Fight, Flight or Freeze | Closed

Met veel geweld werd ze van de ene kant van het busje naar de andere kant gesmeten terwijl het ding in een rotvaart over weg reed. Gezien ze zowel aan haar voeten als aan haar handen was vastgebonden kreeg ze weinig kans om de klappen tegen de wanden op te vangen, en sinds haar overvallers zo slim waren geweest om ’s werelds achtste wereldwonder – ducttape – te gebruiken om haar heel letterlijk de mond te snoeren, kon ze op geen enkele manier aan haar ontvoerders duidelijk maken dat de rijstijl niet veel goeds deed voor het product dat ze in handen hadden. Natuurlijk had dit haar er niet van weerhouden in de eerste minuten om in ieder geval een poging te doen gehoord te worden – maar tevergeefs. Als antwoord op haar gedempte schreeuwen had iemand voorin driemaal hard op de wand naar de achterbak gebonkt en had de vrouwenstem haar verhit toegeschreeuwd dat ze haar krachten moest sparen, en dat ze daarnaast ook gewoon haar bek moest houden.

In feite wilde ze gillen, niet alleen omdat dit een snelle en effectieve manier zou zijn om de bestuurders van het busje om zeep te helpen, maar ook omdat ze in zekere mate simpelweg in paniek was. Ze was in ieder geval geschrokken en dat was een understatement. Ze was verbaasd en ongetwijfeld in shock. Hoe zeer ze het ook niet wilde toegeven, op dit soort momenten was het altijd haar broer die haar op welke manier dan ook – al was het maar met een belediging – gerust wist te stellen. En precies hij was hier niet. Precies niemand was hier, buiten Gaea. Ze voelde zich machteloos en ze haatte het. Als er iets was waar ze niet tegen kon, was het het verliezen van de controle. Nu ze hier zo zat, kon ze zich geen enkele situatie in haar leven bedenken waar ze minder in controle was geweest. Natuurlijk was de dreiging er hun hele leven al geweest en dit was dan ook waarom het haar nu zo verschrikkelijk boos maakte dat ze geen idee had wat ze moest doen, maar de dreiging was nooit actief aanwezig geweest. Ze hadden nooit het idee gehad dat ze écht in gevaar waren. Het was slechts een what-if scenario geweest dat ze wel eens bespraken – onderling en met hun ouders – zonder goed en wel te beseffen dat dit geen fictieve verhalen waren maar de harde realiteit.

Ze had nog niet gehuild. Hier was ze dan weer wel trots op. Als er iets was wat ze had meegekregen van haar ouders, was het dat The Division zou inspelen op elke zwakte die ze had. Wist zij veel welke krachten de agenten voorin hadden. Huilen was een zwakte, en hoe bang ze ook was, ze wist ook dat ze deze zwakte niet zou tonen en dat ze simpelweg haar kans zou moeten afwachten. Daarnaast, Dante móést wel komen. Hij zou een vuile klootzak zijn als hij haar niet kwam halen.

Af en toe hoorde ze gedempte stemmen van buiten de achterbak komen. Een raampje, dat haar anders zicht zou hebben geboden op de weg en de twee mensen voorin, was afgeschermd en de achterbak was hierdoor volledig verduisterd. Ze wist echter exact hoe haar ontvoerders eruit zagen. Een eeuwig boos uitziende, roodharige dame die Gaea angst inboezemde omdat ze in de korte periode die ze met hen door had mogen brengen al had getoond hoe verschrikkelijk onvoorspelbaar ze kon zijn zat op de bijrijdersstoel. Naast haar, aan het stuur, zat een zwartharige man die ze misschien nog wel enger vond, omdat hij naast agressief en duidelijk getraind ook beangstigend aantrekkelijk was. Ze deed poging tot een gefrustreerde schreeuw, maar bracht alleen een gedempte kreun uit die direct werd beantwoord met een harde trap tegen het metalen tussenshot. Haar nagels klauwden verwoed aan het touw rond haar polsen terwijl ze met haar schouder tegen de rechterwand knalde toen de auto een scherpe, onverwachtse bocht naar links maakte.  

Met alle goeie wil van de wereld kon Dante nog altijd niet bevatten wat er precies gebeurd was. Hij probeerde alles op een rijtje te krijgen, maar het lukte niet. Alles liep door elkaar, tot er niks over bleef dan een random opsomming van gebeurtenissen die niet eens in chronologische volgorde stonden. De paniek die hem had overgenomen, zorgde er waarschijnlijk voor dat hij niet meer helder kon denken. Iets wat hij eigenlijk wel nodig had, vooral in het drukke verkeer waar hij zich nu probeerde door te werken. Het busje, volledig zwart en totaal niet verdacht, draaide de ene na de andere straat in en hij had moeite om het te volgen. Maar hij mocht het niet kwijt raken, hij zou het zichzelf nooit vergeven. Gaea rekende op hem en hij zou haar absoluut niet in de steek laten. Trouwens zou hij ook helemaal verloren zijn zonder zijn zusje, ook al zou hij zoiets niet luidop tegen haar zeggen.

