Time for a healthy snack

Arabella schuifelde wat aarzelend het cafetaria binnen. Blijkbaar was het rush hour, want bijna alle tafeltjes waren bezet. Hoe laat was het eigenlijk? Ze kwam alleen iets uit de vending machine halen, compleet vergeten dat het lunchtijd was. Echt honger had ze niet, maar alsnog vervolgde ze haar weg naar een van de automaten. Ze grabbelde naar losse muntjes onderin haar tas, en vond gelukkig net genoeg voor een zakje M&M’s. Met haar buit liep ze terug naar de tafeltjes, zoekend naar een vrij plekje. Er was een tafeltje vrij, maar toen ze er naartoe liep werd al snel duidelijk waarom. Iemand had yoghurt gemorst zonder het op te ruimen. Ze zuchtte gefrustreerd en keek weer even om zich heen. Het was echt druk. Aan ieder tafeltje zaten meerdere mensen, druk in gesprek met elkaar. Zin om zich daarbij aan te schuiven had ze niet. Er was echter nog een tafeltje leeg, maar er hing een vest over de stoel en er lagen spullen. Duidelijk van iemand die hier zo weer terug kwam zitten. Ach, wat zou het. Zonder er verder nog over na te denken liep ze er naar toe, schoof een stoel naar achter en nam plaats. Uit haar tas haalde ze een flesje cola. Een heerlijk en gezond samengestelde lunch, dacht ze nog terwijl de eerste M&M in haar mond verdween. Ze pakte haar boek, The Collector van  John Fowles, en begon te lezen. Haar blik schoof opzij naar de spullen van de nog onbekende eigenaar. Ze schatte dat de spullen van een jongen waren, maar dat baseerde ze meer op het grote vest dat over de stoel hing. Wat net zo goed van een meisje kon zijn natuurlijk. Zijzelf droeg ook vaak grote sweaters en vesten. Meestal gingen die gepaard met zwarte skinny’s. Haar meest kenmerkende kledingstuk. Ook vandaag was dat geen uitzondering.
Ze opende het flesje cola, maar doordat het in haar tas had gezeten spoot het koolzuur eruit. “Shit” murmelde ze terwijl ze de dop er snel weer op draaide. Ze had cola gemorst over een schrift van de vreemde jongen. Snel veegde ze de cola eraf met haar mouw en zocht naar doekjes in haar tas. Vanuit haar ooghoek zag ze dat iemand haar kant op kwam. Ah, de perfecte timing natuurlijk. Als dit de eigenaar was van de spullen kon ze mooi gaan uitleggen waarom ze zijn zijn schrift in haar handen had en er overal cola zat. Zelfs op haar eigen gezicht voelde ze de spetters zitten. Te ongemakkelijk om de vreemde aan te kijken had ze haar blik op het schrift gevestigd, die ze nog steeds schoon probeerde te krijgen met haar mouw.

De jongen die op haar af was komen lopen was inderdaad de eigenaar van het schrift. De goude gloed om hem heen zorgde ervoor dat hij niet te missen was. Ze keek hem even vlug aan terwijl hij naast haar ging zitten. "Hey, het is maar een schrift hoor. Als het onleesbaar is, neem ik wel notities over van een klasgenoot" zei hij tot haar opluchting op een vriendelijke toon. Arabella ontspande wat meer en keek naar het gekrabbel in het schrift. Wiskunde. “De gemorste cola is niet de enige reden dat het onleesbaar is, begrijp jij er iets van?” zei ze terwijl ze iets meer ontspande. Er was zelfs een klein glimlachje te zien. Ze draaide zich naar haar tas een graaide er wat spullen uit. Elastiekjes, sigaretten, bonnetjes en andere zooi. Eindelijk vond ze het pakje tissues en snel veegde ze haar gezicht af en de laatste spetters cola op de tafel. De jongen naast haar was vrij groot, maar totaal niet intimiderend. Iets wat zeldzaam was op een mutanten school vol met jongeren die er allemaal badass uit wouden zien. Hij deed haar een beetje denken aan een jonge golden retriever.
“Sorry van je schrift, vergeten dat je cola niet moet schudden” sprak ze droogjes. “M&M?” vroeg ze terwijl ze terwijl je het zakje voor zijn neus hielt.

