Junior Lexington

• Naam James “Junior” Lexington
• Alias Diablo
• Leeftijd 17 jaar
• Geboorteplaats Goodland, USA.
• Geboortedatum 7 juni.
• Karakter
Geweldig, beginnen met het uitleggen van karakter. Dan schrik je ook niet van mijn taalgebruik in de andere delen. Andere mensen zullen mij al snel een klootzak noemen, ik hou het zelf liever op iemand die schijt heeft aan regels. Ik heb mijn eigen idealen en ga daar op mijn eigen manier mee om en iedereen die daar iets tegen te zeggen heeft kan wat mij betreft opflikkeren. Ik ben geen haatvol persoon. In tegendeel; ik durf zelfs te zeggen dat ik van het leven hou, alleen niet op de vrolijke en liefdevolle manier als andere mensen. Ik heb lief met haat, maar dat is waarschijnlijk een te moeilijke gedachte voor jullie miezerige breintjes.
• Uiterlijk
Als ik de meisjes uit mijn vroegere omgeving moet geloven dan is er één woord perfect om mij te beschrijven: Hot. Ik besteed genoeg aandacht aan mijn uiterlijk om niet verwijfd te zijn maar er wel goed uit te zien. Mijn haar, ogen en ziel zijn allemaal donker gekleurd. Mijn huid is echter wel bleek dus waag het niet om mij een nigger te noemen.
Om met de woorden van ma te spreken heb ik ook mijn huid verknoeid door een paar tattoos te laten zetten, maar die deel ik alleen met je als je me kan bewijzen dat je boeiend genoeg bent.
• Mutatie
Mijn mutatie is zo simpel als wat: Ik heb een duivelsstaart en duivelshoorntjes. Dat is alles. Ga nu maar weer naar huis. Oh, maar je wil meer weten? Goed dan. Aan de punt van mijn staart, die overigens niet korter is dan twee en een halve meter, zit een scherpe punt die gif bevat. Ik heb verschillende bewijzen dat dit gif genoeg is om een volwassen mens te doden en ben ook zeker niet bang om meer bewijzen er bij te verzamelen. Daarnaast is mijn staart een soort derde arm voor mij. Ik kan er dingen mee vastpakken en optillen – kleine dingen, helaas, maar als ik lang genoeg train, kan het vast wel wat meer worden dan enkel een blikje fris of mobiele telefoon of iets dergelijks.
Mijn hoorns draag ik met trots en laat ik graag zien. Ik zorg er altijd voor dat de punten scherp genoeg zijn om een flinke verwonding te kunnen veroorzaken. Is mijn staart om wat voor reden dan ook onbruikbaar, dan heb ik altijd nog mijn hoorns om je te verwonden.
• Geschiedenis
Mijn leven is niet zo somber als dat van vele anderen en dat is voornamelijk omdat ik er het beste van gemaakt heb. Ik en mijn zus waren altijd al anders, en in plaats van het tegen te werken hebben wij het in ons voordeel gebruikt. Het was dan ook geen wonder dat ik op school een van de meest geliefde kinderen was en dit ook vol heb weten te houden tot we naar dit kotseiland gestuurd werden.
Bij onze ouders waren we niet geliefd. Vooral ik in het begin niet. Mijn moeder vond haar geloof namelijk belangrijker dan haar kinderen. Ze haatte mijn mutatie dus ik haatte haar. Pa boeit me niet, die was er nooit dus ik heb nooit het idee gehad dat ik een vader had. Ik had alleen Delia en zij was genoeg voor mij. Samen waren we ongeslagen. We hebben altijd al dezelfde interesses gehad en ik ben blij dat dat zo is gebleven.
Naast mijn heerlijke tijd op school – zelfs al was ik vaak afwezig omdat ik wel betere shit te doen had, was ook mijn tijd thuis geweldig. We woonden in een groot huis met alles wat we maar wilden. Ma was bang dat we haar iets zouden aandoen met onze mutaties als ze ons niet gaf wat we wilden. Daarnaast was ze rijk genoeg om het ons te geven en had ze dus eigenlijk geen reden om ons tegen te werken.

