Onderwerp: I took a knife and cut out her eye, that's why she sleeps with one eye open. zo feb 16, 2014 12:16 am
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.
Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.
Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan. Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..
Genoeg.
Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar jas aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open. Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken. Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.
Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?
De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar werp-mes en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.
Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.
Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen. Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan. Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!
Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.
Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.
Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. ”Idioot” siste ze. ”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”
Onderwerp: Re: I took a knife and cut out her eye, that's why she sleeps with one eye open. zo feb 16, 2014 11:01 am
Normaal gezien had Kellin niet zoveel aan, dan hield hij het enkel bij zijn zwemshort en eventueel nog een t-shirt als hij naar buiten ging. Meer zou hij dan niet nodig hebben, maar dat was ook enkel maar wanneer hij van plan was om ergens te gaan zwemmen. Dan had hij niet veel nodig want de koude had geen effect op hem wanneer hij zich in het water bevond. Uit het water was het echter weer anders. Daar deed de koude hem werkelijk wat, en aangezien dat hij nu van plan was om gewoon te gaan wandelen moest hij wel aan doen wat hij aan had. Kellin was dan ook bijna verplicht geweest om de enige jas die hij in zijn bezit had aan te doen. Op zich viel het mee, maar er was iets ter hoogte van zijn nek dat zijn huid echt irriteerde. Om de zoveel passen moet hij zijn schouders wel eens bewegen of moest hij krabben. Eenmaal Kellin een stap buiten had gezet besefte hij wel weer waarom hij de jas had aangedaan. Het was beter dan doodvriezen. Normaal gezien had hij ook nog zijn ademapparaat aan maar op het moment had hij het niet nodig. De vochtigheidsgraad buiten was hoog genoeg. Het goede aan dit weer was dat veel mensen gewoon binnen bleven omdat ze het te koud vonden. Hierdoor was het buiten nog rustiger en stiller dan normaal.
De takken onder zijn schoenzolen kraakte bij iedere stap die Kellin zetten. Op dat geluid na, en soms het geluid van een vogel was het stil. Het was een heerlijke stilten, en meer dan dat had hij ook niet nodig. Hij was zich van geen kwaad bewust geweest en wist zelfs niet dat er ook maar iemand in de buurt was. Het mes dat ineens langs zijn gezicht heen raasde liet hem dan ook werkelijk schrikken. Zelfs al raakte het mes hem niet, hij kon het haast voorbij voel komen. Als een automatische reactie had hij twee stappen naar achter gezet, ook al was het mes al lang voorbij. Bij de eerste paar seconden die voorbij gingen kon hij niet anders dan geschokt blijven staan. Pas bij het horen van een stem keek hij naar de persoon. Hij had dood kunnen zijn? Traag gleed zijn blik nog maar eens naar het mes toe dat nu in een boom stak. Het was waar. Als dat mes hem op de juiste plaats had geraakt dan was hij dood geweest. ‘Wel..ik uhm…ja.’ Kellin wist absoluut niet wat hij moest zeggen. Hij wende zijn blik af van de boom en keek nu naar het meisje voor hem. Uiteindelijk zette hij terug wat stappen naar voor om zo de schaduw uit te stappen. ‘Ik had dood kunnen zijn, maar ik ben het niet.’ zei hij uiteindelijk dan toch. Om deze reden bleef hij dus liever binnen, afgezonderd op zijn kamer. Daar had je tenminste niet de kans om bekogeld te worden met messen.
Onderwerp: Re: I took a knife and cut out her eye, that's why she sleeps with one eye open. za feb 22, 2014 11:56 pm
Ugh. Amaryn haatte het als ze gestoord werd in haar bezigheden. Of het nou expres was of niet, het was irritant. Elegant, maar met een pissig tintje had Amaryn zich van de jongen afgewend om weer terug te lopen naar haar doelwit. Ze hoorde hoe de persoon wiens gezicht ze bijna had gespietst een paar stappen naar voren zette en Amaryn ademde diep in om haar boosheid in bedwang te houden.
“Ik had dood kunnen zijn, maar ik ben het niet.”
