Nadya Kyla

Biographic data
Name: Nadya Kyla
Alias: Storm
Biological age: 18
Date of birth: 06-04-1930
Place of birth: Kiev, Soviet-Union
Parents: Nidhug Kyla & Kira Kyla
Mutation: dragon transformation, storm creation, fire and ice manipulation

Looks
Hair: dark blond
Eyes: blue
Height: 1.74 m
Weight: 54 kg
Scars/tattoos: -
Clothing style: casual and sporty

Character
bitter – cynical – sarcastic – short tempered – honest – loyal – sweet

Er wordt vaak gezegd dat ik een stormachtig karakter heb en om eerlijk te zijn kan ik hier weinig tegen in brengen. Het ene moment kan ik rustig met iemand in gesprek zijn en het volgende moment barst ik in woede uit. Veel is er niet nodig om mij op de kast te krijgen, maar wat had je dan verwacht van iemand die bij honderd jaar opgesloten heeft gezeten? Aan dit gevangenschap heb ik overigens nog meer eigenschappen te danken dan mijn korte lontje, dat misschien ook wel deels te maken heeft met mijn mutatie maar daar kom ik later op terug. Wat ik wou zeggen is dat mijn vertrouwen in de mens redelijk verdwenen is. Als je het mij vraagt zien de meeste mensen andere enkel als middelen om hun eigen doelen te bereiken. Het maakt hen niet uit dat ze hiervoor een paar harten moeten breken of een paar levens moeten nemen. Mensen zijn over het algemeen harteloze wezens, enkele uitzonderingen daargelaten. Ik maak dan ook niet snel vrienden. Het is niet zo dat ik niet bereid ben om een praatje te maken. Zo nu en dan wil ik best wel even doen alsof ik geïnteresseerd ben maar over het algemeen zal het daar bij blijven en ik kan ook niet beloven dat ik er zo nu en dan geen sarcastische opmerking uit zal gooien. Nee, over het algemeen ben ik niet iemand die andermans gevoelens spaart. Ik ben eerlijk, zolang het om andere gaat tenminste. Over mijn eigen verleden wil ik best nog wel eens liegen. Niet alleen omdat het moeilijk is om er over te praten, maar ook omdat de meeste het toch niet zullen begrijpen. Je zult onderhand wel denken: ‘Wat een bitch.’ En ik kan je geen ongelijk geven, maar ik heb ook een goede kant, echt waar. Als iemand er in slaagt mijn vertrouwen te winnen, heb ik alles voor diegene. Dan ben ik ineens lief en loyaal. Het is niet zo dat ik ineens een heel ander persoon ben, maak je niet druk, ik ben dan nog steeds eerlijk, sarcastisch en enigszins cynisch. Ik ben op mijn best, dat wil zeggen mijn liefst, als ik net heb gedanst. Als ik dans kom ik namelijk tot rust, dan lijkt mijn storm van emoties en tot bedaren te komen.  

Mutation
dragon transformation –invulnerability – slow aging – poisonous blood – ice and fire manipulation – storm creation

De meeste mythes stellen dat er een eeuwig durende vete bestond tussen vuur en ijs draken. Hoewel dit niet geheel verzonnen is, is het slechts een deel van de waarheid. Over het algemeen kon men vuur draken vooral vinden in de wat Zuidelijke landen, terwijl ijs draken eigenlijk alleen in de meest Noordelijker landen leefden. Veel contact bestond er dus niet tussen deze twee draken soorten, maar toen de draken het vermogen ontwikkelde een menselijk lichaam aan te nemen veranderde dit. In die tijd is ook de tweestrijd tussen de twee draken soorten ontstaan. Ik ga je niet onze hele voorgeschiedenis uitleggen, daar heb ik geen zin in. Wat ik je wel ga vertellen is dat mijn vader een ijsdraak was en mijn moeder een vuurdraak en dat dat mij heeft gemaakt tot wie ik ben: zowel een ijs als een vuurdraak.

