Skylar Starr

Ik was ongepland. Mijn liefdevolle ouders wouden geen kind hebben op deze wereld. Hoe ik dit weet? Omdat ze me dit verteld hebben op mijn 10de verjaardag. Waarom op mijn 10 de verjaard? Wel, daar  kom ik later nog op terug. De reden? De mutanten. Eenderzijds waren ze bang dat ik door een van hen aangevallen zou worden, en waarschijnlijk dus jong zou sterven. Anderzijds waren ze bang dat ik een van hen zou worden. Een mutant. Die angst bleef en was sterk. Ieder jaar dat ik een jaartje ouder werd nam die angst stilaan af. Zelf op jonge leeftijd al besefte ik hoe paranoia mijn ouders tegenover mij waren. Nu begrijp ik wel waarom. Om van die angst af te geraken van mijn ouders tegenover mij, deed ik meer dan 100% mijn best. Onbewust of niet. Ik hielp met huishouden, deed mijn huiswerk altijd op tijd. Ik zou me zelf bijna op die leeftijd het perfecte kind genoemd hebben. Een iets vroeg ik als wederdienst. En dat was een slaappartijtje met mijn beste vriendin van school. Het was pas rond 8 jaar, dat ik besefte waarom onze slaappartijtjes zo belangrijk voor haar waren. Haar ouders waren niet zo aangenaam tegenover haar zoals mijn ouders tegen mij. Vanaf dat moment probeerde we iedere dag een slaappartij te organiseren, als het niet lukte bij mij dan ging ik naar haar. Haar ouders gedroegen zich dan vriendelijk en deden niks. Zo was mijn leven begonnen en het eindigde wanneer ik 10 jaar was. Dat was het einde van mijn leven.  Wat daarachter allemaal gebeurde...Weg was het vrolijk meisje.



Het heeft me gemaakt tot wat en wie ik nu ben.



Op een dood normale dag, veranderde mijn hele leven door een simpele gebeurtenis dat voor het goede was gebruikt. Mijn beste vriendin werd voor de zoveelste keer gepest. Ik had er eerder moeten zijn... Ik had dit allemaal kunnen voorkomen was ik iets sneller naar haar toe gekomen. Ik had de kleine hints van haar onzekerheid moeten gezien hebben? Het meeste dat me bij was gebleven, was hoe ik als 10 jarig meisje door de gangen rende. Hoe ik het gelach van de pesters al kon horen. Hoe ik het gewimper van mijn vriendin hoorde. En hoe ik met mijn ogen moest toezien hoe ze van de trap werd geduwd door hen. Dat is het enigste dat ik nog van dat moment kan herinneren. Vanaf dat moment is alles zwart. Zelf kan ik het niet meer voor men ogen brengen. Maar iedereen was bang. Dat was te voelen in de atmosfeer. Het werd mij verteld dat juist nadat ik geschreeuwd had heel de school en de omgeving pikzwart was geword. En dat het vanuit mijn handen was gekomen. Op dat moment wou ik het niet geloven. Nu weet ik wel beter. Wanneer de duisternis weg was hadden al de pesters een stukje op hun armen een verrot stukje. Iets dat niet meer gaat verdwijnen. De school belde mijn ouders en vertelde hen het verschrikkelijke nieuws. Het nieuws dat mijn ouders zo hoopte dat nooit zou gebeuren. Vanaf dat moment herinner  ik het me weer. Midden in de nacht werd er aan onze deur gebeld. Ik was verplicht om wakker te blijven. Het maakte me duidelijk dat de persoon verwacht werd door mijn ouders. Mijn ouders gaven me aan hem, en zij kregen geld van hem!  Ze hadden me aan hem verkocht. Was ik niet zo dood moe geweest door het gebruiken van mijn mutatie... wie weet wat er dan ven hen zou geworden zijn. De laatste woorden van mijn ouders blijven voor altijd me najagen...



“Dit is de reden waarom we geen kind wouden hebben! We wisten gewoon dat je een vuile mutant was. Je bent onnatuurlijk! Je hoort niet op deze wereld.”



