I didn't trip || Skylar

Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij het skatepark langzaam naderde. Hij was nog maar een paar minuten geleden aangekomen op het eiland en de eerste plaats waar hij besloot naartoe te gaan, was het skatepark. Gyp had nooit echt leren skaten, maar dat wilde niet zeggen dat hij het niet kon leren. Hij had zo het gevoel dat er genoeg mensen op dit eiland waren die het hem misschien wilden leren, hij moest gewoon de moed hebben om het te vragen en toevallig had hij moed met hopen. Gyp had altijd al moed met hopen gehad ondanks dat hij jaren in het lichaam van een dolfijn had doorgebracht. Het feit dat mensen wilden dat hij de trucjes deed die hij geleerd had, had er altijd voor gezorgd dat hij meer en meer zelfvertrouwen had gekregen. Nadat hij terug in een mens was veranderd, had hij dat zelfvertrouwen even verloren. Hij zou het waarschijnlijk voor een lange tijd zijn kwijt geweest als Ethan het geduld niet had gehad om hem terug te leren lopen. Zijn dochter had ook goed geholpen daarmee. Zij was altijd diegene geweest die aan zijn arm getrokken had nadat hij terug op zijn gezicht gegaan was en als hij eerlijk moest zijn, zou hij het waarschijnlijk allang hebben opgegeven als het kleine meisje er niet as geweest.

Het duurde niet erg lang voordat de jongen bewees dat hij moed genoeg had om iemand te vragen om hem te leren skaten. Ze hadden hem een plank in zijn handen geduwd en beloofd om zijn rugzak met de weinige bezittingen die hij bezat bij te houden terwijl hij een poging deed om te skaten. Ze hadden een helm op zijn hoofd willen zetten, maar die had hij afgewezen. Hij zou al voor gek staan als hij probeerde te skaten, zo’n helm zou het alleen maar erger maken. Nadat hij de helm had afgewezen, hadden ze de knie- en elleboogbeschermers ook maar achterwegen gelaten. Het enige dat hij wel had aangenomen, waren vingerloze handschoenen. Dat zag er wel cool uit, toch?

De eerste keer dat hij het bord in beweging liet komen, ging het nog best goed. Hij kon stoppen op het moment dat het hem te snel ging en schaapachtig grijnsde hij naar de mensen die toekeken. De tweede keer lande hij recht op zijn gezicht en haalde hij zijn elleboog open, maar dat leek hij nie direct te merken. De volgende vijf keer gingen ook nog, maar daarna ging het mis. Gyp had helemaal niet door gehad dat hij op een helling stond en op het moment dat hij had door had, was het al te laat. Deze keer ging hij sneller dan eerder en hij had geen idee hoe hij moest stoppen. De jongen maakte de fout om even achterom te kijken om te zien of er misschien iemand kwam aangesneld om te helpen. Hierdoor zag hij het meisje voor hem pas toen ze nog maar een paar meter van hem verwijderd was. In een automatische reactie bracht hij zijn armen voor zijn gezicht terwijl hij wachtte op de klap die een paar seconden daarna volgde. De jongen beet op zijn lip toen de elleboog die hij al opengehaald had de grond weer raakte, maar de rest van zijn lichaam leek op iets zachter terecht te komen. Langzaam opende de jongen om daarna recht in de ogen van het meisje onder hem te kijken. ”Oh hey. Ik ben Gyp en ik ben nieuw. How are ya?” In plaats van van haar af te gaan, plannte hij zijn pijnlijk elleboog terug naast haar hoofd op de grond -en probeerde de stekende pijn die er terug door trok te negeren- en legde zijn hoofd op zijn hand terwijl hij liefelijk naar haar glimlachte. ”Ik moet het gewoon vragen: deed het pijn toen je uit de lucht kwam vallen?”

De jongen grinnikte lichtjes toen de opmerking kwam dat ze merkte dat hij nieuw was. Zijn scherpe tanden werden voor een kort moment zichtbaar voordat hij zijn tanden op elkaar zette en zijn mond terug sloot. De woorden die daarna kwamen, hadden zijn lippen verlaten voordat hij er erg in had gehad. Sinds hij terug een mens was, vond hij het gewoon geweldig om van die foute openingszinnen te gebruiken. Hij had het een kerel in een bar zien doen toen Ethan hem mee had genomen om iets te gaan drinken en te eten en sindsdien deed hij het eigenlijk altijd, zeker als hij zo’n beeldige dame tegenkwam.

Heel even had hij het gevoel dat hij iets verkeerds gedaan had toen er geen reactie kwam. Well, hij was op haar gevallen en ondanks dat ze er tot nu toe nog niks van had gezegd, kon hij wel bedenken dat ze daarom misschien wel kwaad op hem was. Gyp opende net zijn mond om excuses aan te bieden, toen ze ineens begon te lachen. Heel even verscheen er een geschokte uitdrukking op zijn gezicht voordat zijn mondhoeken omkrulden in een brede grijns. ”Daar heb je een punt, maar ik doelde niet direct op dit moment.” Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen terwijl hij zijn groene kijkers op haar gezicht gericht hield. ”Oh damn sorry, was helemaal vergeten dat ik op je lag.” Haastig krabbelde de 19-jarige overeind en klopte het stof wat van zijn kleren of voordat hij zijn hand uitstak om het meisje overeind te helpen. ”Sorry dat ik zo tegen je aan botste, dat was niet mijn bedoeling.”

Gyp bukte zich om zijn geleende skateboard van de grond te rapen en het was toen hij terug recht kwam, dat zijn blik op haar skateboard viel. ”Kan je skaten? Zoals je kan zien ben ik er absoluut niet goed in, maar ik zou het leuk vinden moest je me de basis kunnen leren.” Een onschuldig glimlachje krulde zich om zijn lippen, maar hij liet zijn blik al snel naar zijn elleboog glijden toen hij wat pikkiepik voelde. Een frons vormde zich op zijn voorhoofd toen hij het bloed opmerkte dat langs zijn elleboog in een straaltje naar beneden gleed. Hij had zich dus meer pijn gedaan dan hij in eerst instantie verwacht had. Na er een paar seconden naar gekeken te hebben, haalde hij zijn schouders op en liet hij zijn arm terug zakken. Dat was maar een oppervlakkig wondje, hij ging er niet dood van gaan.