Wat. En nog een grote mond hebben ook? Amaryn draaide zich om richting de zware stem. Haar mond viel open toen ze de mutant zag staan en even staarde ze hem met die verbaasde blik aan. Echter hervatte ze zichzelf snel en haar verbaasde blik maakte plaats voor een norse uitdrukking. ”Dat je niet dood ben, zie ik ook wel, mister Neptunus.” Ongeacht Amaryn’s verbazing was ze nog steeds in staat om een spottende opmerking over haar lippen te krijgen. Met een klein glimlachje liep Amaryn naar de visjongen toe en ze legde quasi liefkozend een hand op de wang van de jongen. Omdat ze zelf niet zo groot was moest ze lichtjes opkijken naar de jongen. Haar ogen hadden een ijskoude blik en zachtjes streelde Amaryn over de ietwat glibberige wang van de jongen. ”Zeg, vertel me eens. Ik wist niet dat vissen in staat waren om op het land te leven. De laatste keer dat ik een goudvis uit zijn kom zag springen, lag ‘ie spartelend op de grond terwijl hij naar adem snakte.” Amaryn zette een stap naar achteren. ”Héél vreemd dat jij nu niet op de grond ligt te spartelen.” Amaryn peuterde met haar mes wat aarde onder haar nagels vandaan en ze keek nogmaals op naar de jongen. ”Alhoewel ik daar wel voor kan zorgen hoor, geen probleem.” Amaryn knipoogde en ze keek naar het zonlicht dat schitterde op het metalen lemmet van haar mes.
Fuck. Waarom zei ze dat nou? Amaryn wist heel goed dat haar woorden te ver gingen, maar ze was ook zo boos en de brutale goudvis had dat niet beter gemaakt. Rotjong. Wilde je rust, kreeg je het nog niet. Even overwoog Amaryn of ze nog iets moest zeggen, maar ze draaide zich wijselijk om en liep naar haar jas. Met een nors gezicht focuste ze zich op haar doelwit en met een oerkreet joeg Amaryn het mes in de boom.
Ze keek met een van boosheid vertrokken gezicht over haar schouder naar de visjongen voordat ze haar mes eruit trok, en Amaryn liep weer terug naar de plek waar ze haar jas had neergegooid. Ze hoopte dat die visjongen snel weg ging, want ze werd strontchagrijnig van het idee dat hij naar haar stond te kijken.
Onderwerp: Re: I took a knife and cut out her eye, that's why she sleeps with one eye open. do maa 06, 2014 1:47 pm
Kellin wist dat hij nog hard moest werken aan zijn sociale vaardigheden. Iedere keer deed hij iets waardoor hij een reactie uitlokken die hij niet wou uitlokken. Het gebeurde vaker dat hij over kwam als iemand die hij niet was en niet wou zijn, maar toch gebeurde het. Gewoon omdat hij wou proberen om onder de mensen te komen. Om misschien eens vrienden te maken. Het leek iets heel gemakkelijk, maar dat was het in geen geval. Bij haar eerste spottende opmerking richten hij enkel zijn blik even op iets anders. In dit geval was het dat de boom waar zonet nog een mes in had gezeten. Er waren genoeg mensen die eindelijk eens normaal deden. Die hem niet zagen als één of andere freak, die om zijn uiterlijk konden zien. Op deze school had Kellin er al enkel gezien. Mutanten die er niets over zeiden en even had Kellin gedacht dat iedereen zo was. In de realiteit was dat niet het geval. Het meisje voor hem liet dat merken. De opmerkingen die ze maakte zorgde er zeker niet voor dat zijn zelfvertrouwen omhoog ging. Dat deden ze zeker niet. Zodra dat haar hand zijn wang had aangeraakt pakte hij haar hand al vast om die weer bij hem weg te halen. Kellin was geen fan van lichaamscontact, al helemaal niet wanneer dat hij er niet om gevraagd had. ‘Zoals je misschien kan zien ben ik ook nog steeds deels mens.’ Hij mocht zich niet laten doen door haar woorden. Ook al probeerde hij de woorden gewoon te verwerken en ze voor de rest te negeren, het was niet iets dat altijd lukte. Ja, hij mocht dan misschien anders zijn dan vele. Beter gezegd, helemaal anders de meeste, hij bleef geen grote fan van die opmerkingen. Het kwetste hem wel degelijk vanbinnen. De volgende woorden die het meisje had uitgesproken waren echter niet de meest geruststellende woorden. ‘L-laten we dat maar niet doen.’ het feit dat hij zich ongemakkelijk voelde was duidelijk aan zijn stem te horen. Het was een bedreiging, of zo vatten Kellin dat toch op.
Eigenlijk zou hij nu weg moeten gaan. Het meisje had het duidelijk gemaakt. Ze wou hem hier niet hebben en toch bleef hij staan. Het was niet om moeilijk te doen. Of om haar te irriteren. Verre van. Kellin wou gewoon zien waar dat ze mee bezig was. Zelf de blik die ze in haar ogen had zei genoeg. Ze was in ieder geval wel goed in het gooien van de messen. Haar mik-kunsten waren daarbij ook geweldig. Of dat een goede eigenschap was op het moment viel nog af te wachten. Voor hetzelfde geld besloot ze weer een mes in zijn richting te gooien. Enkel deze keer met de bedoeling om hem te raken. ‘Je bent wel goed.’ zei hij.
