Bang bang [+Mia]

Het was haar vierde dag op het eiland en de verveling was toegeslagen. Na de lessen en het avond eten had ze een kwartiertje op haar kamer rondgehangen, maar de stilte was haar al snel de keel uit gaan hangen. Vandaar dat ze nu wat doelloos door het grote gebouw zwierf. Als er iets was, waar ze niet aan gewend was dan was het niets te doen hebben. In het kamp had ze altijd wel iets te doen gehad, zelfs als er niemand gewond was geweest en ze geen aanvallen had hoeven voorbereiden. Altijd was er wel iemand die haar hulp kon gebruiken of met wie ze kon praten, hier was er geen mensen die afhankelijk van haar waren. Hier waren geen jongens en meiden met wie ze al van kinds af aan bevriend was. Heel even overweeg ze om Samuel te bellen, maar de kans was groot dat hij op het moment midden in een aanval zat en ze hem enkel zou verstoren. Het zat Mia nog steeds niet lekker dat haar mensen zonder haar verder gingen, met een oorlog die altijd al uitzichtloos had geleken. Toch wist ze dat het niet anders kon, dat ze er mee zou moeten leren leven. Er zouden in de komende tijd meer doden vallen, dan er in lange tijd gevallen waren en dat was tot op zekere hoogte haar schuld. Lang bleef ze niet bij de gedachte stil staan. Het had toch geen zin. Door aan haar mensen te denken kon ze hen niet helpen, de enige manier om hen te helpen was zo hard mogelijk trainen en hier zo snel mogelijk weg geraken.

Aan het eind van de hal die ze zojuist was ingeslagen, zag ze allerlei flikkerende lichtjes. Nieuwsgierig liep ze de ruimte gevuld met allerlei elektronische spelletjes in. Haar donkere ogen gleden over de machines, die voor haar stuk voor stuk nieuw waren. Het was niet zo dat ze wereldvreemd was en ze kon ook wel degelijk overweg me elektronica, maar al deze speelkasten waren haar vreemd. Iets dergelijks hadden ze in het kamp niet gehad. In het kamp hadden ze überhaupt niet genoeg stroom gehad voor zulke ongein. De generator die uit een kartel huis hadden mee genomen, voorzag het kamp slechts van genoeg energie om de meest essentiële apparatuur draaiend mee te houden.  Niet dat ze spelletjes als deze nodig hadden gehad. Racen, maar vooral schieten waren voor hun een bijna dagelijkse werkelijkheid geweest. Mia liep wat verder de ruimte in. Ondertussen al weer meer geïnteresseerd in de mutanten, dan in de spelletjes. Sommige gingen zo op in het spelletje, dat de adrenaline door hun aderen pompten. Andere waren rustiger. Eén van hen was een meisje met donkere haren, die het ene naar het andere kogel salvo op een stel zombies los liet. Echter, leek het meisje niet geheel rustig. Het was alsof er twee tegengestelde aspecten, tegelijkertijd actief waren. Voor een moment bleef Mia haar geconcentreerd bestuderen, iets wat het meisje kennelijk niet was ontgaan want zodra haar spelletje tot een ‘dramatisch’ einde was gekomen draaide ze zich om. “Ik denk dat de vraag is of ik jou ergens mee kan helpen.” zei Mia met een kort knikje naar het scherm en een uitdagend grijnsje op haar gezicht. No way, dat ze zich uit het veld zou laten slaan door de wat aangebrande ‘begroeting’ van het meisje. “Mia.” stelde ze zichzelf kort voor, waarna ze een stapje dichterbij deed. “Mag ik? Misschien dat we samen wat meer zombies kunnen verslaan.” Hoewel ze nog nooit eerder een dergelijk spelletje had gespeeld, wist ze vrij zeker dat ze het wel zou kunnen. Hoe veel moeilijk kon schieten met een nep geweertje, in plaats van een echt geweer zijn?  

Mia had het meisje met een uitdagend grijnsje aan gekeken. Zich afvragend of die haar zou af katten, of op haar aanbod in zou gaan. Lang hoefde ze niet op antwoord te wachtte, de mondhoeken van het meisje krulden omhoog en ze trok haar oortjes uit haar oren. Met haar handen in haar zij geplaats en haar hoofd een tikkeltje scheef, vroeg ze Mia of die zombies neer kon knallen. “Dat kan ik zeker, maar het is makkelijker als ik het je gewoon demonstreer.” zei ze met diezelfde grijns als eerder. Dit was het soort afleiding dat ze nodig had. Een schietspelletje spelen, met een mooi meisje dat ook zelf aardig met een geweer om kon gaan. In elk geval met de kleine plastic dingen die bij de machine hoorden. “Aangenaam.” zei Mia met een glimlachje, nadat het meisje zich had voorgesteld. Vervolgens liep ze wat dichter naar het spel en nam ze het nog vrije geweer uit de houder. Het was een stuk lichter dan ze gewend was, maar ze kwam er al snel achter dat het niet heel anders te hanteren was. Laden, richten, schieten. Met een zekere eenvoud schoten de meiden zombie naar zombie neer. Het was duidelijk dat het voor hen beide niet de eerste keer was dat ze een wapen, of nep wapen in hun handen hadden.

Geconcentreerd volgde Mia hun mannetjes met haar ogen. Enigszins zoekend liepen ze door het terrein, dat onderhand bestond uit een oude verlaten stad die duidelijk te lijden had gehad aan de zombie. Het was verwonderlijk hoe realistisch de makers van dit spelletjes alles hadden weten na te bouwen. De beelden en de geluiden, ze kwamen grotendeels overeen met de werkelijkheid. Op de zombies na dan, zo ver Mia wist was dat biologisch onmogelijk. Aan de andere kant, zij en alle andere mutanten waren ook enigszins onnatuurlijk. De toren die kennelijk hun eind doel was, of in elk geval een belangrijk punt in de game, kwam steeds dichter bij en heel even dacht Mia dat ze het zouden halen. Waar ze geen rekening mee had gehouden, was de enorme stroom aan zombies die ineens op hen af kwam. Het waren er zo veel dat ze haast over elkaar heen vielen en hoe meer ze er neer schoot, hoe meer er voor in de plaats leken te komen. Hazel en zij losten salvo naar salvo, zonder veel te missen, maar het was niet genoeg. GAME OVER, verscheen er in rood flikkerende letters op het scherm. De woorden van het meisje deden een grote grijns op haar gezicht verschijnen. “Yeah, we did!” zei ze, ze mochten dan wel niet het einde hebben bereikt ze waren zeker ver gekomen. “Ik ging altijd met m’n broer en wat vrienden van ons schieten in het woud achter ons dorp. We hebben daar echt hele banen uit gezet en zo nu en dan schoten we ook wel eens om wild.” Het niet geheel gelogen, ze hadden hele banen uit gezet in het woud en ze hadden ook op wild geschoten. Er was echter geen dorp en schietschijven, flessen en wild, waren zeker niet het enige waar ze op hadden geschoten maar dat ging Hazel niets aan. “En waar heb jij zo leren schieten?” vroeg Mia, die al even onder de indruk was van de talenten van het meisje als die van de hare leek te zijn.