hij al terug was. ‘Hoelang ben je al terug?’ Vroeg ze met een gefronst geconcentreerde blik naar de hond. Toen de gedachten kwamen over de hond keek ze terug naar Damian en knikte kort bij zijn voorstel om mee te lopen. De beelden die ze doorkreeg maakte haar ontspannen blik een beetje gespannener, meer gefocust en ze keek Damian onderzoekend aan. Waar had hij al die tijd gezeten? ‘Heb je het alleen gedaan? Alles? Je weet dat ik zou geholpen hebben als ik kon.’ Ze zou niet van het eiland weg gaan maar ze had connecties via haar vader, hij zou Damian kunnen helpen. Daarom niet met mankrachten maar misschien gewoon met informatie. ‘Zo te zien heb je behoorlijk de intense weken gehad, ik vroeg me al af waar plots al die spieren van kwamen.’ Dat laatste ietwat plagerig terwijl ze terug naar buiten liep en opkeek naar de heldere hemel. De hond was te opgewonden, hij sprong en trok en keek verlangend naar Damian in de hoop wat meer tempo te zetten. Ze kon zo gokken dat hij Allison liever kwijt was want tenslotte was zij de persoon die hen beide uit beweging hield …