Twenty-five was the speed limit, motorcycle not allowed in it {&Alistair}

Felle zonnestralen schenen door het raam naar binnen en verlichtte de donkere haren van de brunette. Het was een prachtige dag buiten, iets waar Ziva gebruik van ging maken. De winter was zich eindelijk een beetje aan het terug trekken en maakte plaats voor de aankomende lente. Heerlijk, als je het haar vroeg. Soms miste ze het warme weer van Spanje, het dorpje waar ze vroeger bijna elk seizoen konden zwemmen. En tuurlijk, de winters konden daar ook vreselijk zijn, maar op een hele andere manier. Dat het zonnetje hier eindelijk doorkwam maakte alles zo veel beter. Getikt van een vogeltje liet Ziva van haar gedachtens terugkomen naar het nu, om haar bruine ogen op een merel te kunnen laten vallen. Meteen vormde er een glimlach rond haar lippen en kwam ze overreind. Ziva opende haar raam, waarbij het gezang van de merel haar letterlijk naar buiten riep. "Ja, ja, tranquilamente." Sprak ze grinnikend tegen het diertje waarna ze haar voeten op de vensterbank zette. Ziva boog voorover uit het raam, zette zich af met haar voeten om uit het raam te springen. Terwijl de meid door de lucht sprong, veranderde haar lichaam zich in nog geen drie minuten in een gigantische hippogrief. De zeven meter lange vleugels werden open geslagen en een opgeluchtte snaai verliet de bek van de hippogrief. Het mereltje viel in het niet naast het gigantische beest, dan vrijuit door de lucht vloog. De oranje achtige ogen bekeken het landschap, dat er van boven heel anders uitzag dan vanaf de grond. Ziva voelde zich altijd ontzettend fijn en thuis als ze naar haar hippogriefen gedaante shifte. De vrijheid, de kracht die ze dan had. En die kracht waren vooral in de vleugels te zien, die ritmisch op en neer bewogen. Ziva vloog niet hard of hoog, ze genoot gewoon van het ontzettend fijne gevoel van de wind. De wind speelde met haar veren, kriebelde in haar vacht. Haar staart zwierf golvend achter haar lichaam en voor een moment sloot de meid haar ogen.

Iets dat ze beter niet had kunnen doen. Het getjierp van de merel liet Ziva haar oranje ogen weer openen, waarbij haar pupillen groot werden. Nog geen meter voor haar bevond zich een enorm bos. De hippogrief had het bos niet goed ingeschat, Ziva dacht dat ze er ruim boven vloog. Ze maakte een scherpe bocht naar links, maar kon niet voorkomen dat haar enorme vleugel tegen de boomtop aankwam. Een pijnlijke, ontzettend schrelle krijs liet ze horen terwijl haar lichaam naar beneden viel. Paniekerig tjierpde de merel en vloog hij alle kanten op, niet wetend hoe haar te helpen. Ziva sloeg krachtig met haar vleugels om niet op de grond te vallen, maar kon de klap niet voorkomen. Met een dreun raakte de hippogrief de grond en alle lucht werd haar ontnomen. Langzaam draaide ze zich op haar zij, haar adelaarpoten breed uit elkaar om op adem te komen. Ziva voelde hoe haar longen zich weer vulde met lucht en draaide haar kop rustig naar het mereltje. Ze kraaide naar het vogeltje dat het wel ging, knarste zachtjes met haar snavel. Ziva plaatste haar paardenbenen onder haar buik, waarna ze zich overreind duwde. Haar vleugels legde ze strak tegen haar lichaam aan. Haar linker vleugel bloedde iets, maar ze gaf er weinig aandacht aan. De geur van een ander persoon drong door haar neusgaten en Ziva kantelde haar kop, nieuwsgierig naar de persoon die naderde.