Dragon transformation
Ik neem aan dat dit deel van mijn mutatie redelijk voor zich spreekt: ik kan veranderden in een draak. Een vuur en ijs spugend monster, met één blauw en één rood oog en enorme vleugels die me in staat stellen te vliegen. Mijn schubben zijn meestal blauw, al kun je er soms een rode gloed doorheen zien. Die rode gloed komt door het vuur dat door mijn aderen stroomt op het moment dat de vuurdraak in mij op zijn sterkst is. Dit vuur zal er ook voor zorgen dat de temperatuur van mijn lichaam en de lucht om mij heen enorm toe neemt. Wanneer de ijsdraak in mij sterker is, zal mijn temperatuur en de temperatuur om mij heen juist enorm dalen en wanneer zowel het vuur als het ijs in mij sterk is begrijp je waar ik mijn bijnaam aan te danken heb. Voor ik daar meer over vertel zal ik eerst nog een paar andere aspecten van mutatie toelichten.

Invulnerability
Ik ben zo goed als onschendbaar. Wat wil zeggen dat het bijna onmogelijk is om mij ernstig te verwonden, laat staan te vermoorden. Ik genees snel, hoelang het precies duurt is afhankelijk van de ernst van de verwonding. De verwondingen die ik oploop als draak duren genezen vaak langzamer, dit is niet heel erg aangezien het toch vrij lastig is om schade toe te brengen aan een lichaam dat bedekt is met centimeters dikke schubben. Een nadeel is wel dat als het iemand lukt me te verwonden terwijl ik in mijn drakenlichaam zit, ik niet instaat ben om terug te shiften. Dit lukt me pas weer als ik volledig genezen ben en de verwondingen geen bedreiging meer vormen voor mijn menselijke lichaam. Zoals ik al zij is het moeilijk om mij te vermoorden, het is – helaas – niet onmogelijk. Er zijn drie manieren om een einde te maken aan mijn leven, ik ga er even vanuit dat deze informatie niet tegen mij gebruik wordt, oké? Je kunt mijn hart doorboren, dit moet je wel heel vakkundig doen want een kleine beschadiging zal de truc niet doen. Ook kun je mijn hersenstam vernielen, ook hiermee moet je redelijk precies zijn. Want als je het gebied mist dat verantwoordelijk is voor de controle oven mijn ademhaling, dan kan ik je plechtig beloof dat ik je verander in een hoopje as of een ijspegel. Tenslotte kun je me opblazen, als mijn lichaam in tientallen kleine stukjes verspreid ligt is er namelijk weinig om te genezen. Hoe ik weet dat dit kan? Dat lees je wel als ik mijn jeugd ga bespreken. Aan ziek worden doe ik trouwens niet, daarvoor genees ik simpelweg te snel. Dit is maar goed ook want medicijnen hebben geen invloed op mijn lichaam, net als drugs overigens. Dit zijn allemaal lichaamsvreemde stoffen, die mijn lichaam altijd binnen no time mijn systeem uit weet te werken namelijk. Wel jammer wanneer ik een keertje goed wil los gaan natuurlijk.

Slow aging
Net als alle andere draken, die ik ken in elk geval, verouder ik echt belachelijk traag. Eigenlijk ben ik praktisch onsterfelijk, maar eeuwig achttien blijven zal ik niet. In 2099 wordt ik namelijk negentien, maar vervolgens zal het 160 jaar duren voor ik twintig wordt dus dan zal jij waarschijnlijk al niet meer leven. Als kind verouderde ik wel normaal, tot ik toen ik veertien was in een draak veranderde. Het duurde vervolgens vijf jaar voor ik 15 werd en vanaf dat moment is het aantal jaren dat voor mij nodig is om een biologisch jaar te verouderen verdubbeld. Overigens ben ik nog niet volledig volgroeid, wel in mijn mensen lichaam – behalve mijn hersenen dan maar dat geld voor bijna iedereen onder de 25 – maar niet in mijn draken lichaam. Met mijn 21ste biologische levensjaar zal ik eindelijk een volgroeide draak zijn.