Maar nu miste hij haar op de passagiersstoel, terwijl ze naar hem brulde hoe slecht zijn rijstijl was en dat hij maar eens even minder als een maniak moest rijden. Alhoewel ze hem nu waarschijnlijk zou aansporen om nog sneller te rijden. Alles om het busje maar in te halen. Gelukkig waren zijn reflexen wel nog on point, anders had hij zichzelf gegarandeerd om een boom geplooid of tegen een of andere muur geplakt. Het zou zijn auto als een accordion opplooien, tot hij nog zo ongeveer een derde van de oorspronkelijke grootte was. Hij wilde niet eens denken wat er van hem zou overblijven. Dat bracht dan ook weer zijn aandacht op het volgende dringende probleem. Hoe in Godsnaam zou hij het busje doen stoppen zonder de inhoud naar de kloten te helpen? Om die ontvoerders gaf hij niet veel, maar Gaea.. Die wilde hij er liever in één stuk weer uit krijgen.

Het busje maakte een scherpe bocht naar links, een meer leegstaande en verlaten buurt in. Het verkeer was hier minder, maar hij had hen nog steeds niet ingehaald. Dante drukte zijn voet nog een keer verwoed naar beneden, om het laatste beetje snelheid uit het voertuig te persen. En het leek wel te helpen, om de één of andere reden. Hij begon dichterbij te komen. Alsof zijn brein nu ook weer in gang schoot, kreeg hij een idee. Een riskant idee, maar hij moest het er op wagen. Het was dit of haar kwijtraken. Dus ramde hij de neus van zijn auto tegen de linker achterkant van het busje, waarna hij het stuur overdraaide en zo de achterkant van de baan af duwde. In tussentijd gebruikte hij zijn krachten om alle voorwerpen die mogelijk aanwezig waren in de koffer vast te zetten. Hopelijk was Gaea één van die voorwerpen.

Met een akelig geluid van metaal dat in stukjes werd gescheurd, belandde het busje met een klap op zijn zijkant, waarna het nog wat door schoof en tegen de gevel van een paar huizen aan kwam. Dante gooide alle remmen dicht en sprong uit de auto nog voor die volledig gestopt was. Hij rende naar het busje, zag dat de twee ontvoerders nog wel even druk zouden zijn met hun eigen huid redden en liep naar de achterdeur. Daar stak hij zijn hand tussen de verwrongen deuren, en trok met alle kracht die hij in zich had tot het met een zwiep open vloog.

Zij zat op de bijrijdersstoel. Alessandro zat achter het stuur en Jezebel bekritiseerde iedere bocht die hij maakte en moedigde hem ieder recht stuk op zeer beleefde wijze aan dat hij het fucking gas eens in moest drukken. Dat ze al ruim over de snelheidslimiet reden in de bebouwde kom maakte haar precies niets uit. Ze hadden haast, dus haar gedrag was volkomen geoorloofd. Niet dat ze zich zou laten tegenhouden als dit niet het geval was. Het liefst reed zij, dan waren de andere voertuigen op de weg haar scapegoat en niet Alessandro, die in feite maar weinig fout deed. Maar goed, zij was praktisch altijd gedoemd tot de bijrijdersstoel gezien het haar baan was haar gave te gebruiken om anderen op te sporen. En gezien dit in beelden ging, zeer levendige beelden die zich bovenop haar realiteit plaatsten en haar dus voor enkele seconden blind maakten voor het hier en nu, was het niet slim om dit te doen wanneer men met honderd kilometer per uur door een of andere achterbuurt reed.

“Godverdomme, Ale!” riep ze uit toen hij een zoveelste scherpe bocht nam – op haar aandringen – en ze tegen het raam werd platgedrukt. “Nog één keer en ik laat me vandaag nog overplaatsen.” Hij wist dat het een loos dreigement was waar ze minstens drie keer per dag mee kwam. Ze zou zich nooit laten overplaatsen, in de eerste plaats gezien ze best wist dat ze nergens een andere partner zou vinden die het langer dan een dag zou uithouden met haar constante kritiek en die door zou hebben dat haar onophoudelijke gezeik een uiting was van haar waardering. Nu moest ze toegeven dat ze er zelf ook nog niet uit was of Alessandro dit laatste zelf wel door had. Zij zou het hem in ieder geval niet gaan vertellen.

