Living in the state of dreaming

Neuriënd op Fleetwood Mac muziek zette ze een rood veertje tezamen met nog een paar zwarte in haar blonde, krullende haren. Ze glimlachte met haar kerszoete lippen en knikte daarna. Ze vond ze zo mooi, de veren die ze al jaren bewaarde. De laatste tijd wist ze zich een klein beetje aan te passen, al was het alleen maar dat ze zich onder de andere mutanten bevond. Nu ze vandaag vrij had, het weekend aangeslagen was, had ze zin om naar het strand te gaan. Daar zouden vast niet veel mutanten te bekennen zijn, het was bovendien het seizoen winter en dat woord alleen al stond velen niet aan. Dat had ze inmiddels wel opgepikt. Eleanor had er echter geen problemen mee, trok het bovenlichaam bedekkende sjaaltje nog dichter tegen haar aan en keerde zich toen om met haar blik van de spiegel naar zichzelf richting de oude radio die vlak naast het kistje stond waarin ze haar make-up en kettingen bewaarde. Kettingen die niet veel waarde hadden, niet qua geld, wel voor haar met herinneringen. Vooral herinneringen aan haar oude huisje, het huisje in het bos wat ze had gehad.
De vrije geest zette de radio met terneergeslagen ogen maar met een glimlachje uit. Ze kon die beter hier laten, voor het geval ze hem misschien per ongeluk in de zee zou laten vallen of dat er een mutant was die er met zijn of haar handen er niet af konden blijven. Dat had ze laatst al meegemaakt, in de les die ze gegeven had. De les was nog geen twee minuten begonnen en een jongen had de radio meteen bloeddorstig aangevallen. Het pijnigde haar, die herinnering. Daarom besloot ze haar hand om het hengsel van de mand heen te vouwen, volledig zodat ze haar lange nagels in de bron van haar duim voelde prikken. Ze vond het een heerlijk gevoel, nagels in haar vel. Daar was ze gewend aan geraakt tijdens het zovele tuinieren vlak bij het huisje dat ze had gehad. Modders tussen haar nagels, vastklevend aan haar huid en zelfs af en toe afvegend op haar gezicht, ze vond het fantastisch. Gauw moest ze maar eens teruggaan naar de tuin van dit prachtige eiland. Maar eerst naar het strand.

Bij de kantine had ze een aantal overheerlijke spulletjes meegenomen om op het strand op te eten. Ze had een schattig rood met wit geruit stoffen kleedje mee gepikt, wel vanuit haar eigen kamer, die ze nu met de wind mee liet voeren en vervolgens voorzichtig op het zachte, droge zand neerlegde. De mand pikte ze op om die vervolgens op het kleedje neer te zetten. Ze vond het heerlijk hoe de wind met haar haren en kleding speelde, gezien de flapjes van haar sjaal gezellig mee deden. Niet al haar haren gingen mee met de wind, op de top van haar hoofd stond een rieten hoedje die ze maar al te graag droeg. Wonder boven wonder scheen de zon, al liet die niet veel warmte door. Er was meer kou te voelen dan warmte. Toch trok Eleanor zich daar weinig van aan, ze kon wel wat afkoeling gebruiken. Met een glimlach liep ze wat dichter richting het donkere zand toe en begon op de muziek in haar hoofd rustig danspasjes te zetten, speelde met het sjaaltje dat ze wat losser om haar armen had laten hangen.

Doordat bij ieder pasje dat ze met haar blote voeten in het zand liet zakken bij ieder pasje, werden haar voeten daar natuurlijk vuiler door. Vooral op het donkere stuk van het strand, daar was al eerder water geweest en was het ook een stuk vochtiger. Zelfs als ze dichter bij het water kwam, was het zand steeds vochtiger en liet ze kuiltjes achter met een mini plasje water. Water dat zij eruit had laten komen door simpel haar lichaam erop te laten staan en eraf te halen. De golven die haast tegen haar voeten aan sloegen deed haar realiseren dat ze misschien een beetje te ver was afgedwaald vanaf het kleed en ze opende haar ogen om die terug te laten wennen aan de prachtige kleuren van de wereld. Van de natuur. De geelblauwe lucht vervulde die taak, de wolken die zachtjes voorbij voerden en hun best deden om geen winterlijke bui te laten vallen. Zo zagen ze er ook niet uit, het zou voor de komende twee uur nog niet gaan regenen of sneeuwen, wat deze plek dan mocht ook doen met de seizoenen. Het was vreemd hoe ze nog geen sneeuw had gezien op het eiland, misschien moest dat nog komen of lag deze plek gewoon te afgelegen van de buitenwereld? Ze wist het niet. Wat ze wel wist was dat ieder land weer anders was met seizoenen en dat vond ze prachtig.

