Alistair Templar

GENERAL

[ NAME ] alistair templar
[ GENDER ] mannelijk
[ AGE ] onbekend
[ BIRTH PLACE ] onbekend
[ BIRTH DAY ] acht september (maar door de jaren heen is hij dit eigenlijk vergeten)
[ ZODIAC ] maagd
[ ORIENTATION ] onbekend
[ MOTHER TONGUE ] een hele oude vorm van engels

APPEARANCE

[ HAIR ] van nature asblond (maar door de jaren heen heeft hij het wel eens geverfd en doet dat soms nog steeds)
[ EYES ] blauw groen
[ LENGTH ] 1m87
[ SPECIAL ] alistair heeft geen littekens, zijn huid is helemaal gaaf zonder enig schrammetje.

PERSONALITY

Alistairs mentale piek maakt hem erg scherp en observerend. Hij heeft een hoog vermogen van begrip, pikt zaken snel op, zijn geheugen is uitmuntend en kan zichzelf ook goed in toom houden. Het ding is alleen dat hij iets heeft voor het helpen en redden van mensen. Meestal is hij de eerste die een brandend gebouw in rent als er nog iemand in blijkt te zitten. De consequenties worden vergeten en hij stort zich zonder enige twijfel in levensgevaarlijke situaties zonder alles te weten over de situatie of hoe hij deze persoon exact gaat helpen/redden. Ondanks dat de man ook de slechte kant van de mensheid heeft gezien kan hij het niet helpen dat hij ze toch altijd wilt vertrouwen; het laat zien hoe naïef en onschuldig hij eigenlijk is als het erop aankomt, doet zelfs extra moeite om sommige zaken vredig op te lossen (en vertrouwt daarbij altijd het slachtoffer op zijn/haar eerlijkheid). Verder lijkt hij ook niet honderd procent bewust te zijn van zijn positie, waardoor hij bepaalde hints op het cruciale moment niet opmerkt – maar ze pas later opmerkt als hij eraan terugdenkt (en dan kan hijzelf haten en dom voelen). Als het echter aankomt op gebouwen of de natuur heeft hij wel scherp oog.

De man is goed in groepen: doordat hij oplettend is worden zijn opmerkingen vaak als humoristisch opgevat. Daarbij heeft hij ook een best charisma en weet hij ook hoe hij mensen moet aansturen. Een op een is hij echter niks meer dan awkward. Door zijn mentale piek heeft hij voorsprong, maar niet op sociaal en emotioneel gebied. Het lijkt altijd net alsof hij niet weet hoe hij zich een degelijke houding moet geven en dus grijpt hij maar terug naar de etiquette die hij lang geleden heeft geleerd. Hij is netjes en kijkt op niemand neer, maar het komt geanimeerd en geforceerd, haast over analytisch, over – niet persoonlijk. Als mensen meer vertrouwd met hem raken en hij wat meer zichzelf is kan gezien worden dat hij eigenlijk maar wat rond sukkelt. En laten we het maar niet over seksuele zaken hebben want die gaan allemaal straal langs hem heen.

GESCHIEDENIS

Waar het verhaal van Alistair precies begon is onbekend. Natuurlijk moet hij ooit ergens zijn geboren, maar hij was niet van adel. Wel had de jongen ambities: hij wilde schildknaap worden. Ridder zelfs! Welk jochie wilt dat nou niet. Alistair bleek een getalenteerde knaap te zijn omdat hij alles erg snel oppakte en was gewoon een alleskunner. Velen zeiden dat hij gezegend was door de goden met zijn talent voor talenten. Bescheiden als hij was ontkende hij dit altijd, maar hij kon ze moeilijk wijsmaken dat er niet stiekem een god was die toch naar hem glimlachte want zijn droom ging in vervulling.
Alistair was een harde werker en werd hier ook vaak voor beloond. Alles leek goed en wel: hij was een goede ridder geworden en mocht zelfs in contact met de koning zelf komen – maar toen er oorlog uitbrak ging het mis. De jongeman werd opgedragen om het leger te leidden. Het was een eer en een aanbod wat hij natuurlijk niet afsloeg. De strijden werden gewonnen, maar bij het laatste gevecht kwam Alistair in de aanraking met de dood. De traumatische, bijna-dood ervaring maakte iets los in hem – letterlijk. Het was het punt waarop een gedeelte van zijn mutatie volledig werd geactiveerd.
Na de gevechten kreeg hij problemen met zijn gezondheid en eigenlijk alles om zich heen. Hij hoorde alles, voelde alles, zag alles en ga zo maar door. Slapen bleek haast onmogelijk en bijna alles wat hij probeerde deed pijn. Het engste van dit alles was dat hij constant alert moest blijven omdat het anders zorgde dat organen faalden: zijn hart, longen en zelfs hersenen hadden zijn aandacht nodig. Daarbij was het onmogelijk om de traumatische ervaring te vergeten. Kleine taken leken meer inspanning te vergen dan normaal, maar werden wel beter uitgevoerd naarmate de tijd verstreek.

