Idris Ivanov

Idris is negentien jaar geleden geboren in de stad Chimki in Rusland. Het waren geen makkelijke tijden in Rusland en qua economie ging het heel slecht in Chimki. Zo slecht dat Idris zijn ouders hadden besloten om hem ter adoptie op te geven. Idris werd als baby weg gegeven aan een weeshuis in Rusland. Zijn ouders hebben nooit meer iets van zich laten horen en hebben ook niets mee gegeven waarmee Idris ze ooit nog terug zou kunnen vinden.

Idris groeide op in Moskou toen hij werd overgeplaatst naar een nieuw weeshuis. Hij had weinig tot geen vriendjes omdat de meeste na een week al weer weg waren. Maar elke keer als stellen naar hem kwamen kijken schreeuwden ze door de kamer "богохульство" en verlieten daarna schreeuwend en krijsend de kamer. Iets wat Idris niet kon begrijpen, hij was braaf aan het tekenen en aan het spelen met zijn tekeningen.
Idris werd over geplaatst van weeshuis naar weeshuis door heel Rusland en elke keer gebeurde hetzelfde als bezoek kreeg van een stel. Toen hij twaalf was had Idris zelf allang de hoop opgegeven en bracht hij zijn tijd vaak door alleen op zijn kamer. Tekenend of schilderend maar zelfs dat kon hem niet meer opfleuren als vroeger. Toen hij klein was leken de tekeningen tot leven te komen en kon hij met ze praten en spelen, maar nu bleven ze alleen nog maar op papier.

Ook had Idris niet alleen last van zijn eigen depressie, hij werd vaak lastig gevallen door Miss Petrova. Miss Petrova was de leiding van het weeshuis waar Idris verbleef, omdat Idris al te oud was om geadopteerd te worden maar nog te jong om het weeshuis te mogen verlaten was hij de enige die Miss Petrova langer dan een maand kende. En daar nam Miss Petrova goed gebruik van, ze liet Idris veel klusjes opknappen in het begin maar later werden die klusjes heel anders dan die van andere. Miss Petrova begon meer handtastelijker te worden bij Idris, begon hem te zoenen en zelfs andere dingen met hem te doen die hij niet wilde. Maar als hij ook maar iets tegen andere zou zeggen zou hij opgesloten worden in de kelder. Omdat Idris bang was durfde hij niets te zeggen en deed hij maar wat Miss Petrova van hem wilde. Idris zakte steeds verder weg in zijn depressie dat zelfs het tekenen waar hij ooit zo gelukkig van werd liet weg vallen.

Op zijn vijftiende werd Idris eindelijk geadopteerd door een rijke zakenman die een opvolger voor zijn bedrijf zocht. Maar doordat hij jaren lang misbruikt is geweest door Miss Petrova voelde Idris zich totaal niet veilig. Hij werd meegenomen naar Amerika waar hij zijn kans schoon zag om te vluchten. Idris bracht zijn leven door in de straten van New York, hij stal van mensen om te kunnen leven en sliep onder bruggen en afdakjes om 's nachts niet nat geregend te worden. Idris had wel een nieuwe vriend gemaakt. Kai O'Connor, een jongen die net zoals hem was gevlucht voor zijn nieuwe adoptie ouders. Samen braken ze in om ergens te kunnen slapen en samen stalen ze geld en voedsel om te kunnen leven. Idris raakte zo gesteld op zijn nieuwe vriend dat hij gevoelens ging ontwikkelen voor hem.
Uiteindelijk had Idris genoeg geld gespaard om een tattoo te laten zetten. Hij wilde op zijn linker pols een afbeelding van een kat laten tatoeëren. Toen hij eindelijk klaar was met het laten zetten voelde Idris zich echt vrij. Hij had het gevoel dat niets of niemand hem ooit nog iets kan doen of kon opsluiten.
Maar toen hij de volgende ochtend zijn nieuwe tattoo wilde laten zien was de zwarte kat verdwenen. Idris raakte in paniek en begon zijn kleding van zijn lijf te scheuren. Hij was toch echt zeker er van dat hij die tattoo had laten zetten en na bijna helemaal naakt voor Kai te staan, wist Kai hem te vertellen dat de kat op zijn rug zat. De kat was zichzelf rustig aan het verzorgen en rekte zich uit op de rug van Idris. En zo ging het dagen lang door, de kat verscheen elke keer weer op een nieuwe plaats op Idris zijn lichaam.

Ondanks dat het niet te verklaren was hoe de tattoo zo maar kon bewegen, had Idris er vrede mee gesloten. Hij vond het zelfs fijn alsof hij een nieuwe vriend had die voor eeuwig bij hem zou blijven. Doordat Idris zich beter ging voelen, begon de jongen ook weer met tekenen en schilderen. Zijn creaties werden steeds levens echter zo erg dat ze zelfs uit het papier leken te komen. Toen Kai later die dag terug kwam schrok de jongen zich dood toen hij honderden geanimeerde figuurtjes door de ruimte zag rennen en springen. En Idris zat tussen hen in, sprak met ze en speelde met ze net zoals hij deed toen hij nog klein was. Idris leek zich in eens te herinneren en vooral te begrijpen waarom niemand hem wilde adopteren. Alles om hem heen leefde wat niet hoorde te leven. Kai vertelde Idris dat er een school was voor jongeren net zoals Idris en hij stond er op dat Idris daar naar toe zou gaan, om zijn krachten te leren ontwikkelen en te gebruiken. In het begin had Idris daar wel moeite mee omdat hij nog steeds verliefd was op Kai, maar hij deed wat Kai van hem vroeg. Hij ging naar de school die Kai had genoemd.

Animation is een mutatie waarbij Idris levenloze dingen tot leven kan laten komen. Neem maar een bezem die alleen maar tegen de muur kan staan. Als Idris zijn hand er op legt kan de bezem uit zichzelf bewegen.
Nu gebruikt Idris het bijna niet op objecten omdat hij vaak een connectie met hem object moet hebben om het tot leven te kunnen krijgen. Vaak laat Idris zijn tekeningen tot leven komen. Soms zijn het kleine figuurtjes die gewoon zijn kamer opruimen, maar soms kunnen het ook voorwerpen zijn zoals een beker of een stoel. Die kan hij dan ook echt gebruiken.

Op school heeft hij geleerd hoe hij zijn krachten kan gebruiken tijdens combat. Meestal heeft Idris wel iets van krijt bij zich waardoor hij dingen op de muur kan tegen en die dan er af kan halen. Zo kan hij een pistool tekenen en die van de muur grijpen en gebruiken. Of kan hij een portaal tekenen naar de andere kant van de muur waardoor hij gemakkelijk kan ontsnappen aan zijn achtervolgers.

Idris is erg handig geworden in het tot leven wekken van zijn eigen creaties, hij moet alleen nog wat meer grip krijgen op objecten die hij niet zelf gecreëerd heeft.