› take your time to realise

Weer was ze even net iets te diep verzonken in gedachten terwijl ze in een stuk hout aan het bewerken was. Met het mes sneed ze patroontjes in het hout waardoor er een soort tekening in zou verschijnen, patronen die al door de oude vikingen gemaakt werden en haar terug deden denken aan die tijd. Draken, slangen en andere dieren werden erin verwerkt, al viel het misschien op dat Valkyrie de laatste tijd meer slangen had verwerkt in haar houdsnijwerken dan normaal. Nu had ze sowieso eigenlijk altijd al weinig met draken gehad en dit had zo zijn redenen. De keuze tussen een draak en een slang was dus niet moeilijk gemaakt.

Door het wegzinken in gedachten had ze haar hoofd ook niet helemaal meer bij wat ze aan het doen was, en maakte ze hierbij een diepe snee in haar hand met het mes. Kort siste ze even van de pijn, maar het voelde vervolgens wel goed te voelen. Het verdoofde een beetje en bracht haar terug op aarde. Haar ogen bleven gericht op het bloed dat uit de snee begon te lopen, maar hier hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Het zou binnen een paar uur weer helemaal in orde zijn, niets te zien. Daarom liet ze het zo en ging ze gewoon verder, ondanks dat hierbij wat bloed over het werk geen werd gesmeerd. Dat kon haar ook niets schelen. Ze had genoeg bloed gezien in haar leven, van dit beetje zou ze niet eens opkijken. De pijn bleef wel branden maar dat was ook oké nu, ze kon het prima hebben.

Wel besloot ze snel weer op te staan en het even te laten voor wat het was. Ze nam het vast en stopte het mes terug achter bij haar broek in, wist dat het niet zou mogen maar ze zou het toch doen. Ze konden toch niet van haar verwachten dat ze zich helemaal veilig zou voelen in de geheel nieuwe wereld voor haar, of dat ze haar oude gewoontes meteen achterwege zou laten. Het stuk hout legde ze weer op tafel neer en ze begon weg te lopen, waarheen wist ze niet maar ze moest even weg zijn van waar ze was.

Het duurde niet heel lang voordat ze bij de tuin aangekomen was, een plekje wat ze nog best graag opzocht. Ze was het niet gewend dat de natuur er zo uit zou zien, niet bij waar ze vandaan kwam in die tijd. Het was veel te netjes en georganiseerd, niet zoals in de wilde natuur. Maar ze vond het wel mooi en ergens wel adembenemend om te zien. Het gaf een rustgevend gevoel aan haar en dat kon ze af en toe wel gebruiken. Hoewel ze niet had geweten dat deze rust nu bijna meteen verbroken werd door iets wat ze zou zien. De jongen was haar al redelijk snel opgevallen, zo alert was ze nog wel, ze had hem al lang gezien. Daarom was ze ook rustig en stilletjes op hem afgeslopen. Waarom? Omdat hij best interessant was geweest bij hun vorige gesprek en heel mysterieus. Het feit dat hij dingen over haar tijd had geweten had haar nieuwsgierig gemaakt en hij had iets wat te herkende. Wat wist ze alleen niet, maar daar ging ze nog wel achter komen. Sneller dan verwacht.

Haar ogen gleden over het papier en de schetsen die erop getekend stonden maar haar blik veranderde vrij snel bij het zien van de tekening die de jongen aan het maken was. Verschillende emoties braken los bij haar en kwamen in een keer hard aan. Het moment was een moment die zij kende, eentje die ooit haar hele leven op zijn kop had gezet en daarom schrok ze ook heel erg. Zo erg dat ze niet meteen wist wat ze moest doen. Ze had een paar minuten nodig om een reactie te vinden, maar het zou geen reactie zijn die hij fijn zou vinden om te krijgen. Snel griste ze het papier van de tafel af en zocht ze oogcontact met de jongen, liet hem daarmee weten dat ze zeker niet blij was en bijna helemaal zou gaan doordraaien. ”Wat is dit? Waarom heb je dit getekend?” Vroeg ze streng met een dreigende toon. Probeerde zich nog in te houden maar haar borstkas ging al snel op en neer vanwege de vele emoties..

