Not a child, okay?

Om eerlijk te zijn had hij geen echt idee waarom hij hier was in de eerste plaats. Hij was niet eens aan kinderen en dan ging hij hier heen. Okay, hij was misschien zelf nog een kind, maar dat maakte hem eigenlijk niks uit. Hij was misschien lichamelijk een kind, maar mentaal was hij volwassen en niemand kon hem anders wijs maken. Boos schopte hij even een steentje weg, die wat doelloos op de koer lag. Nu vloog het door de lucht en lande het een eindje verderop, waarna het nog wat rolde en toen tot stilstand kwam. Rustig had Melvin met een narrige blik het steentje gevolgd. Hoe lang was het geleden dat hij nog es had gelachen? Oh yeah, dat deed hij niet meer. Heel fijn, kutleven. Een steek in zijn kop liet hem even snuiven, hij was het gewoon, maar als het steeds opnieuw kwam opdagen. Fucking hell mate. Hij legde een hand tegen zijn hoofd aan terwijl hij verder stapte en even rustig knipperde. Het was minder nu hij weer dat voorval had gehad, maar minder betekende niet dat het weg was. Natuurlijk niet, waarom zou het weg zijn? Een zucht gleed van zijn lippen af. Hij moest er een oplossing op vinden en snel ook. Het maakte hem immers gek. Er begonnen dingen in zijn leven weg te vallen. Dingen die hij niet meer wist... en hij wist zeker dat slaap daar niet de boosdoener kon zijn. Zo slim was het ventje wel. Ja, echt wel. Met een luid gesnuif wandelde hij naar de rand van het speelding. Hij staarde even rond... Wat nu...? Hij had hier helemaal niks te zoeken en het leek ook redelijk verlaten.... Nou het was ook niet echt een verassing, het was bijna 11u... in de avond. Hij zuchtte even en rekte zich uit terwijl zijn ogen afdwaalden naar de nachtelijke hemel, die hij toch met enige bewondering aanschouwde. Ja, hij had een mooi zicht op dat soort dingen vanaf hier, but well... Yeah.
Hij besloot maar op een schommel te gaan zitten terwijl hij zijn hoofd tegen een van de ijzeren kettingen legde, die de schommel omhoog moesten houden. Zijn blauwe ogen staarden kalm voor zich uit, hij voelde zich leeg en gewoon niks op het moment. Met een zucht van zijn lippen versterkte hij zijn grip op de ijzeren ketting... Hij voelde een steek in zijn hoofd, opnieuw, en kreunde even voordat hij even achteruit leunde en trok aan de ketting, zich er niet bewust van zijnde dat hij deze met een simpele haal van frustratie en pijn kapot trok. Wel meteen verloor hij zijn evenwicht op de schommel, slaakte hij een licht verbaasd geluid en lag hij op de grond. Hij kreunde even lichtjes, wreef even over de achterkant van zijn hoofd en slaakte een luidere zucht. geweldig. Hij keek even op en staarde naar de kapotte ketting van de schommel die nu in zijn hand lag. Hij gromde even lichtjes. Was dit omdat hij teveel woog? Vast niet... Verdomme. Hij moest niet zo boos worden en uitschieten als hij die steken kreeg. Hij kreeg ze regelmatig en een deur en nu ook schommel moesten lijden aan dit zielige feitje... Sigh. Geweldig gewoon.

Uiteindelijk had de eenzame gast een plaatsje gekozen aan de zijkant van het park, starend naar de grond terwijl ie nadacht. In het schemerlicht van de weinige verlichting kon hij nog genoeg kleuren zien van het speelparkding. Hij had een schommel gemold en dat wilde hij niet eens. Hij keek schuin weg, aangezien hij subtiel had opgekeken bij de gedachte aan het kapotte ding. Hij begon normaal sociaal contact te missen, dat voelde hij gewoon. Hij zou er gewoon over blijven zeuren, dag in en dag uit. Normaal klaagde hij niet veel... Maar sinds hij hier was klaagde hij non-stop. Er was ook niks die hem hier een beetje kon opbeuren, wat ook meteen geweldig was... Niet dus. Zijn mondhoeken krulden nog wat meer naar beneden, alsof ze nog niet genoeg naar beneden waren gericht. Hij murmelde iets tussen zijn tanden door, sloot even zijn ogen en legde een hand tegen zijn hoofd aan, terwijl zijn benen dichter naar zijn lichaam werden getrokken. Hij leek haast een zielig hoopje niks die geen weg met zichzelf kon op het moment... Het was ook waar ook, want hij snapte niks meer aan leven en in het specifiek, zijn eigen dwaze leventje. Hij had zoveel vragen, maar was te koppig te gaan vragen voor een antwoord. Maar hij was ook te dom om te weten wat het zelf was. Hij kende dit allemaal niet, hij kende zichzelf niet meer. Hij was veranderd en nog niet zo'n beetje ook. Nors opende hij even zijn ogen... En dat was allemaal niet zijn schuld, maar dat van de mensen rondom hem... Dat was een besluit waar hij koppig bij bleef verdomme.

& Rhaenyra