Poisonous blood
Aan dit deel van mijn mutatie heb ik echt een gruwelijke hekel en het zal je straks wel duidelijk worden waarom. Eerst zal ik hoe het komt dat mijn bloed giftig is en hoe het werkt. Misschien heb je in oude draken legendes wel eens gelezen dat het bloed van een draak een genezende werking heeft? Dit gaat inderdaad op voor het bloed van ijsdraken. Het bloed van vuurdraken haalt echter weinig bijzonders uit, wel is de adem van de meeste vuurdraken tijdens en vlak nadat ze vuurgespuwd hebben giftig. En kennelijk krijg je giftig bloed als je die twee mixt, vraag me niet waarom want dat weet ik niet precies. Het enige dat ik weet is dat mijn bloed giftig is en niet zo’n beetje ook en dit is niet alleen het geval wanneer ik in mijn mensen lichaam zit. Mijn bloed kan op drie manieren schade aan iemand toe brengen, die van ‘mild’ naar dodelijk gaan. Wanneer iemand mijn bloed op zijn/haar onbeschadigde huid krijgt zal dit wonden veroorzaken die vergelijkbaar zijn met brandwonden, blijft het bloed voor langere tijd stromen dan zal de huid daadwerkelijk wegbranden. Wanneer iemand mijn bloed drinkt, wat ik sterk afraad, zal diegene ziek worden. Er zullen dan wonden ontstaan aan de binnenkant van zijn/haar organen en als mijn bloed niet snel verwijderd word uit iemands lichaam zal die sterven door inwendige bloedingen. Tenslotte wil je mijn bloed echt niet in een openwond krijgen, want dan kan mijn bloed zich namelijk onmiddellijk met het jouwe vermengen en dan is het einde verhaal. Wanneer mijn bloed direct met die van iemand anders mengt, zullen alle bloedvaten in iemands lichaam langzaam wegbranden. Het is een pijnlijke dood die ongeveer drie uur duurt en zover ik weet niet te stoppen is. Ik denk dat je wel begrijpt waarom ik niet van dit deel van mijn mutatie houdt. Als ik gewond ben kan niemand mij helpen, ik ben dan gewoon gif. Ik kan een einde aan iemands leven brengen, zonder dat ik dit wil.

Ice and fire manipulation
Zoals nu wel duidelijk is ben ik zowel een ijs als een vuur draak. Ik hoef echter niet perse in mijn draken lijf te zitten om ijs en vuur te creëren. Nee, ook in mijn menselijke vorm kan ik deze elementen – ja, ik weet dat ijs geen element is maar het is wel een vorm van een element dus laat me – creëren. Uit mijn handen kan ik zowel ijs als vuur laten komen. Ook kan ik mijn lichaamstemperatuur zover laten dalen dat alles in mijn buurt bevriest of het juist zover laten stijgen dat mijn lichaam ontvlamt. Vroeger was dit eigenlijk alles wat ik kon, maar naar jaren van oefening kan ik deze ‘elementen’ nu ook heel gericht creëren en manipuleren. Met dat manipuleren bedoel ik dat ik zowel ijs als vuur, ook wanneer ik het niet zelf gecreëerd heb, kan sturen. Een nadeel is dat ik wel altijd mijn handen nodig is, het is niet zo dat ik het vuur en het ijs altijd vlak bij me hoef te houden maar ik moet mijn handen gebruiken om de elementen te kunnen sturen.