In de tijd dat Alistair om leerde gaan met deze controle over vrijwel alles pikte hij ook roddels op. Blijkbaar was het men opgevallen dat hij niks veranderde qua uiterlijk en dat hij ook abnormaal snel was hersteld na de traumatische ervaring. Toen hij er zelf eens op ging letten (en experimenteren doormiddel van zichzelf te pijnigen door zichzelf te snijden) merkte hij op dat men inderdaad gelijk had. Het was niet zoals in verhalen, maar littekens leken niet aan hem besteed en hij herstelde sneller dan de gemiddelde mens.
Door de nieuw gevonden controle over zichzelf was de man instaat om beter te worden in de dingen die hij deed. Hij was altijd al de beste geweest van de mensen om hem heen, maar nu ging het nog een stapje verder. Een stapje te ver. Mensen begonnen het verdacht te vinden en toen er een punt kwam waarop hij dusdanig tegen een muur sloeg (om aandacht op zich te vestigen tijdens een chaotische situatie) en er barsten in de wand ontstonden was het genoeg. Er ontstond onbegrip en men begon achterdochtig te worden. Helaas voor hun kon er geen duidelijkheid komen, want Alistair zelf wist ook niet de aard van dit alles. Een gesprek met de koning volgde, maar de twee kenden elkaar al erg lang. Voornamelijk hier was het verschil te zien: waar de koning door de jaren heen oud en zwak was geworden, was Alistair in principe hetzelfde gebleven (natuurlijk was hij sterker geworden maar qua leeftijd was hij nog hetzelfde). Er werd voorgesteld om hem naar een andere plek te sturen, hij zou de lijfwacht worden van het nichtje van de koning in een ander koninkrijk. Hier kon hij beginnen met een schone lij en zou hij meer vrijheid hebben om wellicht een antwoord te vinden op alle vragen die er waren rondom hem.
Zo vertrok Alistair naar een ander koninkrijk waar hij zich zou wijdden aan het beschermen van het leven van het nichtje genaamd Estelle.

Estelle was nog maar een klein meisje toen Alistair in haar leven kwam. Ze stelde geen vragen en toverde hem gelijk om tot haar speelmaatje. Ze was een leuk kind en ook erg energiek, maar ze bleek wel anders te zijn dan doorsnee meisjes. Het begon al met het feit dat ze een hekel had aan korsetten en Alistair ‘commandeerde’ haar te leren zwaard vechten, pijl en boog te schieten en eigenlijk vrijwel alles wat ridders deden.
Estelle werd ouder en groeide op tot een mooie jonge vrouw – maar Alistair was nog steeds hetzelfde. Het begon nu pas echt door te dringen dat de man stil leek te staan in de tijd. Estelle werd uitgehuwelijkt en moest naar een nieuw koninkrijk om te trouwen met haar man en zou daar blijven. Natuurlijk ging Alistair met haar mee, buiten het feit dat hij ook nog steeds haar lijfwacht was gaf hij ook zielsveel om haar (en dan meer vaderlijk dan echt romantisch). De vrouw was blij met hem in haar leven, hij was er altijd voor haar en beschermde haar ook tijdens de toch ernaar toe. Hij was haar schild, mentaal en fysiek.
Estelle trouwde gelukkig en kreeg mooie kinderen. Alistair was als een oom voor ze, maar tegelijkertijd ook als een broer. Estelle bood aan om hem mee te laten doen in hun lessen: zo zou hij wat sjiekere dingen leren. Opnieuw bleek hoe knap de man wel niet was: niks bleek onmogelijk voor hem. Estelle verweet het aan het feit dat hij ouder was dan de kinderen, maar ze kon haar vermoedens niet ontkennen: er was iets speciaals aan Alistair.
De vrouw werd ouder en er kwam een punt waarop ze hem vroeg of hij ook voor haar kinderen wilde zorgen. Of hij hun schild wilde zijn, zoals hij het hare was geweest. Hij was vrij om het aanbod af te slaan, maar hij weigerde dit. Vanaf dat punt bleef Alistair trouw aan deze bloedlijn en begon hij erom bekend te staan als de eeuwige wacht. Zijn familienaam liet hij achter zich en hij kreeg een nieuwe: Templar. De leugen werd opgezet dat dat een geheime familie was: een familie waarbij de kinderen vanaf jongs af aan werden getraind om uiteindelijk te dienen als lijfwachten voor de koning en koningin. De waarheid was dat het gewoon altijd Alistair was, hij werd niet ouder en bleef altijd trouw aan de familie.