Herinneringen kwamen terug haar hoofd in flitsen. Motregen. De schemer die alsmaar donkerder begon te worden door de dikke regenwolken, die dreigde een grotere en zwaardere regenbui te gaan worden. Het geluid van hun houten schilden die tegen elkaar aan klapte in een grote muur, wachtend op de vijand. Het korte moment van stilte voordat het gevecht zou beginnen en voordat de mensen bulderend op elkaar af zouden stormen in volle haat en woede naar elkaar. De laatste diepe ademhaling voordat het zou beginnen. Voordat ze mensen elkaar zouden afslachten met zwaarden, bijlen, speren en pijlen. Dan zou het chaos worden en werd de rust met behoorlijk veel geweld verstoord. Maar Valkyrie vond het niet erg, ze was een Viking. Nog steeds een Viking.


Het enige wat ze nooit had kunnen weten op dat moment was dat dit gevecht haar hele leven zou veranderen, dat het haar zou veranderen in het monster wat ze was geworden. Alles was er daarna gebeurd was, wat ze gedaan had, kwam door het verlies was ze in dat gevecht verloren had. Haar grote liefde, de enige waardoor zij zich levend voelde en vrij en gelukkig. Plots gewoon weg. En dat was het moment dat op deze tekening stond, in volledige details. Het moment waarop ze haar geliefde verloor in de strijd. Maar het was onmogelijk dat hij dit kon tekening, in die detail. Ze had een paar seconden nodig om tot besef te komen dat alleen Ebbe dit getekend kon hebben. Het was precies zoals haar oude liefde vroeger kon tekenen alleen dan met meer detail omdat hij een ander voorwerp gebruikte.


Uit woede trok ze de tekening van de tafel af en liet ze haar aanwezigheid kenbaar maken. Hij schrok en keek haar fronsend aan terwijl het vuur in haar ogen alleen maar begon op te lopen. Het was duidelijk een zwakke plek waar Valkyrie niet helemaal blij mee was. In plaats van blij te zijn voor het terugkeren van deze herinneringen en haar oude liefde werd ze er woest om. Streng en met een zeer dreigende toon vroeg ze hem om een uitleg voor deze tekening, zodat hij wel antwoord moest geven. Hij had nog geluk dat ze hem de tijd gaf om het uit te leggen. "Ehm.." Zei hij waardoor ze iets dreigender zijn kant op kwam. Hij kon maar beter beginnen te praten.


Het feit dat hij betrapt leek maakte alleen maar dat ze verder tot haar conclusie trok. "Het is.. Het is een tekening van iets wat ik niet uit mijn hoofd kan krijgen" Ging hij verder waardoor ze, nog altijd woedend, haar been een beetje ongeduldig verzette om hem een beetje aan te dringen. Bleef hem intens aankijken met een strakke blik die alleen op zijn ogen gericht was en nergens anders op. "S-sinds ik jou terug zag dan" Zei hij vervolgens. Haar ogen knipperde even een paar keer en ze slikte kort. Dat was voor haar genoeg om haar conclusie te trekken. Het was hem. Ze wist het nog niet zeker maar alle alarmlichten waren wel aan het branden en met haar woede op het moment wilde ze maar een ding. "Ik bedoel eh.. Ja" Bracht hij nog uit en wendde zijn blik af naar zijn potloot voordat ze toesloeg. Heel snel trok ze zichzelf in een machtspositie over hem heen en sloeg ze haar hand op de tafel met een goede klap. Zette ze hem vast op zijn stoel en kon hij geen kant op omdat ze hem ingesloten had door over hem heen te buigen. Haar grote ogen keken hem aan met een intense boosheid. ”Sinds ze mij terug zag!” Zei ze luidop met een snijdende stem. ”Ik zou maar uitkijken als ik jou was, want als jij Ebbe bent.” Ging ze verder met boze stem maar deze keer iets minder hard. Ze had even een pauze nodig om zichzelf terug te pakken voordat ze emotioneel kon worden. Haar kaken stonden strak en dit was te zien in haar slikken. ”Dan zal ik je doden.” Zei ze tenslotte in haar razernij. Ze kon niet nadenken op het moment, alles was overgenomen door emotie, woede en pijn, iets wat niet bepaald goed was voor zijn positie. Valkyrie was nog altijd gevaarlijk en roekeloos als vroeger, en ze deed het. Als iemand haar niet zou tegenhouden deed ze het. Ze maakte geen nutteloze bedreigingen..

