Write it down, no, scream out loud

De living zou een heel populaire plaats zijn geweest. Of zo had hij toch gehoord zijn eerste dag tijdens zijn rondleiding. Veel mensen zouden er tussen hun uren heen gaan om tijd door te brengen. Sommige gebruikten het om te studeren, andere om dan weer bij te praten met hun vrienden. Hoe dan ook was het meestal een druk bezette ruimte. Nick had toch de moeiten eens genomen om een kijkje te gaan nemen. Misschien dat het wel mee viel en tot zijn geluk was dat ook zo. Er was letterlijk niemand, al was het misschien omdat iedereen in de les zat. Een les waar Nick niet heen had willen gaan omdat het hem nog te druk was.
Dat de living helemaal leeg was, kon hij enkel bezien als een groot geluk. Meteen liet hij zich in één van de zetels neer vallen, die echt zacht waren. Nick ging wat onderuit gezakt zitten, zodat hij zijn hoofd op de rugleuning kon leggen en zijn ogen sloot hij even. De rust was helaas maar voor een korte duur geweest. Op de gang begon het ineens wat rumoeriger te worden en de jongen opende zijn ogen en ging rechter zitten.
Vanop de plek waar hij zat, kon hij zien hoe een andere jongen een boek kapot aan het scheuren was. Nick kon het niet laten en keek toe naar het vreemde scenario.

Niklaus keek naar de persoon die kwaad zijn papieren zat uit te scheuren. De vingers van het hand dat hij op zijn broek had liggen, krulde langzaam op zodat hij zijn broek vast nam. Er was niets aan de hand, zolang dat hij de andere maar liet doen. Hij wilde ook eigenlijk zijn blik net afwenden, wanneer de andere opkeek. Nick voelde hoe de ogen hem giftig aankeken en hij keek terug. Hij kon zijn blik gewoon niet afwenden van de andere. Je kon de woede bijna in de andere zijn ogen zien dansen.
Het was niet de eerste keer dat hij zo een blik kreeg. Nick had die al vaak gekregen en je zou zeggen dat hij er aan gewend zou moeten zijn, maar dat was niet het geval. Er kwamen juist herinneringen boven, die hij diep wilde begraven in zijn geheugen, maar dat ging natuurlijk niet. Zijn hartslag voelde hij naarmate de tijd vooruit tikten verhogen en dat was nooit een goed teken.

Traag en rustig stond Niklaus dan recht, met één hand wat vooruit gericht als teken dat de andere zich rustig moest houden. ‘Kan je misschien naar buiten gaan, als je van plan bent zaken te vernietigen,’ stelde hij de andere persoon voor. Het was niet eens slecht bedoeld. Zijn ogen gleden even naar het papier dat niets meer was dan as. Het was veroorzaakt door een mutatie. Een mutatie die voor hem onbekend was. Wie weet wat het allemaal kon en deed. Je kon nooit met zekerheid zeggen wat voor iemand je voor je had staan.
Op een veilige afstand bleef Niklaus staan, of hij hoopten dat het een veilige afstand was. Misschien beschikte de jongen over iets wat vanop een afstand kon worden uitgevoerd. Dan zat hij wel in de problemen. Zijn hand had hij al opgerold tot een vuist en zijn nagels voelde hij in zijn handpalm prikken.
Zijn ogen gleden weer omhoog, om de blik van de andere op te kunnen vangen. Die kerel leek de pillen die Nick zijn eerste dag had gekregen momenteel harder nodig te hebben dan hijzelf. Ze aanbieden leek enkel geen goed idee. Eigenlijk had hij over de hele situatie geen goed gevoel.

Hij had geweten dat een eiland vol met mutanten geen goed idee was geweest. Teveel slechte prikkels waar hij niet van kon ontsnappen. De jongen was er één van geweest. Omdat Niklaus toch liever had dat de boel niet in vlammen op ging of dat de andere jongen dadelijk in de ziekenzaal lag, wilde hij proberen de andere weg te krijgen. De woorden die hij gebruikt had bevielen de andere persoon echter niet.

Ook al was de woede bij de andere duidelijk te voelen, bleef Niklaus ter plekken stil staan. Het enige wat hij had willen doen was de jongen en iedereen die nog in de ruimte zat beschermen. Maar het werd niet geapprecieerd. Hij werkte enkel een kwadere reactie op waarbij de andere begon te roepen dat iedereen moest stoppen met te eggen wat hij moest doen. ‘Dan moet je misschien eens gaan luisteren,’ sprak hij zacht.
Door zijn handen die nog steeds vuisten waren, had hij op zijn handpalmen al kleine wondjes. De pijn voelde hij echter niet, omdat hij zo geconcentreerd was op de andere jongen.