Met een brede glimlach op haar gezicht keerde ze terug naar het kleed nadat ze het sjaaltje terug om haar lichaam geslagen had. Haar hart bonkte tegen haar borstkas aan en eerlijk gezegd was dat één van de mooiste dingen die het lichaam van een mens, dier en mutant kon doen. Het was een teken van leven, in tegendeel tot de toestanden die ze met haar mutatie moest oplossen. Het zien van levenloze lichamen deed haar pijn en ze was dan ook blij met zo'n gave dat ze die terug tot leven kon wekken, indien ze nog een soort van vers waren. Drie weken maximaal, een langere dood kon ze niet terug brengen naar de wereld. Niet alleen het lichaam maar ook de ziel was te ver heen om terug te halen. Indien ze nog intact waren natuurlijk.
Eleanor was op haar knieën gaan zitten, genietende van de wind die tegen de huid van haar gezicht aan sloeg en haar blonde haren naar achteren blies. Ze liep wel het risico om zand in haar ogen te krijgen, als de wind nog harder ging blazen, maar dat vond ze beter dan constant haar haren in d'r gezicht. Ze stond op het punt om de mand die ze meegenomen had aan een kant te openen, had haar focus daar volledig op gericht, tot ze een stem hoorde. Dat weerhield haar ervan en meteen keek ze dan ook naar de richting waar de stem vandaan was gekomen. ''Hee!'' De blik in haar gezicht ging van verbaasd naar vrolijk. Verbaasd omdat ze de mutante niet eerder had gezien. Misschien wel, maar herkende ze haar gewoon niet omdat ze nooit echt gesproken hadden. En vrolijk omdat ze nu niet langer meer in haar eentje was. Al was het voor even. Ze hield van gezelschap. Misschien wel íets teveel als het aan haar lag. Ze knikte enthousiast op wat het meisje verder vertelde en zelfs vroeg. Eleanor spreidde haar armen van de mand af en een nog vrolijkere blik sprak op haar gezicht. ''Natuurlijk, natuurlijk! Kom er bij, er is genoeg plek, eten, kleed, wind, natuur voor iedereen.'' Ze liep een beetje te hard van stapel met het woord iedereen, maar het was uitnodigend. Bovendien was haar leeftijd dan wel 35, ze was nog altijd de tiener van binnen die ze naar buiten bracht als ze anderen zag. Ze groeide langzamer op dan alle anderen, omdat dat ook een deel van haar mutatie was. ''Ik ben Eleanor.'' Sprak ze terwijl haar blik van het meisje ging richting de zee, naar het meisje, naar de zee en terug naar het meisje waar die uiteindelijk ook vragend op bleef staan. ''En jij?''

''Olivia! Oh, dat is een prachtige naam.'' Sprak ze met misschien iets teveel, nogmaals, enthousiasme. Ze kon het niet ontkennen; dat kwam vast door Olivia haar hele uitstraling zelf. Het kwam door de energie die ze gaf en Eleanor greep die volledig aan en maakte er gebruik van om die op deze manier te absorberen. Het mocht natuurlijk ook gewoon, het meisje zag er niet uit alsof ze haar niet zou accepteren. En dat gaf Eleanor de gelegenheid om zo tegen haar te praten. Met een mondhoek omhoog gekruld knikte ze vlug als antwoord op de vraag die ze gesteld had. ''Dat klopt, ik ben een lerares, het is ongelofelijk.'' Ze realiseerde het zich nog al die tijd niet dat ze dat zomaar geworden was. Ze had tenslotte helemaal geen ervaring. Maar dat had aan de andere kant ook niet nodig gehoeven, volgens Lillian. Iedereen had zijn eigen manier van iets uitleggen aan de jongere mutanten en Eleanor's manier was zelf expressie. Precies waar ze van hield.
Olivia's stem bracht Eleanor's lichaam terug tot leven, ze bleef niet langer meer in haar gedachten hangen en het eerste wat ze deed was het meisje een glimlach geven. Ook al zag ze het misschien niet eens. ''I know right! Ik krijg er niet genoeg van. Wacht, wacht.'' Ze stond onmiddellijk op en voor ze het wist trok ze Olivia geleidelijk omhoog, richting het water. Niet te ver, want om daadwerkelijk haar voeten met de zee contact te laten maken, daar was het veel te koud voor. ''Dit moet je voelen. Ik bedoel, natuurlijk lijken alle stranden hetzelfde, maar ik bedoel...'' Ze nam haar nog een paar stappen verder mee naar het water toe tot ze het donkere zand hadden bereikt. ''Jij weet dan niet veel van het eiland, maar het eiland weet heel veel over jou. Het beheerst je, ook al weet je dat nog niet. Spreid je armen,'' instrueerde ze haar voorzichtig, terwijl ze haar vingertoppen in contact liet komen met haar onderarmen en ze van haar lichaam af tilde. ''Sluit je ogen en adem heel diep in. Voel het. Voel de wind door je armen, de frisse lucht door je longen en vooral.. je mutatie tot kalmte komen.'' Kalm legde ze haar rechterhand op de borstkas van Olivia, op de plek waar haar hart er tegenaan bonkte. ''Laat het tot je komen.'' Fluisterde ze intens. ''Hoe voelt dat nu?'' Vroeg ze nadat er een paar golven om waren geslagen en er een windbries voorbij was gevlogen, met beide dames hun haren had gespeeld. Eleanor nam haar handen thuis, begon met haar rechterhand door haar blonde haren te gaan.