Ze was hier pas net en dat was te zien. Ze had een tijdje rondjes om zichzelf gedraaid nadat ze haar lokaal uit was gelopen om na een tijdje nagedacht te hebben toch een kant uit te kiezen. Ja ze had een rondleiding gehad. Had ze het onthouden? Mwah, niet echt.
Met haar kleine pasjes achtervolgde ze een ander groepje op afstand terwijl ze alles in zich op probeerde te nemen. Er was niet veel meer te onthouden behalve kluisjes eigenlijk. Heel soms een speciaal-uitziend kluisje die ze kon onthouden, maar daar hield het wel op. Toen ze een hoekje opkwam herinnerde ze zich alles weer. Dit was de ingang. Hier was ze eerder door binnen gebracht. Dat was inmiddels 1 dag geleden. Heel veel mensen had ze nog niet gesproken en dit vooral omdat ze zich aan het focussen was op haar kamergenoot, de nieuwe school en nieuwe kamer. Het was allemaal zo anders. Aryn draaide haar lijf om zo naar een plek te lopen die ze kon herkennen.
Er kwam veel geluid uit de kamer. Mensen zaten op telefoons, laptops of waren druk in gesprek of het nou over school was of niet. Zelf kreeg ze hierdoor een glimlach op haar gezicht. Bij het gaan naar deze school was Aryn bang geweest. Bang voor de mutanten die je hier zou tegenkomen. Haar broer was gevaarlijk geweest in het huis en zoiets wou ze nooit meer meemaken, maar dan moest ze naar een school waar bijna iedereen gevaarlijker was dan zij. Het enige wat zij kon doen was hun krachten wegnemen voor misschien 1 minuut max. en wat pijn maken als iemand haar echt pijn wou doen. Iets wat ze niet wilde gebruiken. Hier was ze waarschijnlijk één van de 'normaalste' personen, maar haar ouders durfden geen mutanten meer thuis te houden. Na haar broer kon ze dit ook wel snappen. Het was nog altijd een grappig gevoel dat iedereen hier zoals haar was, een mutant.
Met een zucht stapte ze de kamer binnen om kort rond te kijken. Met een paar stappen stond ze voor een stoel waar ze rustig in ging zitten en weer om zich heen keek. Haar blik ging kort naar het raam. Al het geluid leek even te verdwijnen om haar heen. Zo ontspande ze zich. Ze was zo gespannen geweest de laatste dagen over aankomen hier en over het feit dat haar ouders haar niet meer thuis durfden te houden door haar broer. Ergens deed dat pijn, maar haar positieve instelling verzon er gelijk dingen overheen. Zij konden er niks aan doen, toch? Al voelde ze zich niet gevaarlijk, ze kon het toch zijn. Al kon haar moeder precies hetzelfde als zij kon, ze leek er toch bang voor te zijn. Vader die net zo 'gevaarlijk' was in haar ogen als haar broer dit was geweest, leek het ook niet meer te willen. Maar wat als ze nu thuis was geweest? Dan waren haar ouders bang, bang dat zij ooit ook zo uit zou vallen, zoals haar broer dit had gedaan. Dat ze zichzelf en anderen dan pijn zou doen. Al was zij alles behalve een gevaarlijke mutant. Dat wou ze haar ouders niet aandoen. Haar gedachten schoten weg toen iemand langs haar liep en haar daarbij bijna in het gezicht sloeg. Ze schoot achteruit. De ander had het niet door en liep rustig door. Naja, zij ging er geen drama van maken. Haar tas tilde ze op schoot en ze pakte een kleine rode agenda uit de tas. De tas liet ze weer naar de grond vallen en hij kwam neer met een klap die wel iets harder was dan verwacht, maar niemand stopte met wat hij/zij aan het doen was. Voordat ze de agenda opendeed voelde ze hoe er iets voor haar neerviel. Aryn boog voorover en keek op om de eigenaar zonder schaamte in de ogen te kijken. Kort glimlachte ze nog wat voorzichtig. "Je hebt wat laten vallen."

TAG -- open voor iedereen

whatever you wish for you keep