Hij bracht veel gelukkige jaren door bij de koninklijke familie, maar er kwam een punt waarop de nieuwe koning hem wegstuurde. Deze stond erop dat hij de wereld introk: hij verdeed zijn tijd hier als lijfwacht. Het leven had overduidelijk meer voor hem in petto dan dit. Hij mocht pas terugkomen als hij antwoord zou vinden op het mysterie rondom hem. Alistair was niet instaat om hier tegenin te gaan en wilde dit ergens ook niet: de koning had gelijk. Hij had te lang stilgestaan op een plek en het was tijd om verder te gaan. Het was dwaas om te ontkennen dit normaal was.
Vanaf dat punt trok de man van plek naar plek. Hij leerde veel dingen: culturen, mensen en dat hij niet alleen was. Hij was niet de enige die speciaal was. Natuurlijk waren er niet mensen precies zoals hij, maar er waren verhalen over individuen die ook anders waren dan normale mensen. Hij kon niet ontkennen dat enkel zijn onsterfelijkheid vreemd was, fysiek was er ook iets aparts. Hij kon zichzelf nog steeds niet plaatsen in een bepaalde categorie, maar het was beter dan niets.
Met zijn nieuwe kennis wilde hij terug naar het koninkrijk, maar hij was de tijd vergeten. Waarom zou je er ook op letten als het toch niet van belang voor je is? Het koninkrijk wat hij lief had bestond niet meer, het was waarschijnlijk verwoest in een oorlog. De plek die hij als thuis zag was niet meer en hij wist niet wat hij moest doen. Na een korte tijd van besluiteloosheid besloot hij verder te gaan met reizen. Er waren nog veel meer plekken die hij niet had gezien en die hij graag wilde leren kennen. Natuurlijk nam hij afscheid met een zwaar hart, maar het zorgde ook voor een realisatie: niks bleef zoals het was. Behalve hij dan.
Door de jaren heen aanschouwde hij de ontwikkeling van de mens (en technologie). Hij was nooit instaat om lang ergens te blijven, meestal vertrok hij na een paar jaar en begon hij zijn leven opnieuw. Door de levensstijl was hij niet instaat om goede connecties op te doen. De mensen zouden toch doodgaan en het zou alleen maar moeilijkheid met zich meenemen. Hoewel het hem de mogelijkheid verschafte om vele culturen (en talen)  te leren, was er geen voldoening in zijn leven. Hier en daar wist hij wel wat voldoening te halen uit het helpen van de zwakkeren: waren er oorlogen, dan hielp hij degene die geen keus hadden. Er waren altijd drie partijen: de goede, de slechte en de onschuldigen. Alistair was nooit instaat geweest om een kant te kiezen, hij ziet de beredenering van beiden kanten wel in en heeft besloten om zich maar te ontfermen over degene die geen keus hadden.
Zowel tijdens de eerste als de tweede wereld oorlog hield hij deze tactiek aan. Echter verliep de tweede wereldoorlog anders dan verwacht. Hij werd opgepakt door het Duitse leger. Hij beschikte over hetgeen waarnaar ze opzoek waren in bepaalde experimenten: een perfecte fysieke conditie. Waar normale mensen maar een gedeelte gebruiken van hun capaciteit, zelfs topsporters, was Alistair instaat om zijn volledige capaciteit te gebruiken. Hij zou het antwoord moeten zijn op het maken van de zogenaamde super soldaten.
Meewerken weigerde hij echter, dus besloot men maar met hem te experimenteren in de hoop zo de antwoorden te krijgen. De ervaringen waren stuk voor stuk traumatiserend, voornamelijk omdat ze hem wilden pushen tot het uiterste om te kijken of hij nog beter kon dan dit. Fysiek leek hij zelfs al boven het limiet te gaan en trok men uiteindelijk ook een grens, er werd nu gefocust op mentaal gebied. Buiten het feit dat Alistair een fotografisch geheugen leek te hebben, leek hij ook goed instaat te zijn in dingen opgraven uit het verleden. Het vergde echter veel van hem en het was ook onaangenaam om te doen – daarbij hield hij sommige zaken ook liever geheim. Wat zouden ze wel niet doen als ze wisten dat hij immuun was voor de tand des tijds?
De man werd pas bevrijd tegen het einde van de oorlog en kwam er niet dus alles behalve heelhuids af. Fysiek was hij nog steeds oké, maar mentaal was hij kapot. De trauma’s zorgden ervoor dat hij opgenomen moest worden in een inrichting. Het was een punt in zijn leven waarop hij zichzelf opnieuw vond, voornamelijk ook omdat ze op een punt kwamen waarop mensen zoals hij haast overbodig werden. Het duurde niet lang of hij mocht alweer weg. Zijn vertrouwen in de mens was niet dramatisch gekelderd, maar zijn omgang was wel anders geworden.
Hierna pakte man het reizen weer op, wilde de lichtelijk nieuwe visie op de wereld uitbreidden. Daarbij voelde hij zich nergens meer veilig. Het was niet zo dat hij iedereen als slecht zag, er waren zeer zeker nog steeds goede mensen op de wereld, maar hij bleef de angst houden dat men zou willen experimenteren op hem. Kijkend na hoe graag men zijn mutatie wilde gebruiken voor de oorlog. Het reizen verreikte hem, maar het was ook een simpele cover up voor zijn angst om gevonden te worden.