Storm creation
We zijn bij het laatste deel van mijn mutatie gekomen. Het deel waarvan ik lange tijd dacht dat het een bijkomstigheid was, iets waarover ik geen controle heb. Onderhand ben ik erachter dat ik het wel degelijk kan controleren, al ben ik hier nog niet goed in. Ik heb je al verteld dat mijn lichaamstemperatuur enorm af en toe kan nemen. Ik weet niet of je ooit aardrijkskunde of natuurkunde heb gehad, maar temperatuur en luchtdruk verschillen spelen een belangrijke rol in dit deel van mutatie. Grote en snelle temperatuur verschillen kunnen de lokale luchtdruk sterk beïnvloeden en veranderen en deze snelle veranderingen zorgen voor stormen. Wanneer mijn temperatuur snel veranderd, zorgt dit voor verstoringen in de luchtdruk. Met als gevolg dat de wind sterk zal toenemen, wolken zich samen zullen pakken en het begint te regenen. Ook is de kans groot dat het gaat onweren.  Als ik in mijn mensenlichaam zit kan ik minder grote temperatuurverschillen teweeg brengen dan in mijn draken lichaam. De maximale windsnelheid die ik in mijn mensenlichaam heb weten te veroorzaken is 36 knopen, dit is windkracht 8 ofwel: storm.  In mijn drakenlichaam kan ik veel grotere temperatuurverschillen veroorzaken en hiermee windstoten van 69 knopen te weeg brengen. Bij 69, windkracht 12, knopen is er sprake van een orkaan. Tot nu toe klinkt het een beetje alsof ik mijn temperatuur verschillen onder controle heb, maar dit heb ik niet. Niet in mijn drakenlichaam in elk geval. In mijn mensen lichaam weet ik over het algemeen hoe ik mijn temperatuur of een temperatuur naar keuze moet handhaven, al kunnen mijn emoties het heft soms nog wel eens in handen nemen. Je moet dan ook niet gek op kijken als het ineens hard begint te waaien als ik pissig ben, daar kan ik niet zo heel veel aan doen. Meestal dan, soms hoop ik dat iemand per ongeluk een tafel tegen zijn hoofd krijgt maar oké. In mijn drakenlichaam heb ik nauwelijks controle over mijn lichaamstemperatuur. Ik ben meestal niet grotendeels ijsdraak of grotendeels vuurdraak. Eigenlijk ben ik altijd van allebei ongeveer evenveel. Mijn temperatuur schommelt hierdoor enorm, wat er voor zorgt dat als ik in mijn drakenlichaam ben het ook bijna altijd stormt. Het zal meestal niet om orkaansnelheden gaan, dit gebeurd pas wanneer ik binnen een minuut meerdere keren van bijna volledige vuurdraak naar bijna volledige ijsdraak switch. Ik denk dat je nu wel begrijpt waar mijn bijnaam vandaan komt?

History
Ik ben in 1930 geboren in Kiev, nu de hoofdstad van Oekraïne destijds onderdeel van de Sovjet-Unie. Eigenlijk had ik een best een goede jeugd tot mijn elfde. Samen met mijn ouders woonde ik in een ruim appartement aan de Dnjepr. We behoorden niet tot de rijkste bevolking, maar ook zeker niet tot de armste. Ik ging naar school, had vriendinnetjes en nog belangrijker dan dat ik had ballet. Het liefst danste ik de hele dag. Mijn ouders schreven me op mijn vijfde in bij en prestigieuze balletschool waar ik in het begin twee dagen per week danste. Al snel werden dit drie dagen per week en op  mijn elfde trainde ik vijf dagen per week. Ondertussen was het wel duidelijk dat zodra ik het basisonderwijs had afgerond ik naar een dansacademie zou gaan. Zo ver is het nooit gekomen. Op 23 augustus 1941 begon Duitsland hun aanval op Kiev. Zware bombardementen maakte een einde aan mijn zorgeloze leventje. Toen mijn moeder en ik op een dag terug kwamen naar een helse toch naar de winkel was ons huis weggevaagd en met dat huis ook mijn vader. Hem kenende had hij voor de radio gezeten, gespannen luisterend naar