Arabella besefte opeens dat het best een tijdje geleden was sinds ze een casual gesprek voerde met een vreemde. Ze was altijd al op zichzelf geweest. Ze ging naar de lessen en deed wat van haar verwacht werd, en als er even niks van haar verwacht werd zat ze buiten met een goed boek en een pakje peuken. Dat laatste had ze liever niet, helaas voor haar had ze de wilskracht om te stoppen nog niet gevonden.

Haar blik ging terug naar de jongen. Ze leken wel een soort tegenpolen. Hij had blond haar, maar het leek goud, blauwe ogen en een vriendelijke uitstraling. Zijzelf daarin tegen had geheel zwarte kleren aan, donker haar dat zielig langs haar gezicht hing en donkere ogen. Misschien kon ze zijn aanwezigheid daarom wel waarderen. ’t Was weer eens wat anders dan haar pessimistische zelf. “Arabella” zei ze terwijl ze haar hand uit stak en zich wat beter naar hem toedraaide. Ze keek hem vriendelijk maar ook een beetje afwachtend aan. Hij mocht er misschien uitzien als een engeltje, echt weten met wie je hier te maken had wist je nooit.

Gelukkig vond Roran het niet erg om zijn mutatie met een vreemde te bespreken. Blijkbaar stond de gouden wolk nu op een laag pitje, want hij vertelde dat hij op dit moment op het minimum van de capaciteit zat.  Dat maakte haar best nieuwsgierig naar de maximale capaciteit. “Als een lamp die je kan dimmen, zeg maar. Ik kan het ook vaste voren laten aannemen, dat zijn dan die figuurtjes. AL kan het ook veel groter, als ik het bewust doe.” Ging hij verder. Hij glimlachte en ze glimlachte terug. “Hier, geef me je hand eens?” Ze keek hem even aarzelend aan, maar stak na enkele seconde toch haar arm naar voren. Met haar ogen volgde ze elke beweging die hij maakte. Toch op haar goede. Arabella was nooit zo goed geweest in het vertrouwen van mensen, ook al  had deze een gouden aureool van dansende vlinders boven zijn hoofd.

Al snel sloeg haar gespannen blik over in een meer nieuwsgierige toen hij de roos in haar hand legde. Het voelde warm aan. Ze had een ruwe zandtextuur verwacht, maar dat viel reuze mee. Het was eerder zacht en fluwelig. De mutatie van de jongen leek puur goedaardig. Iets wat niet gebruikt kon worden om iemand pijn te doen, zoals de meeste mutaties hier. Ook haar eigen mutaties waren hier geen uitzondering op.  Wie weet had ze het mis, misschien had zijn kracht ook een donkere kant, al kon ze het niet echt voorstellen dat deze jongen iemand bewust zou treiteren. Maarja, hoe goed kende ze hem nou eigenlijk?

“Thanks” zei ze terwijl ze hem even aankeek om haar blik vervolgens weer op de roos te focussen. “Leuke skill heb je” zei ze oprecht. “Met de mijne kan ik alleen mensen pijn doen.” Ze zuchtte. “Leg jou hand eens op de tafel” zei ze, licht uitdagend. Zonder op zijn reactie te wachten zette ze lichtjes naar nagels in haar pols. Hierbij concentreerde ze zezelf op zijn pols. Na enkele seconde wende ze haar blik weg. “Arabella, aka een levende voodoo pop” zei ze, licht spottend.