Ze zat met een klein, zwart schetsblokje op schoot waar ze herkenningspunten in opschreef wanneer ze informatie binnen kreeg over de op te sporen watchers, bleeders, of movers. De linker bladzijde die ze voor zich had was gevuld met de informatie die ze hadden gebruikt om het meisje in hun achterbak te vinden. De punt van haar pen rustte nu op de rechter bladzijde, waar ze opgefokt het letterlijke puntje op de i van een straatnaam zo vaak had geperfectioneerd dat de inkt tot zeker vijf pagina’s erna was doorgedrukt. “Hij zit achter ons aan,” sprak ze uit wat ze al veel eerder had geconcludeerd en waar Alessandro zich ongetwijfeld al van bewust was, terwijl ze met een frons keek naar de opsomming van straatnamen die ze voorbij had zien flitsen toen ze de broer van hun vrachtgoed had geprobeerd te lokaliseren. “Als in – recht achter ons,” besloot ze.

Op dat moment klonk er een gedempt, zielig geluid uit de kofferbak. In één handeling slaakte Jezebel een zucht, rolde ze met haar ogen én gooide ze duidelijk geïrriteerd de pen op het dashboard. “Wat ik er niet voor zou geven om haar gewoon éven haar bek te laten houden.” Met al haar kracht trapte ze met de hak van haar voet tegen de tussenwand. “Wacht maar tot we de bestemming bereikt hebben!” schreeuwde ze naar achter, als een zwak dreigement dat een stuk minder eng werd door het feit dat zij er zelf nog niet zo zeker van was of ze die bestemming wel gingen bereiken. Ze tuurde uit de zijspiegel aan haar kant en zag de auto, waar de heldhaftige broer van hun nieuwste testobject direct na hun overhaaste vlucht in was gesprongen, op een gevaarlijk kleine afstand achter hen. Ze vloekte luid en draaide zich naar Alessandro om hem te vertellen dat de vaart er nog wel wat meer in mocht.

Voor ze haar mond open kon trekken klonk er een harde klap. Jezebel registreerde, als in twee los van elkaar staande tijdlijnen, hoe Alessandro de controle over het stuur kwijtraakte en tegelijkertijd, maar toch los hiervan, hoe de zwaartekracht leek te veranderen. Ze keek uit het raam en zag tot haar schrik hoe de stoep leek te naderen. Het busje kantelde. Met een volgende klap landde de zijkant van de wagen op de stenen. Jezebel schreeuwde, de wagen gleed door alsof het geluid van een schreeuwende Jezebel niet reden genoeg is om direct te stoppen waar je mee bezig bent, en knalde vervolgens tegen de gevel van een huis. Jezebel en Alessandro werden met iedere onverwachtse klap hard heen en weer geschud in hun gordels. Toen de wagen eenmaal tot stilstand was gekomen, hingen ze beiden schuin. De stof van haar gordel sneed in haar huid, een gevoel dat ongetwijfeld naar was, maar waar ze ondanks dat zeer dankbaar voor was, want het hield haar bij zinnen. “Oooooooh fuck, oké, ik ben er klaar mee!” riep ze uit, waarna ze poogde haar gordel in een dramatische beweging los te maken om uit het busje te klimmen. Dit ging echter niet zo soepel als ze had gewild, en terwijl ze verwoed probeerde het ding los te trekken – en wie weet niet dat dit een averechts effect heeft? – hoorde ze hoe de deur naar de achterbak van het busje open werd getrokken. Jezebel vloekte en tierde, op de broer, op het meisje achterin en op Alessandro, en toen ze haar gordel eindelijk los had greep ze naar het wapen aan haar riem en klom ze zonder pardon over Alessandro heen om de deur aan zijn kant te openen. Ook dit ging niet zo makkelijk en het duurde haar (te) lang om eindelijk goed en wel uit de gehavende wagen te ontsnappen. Ze zag nog net hoe de twee vertrokken, en hoe Gaea de touwen waarmee ze eerder had vastgezeten weggooide. “Ik waarschuw jullie één keer: wanneer we jullie vinden zal de behandeling een heel stuk minder aangenaam worden!” schreeuwde ze hen toe, waarna ze zich naar Alessandro draaide om hem te wenken. Een achtervolging te voet zouden ze moeten winnen. Toch? 