het nieuws met een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. De bom die vlak bij ons huis was gevallen had hij niet zien aankomen. Zo weet ik dus dat een mutant die instaat is in een draak te veranderen het niet overleeft wanneer die in stukjes word geblazen. Op 19 september werd de stad ingenomen door de Duitsers. Mijn moeder in ik hadden toen al een paar dagen door de straten van de stad gedwaald. Opzoek naar een plek om te schuilen, opzoek naar onze vrienden. De meeste nachten hadden we doorgebracht in de schuilkelders van aardige buurtbewoners, al hadden we ook een aantal keer geslapen onder wat er nog over was van mijn balletschool. De dagen die volgde na de overname van Kiev waren nog bijna angstaanjagender dan degene die eraan vooraf waren gegaan. Op 29 september begonnen de Duitsers Joden naar het ravijn van Babi Jar te brengen. Er deden zich geruchten te ronden. Geruchten waarvan mijn moeder me probeerde te beschermen, maar die mij zeker niet zijn ontgaan. Vooral het woord bloedbad kon ik destijds niet vergeten en mijn moeder duidelijk ook niet. Op de avond van 29 september vertrok ze naar het ravijn na mij te hebben gezegd dat ik moest wachten tot ze terug was. Ik weet niet precies wat ze heeft gedaan, maar ik zag haar pas een paar dagen later terug op een plek die ik nooit van min leven zal kunnen vergeten. De dag nadat mijn moeder was vertrokken was ik volledig in paniek. Ik wist niet waar mijn moeder was en of ze nog leefde. Toch bleef ik wachtte op de plek die wij hadden afgesproken. Er was ondertussen een kleine storm vlak boven mij ontstaan en ik denk dat dit hetgeen was wat de Duitse soldaten alarmeerde. Natuurlijk gaf ik me niet direct gewonnen. Ik wist al sinds ik klein was dat ik een mutant was. Op mijn vijfde was ik voor het eerst ontvlamd tijdens een driftbui. Toen het gordijn naast mijn in de fik vloog, raakte ik zo erg in paniek dat de temperatuur in de kamer tot ver onder het vriespunt zakte. Gelukkig, wisten mijn ouders me te kalmeren en liet mijn moeder de temperatuur in de kamer weer stijgen maar nu waren mijn ouders er niet om mij te kalmeren. Mijn temperatuur nam zo ver toe dat de soldaat die mijn arm vast had gepakt vlam vatte. Een kogel die me in mijn schouder raakte maakte lang genoeg een eind aan mijn strijd om me bewusteloos te slaan met de achterkant van een geweer. Toen ik weer bij kwam zat ik vastgebonden in een kist, die was gemaakt van een materiaal dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Gevoeld ja, want ik kon niet zien zo donker als het wat. Wat ik ook deed, hoe hoog of laag ik mijn temperatuur ook liet gaan. Los kwam ik niet. Uiteindelijk ben ik door de vermoeidheid, althans dat denk ik, in slaap gevallen. Ik werd wakker in een soort kooi onder de grond. Twee van de vier wanden en het ‘plafond’ bestonden uit rotsen, de andere wanden waren van een doorzichtig materiaal gemaakt dat ik nog altijd niet kan plaatsen. In de kooi naast mij zat een jonge man en in die tegenover mij mijn moeder. Ik ga je alle details besparen, niet omdat ik jouw gevoelens wil sparen maar omdat ik het moeilijk vind om ze te vertellen. Wat ik je wel kan vertellen is dat we op een eiland zaten dat in de handen van de Japanners was, een bondgenoot van de Duitsers. Het eiland was onderdeel van de Marshall eilanden en zou later bekend komen te staan als atol Bikini. In de tijd dat de Japanners de macht hadden gebeurde er relatief weinig. Ik denk dat we er vooral zaten om te voorkomen dat we de oorlog zouden beïnvloeden. Met we bedoel ik alle mutanten die er werden vastgehouden, want