Van al haar skills die ze had, was het hele voodoo gebeuren nog het meest onderontwikkeld. Ze had het nog niet zo goed in de hand, en soms kon de pijn van het ‘slachtoffer’ vele malen heftiger aanvoelen dan de bedoeling was.  ze had het alleen onder controle als ze volledig relaxed en gefocust was. dit was nooit het geval als ze zichzelf moest verdedigen, aangezien dat een nogal stressvolle situatie is. Nu voelde ze zich echter beter op haar plek. Ze zou hem geen pijn doen, dat was zeker.

Ze zag hoe hij even nerveus aan zijn lip likte, maar uiteindelijk toch zijn hand op tafel legde. Lichtjes zette ze haar nagels in haar eigen pols. Pijn zou het niet echt doen, het was eerder irritant gevoel, dat maar enkele seconde duurde. Nu haar eigen pols ook open en bloot op tafel lag, waren de vele kleine littekens ook zichtbaar. Iets wat weg kon geven dat ze de mutatie best vaak had moeten gebruiken. De littekens hadden verschillende vormen en maten. Sommige zagen eruit als kleine ronde brandwonden, van de keren dat ze haar peuken tegen haar huid had uitgedrukt. Andere waren dun, ze liepen als messneden over haar pols.  Iedere keer als ze haar eigen huid aantastte, bleef er een litteken achter. Een soort souvenirtje van wat ze iemand aan had gedaan. Het slachtoffer zou exact het zelfde litteken krijgen. Gelukkig voor Roran was de huid niet aangetast, dus geen van beide zou er iets aan overhouden.

“Oh, dat is wel ehm.. handig als je word aangevallen” sprak hij terwijl hij even vlug over zijn pols wreef. Arabella’s blik verzachte. “Ja, helaas voor mij heb ik het nog niet zo onder controle, meestal voel ik de pijn zelf ook, niet ideaal als je iemand moet verslaan.” grapte ze. Ergens was ze ook bang voor de mutatie. Bang wat ze er allemaal mee zou kunnen als ze er volle controle over zou hebben. Ze kon er niemand mee doden, tenminste niet dat ze wist.

“Sorry, had het misschien niet voor moeten doen” zei ze zachtjes. “Maar nu weet je wel iets meer van mijn mutatie, wel zo fair, na de uitleg die hij net gaf.” Want ja, voor wat hoort wat.

Het viel haar nu pas op hoe lang Roran eigenlijk was. Ze voelde zich dun en klein iedere keer als ze omhoog keek om hem aan te kijken. Meestal duurde dat contact niet lang, omdat haar blik telkens weer naar de zandfiguurtjes werd getrokken. Dit keer waren de gouden vormpjes een stuk minder vrolijk. Grommende honden, een kooi. Vuurwapens. Ze schrok toen ze zag dat hij zijn blik op haar polsen had gericht. Snel bedekte ze deze met haar mouwen en legde haar armen op haar schoot onder de tafel. Er trots was ze niet op de littekens.

Na een korte stilte opende hij zijn mond weer. “Daarom zitten we op school toch? Om beter te worden” knikte hij bemoedigend. Ze reageerde niet, liet enkel een verlegen lachje zien.

Nadat ze zachtjes haar excuus had aangeboden voor haar ongevraagde voodoo gebeuren zei Roran gelukkig dat het niet uit maakte. “Dit is niet de eeste mutanten school waar ik op zit, en tijdens trainingen heb ik me soms wel al eens erger pijn gedaan dan dit,” zei hij terwijl hij achterover op zijn stoel leunde. “Oh, een andere school?” sprak Arabella verast. “Ik wist niet dat hier andere mutanten zaten die al op een school hadden gezeten. ” zei ze, duidelijk nieuwsgierig. Gelijk wou ze vragen waarom hij was veranderd van school, en hoe het daar was. Maar misschien had hij er geen leuke herinneringen aan, en het was niet aan haar om die oude wonden weer open te krabben.