{&Alistair}

Je zou verwachten dat, na 249 jaar, de brunette haar hippogrieven gedaante volledig onder controle had. En dat was grotendeels ook waar, ze voelde zich helemaal thuis in dat lichaam. Misschien nog wel meer dan in haar originele, mensen lichaam. Maar soms vergat Ziva even dat zo'n groot en zwaar lichaam niet zo heel wendbaar was als haar mensengedaante. De boomtop was dan ook bijna onmogelijk om te ontwijken.
Het moment dat je op die manier uit de lucht valt, voelt heel raar. Je hebt totaal geen controle over de snelheid of de manier, het enige dat je kunt is proberen zo veilig mogelijk te landen. Je lichaam, dat is het enige waar je op dat moment controle over hebt. Met haar vleugels probeerde ze de snelheid te minderen, maar een val kon ze niet voorkomen. Op het moment dat de hippogrief de grond raakte, werd een stofwolk om haar heen gecreeërd. Geschrokken vogels verlieten kraaiend de bomen en het mereltje ging op de dichtsbijzijnde tak zitten. Kort werd Ziva haar lucht ontnomen, waarbij ze met een open snavel naar lucht probeerde te happen. Zodra ze haar adelaarspoten breed uit elkaar. Het zou vast een ontzettend idoot gezicht moeten zijn, om een hippogrief zo te zien liggen. Maar op dit moment was het nodig om weer op adem te komen. Nadat Ziva naar het mereltje geknarst had, kwam ze overreind. Gelukkig zat er nog genoeg kracht in haar lichaam en was er na wat bloed op haar vleugel geen verwondingen. Waarschijnlijk wel een hoop spierpijn morgen, aangezien haar lichaam wel een flinke opdonder heeft gehad. Echt veel aandacht schonk ze niet aan de vleugel, in haar hippogrieven gedaante lag haar pijngrens hoog.
De persoon die naderde, was veel interessanter. En zijn gezicht, goud waard. Een blonde jongen was naar haar toe gekomen en leek verbluft te zijn van haar gedaante. ‘Bij de goden…’ prevelde de jongen zachtjes. Ziva maakte een zacht, maar schel geluidje met haar snavel wat een beetje op grinniken leek. Het duurde een tijdje voordat de jongen weer wat uit zijn mond kon krijgen. Ondertussen had Ziva een stapje dichter in zijn richting gezet. Ze bekeek hem onderzoekend, waarbij haar vogel ogen als speren over zijn lichaam schoten. Haar kop bewoog van links naar rechts, op en neer, elk detail die de jongen had in zich openemend. Ze rook zijn geur sterk, hoorde de manier waarop hij ademhaalde en kon nog net zijn hardslag niet horen kloppen.
‘Je bloedt.’ Merkte de jongen op, waarbij Ziva haar kop omhoog hees. Ze draaide haar nek, haast eng, naar achteren zoals een vogel zijn kop kan draaien. Het bloedde plekje viel haar op en haast zielig tilde ze haar vleugel iets van haar lichaam af. Met haar kop laag naar de grond -aangezien ze toch een stukje groter was dan de jongen- keek ze hem aan terwijl hij voorzichtig dichterbij kwam. ‘Doet ’t pijn?’ Ziva hield haar kop iets schuin. Tja.. Hoe ging ze hem dit uitleggen als hippogrief? Kort zuchtte ze, waarbij een enorme inhoud lucht door haar kleine neusgaten verdween. Binnen een tel veranderde de meid terug naar haar mensen gedaante. Zodra Ziva van hippogrief naar mens terug veranderde, droeg ze de kleiding die ze voor haar verandering gedragen had. Het was alsof de kleren ergens in haar vacht verscholen. De linkerkant van haar shirt was compleet open gescheurd en een lelijke, open wond was zichtbaar aan de zijkant van haar romp. "Nu wel ja," Mompelde ze, maar liet toch een glimlach rond haar lippen verschijnen. Misschien was een tripje langs de ziekenboeg straks niet een heel erg slecht idee.. De wond bloedde best heftig. Ze had in haar hippogrieven gedaante moeten blijven en wachten tot ze bij de school zou zijn, nu was haar pijngrens normaal. Ziva trok haar shirtje uit, ook al stond ze daar dan enkel in haar bh. Ze moest de wond dicht drukken met iets en het stofje was toch al compleet gescheurd aan de zijkant.

-Hoop dat je er iets mee kunt ^^