ja degene die er zaten waren allemaal zoals mijn moeder en ik. Oké, niet precies. Het waren niet allemaal draken, maar het waren wel degelijk mutanten. Ik weet niet precies wanneer de Amerikanen het eiland veroverde, wel weet ik dat het voor het einde van de tweede wereldoorlog was. Even waren wij in de veronderstelling dat we vrij gelaten zouden worden, maar niets was minder waar. Destijds had ik niet gedacht dat het erger kon. Erger dan opgesloten zitten en uitgehongerd worden, terwijl er om de zoveel tijd gassen in mijn kooi werden gespoten om te kijken wanneer ik mijn bewustzijn zou verliezen.  Ik had het fout. De Amerikaanse soldaten en wetenschappers die naar het eiland kwamen waren veel erger dan de Japanners waren geweest. Jarenlang werd er op ons geëxperimenteerd. Zo nu en dan verdwenen er mutanten, maar vaak werden hun kooien al snel weer gevuld. Ik heb tientallen mutaties voorbij zien komen, maar geen van die mutaties vormde een partij voor de technieken van degene die ons gevangen hielden. Ze waren de baas over ons en er was niemand die ons zou komen reden. Niemand die wist wat er op het eiland gebeurde en niemand die het in zijn hoofd zou halen het uit te zoeken. Wij waren namelijk niet het enige waar onderzoek naar gedaan werd op het eiland. Nee, atol Bikini stond bekend om het nucleaire testprogramma dat er uitgevoerd werd. Dat de Amerikanen op het eiland meer dan alleen atoom wapens probeerde te maken is altijd een geheim geweest en dat zal het waarschijnlijk voor altijd blijven. Ja, wij werden getraind in de hoop dat we als wapen gebruikt konden worden. Ze lieten ons tegen elkaar vechten om te kijken wie er sterker waren. Tapte ons bloed af in de hoop dat ze konden achterhalen wat ons anders maakte. Aan het aftappen van mijn bloed hebben ze overigens wel twee wetenschappers verloren. Eigenschuld dikke bult, zullen we maar zeggen.
Wanneer het precies was weet ik niet, maar op een gegeven moment hadden de wetenschappers een manier gevonden om een deel van de mutanten op het eiland als wapen te gebruiken. Ze noemde hen ‘the suicide squad’. Omdat de missies waarop ze gestuurd werden vergelijkbaar waren met een zelfmoordpoging en omdat ze allemaal in chip in hun lichaam geïmplanteerd kregen die zou ontploffen als ze probeerde te ontsnappen. Mijn moeder was onderdeel van dit team. Ik niet. Hiervoor waren twee redenen. Ten eerste was het vrijwel onmogelijk om een chip in mijn lichaam te implanteren, aangezien iedereen die dit probeerde zware verwondingen opliep. Ten tweede had ik onvoldoende controle over mijn mutatie. Elke keer als ik in een draak veranderde begon het te stormen. Zelfs binnen trok de wind aan. Het vuur dat ik spuwde kon plots in ijs veranderen en de temperatuur om mij heen kon zo ver dalen dat degene die vlak bij mij stonden bevroren. Ja, bevroren je hoort het goed. Ik denk dat ik de mutant ben aan wie ze de meeste mensen zijn verloren, gewoon omdat ik totaal niet wist hoe ik om moest gaan met mijn mutatie. Op een gegeven moment werd het me ook verboden om te shiften. Eigenlijk is dit iets waar ik de wetenschappers dankbaar voor mag zijn, want hierdoor heb ik controle gekregen over mijn mutatie in mijn menselijke lichaam. Ik leerde hoe ik ijs en vuur moest sturen met mijn handen. Hoe ik het kon creëren zonder alles om me heen te bevriezen of te roosteren. Ik ben de wetenschappers overigens niet dankbaar, natuurlijk ben ik dat niet! Ze hebben me van mijn vrijheid benomen. Ze hebben mijn moeder en veel van mijn vrienden van me afgenomen. Ze hebben allerlei experimenten op me uitgevoerd, waarvan