Haar gedachten begonnen steeds meer te draaien en allemaal naar een conclusie toe. Ebbe was de enige die dit getekend kon hebben, dat kon niet anders. Ze hadden elkaar laatst ontmoet in de bibliotheek en daar was ze nog best nieuwsgierig naar hem geweest. Maar sinds hij haar weer terug had gezien kwam dit in zijn hoofd te zitten en daardoor had hij dit getekend. Hij had haar getekend in hoe ze er vroeger uitzag en dan ook nog het moment vlak voor zijn dood. Hier was maar een conclusie op te bedenken, waarom het nog niet meteen tot haar doordrong wist ze ook niet. Misschien wilde ze het niet geloven. Wilde ze niet dat Ebbe mogelijk nog kon leven, of mogelijk nu voor haar zou zitten. Het was makkelijk om te weten dat hij dood was en gebleven.


Het was aan meer dan alles duidelijk dat ze overgenomen was door woede en razernij, verdriet was nog ver te vinden. Hoewel het er wel was. Ze had het er namelijk wel degelijk moeite mee om het weg te drukken. Maar momenteel was de boosheid het enige wat uit de emotie kwam, en die was behoorlijk heftig. Het spatte er dan ook plotseling uit wanneer ze in een snelle beweging haar hand tegen de tafel aan klapte, en toen was er ook geen weg meer terug. Het escaleerde snel, te snel. Hij leek er wel door te schrikken door ook een beetje ineen, leek ineens ook bang voor haar geworden. Haar woorden, er was niets anders in te vinden dan pure razernij. Tot de pauze waar de pijn toch wel even leek door te breken, maar het was niet genoeg om haar boosheid een andere richting te geven. Ze zei waar het op sloeg en het enige waar ze op dit moment aan kon denken. Haar hoofd was niet in staat om de consequenties ervan in te schatten of om ook maar ergens anders aan te denken dan aan het feit dat ze hem dood wilde hebben.


Ze schrok duidelijk wanneer de onbekende jongen veranderde in de voor haar maar al te bekende jongen. De grote gespierde jongen met een kort stoppelig baardje en grote lichte ogen, haar lang bruin met vikingvlechtjes. Ze kon haar ogen niet geloven en de confrontatie was misschien net iets te groot, ze kon zowat haar hart opnieuw in duizend stukjes voelen breken net zoals deze gebroken werd toen hij stierf. Maar alsnog werd de razernij hierdoor alleen maar meer gevoerd. Het stopte alleen even voor een moment omdat ze te geschrokken was om ook maar iets te doen. "Hoe kun je dat zeggen" Vroeg hij ongelovig met veel verdriet in zijn stem. Nog een paar seconden keek ze hem in shock aan, zonder de woede, zonder ook maar iets van emotie weg te geven. Gewoon alleen pure shock. Tot deze weer omgezet werd als een soort knop. ”Je hebt geen idee, geen idee van wat je mij hebt aangedaan.” Zei ze, haar ogen weer vol woede, ondanks dat er nu ook veel emotie in zat. Ze trok haar hand van de tafel af en deed een paar stappen naar achteren, maar bleef hem aankijken. ”Je hebt me alleen gelaten, ik was helemaal alleen!” Riep ze waarbij haar ogen nu wat paniekerig om haar heen keken en de tranen bijna doorbraken. ”Door jou heb ik dingen moeten doen.. gedaan.. Moest ik een einde maken aan mijn vader en heb ik mijn zoon verloren.. Onze zoon! Ik heb hem in mijn eentje moeten begraven omdat jij er niet was! Ik was helemaal alleen!” Liep ze hem verwijten toe, niet realiserend dat dit nieuwe informatie voor hem zou zijn. ”Je hebt alles wat ooit goed van was aan mij en goed was aan de wereld met je meegenomen!” Zei ze nog boos achtereen. ”Ik dacht dat je dood was!” Riep ze tenslotte nog. Haar stem trilde van alle emoties en razernij en haar ogen waren al volgelopen maar keken hem alleen maar kwaad aan..

