Onderwerp: Retreat of a psychopath wo apr 27, 2016 1:56 pm
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
Wat onhandig had ze wat spullen die ze gekocht had van het beetje geld wat op haar moeders rekening had gestaan in een tevens van dat geld gekochte tas gegooid. Niet eens echt gegooid, eerder alles van haar bureau af geveegd om het zo allemaal in haar tas te krijgen. Toen ze de rits dicht deed zuchtte ze een keer opgelucht, als iemand nu die tas uit haar handen zou pakken en erin zou kijken zou het vast wel een beetje awkward worden. Clarissa viste haar zonnebril van haar bed af, zette deze onhandig op en verliet haar kamer toen. Het lopen op hakken had ze al geoefend, en dat ging al redelijk goed, wat wel handig was omdat ze nu ook op hakken liep. In elk geval ging ze onderweg, liep door het hele schoolgebouw heen zonder dat iemand haar aansprak, waarschijnlijk omdat niemand haar simpelweg kende. Eenmaal buiten snoof ze de frisse lucht op, ze had zo'n opgesloten gevoel gekregen daarbinnen. Met een kleine glimlach op haar lippen liep ze verder, maar ze zou zo midden op de dag echt niet in één van de tuinen gaan zitten. Nee, ze had een afgelegen plek nodig waar ze als het goed was niemand tegen zou komen. Dan konden er namelijk ook geen roddels ontstaan over haar. Het bos was een stille plek en ze was ruim een kwartier blijven lopen. Geen idee hebbende waar ze was en hoe ze er ooit weer uit ging komen, geen paniek want ze had altijd haar mutatie nog dus een spoor terugvinden kwam wel goed, maar er was in elk geval geen ander levend ding in de buurt te zien. Voorzichtig liet ze zicht tegen een boom aan zakken en trok haar tas op schoot, ritste deze open en keek er peinzend in. Ze had vrijwel haar hele tienerperiode gemist. En Clarissa had al snel doorgehad dat het dragen van make-up iets was wat alle meiden deden, behalve zij. Tot op de dag van vandaag, want ze had een hele voorraad gekocht, maar had echt geen flauw idee hoe het allemaal werkte. Lezen kon ze nog niet, dus al die beschrijvingen hadden ook zo weinig zin. En van het internet werd ze al helemaal niet wijzer, ze snapte geen bal van wat al die meiden in die filmpjes deden. Ze had een klein spiegeltje bij zich zodat ze het resultaat telkens kon bekijken, en ze pakte dan ook een random dingetje uit de tas. Een hopeloze zucht kwam uit haar mond terwijl ze haar ogen sloot, hoe ging ze ooit in deze hele samenleving passen.
Onderwerp: Re: Retreat of a psychopath wo apr 27, 2016 4:04 pm
The extreme always seems to make an impression
D
e zwartharige zakte in elkaar, tegen een boom aan. Zijn ledematen brandde nog na van de afgelopen avond en voor de verandering was het niet het goede soort. Nee, hij was kapot. Zelf het eindje lopen het bos in leek voor nu teveel te zijn. Het was niet al te vreemd, de afgelopen nacht was volle maan geweest. En als hetgene wat hij was moest hij zijn lot maar onder ogen komen. Ondanks zijn grote woorden was hij oprecht bang geweest hier iemand af te maken, iemand die hij mocht. En zijn andere wezen kenende, zou die heus niet onder de indruk zijn voor iemand af te maken als die in de weg stond. Vandaar dat hij toch de trainingsruimte was gaan opzoeken en zich daar in een van de kamers had opgesloten. Hij had vaker vast gezeten tijdens zijn volle manen, vaak met zijn broer. Ze vochten dan tot ze beiden niet meer konden en de maan weer zakte. Hati had het altijd het ergste gehad met de volle maan, Sköll was meer met zijn wolfkant in contact als de zon op was. Tot nu toe deden ze geweldig hun werk om op hun naamgenoten te lijken. Hoe dan ook had hij verwacht dat het makkelijker moest zijn nu er niemand bij was geweest. Maar het tegendeel was bewezen. Zonder te kunnen jagen, op pad te gaan of