de één nog pijnlijker was dan de ander. Oké, terug naar ‘the suicide squad’. Ik denk dat het team lange tijd erg effectief was, al keerde er elke keer minder leden terug. In het begin konden de Amerikanen dit nog wel compenseren, ze introduceerde gewoon nieuwe mutanten maar op een gegeven moment lukte dat niet meer. Het eiland werd langzaam stiller of betergezegd de ondergrondse gevangenis waarin wij zaten werd stiller. Ik geloof dat het boven de grond juist drukker werd, al is het vanwege de radioactiviteit op het eiland nooit heel druk geworden. Op een gegeven moment waren we nog maar met vier mutanten over. Alle vier waren we niet geschikt voor het door de wetenschappers gevormde mini legertje. Simpelweg omdat we onvoldoende controle hadden over onze mutatie, of omdat we niet in zulke mate gecontroleerd konden worden dat ze ons ‘vrij’ wouden laten. In de kooi naast mij zat Nick. Hij was jonger dan ik was toen hij binnen werd gebracht, maar even oud toen we voor het eerst in gesprek raakte. Hij was in staat alle elementen te manipuleren, alleen had hij hier relatief weinig controle over. Elke keer als hij uit zijn speciale kooi werd gehaald, begon het eiland te trillen. Eén keer was het zo erg dat een deel van de gevangenis instorten. Ik denk dat dit het moment is waarop men zich er van bewust werd dat er op dit eiland met meer geëxperimenteerd werd dan alleen atoom wapens. In elk geval werden we niet veel later vrij gelaten. Ik weet nog dat ik vanaf het achterdek van een boot verbijsterd naar het eiland heb gestaard waarop ik het grootste deel van mijn leven heb doorgebracht, maar dat ik eigenlijk nooit van zo’n afstand heb gezien. Het eiland dat steeds kleiner werd en uiteindelijk niet meer dan een stip was aan de horizon. Eén maal op het vaste land gingen Nick en ik de ene kant op en de andere twee mutanten de ander. Er was ons allemaal een flinke som geld en een paspoort toegestopt, onder de voorwaarde dat we onze mond zouden houden over wat ons was aangedaan. Een afspraak waar ik me aan heb gehouden, maar wat moest ik anders? Weer mijn leven vergallen, alleen maar zodat mensen de waarheid weten? Nee bedankt, ik leefde liever in een leugen.
Nick en ik vertrokken naar Oekraïne, omdat ik benieuwd was naar hoe Kiev er nu uit zag. We vonden een appartementje en starten een leven dat je haast normaal zou kunnen noemen. Ik pakte het dansen weer op, al richtte ik me nu mee nu meer op de moderne dan de klassieke ballet. Ook andere dansstijlen testte ik uit, gewoon omdat het ervoor zorgde dat ik me normaal voelde. Nick probeerde vooral om geen aardbevingen te veroorzaken. Zolang hij zich rustig hield ging het eigenlijk best goed, op den duur vond hij het ook niet meer lastig om zonder mij het appartement te verlaten. Waarschijnlijk denk je nu dat Nick en ik een relatie hadden. Dat was niet het geval. We waren vrienden, beste vrienden en soms friends with benefits maar geen stel. Dat wou ik niet, dat kon ik niet. Omdat ik wist dat ik ouder zou worden dan hij, veel ouder. Drie jaar leefde we een leventje waarvan ik lange tijd niet had gedacht dat ik het zou leven. In het begin moest ik wennen. Wennen aan de vrijheid en alle nieuwe apparaten en gebruiken. Gelukkig was Nick er om mij te helpen. Anders dan mij had hij nog geen tien jaar opgesloten gezeten en was de wereld voor hem niet geheel nieuw. We waren gelukkig. Gelukkig, tot er op een avond op onze voordeur werd geklopt en er drie mannen voor onze deur stonden. Ik wist direct dat het foute boel was en vermoorde de mannen voor ze er erg in hadden. Vervolgens zijn