Aan de ene kant was het nu niet goed voor hem dat hij in Ebbe veranderde, want ze wilde Ebbe dood hebben en hij gaf haar nu Ebbe. Ze wilde hem uit haar leven hebben want nog altijd spookte de gedachte aan hem door haar hoofd heen. Hij was eigenlijk nooit echt weggeweest, net zoals haar zoon, hun zoon. Ze leefde met die twee personen in haar hoofd en ze wilde ze niets liever dan weg hebben. Vooral Ebbe, want hij had haar alleen gelaten. Haar zoon had haar nooit iets misdaan, die had zij in de steek gelaten. Wat in haar hoofd ook Ebbe’s schuld was geweest want hij was degene die haar pijn had gedaan door te sterven.


Aan de andere kant bracht zijn vraag toch wel weer veel emotie waardoor ze kort iets milder werd, of eigenlijk kwam dat meer gewoon door het in shock zijn door zijn verschijning. Lang zou het alleen niet duren voordat deze emotie ook toegevoegd werd aan haar boosheid. Ze begon zelf ook te praten en tranen drukte haar al tegen haar ogen aan. Boos was ze en er was teveel emotie. Het was geen goede combinatie bij een al zeer roekeloos persoon zoals haar die nogal erg op kon gaan in een emotie. Voor nu nam ze even wat afstand maar ze wist ook niet hoelang dat zou duren. Een verkeerd woord kon alweer voor een uitspatting zorgen in deze staat waarin ze zich bevond.


”Het was jouw leven of het mijne” Zei hij zachtjes terwijl haar ogen hem als speren aan bleven kijken. Ze gaf hem een blik die het er duidelijk niet mee eens was. Wilde wel al meteen terug reageren maar gaf hem nog heel even de tijd om verder te praten. ”En ik zou zo hetzelfde doen, als het nodig was” Ging hij verder. Valkyrie draaide snel haar blik van hem weg en beet even op haar lip. Hoe lief het ook mocht klinken, ze geloofde hem niet meer doordat haar beeld vertroebeld werd door alle haat die ze naar hem voelde. Zoveel haat, zoveel haat kon alleen maar ontstaan wanneer je echt zielsveel van iemand gehouden had, maar de liefde was weg en het kon niet meer terugkeren. Daarvoor was het nu te laat.


”Een zoon.. Ik wist niet.. Ik wist het echt niet” Zei hij met een wanhopige ondertoon. Ze klemde nog even stevig haar kaken op elkaar voordat ze zou reageren. ”Nee dat wist jij niet..” Zei ze wat zachter maar wel met een beschuldigende toon. ”Je was er niet, ik was helemaal alleen.”[/’b] Ging ze iets kwader verder waarna ze haar blik terug naar hem toe draaide en ze ook weer op hem af kwam. [b]”Ik was veel liever dood gegaan, je hebt geen idee hoe het voor mij was.” Vertelde ze verder met opbouwende woede. Langzaam begon haar mutatie ook op te komen en begon hij zich erg warm te voelen door het plotselinge temperatuurverschil om hem heen en in zijn lichaam. Alsof hij begon te koken door de lucht om hem heen. ”Je hebt alles kapot gemaakt en je had mij gebroken.” Nog steeds kwam ze dichterbij tot ze voor zijn neus stond en het mesje ook uit haar broek had gehaald, waardoor ze nu dreigend voor hem stond. ”Ik haat je.” Zei ze waarbij ze nog even flink veel moeite had om tegen de tranen te vechten. Haar hand trilde van angst maar het duurde ook niet lang voordat ze zich gewoon door die angst heen werkte en een uithaal naar hem maakte met het kleine zakmesje, richting zijn hart. Erg snel ging het niet en het was misschien niet volledig onverwachts, er zat ook twijfel maar de woede had toch de overhand..

