Toen Kaya aankwam op het grote - nee, reusachtige - eiland was het ongeveer twaalf uur 's middags. Ze wilde eigenlijk zo snel als mogelijk naar haar kamer zodat ze even tot rust kon komen, maar de school en alles er omheen had de reis richting haar kamer toch wel wat vertraagd. Ze had vol verbazing rond gekeken, verrast door zowel de grootte van de school als het uiterlijk ervan. Ze had het allemaal iets kleiner verwacht, met een heel stuk minder mensen, maar blijkbaar waren er veel meer mutanten dan zij verwacht had. In eerste instantie had ze niet eens geweten dat er een speciale school voor was, maar ze had zich er dan ook nooit echt voor geïnteresseerd. Toch was het wel interessant om te zien. De zwartharige was dan ook wel erg benieuwd naar de variatie in alle mutaties, maar daar kwam ze vast nog weleens achter. Zoals altijd had ze haar zonnebril op, wat dit keer niet eens heel vreemd was omdat de zon scheen. Hoewel het vast niet raar was om met zwarte ogen rond te lopen hier, vond ze het zelf fijner het op te zetten. Ze was er zelf nog niet eens aan gewend, dus ze verschuilde zich het liefste achter haar zonnebril. Pas als ze op een plek was met weinig mensen zou ze de bril afzetten. En op een of andere manier had ze zo een rustige plek nog niet gevonden. Overal stonden mensen. In de hallen, op het plein, voor de school, overal. Daarom besloot ze toch wat vaart in haar pas te zetten en gauw haar kamer op te zoeken. De reis van Venezuela naar Genosha was erg lang geweest en ook niet erg interessant. En als ze had kunnen slapen onderweg was dat nog geen probleem geweest, maar nee. Dat was dus totaal niet gelukt. Het was een van de eerste keren in een vliegtuig voor haar en het enige moment dat ze bijna in slaap viel besloot het vliegtuig turbulentie te krijgen, dus probeerde ze het niet opnieuw. Daar was ze toch echt te gespannen voor geweest. Opnieuw gaapte ze, waarna ze met haar volle koffer een trap op liep, hopend dat ze nu langzaamaan de goede kant op ging. En uiteindelijk had ze het dan toch gevonden. Tenminste, dat hoopte ze. Het was onwaarschijnlijk als dat niet zo was, want het was hetzelfde nummer als het nummer dat haar gegeven was. Ze zette de koffer een moment tegen de muur, grabbelde in haar broekzak om de sleutel eruit te halen en uit te proberen. De deur ging gelijk open. Bingo. Gelijk de goede kamer. Ze duwde de deur nu helemaal open en stapte binnen, om vervolgens haar zonnebril te pakken, zodat ze alles beter kon zien. Oh damn. Dit was groot. Haar zwarte ogen gleden verrast langs alle muren. Wow. Hierna richtte ze haar blik op een blondharige. Dat was dan vast haar kamergenote? Ja vast wel, wat zou ze hier anders doen. "Hey," begroette Kaya de blondine op een vriendelijke toon. Ze keek naar het lege bed, om vervolgens weer naar het meisje te kijken. "Is deze vrij?" vroeg ze voor de zekerheid, waarna ze haar handbagage op de grond zette.
