Onderwerp: There is no path to peace (Frej) ma apr 25, 2016 12:34 pm
Big or small, lies are lies
Weken ging voorbij. De weken werden maanden en maanden werden jaren. Aan de voet aan de vulkaan waar ze tot rust kwam in haar draken vorm zorgde ervoor dat alles wat er al die jaren was gebeurd achter zich kon laten. Voor sommige mensen kon het drank of drugs zijn, waardoor ze eventjes alles achter zich laten. Maar voor Octavia was het vliegen door de lucht en aan de voet van een vulkaan liggen die net was uitgebarsten. Hoe snel het lava was gedroogd om haar heen zorgde ervoor dat ze eigenlijk vast zat aan de grond. Echter hoefde ze een keer haar lichaam uit te schudden om het as en gedroogde lava tussen haar schubben weg te halen, daarna was ze weer los en kon ze weer gaan en staan waar ze wilde. Maar op dit ene rustgevende moment dat al een jaartje aan de gang was had haar in slaap gebracht. Ze hoefde zich niet druk te maken over mensen die in draken geloofde en op haar jaagde. Ze wist dat ze sterker was en ze simpelweg kon verscheuren met haar scherpe tanden. Toch wilde ze haar tijd niet verdoen aan mensen vermoorden, terwijl ze aan de voet van een vulkaan lag te slapen.
De Mauna Loa vulkaan op het eiland Hawaii in 1984. Er woonde geen mensen in de buurt doordat de vulkaan zo actief was, maar het zorgde er ook wel voor dat Octavia nog een aantal jaren tot rust zou komen. Tot het moment dat er werkelijk weer mensen kwamen om de vulkaan te onderzoeken. Het ene jaartje waar ze pure rust had gekregen werd verstoord door de aantal explosie’s die de onderzoekers plaatste om te kijken hoe actief de vulkaan was. De onderzoekers hadden lava verwacht, maar in plaats van lava kwam er een hels draken vuur uit een laag vulkanisch as en gedroogde lava. Ze duwde het as en gedroogde van haar af en klapte een paar keer met haar vleugels om uit te strekken. De onderzoekers hadden hun ogen niet geloofd bij het zien van het gigantische beest. Ze gaapte en veranderde daardoor terug naar het meisje dat ze al die jaren was geweest. Nog meer verbazing, maar voor al angst. Ze werd er boos van, toen ze weg rende en er zat dan ook maar een ding op. Octavia liet een hels vuur en chemische mist verschijnen waarna ze dat op de onderzoekers af schoot. Het geheel van de mensen hoe ze levend verbrand werden en verschrikkelijke brandplekken kregen door het chemische mist was als gezang te horen in haar oren. Ze liep de schreeuwende mensen voorbij en liep recht op twee observatoria af die vlakbij de vulkaan hadden gelegen. Ja, gelegen. Ze liet de gebouwen ontploffen en deed dat ze een slachtoffer was om in een van de steden te komen van Hawaii. Door de jaren heen was ze beter geworden, maar nooit zo goed als ze nu was. Ze kwam in een van de steden van Hawaii waar ze kort de tijd had om wat te socialiseren, nadat haar “jagers” dankzij het nieuws te weten zijn geworden waar ze was. Ze had een aantal leugens verzonnen dat zij niet de Viking was, maar haar act werkte niet. Dus als mens begon ze te vechten, maar ze was niet sterk genoeg waarna ze een kogel door haar hart kreeg en dood ging…
Met een schrok werd ze nat van het zweet en de volle maan die scheen door haar raam heen. Ze was niet dood en ze was niet meer op Hawaii. Ze was terug op Genosha in een andere tijd en andere mensen. Ze had haar “jagers” vermoord, toen der tijd. Zij waren niet in staat geweest om de ware kracht van een draken Viking te verslaan wat als dood tot gevolg had. Ze zette haar voeten op de grond en legde haar hand op haar hoofd, waarna ze zuchtte. In haar te grote shirt die ze had gekregen van Shadow liep ze haar kamer uit. Ze liep de woonkamer in en plofte met een fles wijn op de bank. Goeie wijn was het niet maar dat maakte niet uit. Ze deed de open haard aan met haar mutatie en vervolgens de kaarsjes. Ze nam de fles naar haar mond en begon te drinken totdat de fles bijna op was en zij al bijna wasted was. Bijna viel ze in slaap tot er iemand binnen kwam, maar ze probeerde haar ogen gesloten te houden…
Onderwerp: Re: There is no path to peace (Frej) ma apr 25, 2016 10:43 pm
lie to me
In alle eerlijkheid, dit eiland, hij vond er niks aan. Tot nu toe had het hem alleen maar pijn bezorgd, zo erg dat hij zich er echt door verzwakt voelde. Het zat constant in zijn borst, beperkte zijn ademhaling en zijn bewegingen. Het hielp ook al niet dat hij moest afkicken van de hero. Want dat kon hij eigenlijk echt niet aan momenteel. Deze nieuwe omgeving was een ware marteling, en hij had de drugs nu meer dan ooit nodig om zijn mutatie te dimmen. De effecten zouden alleen maar erger worden, en het was drugs gebruiken om ze tegen te gaan of opnieuw het bos in trekken.. In de hoop dat niemand hetzelfde idee kreeg. Alternatieve oplossingen werkten vaak niet, en hoewel hij er niet trots op was, greep hij elke keer terug naar de drugs.