Zo groeiden we op, verwaand en eigenwijs, met een liefde voor de dood en horror die zelfs de makers van onze favoriete horrorfilm de kriebels zou geven. En terwijl wij ons vermaakten, verloor ma steeds meer de grip op realiteit. Ze begon rare rituelen uit te halen die zogenaamd de duivels in ons weg zouden moeten jagen. Het werkte natuurlijk niet, we waren immers alleen gemuteerd en niet echt bezeten, hoewel ik het best leuk had gevonden. Met onze kennis van de duivel wisten we haar nog gekker en gekker te maken, en toen ze het zicht op het leven verloor, besloten we dat ze het niet waard meer was om te leven.
Dus nodigden we haar uit om te sterven. Niet op de manier dat we haar letterlijk dood maakten. Althans… In het begin was het allemaal onschuldig. We legden scherpe messen op plaatsen waar zij zou kijken, schreven in nepbloed boodschappen op de muren als ‘go kill yourself’ en ‘the devil is waiting for you’. Op een gegeven moment hadden we zelfs een strop opgehangen in haar kamer en het verbaasde me dat ze daar geen gebruik van had gemaakt.
Ook de overdosis pillen en het vergif wat ik speciaal voor haar uit mijn staart had laten druipen accepteerde ze niet en toen we een pistool voor d’r neer hadden gelegd, volledig geladen, heeft die een week lang ongebruikt op haar nachtkastje gelegen. Blijkbaar was het niet-leven wat zij deed beter dan dood zijn. Niet dat ik er erg in had, Delia en ik hadden dikke pret.
Pas toen pa op een avond dronken thuis kwam – zoals hij wel vaker deed – en tegen haar begon te schreeuwen kwam er een einde aan haar leed. Opeens zag ze in dat onze pogingen om haar zichzelf van kant te laten maken helemaal niet zo slecht waren en besloot ze van minstens de helft gebruik te maken. Pa probeerde haar te helpen, maar in zijn dronken bui maakte hij het niet veel beter. Hij wist haar van de strop te redden, en ook het pistool bemachtigde hij voor ze hem kon gebruiken, maar toen ze beneden was aangekomen en een van de messen zag liggen die wij vlak onderaan de trap voor haar hadden neergelegd, kon hij haar niet tegenhouden om haar polsen door te snijden. Sterker nog, in zijn dronken bui sloeg hij het mes alleen maar verder haar vel in. Delia en ik lachten ons dood.
Gelukkig geloofde de politie dat ze zelfmoord had gepleegd en gaven ze ons niet de schuld.

Toen ma er niet meer was, veranderde er wel iets. Zelfstandig waren we al want die vrouw wilde nauwelijks meer bij ons in de buurt zijn. Maar we waren ons doelwit kwijt, en dat merkte je toch wel. Gelukkig waren Delia en ik creatieve breinen die gemakkelijk nieuwe dingen verzonnen om te doen. Zo kwamen we iets vaker in contact met de politie dan onze bedoeling was geweest, maar uiteindelijk maakt het niet uit. We leven nog en zijn nooit van ons oorspronkelijke karakter afgeweken. Wat mij betreft gaat het zelfs geweldig.

Pa was inmiddels net zo gek als ma. Meerdere keren kwam hij dronken thuis – veel te vaak eigenlijk. Niet dat het mij wat boeide, ik had betere dingen aan mijn hoofd. Pas toen ik met Delia een keer een horror marathon hield en die smeerlap haar probeerde aan te randen net op het moment dat ik de kamer uit was ging het me wat aan. En toen.. Tja, toen had hij het verneukt.
Bij het horen van mijn zus d’r gegil twijfelde ik geen moment en beukte ik de man die onze vader moest voorstellen van d’r af. Dat moment dat ik mijn hoorns tegen zijn vel voelde drukken, hoe ik voelde dat zijn huid scheurde en ik in zijn vlees boorde – heerlijk. Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat dat zijn laatste dag op aarde was.
Helaas voor ons is het illegaal om iemand zijn leven te nemen en zat er niets anders op dan naar Genosha Island te gaan. Of een slechte reputatie op het vaste land te behouden en hoewel ik daar geen problemen mee heb ben ik toch liever vrij om mijn eigen gang te gaan dan dat ik opgesloten zit in een cel. Om nog maar niet te beginnen over de nieuwe slachtoffers die hier rondlopen. Ja, Delia en ik zullen hier zeker wel even bezig zijn…
• Extra
- Je noemt me Diablo. Niets anders. Enkele mensen hebben toestemming om me Junior te noemen, maar de naam James zal ik niet naar luisteren.
- Rood is de beste kleur. Geen discussie mogelijk.