Sinds de twee jaar dat hij op straat had rond gezwerfd en drugs had verkocht, was dit een van zijn slechtste ideeën ooit. Want na zoveel jaar school en telkens te horen hebben gekregen dat je toch nooit zo goed zou worden als je broers of zussen, ging je ook graag weer terug naar school. Vooral als je twintig was en eigenlijk niets met je leven kon doen behalve er voor vluchten en je vol stoppen met drugs. Het had hoopvol geklonken, toen de groep erover had gesproken. En Oliver had er oprecht ook iets in gezien. Hij had zijn mutaties niet onder controle, hij had er last van en het liefst wilde hij er ook vanaf, maar hij kon het een kans geven. Het proberen. Het was in ieder geval beter dan op de straat leven en hopen dat je ooit genoeg geld zou verdienen aan de drugs en daar van een mini-appartementje kunnen kopen. En dan maar hopen dat je zelf niet aan de drugs verslaafd raakte. Waar Oliver al aardig naar op weg was met zijn pijnstillers en slaappillen. Hij vond het wel welletjes zo en had ook niet besloten om er mee te stoppen. Als het hielp met de pijn in zijn rug te verlichten, ja dan nam hij het graag aan.
Oliver verplaatste zich ondertussen door de hal, op weg naar de kamer die hem was toegewezen. Blijkbaar zat daar een kamergenoot bij inbegrepen, iets waar Oliver niet helemaal blij mee was. Dat betekende gewoon weinig privacy tenzij het aparte ruimtes waren, waar de jongen niet van uit ging. Hij had weinig mee, behalve een gitaar die hij in de hoes op zijn rug had en een sporttas met kleding. Hij had geleerd met weinig te leven, dus het maakte hem ook niet uit of hij nu met tien koffers of met een aankwam. Zorgde ook weer voor minder zooi aan zijn kant. Nog een keer bekeek hij of hij het juiste kamernummer had en zuchtte. Vervolgens deed hij de deur zonder te kloppen open en liep naar binnen. Hij trof iemand aan, een jongen, die zich verschool achter een boek. Duidelijk net zo blij als Oliver dat ze kamergenoten waren. Mooi zo. Als ze beiden geen fuck gaven, misschien konden ze dan nog met elkaar overweg. Oliver volgde de vinger die aanwees waar zijn bed was. Hij dumpte zijn tas in de hoek van zijn deel van de kamer en legde wat voorzichtiger zijn gitaar tegen de muur aan. Vervolgens viel hij met zijn rug op zijn bed en deed zijn handen achter zijn hoofd, om zo naar het plafond te staren. 'Whatever.' Klonk hij ongeïnteresseerd en hij deed niet de moeite om opzij te kijken en zijn kamer genoot in zich op te nemen. Gastvrijheid moest van beiden kanten komen en Oliver was nu niet echt een spontane jongen te noemen. Nog een keer zuchtte hij en bleef naar het plafond staren, iets waarvan hij verwachtte dat hij vaker zou gaan doen tijdens zijn verblijf hier.

Oliver bleef liggen waar hij lag. Op het bed met zijn handen onder zijn achterhoofd, starend naar het plafond. Iets wat niet bijster interessant was maar Oliver had niets beters te doen. De jongen met wie hij hoogstwaarschijnlijk de kamer moest delen, hij begreep anders niet wat die gast hier anders aan het doen was dan er leven, was absoluut niet onder de indruk van Olivers binnenkomst. Hij had zich nog niet eens voorgesteld. Oliver had de blik van de jongen wel even op zich gevoeld, maar daar was het bij gebleven. Voor hem maakte het niet heel veel uit, als ze elkaar met rust lieten en de andere gast absoluut niet ging zeiken over de zooi die Oliver waarschijnlijk ging maken, dan kwam alles goed. Zo heel erg geïnteresseerd was Oliver ook niet in zijn kamer genoot. Het was gewoon een kamergenoot. Over een paar maanden zou hij toch weer van deze school zijn en weer lekker leven in dat lelijke, vieze, oude appartementje wat een schoonmaakbeurt nodig had. Sarina zou er waarschijnlijk ingetrokken zijn nu, nu hij daar weg was zonder ook maar iets van zich te hebben laten horen. Hij had haar wel een berichtje gestuurd dat hij een groep mensen, of mutanten, was gevolgd die het over een school hadden gehad waar je je mutaties kon leren onder controle te krijgen. En voor Oliver klonk dat heel aantrekkelijk. Misschien was het ook de vage en stille hoop dat ze hem hier konden helpen het vage beest of demon of ding wat in hem zat eruit te krijgen. Of het in ieder geval te stoppen. Hij wilde niet voor heel zijn leven afhankelijk willen zijn van dat er niet te luid geluid was wat hem zou laten doordraaien en hem op een killing spree zou zetten. Dat zou zijn kamergenoot mogelijk niet op de prijs stellen.
Plotseling, een botte toon zijn kant op. De kamergenoot wist weer dat hij een mond had en bracht weer een prachtige, onnodige vraag naar buiten. Oliver draaide zijn hoofd en staarde de andere jongen aan die ook naar hem keek. 'Ik lig. Op mijn rug.' Kwam er droog en chagrijnig uit. Het observatievermogen van deze jongen was kwalitatief uitermate teleurstellend, kwam Oliver tot de conclusie. Elk mens, tenzij je blind was, kon zien dat Oliver letterlijk niets aan het doen was en zoals altijd vervolgde met de tijd die hij had om te leven, te verkwanselen. Hij draaide zijn hoofd weer en ging verder met het staren naar het plafond, alsof er zoveel details waren die hij perse moest weten. Misschien dat er ooit wel een toets kwam om erachter te komen of je wel op de kamer lag met degene waarvan je zei dat je bij hem of haar lag. Oliver had geen idee wat hij van deze school kon verwachten, laat staan van deze kamergenoot. De kamergenoot die in zichzelf aan het mompelen was. Oh fijn, was dit iemand met schizofrenie, of was Oliver nu echt aan de drugs zonder dat hij het wist? Opnieuw draaide de jongen zijn hoofd in het richting van de gast die zich diep interesseerde in zijn boekje. 'Hm? Je zei wat?' klonk Oliver op dezelfde botte toon die de ander eerder tegen hem had aangeslagen. Niet zozeer om hem terug te pakken, meer omdat Oliver verwachtte hiermee de aandacht van de jongen te krijgen en hiermee misschien een klein gesprek kon starten. Niet dat hij graag gesprekken voerde, maar de naam van zijn kamergenoot weten zou toch best wel fijn zijn.