Net zoals de afgelopen avond en nacht. Ergens had het hem heel erg verbaasd, maar ook weer niet, dat er mensen zoals hij op dit eiland gestrand waren. Mensen die hem konden ‘helpen’ zijn verslaving te onderhouden. Want zijn hero zou op een dag ook op zijn. Daarom moest hij die contacten nu maken. Voor nu had hij nog genoeg tho, hij wist dat hij van hero smoken niet zo lang tripte, maar toch. Het was het enige wat hij kon doen momenteel. Tenzij hij de ziekenzaal wist binnen te raken om een spuitje te fixen.
Zijn euforische hoofd had het helemaal uitgedacht, dat het zou werken. Met zijn gedachten op een heel andere planeet liep Frej door de gangen, gevolgd door Dämon. Natuurlijk. Maar nog voor hij zijn missie kon verderzetten, werd hij afgeleid door een heleboel flikkerende lichtjes op de gang. Die leken uit een deur te komen. Helemaal verdiept in de bewegingen op de muur bleef hij in het deurgat staan. Flikkerende lichtjes waren sowieso altijd zijn zwakte geweest. "Zo mooi", Mompelde hij tegen zichzelf, stond al bijna met zijn hand de muur te aaien om het fenomeen beter te kunnen begrijpen, al sloeg dat natuurlijk ook gewoon weer nergens op.
Onderwerp: Re: There is no path to peace (Frej) ma mei 30, 2016 9:55 am
Big or small, lies are lies
Het was een droom geweest, waardoor ze nu met een fles wijn op de bank in de woonkamer terecht was gekomen. De kaarsen waren aan en de kamer werd gevuld door warmte van de open haard die ze had aangestoken. De droom die ze had gehad gingen nog als flitsen door haar hoofd heen. Ze wilde van de gedachten af dat mensen die haar hadden op gejaagd hadden vermoord. Toch, het had zo echt gevoeld dat ze er onzeker van werd. Octavia moest die gedachten van zich afschudden. Er was geen enkele Viking geweest die onzeker had gevoeld. Ze was een krijger. Een overlever. Ze kon zich geen Viking noemen als ze onzeker was, maar ze stond er niet lang bij stil. De fles wijn die ze al naar haar mond had gehaald voelde haar lichaam. Ze moest er maar eens aan toe geven dat ze niet altijd kon vliegen op momenten dat ze dat graag wilde. Ze zat niet voor niets op een eiland om haar mutatie onder controle te krijgen, dus dan had ze geen andere keus om zich te gedragen als een persoon die iets anders nodig had om tot rust te komen.