Uiteindelijk werd Alistair toch gevonden, maar gelukkig wel door mede mutanten. Het leek allemaal te mooi om waard te zijn, dus vluchtte hij. Het duurde lang voordat ze hem eindelijk te pakken kregen en was het nog dankzij het feit dat hij liever geen onschuldigen pijn deed dat ze hem uiteindelijk zover hebben gekregen om mee te gaan naar Genosha Island. Pas na een grondig gesprek durfde hij het pas te geloven. Er werd hem verteld dat hij daar veilig zou zijn, dat hij een thuis zou hebben. Het woord alleen al klonk hem vreemd in de oren – wie had gedacht dat zoiets ooit nog mogelijk zou zijn?

MUTATION

Het absolute hoogtepunt van de menselijke conditie, het overkomen van deze piek en haast onnatuurlijk. Alistair Templar is deze bovenmenselijke piek, maar nauwelijks.

[ SUPERNATURAL PHYSICAL HUMAN PEAK ]
Simpel gezegd bevindt Alistair zich op de piek van de menselijke conditie (net erboven eigenlijk), wat inhoudt dat al zijn fysieke attributen verhoogt zijn naar dat niveau en zelfs een beetje erboven. De controle hierover is ook onmenselijk en normale mensen zouden deze mate van controle ook niet aankunnen. Door deze combinatie is Alistair instaat om zich sneller voort te bewegen, harder te slaan (als ‘ie een muur slaat kunnen er barsten in komen) en ook heelt hij sneller dan normale mensen. Alle aspecten op fysiek gebied liggen op een onmenselijk hoog niveau. Om een vergelijking te geven: de olympische spelen lijken net voor dikke nerds in vergeleken met hem.
Natuurlijk is het wel zo dat hij niet zo sterk is als mutanten die een dergelijke mutatie hebben die ze onmenselijk sterk maakt. Hij kan zijn mannetje wel staan tegenover een individu, maar een armdruk wedstrijdje zal hij niet winnen.

[ SUPERNATURAL MENTAL HUMAN PEAK ]
Ook op mentaal gebied ligt Alistair hoger dan normale mensen. Zijn geheugen is uitmuntend, fotografisch – maar maak geen fouten: hij blijft ergens wel menselijk op dit gebied. Het is niet zo dat hij een genie is en dit voordeel zit hem meer in persoonlijkheid dan mentaal kunnen.
Wel is het zo dat dit gedeelte hem een immuniteit geeft voor mutaties die werken op het mentale deel van mensen. Om de een of andere reden zijn anderen niet instaat om hem te beïnvloedden of zijn gedachtes te lezen met mutaties.
In theorie is het voor Alistair mogelijk om al zijn herinneringen tot in de kleinste details op te halen vanaf het punt waarop zijn mutatie volledig werd geactiveerd. Het is echter iets wat hij liever niet doet omdat het ongemakkelijk is. De concentratie die het vergt is erg hoog hoe verder terug je gaat en meestal heeft het negatieve effecten op zijn dromen (de verwerking van de hersenen) in de vorm van nachtmerries en dergelijke.