Niklaus trok één wenkbrauw op wanneer de andere de vraag stelde of hij eruit zag alsof hij hulp nodig had. Hij kon niet anders dan sarcastisch lachen, maar er zat totaal geen vreugde in. ‘Dat is een grap mag ik hopen?’ kaatste hij meteen terug. Zijn ijsblauwe ogen stonden strak op de jongen gericht en nu wilde hij niet weg kijken, omdat hij gewoon niet wilde. Hoe de jongen reageerde leit enkel zien wat mutanten werkelijk waren. Gevaarlijke en agressieve dingen waar je niks tegen kon zeggen. Natuurlijk was hij er ook één, maar dat wilde niet zeggen dat hij ze niet kon haten. Er waren mensen die mensen haten.
Wanneer de fotokader brak, schonk hij er geen aandacht aan. Enkel zijn ogen die blauw waren geweest, veranderde in minder dan een seconden van kleur. Een onnatuurlijke gifgroene kleur. Meteen werd ook de temperatuur in de ruimte een flink pak hoger, allemaal door Niklaus zijn eigen lichaamstemperatuur die in maar een paar seconden steeg naar 50°c. ‘Heb je niet door hoe belachelijk je bezig bent?’ zei hij. Niklaus liet één hand al in zijn broekzak glijden waar hij het potje pillen vast nam. Moest het uit de hand lopen, dan kon hij hopelijk zichzelf kalm houden.

Voor een volgende keer wist Klaus dat hij het helpen van iemand, of beter gezegd het tegen houden, aan een ander moest overlaten. Hij was er niet de ideale persoon voor en dat had hij moeten weten. De deur was vlak achter hem geweest. Voor dat het te laat was, had hij kunnen weg wandelen en alles achter hem kunnen laten. Enkel door rustig te zijn, had hij gedacht hetzelfde effect te kunnen hebben op de andere jongen. Dat bleek foutief te zijn. De jongen reageerde helemaal verkeerd en Niklaus wilde niet weten wat er allemaal in zijn hoofd gebeurde. Hij had gedacht dat hij heel instabiel was, maar de jongen leek nog eens zo erg als Niklaus te zijn. Niet dat hij echt zou kunnen oordelen. De enige reden dat hij zichzelf onder controle kon houden tussen de mutanten, was door zijn kalmeringspillen. Ze hield voornamelijk zijn gedachten rustig en dat was wat hij nodig had.

De klap van de jongen had hij niet zien aankomen en zo werd hij hard tegen zijn kaak geklopt. Door de kracht van de vuist, ging zijn hoofd mee opzij, maar Niklaus was het gewoon zich snel te herstellen. Ja, hij verloor zijn gezicht even, maar hij wist nog overeind te kunnen blijven. Het had er wel voor gezorgd dat de jongen zich voor een reactie van Klaus kon voorbereiden. Voor de goede observeerders was te zien dat er kleine vonkjes vuur van zijn huid af kwamen. Het had al enkele gaten in zijn hemd weten te branden.
Nick nam gelijk de polsen vast van de jongen en vlak nadien liet hij zijn knie omhoog gaan in de hoop hem volop in zijn maag te raken. Lang kon hij echter de jongen niet vast houden, wilde hij geen schade aanrichten. De klop in zijn gezicht had ervoor gezorgd dat de temperatuur van zijn huid flink was gestegen en als ze vuur vatten, had de andere jongen al helemaal een probleem. Na zijn eigen uithaal, liet hij de jongen meteen weer los en zetten hij enkele stappen naar achter. Zijn rug draaide hij ook al snel richting de jongen zodat hij hem niet meer zag.
Met een trillende hand zocht hij in zijn broekzak naar de pillen die daar staken. Het doosje draaide hij snel open. De situatie mocht langs zijn kant niet uit de hand lopen. Hij was niet lang genoeg op het eiland om al gelijk gebouwen af te gaan branden. De vechtringen waar hij vroeger in vocht waren er speciaal voor ontworpen, daar had Niklaus zich nooit moeten inhouden, maar een gewoon gebouw was erger. Zijn kiezen had hij hard op elkaar geknepen terwijl hij verschillende pillen op zijn hand liet rollen. Het waren er teveel, dat wist hij zelf ook, maar beter dat dan vuur.