De bijna lege fles die ze in haar handen had liet ze haar hoofd rusten op de bank. De alcohol had voldaan aan waar het om bekend stond. Het was alleen jammer dat ze na een half uurtje weer zo nuchter zou zijn als ze was geweest. Soms was het wel een heel groot nadeel dat ze de mogelijkheid had om zich zelf te genezen van alle slecht dingen. En alcohol was nou niet echt iets wat heel goed was. Het laatste wat ze voor ogen zag waren een aantal flikkerende lichtjes en de geur van de brandend hout, waarna ze haar ogen dicht deed. Ze lag op de rand van slapen en wakker zijn, maar na een stem te horen in de deur opening dwong ze zichzelf haar ogen dicht te houden. Het compliment wat de stem van de jongen had gezegd vatte ze op als dat het voor haar bedoeld was. Ze had immers niet meer aan dan een te groot shirt.
Octavia opende haar ogen voorzichtig en zag de kaarsjes die branden op de tafel een beetje dubbel. Ze wreef in haar ogen en zette de fles op de grond, waarna ze rechter op ging zitten. Ze kon nog net over de bank heen kijken om de jongen te kunnen zien die zijn hand bijna over de muur heen haalde waar de schaduwen van de brandende kaarsen op te zien was. “Kun je misschien wat stiller zijn?” vroeg ze half met een dubbele tong. Ze ruste haar kin op de bankleuning en ging met haar hand door haar haren. “Mensen die niet kunnen slapen en gaan meestal ergens anders heen. Als je hier ook wil liggen dan moet je het zelf weten, maar...” Ze wilde nog wat zeggen, maar ze was vergeten wat haar “maar” was, waardoor ze haar hoofd even schudde om helderder te denken. In plaats van verder te praten zakte ze weer in de bank om wat beter te liggen. Het was een halve leugen geweest dat ze niet had kunnen slapen, want eigenlijk wilde ze gewoon ergens anders tot rust komen vanwege een droom die noch zo nep was geweest en toch zo echt.
Onderwerp: Re: There is no path to peace (Frej) do jun 02, 2016 7:17 pm
lie to me
De wazige toestand waarin hij zich bevond, was nu ook weer niet de ideale om de school mee te gaan verkennen. Maar het was nacht, er waren niet echt mensen op de gangen, en dat deed hem wel goed. Frej had geleerd dat de enige keer iemand niet loog, dat in zijn slaap was. Anders logen mensen altijd, al was het maar onbewust. Kleine leugentjes die in een gesprek slopen en die niemand door had, zelfs de persoon niet die ze uit sprak. Helaas, door zijn mutatie, was hij altijd op de hoogte als iemand een leugen vertelde. Het deed hem minder pijn als iemand stond te liegen tegen een gesprekspartner dan rechtstreeks tot hem, maar als hij omringd werd door mensen die in gesprek waren.. Dan werd het natuurlijk erger. Dan waren er meer leugens. Maar momenteel voelde hij geen pijn in zijn hart, waarschijnlijk een mix van zijn high zijn en het feit dat er niet veel mensen wakker waren. Of toch niet waar hij ze kon horen liegen.
Er was ook helemaal niemand te zien. Het was eigenlijk ook best wel donker op de gangen. Gewoon een beetje licht van de maan, verder niks. Tot hij iets heel anders zag. Meteen werd hij er door aangetrokken. De flikkerende lichtjes slorpten in eerste instantie zo hard zijn aandacht op dat hij niet zag dat er nog iemand in de kamer was. Tot hij geluid hoorde en Dämon heel hard zijn aandacht begon te trekken door hem een beetje te duwen. “Kun je misschien wat stiller zijn?” Hoorde hij een stem. Frej verplaatste zijn blik maar moeilijk van de muur naar de chick, die blijkbaar op de bank had gelegen. “Mensen die niet kunnen slapen en gaan meestal ergens anders heen. Als je hier ook wil liggen dan moet je het zelf weten, maar...” Bracht ze uit, maar hij snapte niet echt wat ze zijn. Alleen dat hij stiller moest zijn.
Maar nu hij de kamer meer in keek, zag hij de bron van de flikkerende lichtjes. Kaarsen, een heleboel, en een open haard. "Oh ok", Mompelde hij zachtjes, waarna hij de kamer verder in liep en voor de haard ging staan, starend naar het vuur. Braafjes bleef hij stil, zoals ze gevraagd had. Maar Dämon, die vertrouwde het zaakje niet, natuurlijk. Ineens flakkerden de kaarsen fel op, waarna ze allemaal tegelijk doofden. "Gedraag je", Siste hij naar de geest, die zich momenteel in een hoekje achter een kast bevond. "Sorry, hij word zenuwachtig van vuur", Zei hij schouderophalend tegen de brunette, al had ze hem nog gevraagd om stil te zijn. Hij wou het gewoon even verduidelijken, zodat ze niet dacht dat hij tegen haar aan het praten was ofzo.