te vechten had zijn wolfkant het zichzelf moeilijk gemaakt. Hati was dan ook laat wakker geworden, als wolf, met enkele wonden op zijn lijf. Hij wist dat hij ze zelf had aangericht, kon niet anders of hij moest de muren beschuldigen. Uiteindelijk was hij maar gewoon een mens geworden, half knock gaan douchen en had de rest van de ochtend weer geslapen. Normaal was hij een volledig etmaal aan het slapen na zijn verandering. Maar nu had hij het zichzelf niet gegund. Vandaar dat hij naar het bos was gegaan, zijn wonden nog half open en enkele donkerrode vlekken in zijn witte shirt hierdoor. En nu lag hij tegen een boom aan met alle spijt van zijn beslissing actief te doen. Hij had gewoon moeten slapen, en hij voelde zeker de neiging dat hier te gaan doen. Maar net op het moment dat hij de keuze wou gaan maken tussen pitten of teruglopen merkte hij een ander op. Een meid, echt een plaatje, die nu ook tegen een boom ging zitten. Rustig trok hij zijn been op en leunde hierop, terwijl hij nog even bleef zitten en kijken. Misschien een beetje stalkerig maar hij kon nog niet de put vinden omhoog te komen. Toen madame zuchtte kwam hij omhoog en vermande zich eigen. Hij richtte zich op de emoties van de ander zodat zijn eigen vermoeidheid op de tweede plaats kwam. Zonder veel moeite kwam hij dichterbij en liet zich toen naast haar neerzakken. “Hea” Kwam er pas van hem uit toen hij eenmaal zat, zijn typische schuine grijns op zijn gezicht te vinden. Als je jezelf maar lang genoeg voorloog zou je lichaam het misschien gaan geloven.
Onderwerp: Re: Retreat of a psychopath wo apr 27, 2016 4:40 pm
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
Was het dan zo'n groot iets wat ze op dit moment vroeg dan? Gewoon een beetje net zoals de rest zijn, een normaal meisje zijn van twintig jaar wat leuke dingen deed met haar vriendinnen en wat er mooi uitzag. Allemaal teveel gevraagd, want het lukte haar zelfs niet om deze simpele make-up rommel op te krijgen, ook al wilde ze het best graag. Iet wat gepikeerd keek ze naar hetgeen wat mascara werd genoemd, een enkel dingetje wat ze wel had gesnapt uit al die filmpjes op het internet, wat echt een hele hel was geweest voor haar om op te zoeken omdat ze al die dingen nog maar een aparte boel vond. Met het spiegeltje in haar ene hand geklemd en het borsteltje van de mascara in haar andere keek ze heel gefocust in het spiegeltje. Nu moest het even goed gaan, laat alles even meezitten. Maar nee hoor. Want toen ze de mascara op wilde doen knipperde ze net op het verkeerde moment en stak ze het in haar oog. Vrijwel meteen liet ze het ding uit haar handen vallen waardoor het ergens in het bos wegrolde, maar het boeide haar toch niet. Auw. Snel begon ze in haar oog te wrijven, stomme make-up ook. “Hea,” klonk er toen plots naast haar. Toen Clarissa opkeek zag ze een totaal onbekende jongen zitten, hij had het blijkbaar wel een goed idee gevonden om haar te joinen. Shoot. Snel probeerde ze een andere houding aan te nemen, wreef nog een keer snel in haar oog en voelde hoe deze wat begon te tranen daarbij. "Hey.." mompelde ze wat afwezig terwijl ze een paar keer snel met haar ogen knipperde, het was wel duidelijk dat er iets in haar rechteroog zat. De pijn werd wat minder en ze dacht dat het beetje mascara wat in haar oog was gekomen wel weer weg was nu, mooi zo. Iets verderop zag ze haar nu vieze mascara borsteltje liggen, die hoefde ze nou ook niet meer. "Stom ding.." snoof ze lichtjes en sloeg haar armen over elkaar heen. Kort keek ze voor zich uit, maar toen weer naar de persoon naast haar. "Dus.. wie ben jij?" besloot ze toen maar te vragen. Nee, ze was niet altijd even goed met het starten van gesprekken. Logisch ook wel als je haar verhaal een beetje kende.