Als 10 jarige meisje had ik geen tijd om het allemaal zo snel te verwerken. Ik kreeg een ijzeren band rond mijn nek dat mijn mutatie tegen zou houden om te gebruiken. Daarna ging alles nog sneller. Ik werd in een soort familie opgenomen, toch waren ze niet allemaal verbonden met bloed. Misschien kon je het wel een maffia noemen. Wie weet. Ik kreeg een eigen kamer toegewezen en eigen bodyguards. Misschien om mij wel gewoon niet in de gaten te houden. Om er zeker van te zijn dat ik niet wegliep. In het begin wist ik niet waarom ik daar was. Na drie dagen begreep ik het al. De mensen daar hielpen mij, hoe ik moest omgaan met mijn mutatie. Hoe ik het moest gebruiken en hoe ver ik ermee kon gaan. Wat ik allemaal kon doen.  3 jaar lang werd ik getraind. Niet alleen met mijn mutatie maar zelf werd ik ook getraind. Iedere dag sportte ik de helft van een dag. Iedere dag. Op mijn 13 verjaardag kreeg ik mijn eerste cadeau... Het doden van een man dat tegen de familie was. Mijn eerste keer... ging veel te gemakkelijk naar mijn smaak. Wie weet, ik werd nogal beïnvloed door de familie zelf. Iedere keer werd mij verteld dat hij de dood verdiende. Dat het rechtvaardig was. En in godsnaam ik was daar al 3 jaar, en was nog maar 13. Vanaf dat moment kreeg ik meer van die ‘cadeau’s’ En ze werden erger en erger. Soms moest ik zelf iemand gaan martelen. Daar leerde ik hoe ik mijn emotie’s uit kon zetten. Hoe ik alles van me kon afzetten. Daarnaast om mezelf eraan te herinneren wat ik werd, zette ik bij iedere moord een tattooe op mijn lichaam, al werd ik het na een tijdje beu. Daarnaast wou ik ook weer niet heel mijn lichaam onder de tattooes hebben. Dus ben ik er dan toch maar mee gestopt.



Rond het jaar dat ik 15 was, kwam er iemand nieuw in de familie. Een jonge gast rond mijn leeftijd. We werden beste vrienden. Ik keek naar hem op, ook al waren we ongeveer even oud. De familie respecteerde hem. Terwijl ze bij mij die onderliggende angst toonde. Een angst dat ik bij iedereen zag, dat naar mij was gericht. Behalve bij hem... We werden niet van elkaar gescheiden. Ik dacht omdat ze dit gewoon goed vonden. Of was het niet gewoon omdat ze anders bang waren dat ik woedend zou worden en mijn controle zou verliezen? We vierden samen onze verjaardagen die erna kwamen. Ook al waren we niet op de zelfde dag jarig. Hij leerde me hoe de buitenwereld er aan toe ging. Wat ik allemaal miste. Heel langzaam zorgde hij ervoor dat ik een andere kijk kreeg om de familie. Dat ik slecht bezig was. Samen hadden we aan elkaar beloofd dat we op onze 17 ste verjaardag er vandoor gingen gaan. Ver weg van de familie. Oh, ik ging weg op mijn 17 ste dat wel. Maar niet om de reden dat we afgesproken hadden. Een dag voor onze verjaardag kwam hij naar me toe in mijn kamer. Begon me te vertellen dat onze vriendschap fake was. In het begin wou ik het zelf niet geloven. Tot hij begon te zeggen dat hij dit allemaal deed voor de familie. Dat hij zo een hogere rang zou krijgen als hij mij rustig zou kunnen houden. Daarna sloot hij me op in men kamer.



Het duurde niet lang voor ik mijn controle volledig verloor. Ik vertrouwd hem, en hij had dat vertrouwen met enkele simpele woorden volledig verpletterd. Op dat moment leek er iets in mij te breken. Niet mijn hart ofzo... Nee het was iets duisters. De helse pijn is het meeste wat ik herinner. Ik hoorde en voelde hoe al mijn botten een voor een begonnen te breken. Ze waren er nog, maar ook weer niet. Ik was in een houding van een dier met vier poten. Ik voelde een staart aan mijn kont. Voelde met mijn veel te lange tong vlijmscherpe tanden. Ik had geen controle over mijn lichaam, en kon alleen maar zwijgend en machteloos toezien, hoe het beest dat ik was geworden heel de familie een voor een openscheurde met mijn vlijmscherpe tanden. Door een blik te weten werpen op een voorbij flitsende spiegel zag ik wat ik was geworden... Een hellhound. Ik kreeg de rillingen van wat ik was geworden, ik werd gewoon bang van mezelf. Vanaf dat moment beloofde ik mezelf dit beest onder controle te houden. Na een halfuur lukte het me uiteindelijk. Ik dwong het beest zo ver weg mogelijk te rennen.  Om dan uitgeput ergens neer te vallen. Waarschijnlijk was ik dan terug naar mijn menselijke gedaante veranderd. Ik had een week nodig gehad om weer wakker te worden. Een vrouw had me naast een verlaten straat gevonden en in huis genomen. En voor dat ben ik haar voor eeuwig dankbaar. Ik had letterlijk 4 maanden de tijd nodig om weer helemaal fit te zijn na die verschrikkelijke transformatie. En dan de overige 8 maanden hielp ze me met het beest te leren beheersen. Wanneer me dat eindelijk lukte stelde ze me voor naar een mutanten school te gaan. Het duurde dan ook enkele dagen tegen dat ze me heeft weten te overtuigen. Je had wel moeten zien aankomen dat het haar zou lukken. Want hier sta ik dan. Voor de deuren van die school.