we zonder onze spullen te pakken vertrokken, omdat we beide wisten dat dit nog maar het begin was. Kennelijk hadden de andere twee mutanten gepraat en waren degene die ons vast houden bang dat ook wij onze mond voorbij zouden praten. We trokken van stad naar stad en van land naar land. We bleven nergens langer dan een paar weken. Over het algemeen kozen we voor de kleine dorpjes en steden. Voor uitgestrekte bozen en enorme bergen. We begonnen meer met onze krachten te experimenteren, wetend dat dat ons beste wapen was. Ik leerde hoe ik kon shiften zonder direct een enorme storm te veroorzaken. Niet dat het niet meer stormt als ik in mijn drakenlichaam zit, maar wel een stuk minder dan vroeger. We trainden soms dagen lang en ik denk dat ik in die drie jaar dat we samen op de vlucht waren meer heb geleerd dan in al die jaren dat ik opgesloten heb gezeten. Ik denk dat het komt omdat ik rustiger was. Ik werd niet gedwongen. Ik koos er zelf voor om mijn mutatie te gebruiken. In deze tijd kwam ik er ook achter hoe ik bewust stormen kon creëren. Vooral de stormen die Nick en ik samen creëerde waren heftig. Eén keer hebben we per ongeluk bijna een half bos verwoest. Ik had er voor gezorgd dat het was gaan stormen door mijn temperatuur heel snel te laten dalen en zakken en Nick wist de windsnelheid nog eens te verhogen door de lucht zelf te beïnvloeden. Ik denk dat deze lokale storm er voor heeft gezorgd dat we vervolgens weer werden gevonden. We waren onderweg naar Ambert, een plaats in Frankrijk, toen er een truck op de achterkant van onze auto reed. Ik klapte zo hard met mijn hoofd tegen het dashboard dat ik bijna direct mijn bewustzijn verloor. We konden niet doen, de truck duwde ons van de weg af het ravijn in. Ik denk dat we een meter of tien omlaag reden/gleden voor we  tot stilstand kwamen. Precies weet ik het niet, de klap was zo hard dat ik bewusteloos raakte.
Toen ik bij kwam werd lag ik half op de grond en half tegen Nick aan, die kreunde van de pijn. Ik denk dat het een paar minuten duurde voor ik me besefte wat er aan de hand was. Nick had eigenlijk vrij weinig wonden, alleen een paar krassen op zijn voorhoofd en in zijn arm. Het bloed stroomde echter uit de wonden in een snelheid die niet overeenkwam met de verwondingen en ook uit zijn neus en zijn oren kwam bloed. In eerste instantie was ik woeden, begon ik tegen hem te schreeuwen en op zijn borst te slaan. Hoe kon hij zo stom zijn om mij op te tillen als ik gewond was? Hij wist toch wat mijn bloed kon doen? Hij had me gewoon in de auto moeten laten zitten, hij had me niet moeten redden. Al snel maakte mijn woede plaats voor bezorgdheid en hopeloosheid en uiteindelijk voor angstaanjagende leegte. Het voelde alsof ik in een bodemloze put viel toen hij zijn laatste adem uitblies en zijn hoofd tegen mijn borst aan viel. Wat er vervolgens gebeurde weet ik niet precies. Ik weet nog dat ik de controle volledig verlies. Dat mijn lichaam temperaturen aannam die het nog nooit aangenomen had. De wind trok aan en het begon te onweren. Ik zat huilend op de grond, de bomen om mij heen waren in vlammen opgegaan en het zelfde gold voor het lichaam van mijn beste vriend. Ik kan me nog heel vaag herinneren dat Jamie en Jean arriveerde en dat ze me op de één of andere manier voldoende wisten te kalmeren, om me naar Genosha te brengen. En nu ben ik dus hier. Ik denk dat je nu wel begrijpt waarom ik zo weinig vertrouwen heb in mensen en waarom ik een hekel heb aan mijn bloedmutatie. Ook hoop ik voor jouw bestwil dat je begrijpt dat ik niet iemand ben met wie je ruzie moet zoeken.