Maar emoties, ze kon ze niet onder controle houden. Er was teveel verdriet maar dat werd op het moment overpowered door de woede die ze daarbij ook voelde. Zoveel had ze niet vaak gevoeld en meestal wanneer ze zo in het rooie gebied kwam kon het ook niet goed eindigen. Een gevecht zou er komen, sowieso. Klein of groot, bij Valkyrie stond de neiging om hem aan te vliegen te groot. Ze zou hem in een paar minuten sowieso een aanval geven, dat stond alvast vast. Haar Viking ways waren nog altijd sterk en ze zouden waarschijnlijk nooit helemaal vervagen. Ze sloeg snel naar de middelen die haar in haar tijd zouden redden.

Ze had zonder hem hun zoon opgevoed onder een hele hoop angst en eenzaamheid. Het had ertoe geleid dat ze haar eigen vader van het leven beroofd had en ze had zijn troon opgenomen voor zichzelf. Dit gaf haar de macht over alles, iets waarin ze zich veiliger voelde dan onder de bescherming van haar vader. Achteraf gezien was het misschien niet helemaal zo maar ook dat kon ze nu niet weten. Het was niet zo gegaan dus het was onmogelijk om te weten. In ieder geval, er waren goede en slechte tijden maar in alles was ze alleen geweest, en in haar slechtste tijd was ze haar zoon verloren. Waarschijnlijk het ergste wat haar overkomen was nadat Ebbe was overleden, en ze gaf hem de schuld.

Langzaam drong haar mutatie zijn lichaam in en de lucht om hem heen werd steeds warmer, niet te warm maar het viel wel op. Hij zou het zeker voelen. Ze kwam steeds een beetje dichterbij op een dreigende manier terwijl ze zichzelf er ook aan herinnerde dat ze nog een mes had. Iets anders kon ze niet bedenken dan dat het misschien een einde kon brengen aan haar ellende en pijn. Niets was zeker maar ze wilde de gok er wel op nemen. Hij reageerde niet op haar woorden en voor ze het wist viel ze al naar hem uit met het mes. Doordat hij bewoog kwam het niet in zijn hart terecht maar het stak direct in zijn schouder en aangezien Valkyrie geen zachthandige was drong hij er diep in, daarom had hij nog best geluk met de lengte van het mes die niet al te lang was. Ze keek hem in de ogen aan terwijl haar hand om het handvast geklemd bleef terwijl het mes in zijn schouder gestoken zat. Hij had een kreun gegeven en de tranen rolde al over zijn wangen, die hij vervolgens met zijn hand wegveegde. ”Als dit.. Als dit jou gelukkig maakt” Zei hij snikkend waarop ze hem nog even lang in de ogen aan bleef kijken, nadenkend. Het was dat ze deze reactie niet van hem verwacht had dat ze even niet wist wat ze moest doen. Ze wist zichzelf er geen raad mee. Haar lip trilde zachtjes hierdoor. Haar hand verloor zachtjes zijn grip en ze liet het mes uiteindelijk los. Keek hem nog even een paar seconden aan en gaf hem vervolgens nog een flink harde klap op zijn wang met de vlakke hand, om hem vervolgens weer na denkend aan te kijken. ”Nee.. Ik weet niet wat mij gelukkig maakt.” Ging ze verder, bloedeerlijk en het ging niet alleen maar over deze kwestie maar over dat ze in het algemeen niet wist wat haar gelukkig maakt, en aan de vermoeidheid in haar stem was te horen dat het al erg lang zo was. Al eeuwen. Ze nam nog een stapje terug en slikte even waarop ze haar blik kort naar de grond richtte. ”Het enige wat ik wel weet is dat jij hier niet hoort te zijn en dat ik je nooit meer in mijn leven wil zien.” Ging ze verder waarop ze hem weer aankeek en probeerde ijskoud te zijn, maar aan alles scheen door dat het haar pijn deed.