› when the impossible turns out to be possible

De jongen had veel te lang op zijn kamer doorgebracht en in het begin vond hij het niet erg. De gesloten ruimte was veel beter dan de grote, open en vooral onbekende ruimte buiten de muren. Het stond zich niet aan en dagen lang wilde hij niet meer naar buiten. Sinds kort moest hij helaas zijn kamer delen met twee anderen en dat was geen succes. Het werkte niet voor hem en het irriteerde hem harder dan wat dan ook. Ineens voelde zijn kamer zelfs ook niet meer veilig aan en daar wilde hij dus ook niet meer blijven.
In de hoop een nieuwe plek te vinden waar hij wel rustig zijn tijd kon doorbrengen zonder mensen was hij weer naar buiten gegaan. Het deed goed om de frisse lucht even te voelen, maar heel de tijd was hij gewoon gespannen. Gahiji kon werkelijk geen moment ontsnappen en alles wat gebeurde had hij wel gezien. Er moest maar eens iets gebeuren...hij wist het tegenwoordig niet meer.

Ondanks dat hij heel de tijd alert was, kreeg hij het toch voor elkaar om tegen iemand aan te lopen. Een jongen die meteen wat uit zijn handen liet vallen. Ergens had Gahiji gehoopt de confrontatie die nadien zou volgen te ontwijken, maar dat was hem niet gelukt.
Gahiji zijn blik gleed afkeurend naar de persoon die zonet tegen hem aan was gewandeld. Een frons stond op zijn gezicht terwijl hij even keek naar het ding dat de grond op was gevallen. Gekruist zetten hij zijn benen even over elkaar om zo een stap opzij te zetten, weg van het ding. In ieder geval reageerde hij er al wat rustiger op, maar nog steeds moest hij het niet in zijn buurt hebben. In ieder geval werden er verontschuldigingen aangeboden. ‘Let volgende keer misschien op waar je loopt,’ zei hij kort, maar minder vijandig en neerbuigend dan hij eerder zou reageren. Dat bleek toch nooit het gewenste effect hebben.

Buiten was het tegenwoordig al veel beter van temperatuur dan toen hij hier pas was. Het was al iets warmer en die temperaturen vond hij toch beter. De regen die hij al genoeg had gezien en de veel te harde wind waren niets voor hem. Die dag scheen gelukkig de zon, was er weinig wind dus kon hij gewoon naar buiten gaan. Het plan was echter niet om in een confrontatie verzeild te geraken. Maar het was hem al duidelijk dat je tegenwoordig niet altijd kreeg wat je werkelijk wilde.

Gahiji had gewoon verder willen wandelen want hij had geen nood om sociaal te doen met mensen. Hij wilde iedereen negeren zodat hij zich enkel kon bezig houden met zijn eigen zaken. Een gesprek met iemand eindigde slecht of begon slecht. Iets anders had hij nog niet mogen meemaken. Helaas. De andere jongen keek echter alsof hij net een God had gezien. Een andere manier om het gezicht te beschrijven was er op dat moment niet. Met niets meer dan een frons keek Gahiji de jongen vreemd aan. Was er een grap gebeurd? Zo ja, dan wist Gahiji niet wanneer.
De verwarring op Gahiji zijn gezicht verbeterde niet wanneer dat de andere zijn naam werd genoemd en de klanken ook juist waren. Even keek hij over zijn schouder om te zien of er iemand anders in de buurt stond. Het zou hem niet verbazen als iemand hem nu gewoon in de maling nam. Wanneer er echter niemand was keek hij terug naar de jongen. ‘Moet ik je kennen?’ vroeg hij dan maar. Daar ging zijn poging tot het ontwijken van sociaal contact.

Het stond de jongen niet aan dat iemand hem herkende en er eveneens zo vreemd over deed. Hem liefst wilde hij gewoon verder wandelen, maar de andere bleef maar praten. Even had Gahiji kort met zijn ogen gerold en ook zijn armen sloeg hij over elkaar heen wanneer de andere over gekke dingen begon te praten. Zo werd het duidelijk, ook op deze wereld bestonden gestoorde mensen. De persoon voor hem was er één van. Of dat dacht Gahiji toch.
Wanneer dat de wel bekende naam genoemd werd veranderde even alles. Hij had verbaasd moeten zijn, maar dat was niet het geval. Hij werd eerder kwaad om de uitspraakn, gewoon omdat hij de andere niet geloofde.