Wat was hij toch even blij dat hij geen boetes moest betalen als ze geflitst werden. Hij drukte het gaspedaal zo ver in als hij zelf nog durfde. De gebouwen en vooral andere auto’s raasden aan het busje voorbij en hij had bitter weinig zin om in het decor te hangen als hij de controle over het stuur zou verliezen. Verder was de inhoud van het busje hem ook een beetje te waardevol. Niet alleen Jezebel, die naast hem zat, maar zeker ook het slachtoffertje dat ze hadden weten te ontvoeren eerder die dag. Die malle broer van haar was ontsnapt, maar dat gaf niet. Eén van de twee was eigenlijk ook al genoeg om hun experimentjes voort te zetten. Alessandro ontweek behendig de auto’s voor hem, reed een paar keer dwars door een rood licht om verbazingwekkend genoeg nog heelhuids aan de andere kant van het kruispunt aan te komen. Hij wist niet wat voor engelbewaarder hij had, maar hij deed zijn job alleszins prima. Hem zou je niet horen klagen.

Jezebel daarentegen was weer helemaal in haar element. Het leek wel alsof ze door de stress van de situatie exponentieel vloekte als anders. “Godverdomme, Ale!” Kreeg hij nu naar zijn hoofd geworpen. “Nog één keer en ik laat me vandaag nog overplaatsen.” Dreigde ze. Tuurlijk. Dat had ze echt nog geen vijfhonderd keer gezegd in de afgelopen week. "Eerlijk verzin eens iets anders Jez, deze begint me te vervelen", Grapte hij terug. Ook al was dit een enorm serieuze situatie, hij kon er gewoon niks aan doen. Het was zijn manier om hier mee om te gaan en dat wist zij ook wel. Het constante gevloek van haar kant en zijn plagende, soms zelfs flirtende, reacties was een standaard geworden in hun kleine team.

“Hij zit achter ons aan,” Zei ze plots. No shit. Alsof hij geen spiegels had ofzo. “Als in – recht achter ons,” Verduidelijkte ze. Alessandro zuchtte theatraal. "Meen je die, goh, had ik totaal nog niet door. Thank God dat ik een sniffer in m'n team heb anders was het fout afgelopen", Reageerde hij. Ondertussen sloeg hij opnieuw een straat in, een scherpe bocht waardoor de chick in de kofferbak weer van haar liet horen. Zijn partner uitte haar frustraties opnieuw en deze keer gniffelde hij. Hij kon zich al voorstellen wat ze van plan was, als ze hun bestemming bereikt hadden. Eigenlijk genoot hij er wel van, als Jez zo was. Niet tegen hem maar tegen anderen natuurlijk. Ze kon zo heerlijk angstaanjagend zijn dat zelfs hij er kriebels van kreeg, en dan zat hij niet eens op het ontvangende einde van haar dreigementen.

Nog voor hij er wat op kon zeggen, voelde hij het stuur van het busje overslaan. Dante had hun uiteindelijk ingehaald en er niks beters op gevonden zijn auto te gebruiken als een stormram. Alessandro stuurde nog tegen, drukte de gaspedaal extra in maar het hielp niks. Het busje zwalpte vervaarlijk heen en weer en kantelde uiteindelijk. Hij liet het stuur maar los, daar kon hij nu toch niks meer mee doen. De klap die hij tegen het dashboard maakte verwarde hem toch wel eventjes. De gordel hield hem op zijn stoel. Jezebel herstelde zich net iets sneller dan hij, en dat liet ze horen ook. “Oooooooh fuck, oké, ik ben er klaar mee!” Riep ze uit, waarna hij half registreerde hoe ze over hem heen probeerde te klimmen en de deur aan zijn kant open probeerde te gooien. Hij schudde even met zijn hoofd, om zijn aandacht er weer bij te krijgen. Uiteindelijk slaagde hij er in om haar toch iets of wat te helpen door haar lichaam te ondersteunen terwijl ze de deur open forceerde. Helaas was Dante ook al bezig met het bevrijden van zijn zus, wat dus helemaal niet het plan was geweest.

Toen Jezebel het busje uit was, klikte ook hij zijn gordel los. Hij trok zich op aan de carrosserie van het busje en klom ook zo de straat op. Hij landde nog maar net op de tegels van de stoep toen hij de twee vluchtelingen weg zag rennen. “Ik waarschuw jullie één keer: wanneer we jullie vinden zal de behandeling een heel stuk minder aangenaam worden!” Schreeuwde Jez hen na, waarna ze achterom keek en een overduidelijk signaal gaf om te gaan rennen. Hij schoot meteen vooruit, terug vallend op hun trainingen. Hij zorgde er voor dat ze zo veilig mogelijk achter hem aan kon rennen terwijl hij het beste pad uitzocht om de achtervolging in te zetten. Als ze dan een vision kreeg, moest ze zich gewoon focussen op hem en niet op de omgeving, wat de binnenkomende informatie kon verstoren.