Onderwerp: Re: There is no path to peace (Frej) wo jul 27, 2016 2:51 pm
Big or small, lies are lies
Ondanks de droom die nog zo echt had aangevoeld was het niet de eerste keer dat ze terug dacht aan het verleden. De laatste tijd had ze er wel vaker last van. Of het kwam dat ze nu op een eiland zat vol mutanten en haar zus er ook op rond liep wist ze niet. Toch vond ze het niet bepaald fijn. Ze had jaren het verleden achter zich gelaten en keek nooit terug of ze ergens fouten had gemaakt. Ze was altijd voor uit gegaan en zich nooit aan iemand verbonden. Meestal ging ze staan en gaan waar ze wilde en was ze altijd alleen. Sommige mensen zouden zeggen dat ze eenzaam was en dat ze daarom zo gemeen was. Zelf vond ze zich niet eenzaam. Vooral niet door dat ze een tijdlang was achtervolgd door mensen die beweerde dat ze een draak hadden gezien en die draak zouden dood maken. Die mensen hadden er voor gezorgd dat ze zich niet eenzaam voelde, tot op het moment dat Octavia het tijd vond om te vermoorden zodat ze in vrede door kon gaan met haar leven.
Op het eiland was ze niet in vrede, tenzij ze lag te slapen zonder dat ze verstoord werd door dromen over haar verleden. Of dat nu op een bank in de living room was of in haar bed. De reden dat ze van haar bed naar de living was verhuisd was deels omdat ze zich even in een andere omgeving moest bevinden om te kunnen slapen. En ten tweede door dat het licht van de flikkerende kaarsjes en de vlammen in de open haard er voor zorgde dat ze zich iets veiliger kon voelen. Het enige nadeel ervan was, was dat er iemand aangetrokken voelde door de kaarsen. Ze mocht dan wel hebben gedaan alsof ze sliep, maar ze was ook wel echt moe. Moe door de slechte wijn die ze op had en moe doordat ze niet in een keer door kon slapen. Octavia had gezegd dat hij wat stiller moest zijn en hopelijk deed hij dat ook, want ze was niet bepaald lief als ze niet haar slaap kreeg die ze verdiende. De jongen had nog zacht gemompeld, dus ze zag geen reden om nog verder een gesprek met hem aan te gaan. Ze had haar ogen weer dicht gedaan, maar ze schrok een beetje toen ze aan voelde dat de kaarsen in eens fel op flikkerde en ineens uitgingen. Ze zat rechtop en keek om zich heen.
“Gedraag je,” hoorde ze de jongen sissen. Ze keek hem lichtelijk boos aan en ze voelde zich beledigd worden. Alles wat zij deed was op de bank liggen en even had gezegd dat hij stil moest zijn. Verder was ze geheel onschuldig. “Sorry, hij word zenuwachtig van vuur,” zei hij schouderophalend. Ze keek hem verontwaardigd aan. Dit sloeg echt helemaal nergens op. “Er is niemand anders in deze kamer, dus met andere woorden ik moet me gedragen,” zei ze beledigd. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem onderzoekend aan. De jongen zag er alles behalve vertrouwend uit. Het maakt niet uit welk antwoord hij gaf ze zou er aan gaan twijfelen. Eigenlijk zou ze gelijk zeggen dat hij had gelogen. “Ik heb niks gedaan, behalve liggen op de bank.” Ze zweeg even, waardoor ze even naar een kaarsje keek en alle kaarsen weer aan gingen. “Je kunt mij vertellen dat wat kaarsen zo eng zijn of dat ik eng ben,” sprak ze licht geïrriteerd. Ze werd wakker gehouden door iemand die het niet aan kon om de waarheid te vertellen. Als hij nog gewoon eerlijk was en in een keer vertelde dat hij bang was voor kaarsen dan zou hij nog bang worden voor haar. Niet dat bepaald moeilijk was, omdat ze wel een eng kantje kon hebben.