[ SUPERNATURAL USE OF FIVE SENSES ]
De controle over zijn zintuigen is ook beter. Door de jaren heen heeft Alistair geleerd hoe hij het beste hieruit kan halen: want om alles gelijk op de volle honderd procent te zetten gaat alleen maar tegenwerken. De focus in zijn ogen kan hij aanpassen zodat hij beter kan inzoomen op bepaalde details. Geluiden kan hij beter onderscheiden en zo kan hij geluiden filteren. Hetzelfde geldt voor zijn reukorgaan, maar deze komt ook erg dichtbij dat van een hond. Qua tast zou hij zich ook nog wegwijs kunnen maken zonder enig geluid of zicht. En als we kijken naar smaak… Laten we het erop houden dat alles wat hij eet nogal smaakloos proeft, maar voor hem zit het vol met smaak.

[ IMMORTALITY ]
Alistair is niet vatbaar voor de tijd. Zijn lichaam is gestopt met verder groeien toen hij op het punt kwam waarop zijn lichaam het best functioneerde en dus het sterkst was. Hierbij komt ook zijn snel helende factor kijken en het feit dat ook ziektes niet veel invloed op hem schijnen te hebben. Meestal kan het wel zijn dat hij één dag ziek is, maar hierna heeft zijn lichaam het virus overwonnen en kan het hem niks meer doen. Dit geldt ook voor gif en dergelijke.

[ WEAKNESSES ]
Hoewel er veel pluspunten zijn aan deze mutatie, zijn deze pluspunten ook gelijk het negatieve eraan. Alles vergt meer coördinatie dan normaliter, daarbij is het autonome zenuwstelsel ook niet geheel autonoom. Denk hierbij aan de longen: je bent instaat om zelf te bepalen wanneer je je adem inhoudt, maar je lichaam zal je ervan weerhouden om te laten stikken. Deze reflex ontbreekt bij Alistair: hij is wel instaat om zijn adem zodanig lang in te houden. Dit is enkel nog maar een voorbeeld, want het geldt voor vrijwel al zijn organen.
Overal is het dus een vrij stressvolle mutatie. Indien Alistair er te lang bewust mee bezig is kan het als resultaat hebben dat het resultaat ervan averechts werkt: hierbij loopt hij schade op in plaats van de controle goed te gebruiken. Het is ook zo dat zijn brein soms moeite kan hebben met de verwerken indien hij zich te snel voortbeweegt, wat resulteert in een niet perfect reactievermogen indien hij zichzelf te zeer belast.
Alle bijwerkingen van zijn mutatie vinden wel ter plekken plaats. Als voorbeeld, indien Alistair teveel kracht op zijn arm forceert kan deze gelijk breken en zelfs de zenuwen kunnen permanent verschroeit worden. Hierdoor is dus een lichte angst ontstaan: zijn heling is sneller dan die van normale mensen, maar het is niet onmenselijk op dat gebied. Als een reptiel zijn staart verliest groeit deze weer aan, als Alistair een arm verliest is deze voor eeuwig verloren. Op hetzelfde moment is het wel cruciaal dat deze angst onderdrukt wordt gezien het er dus voor kan zorgen dat zijn mutatie juist averechts gaat werken.

Als we kijken naar het zintuigelijke aspect van de mutatie zijn er ook een paar nadelen. De grootste is dat Alistair meer voelt en daarbij dus ook meer pijn ervaart. Het is dankzij zijn karakter dat hij martelingen kan uithouden, maar het vergt wel een degelijke tol en dergelijke ervaringen zijn meer traumatiserend voor hem.
Daarbij is het ook zo dat als hij zich niet goed concentreert er teveel prikkels binnen zullen komen wat leidt tot overbelasting. Deze overbelasting kan zodanig zijn dat hij ter plekken flauw kan vallen hierdoor. Door de jaren heen heeft hij er goed mee om leren gaan en is het eigenlijk al heel lang niet meer gebeurt, maar het is iets dat nooit uitgesloten mag worden. Verder zorgt deze opperste concentratie er wel voor dat slaap een vereiste is: hoe langer hij wakker blijft (en zijn slaapritme verpest) des te gemakkelijker wordt het om focus te verliezen.