Gahiji hief zijn kin even in de lucht wanneer de naam tot hem door drong. Erg geamuseerd keek hij niet meteen keek hij om zich heen. Hij leek er bijna zeker van te zijn dat er hier nog iemand zou staan die dat hem gewoon wilde pesten. Zijn kiezen drukte hij stevig op elkaar waardoor dat je een spier in zijn kaak duidelijk zag trekken. Helaas spotten hij niemand, maar dat wilde niet zeggen dat de jongen voor hem, hem niet gewoon in de maling nam. Ieder woordje werd vloeiend in de oude taal gesproken zonder één foute klank.
Met een gevaarlijke blik in zijn gele ogen keek hij de jongen strak aan. De kleine ruimte tussen de twee verkleinde hij door nog wat naar voor te stappen. Hierdoor stonden de twee letterlijk zo goed als tegen elkaar. ‘Ik weet niet wat voor magie dit is,’ begon hij op een zeer bedreigende toon zonder zijn gele katachtige ogen van de andere af te houden. ‘Maar het lijkt me zeer verstandig om hier meteen mee op te houden,’ siste hij de woorden door zijn tanden heen. Ook bij hem werd ieder woordje in de oude Arabische taal uitgesproken. Gahiji had geen zin in de belachelijke grappen van tegenwoordig.

In de paar weken dat Gahiji alweer onder de levende was en hij op de school zat, had hij verbazingwekkend veel problemen gehad. Je zou voor minder al gek worden en alles beu zijn, want dat was bij hem het geval. Iedere leerling of leerkracht kon hem gestolen worden. Hij moest al de zever die naar zijn hoofd werd gesmeten niet hebben. Mensen waren er enkel om hem te irriteren. Ze wisten niet genoeg over hem om juist te handelen, dat besefte hij ondertussen wel, maar het veranderde niks. Gahiji ging niet aan iedere vreemde vertellen wat hij in zijn leven al had meegemaakt en van waar dat hij kwam. Hoe het allemaal in elkaar zat.

Door alles wat er gebeurd was al, had hij gewoon geen goed gevoel bij heel de school. Als je iedereen negeerde konden ze je ook niet irriteren of je verkeerd benaderen. Het was wat eenzaam, maar dat maakte hem niet heel veel uit. Hij kon gerust door het leven gaan zonder kennissen of vrienden. Dat was waarschijnlijk zelfs makkelijker dan een leven waarin je wel rekening moest houden met anderen.

Jammer genoeg was zijn plan om confrontaties te ontkomen mislukt. Gahiji hoopte dat een dreiging genoeg was om de jongen weg te krijgen bij hem, maar helaas was dat niet zo. Zelfs de dichte afstand leek hem niets te doen. De jongen zijn katachtige ogen bleven enkel maar vernauwd terwijl dat hij toekeek en luisterde naar wat de andere aan het zeggen was. Hoe die zijn taal sprak was hem een raadsel. Niemand op dat helse eiland sprak het namelijk. Zijn kiezen had hij stevig op elkaar geklemd.
De uitdaging van de andere stond hem al helemaal niet. Hem testen? Zijn gedachten doorzoeken? Het was duidelijk dat Gahiji niet goed wist wat dat hij moest doen en het maakten hem zichtbaar zenuwachtige. Weer eens keek hij om zich heen om zeker te zijn dat er niet nog een derde partij aanwezig was en dat het één grote grap was. Zonder problemen geraakten hij vervolgens in het geheugen van de jongen. Het was voor hem even makkelijk als ademen.
Haast meteen balde hij zijn vuisten op, maar een verbaasde blik van ongeloof stond in zijn ogen. Zelfs zijn mond was iets geopend. ‘Dit is onmogelijk,’ zei hij zacht, maar vervolgens schudden hij enkele keren hard zijn hoofd. Gahiji zetten gelijktijdig wat stappen naar achter. ‘Het kan gewoon niet,’ zei hij en hij maakte aanstalten om langs de persoon die zich Khay noemde heen te wandelen. ‘Gewoon weer iemand die me wilt kwellen,’ sprak hij tegen zichzelf. Heel de tijd bleef hij in zijn moedertaal spreken.