Open your heart to me. [Junior]

Sneeuw boeide Junior totaal niet. Het enige wat hij er leuk aan vond, was dat je er een sneeuwballengevecht mee kon houden en anderen kon inpeperen. Voor de rest was het niets bijzonders.
Oke, hij moest toegeven – het was ook altijd leuk om iemand uit te zien glijden over ijs. En dan niet op een kunstzinnige manier, maar echt gewoon vlak op de grond vallen zodat je de botten bijna kon horen breken. Hijzelf was vrij handig op ijs en zou minder snel uitglijden, wat het allemaal nog grappiger maakte.
Toch vermeed hij het ijs alsof het zijn aardsvijand was. Kou was stom, mensen pakten zichzelf alleen maar in in dikke kleding wat er bij de meeste mensen niet eens uit zag. En als ze zich niet inpakten om buiten in de sneeuw te spelen, dan bleven ze binnen zitten, alsof daar wat aan was.
Nee, Junior was geen fan van winter. Maar hij was van maar heel weinig dingen fan, dus zo bijzonder was het niet. De nacht was echter een van die dingen waar hij wel van kon genieten. Het duister gaf hem genoeg mogelijkheden om anderen te laten schrikken en zeker zijn staart en hoorns zorgden wel eens voor een flink horror effect.

Deze nacht was hij echter niet wakker om mensen bang te maken. In tegendeel. Hij was eigenlijk alleen maar opgestaan omdat hij ontzettend nodig naar de wc moest. Hij wierp een korte blik uit het raam van zijn kamer voor hij van plan was om weer in bed te gaan liggen toen hij een verschijning buiten door de witte laag sneeuw die zich op de grond had verspreid zag lopen. Een moment stond hij stil. Wat deed deze persoon, zo te zien een meisje, zo laat nog wakker?
De koude lucht die hem pestte nu hij zich niet meer onder zijn deken bevond, was bijzonder uitnodigend. Eigenlijk was het een grotere uitnodiging voor hem dat er een meisje in haar eentje rondliep met letterlijk niemand anders die wakker was. Een duivelse grijns nam plaats op zijn gezicht en zijn staart sloeg één maal enthousiast heen en weer. Wat had hij te verliezen?

De moeite doen om zich warm aan te kleden deed hij niet. Het was dat hij in ondergoed sliep in de winter en hij geen zin had om te bevriezen buiten, anders had hij zelfs geen broek en vest aangetrokken. Hij wist dat hij er niet fris uit zag, maar zijn natuurlijk charme hief dat vast wel op.

Het was niet moeilijk om de persoon te vinden die voor hem de school had verlaten. Ze had namelijk het enige spoor achtergelaten wat er op dit moment te zien was, en hoewel het donker was en zijn ogen niet aangepast waren om in het donker te kunnen zien was er genoeg licht om het naar de tuin te kunnen volgen.
Er waren enkele korte momenten dat hij zich afvroeg waarom hij naar buiten gegaan was. Niet perse omdat het koud was, maar omdat het aanzicht met de sneeuw zo sprookjesachtig was dat het hem liet walgen.
In plaats van daar aan te denken focuste hij zich op wat echt belangrijk was. Het meisje. Hij zou dit tripje door de sneeuw niet voor niets laten zijn.

Het kostte Junior niet lang om ook de sprookjesachtige verschijning van het meisje te vinden. Voor een ander zou hij er vast uit zien als de antagonist van het verhaal. Een duistere jongen, inclusief duivelshoorns en staart, met een bittere uitdrukking op zijn gezicht. In zijn eigen verhaal, was hij echter de held. Hoe hij het meisje naderde en in één beweging haar muts afpakte en bij zichzelf opzette en vervolgens haar sjaal te pakken gekregen, die hij half van haar nek af zwaaide en bij zichzelf om gooide, zodat nu beide personen als het ware aan elkaar vast zaten. Hij was niet zo dom om zijn achterwerk op de bank te plaatsen. In plaats daarvan stond hij voor haar, met zijn benen gestrekt en zijn bovenlijf naar voren gebogen, zodat zijn neus bijna tegen de hare aan kwam.
“Gezellig hoor,” klonk er spottend uit zijn mond, terwijl zijn mondhoeken zich opkrulden in een grijns die misschien net iets te veel tanden ontblootte.

Het werd Junior al heel snel duidelijk dat dit meisje niet mee zou doen met zijn spelletje. Ze scheen hem ook niet heel erg tegen te werken, maar plezier was niet de emotie die ze uitstraalde. Dit maakte het voor hem alleen maar leuker, want hoewel hij er ook van genoot als de meisjes met hem mee deden, had hij nu veel, veel meer zin in iemand die hem niet gaf waar hij om vroeg. Dat ze opstond maakte het op zijn minst makkelijker voor hem om te staan, want hoewel hij nog steeds een kop boven haar uit stak, hoefde hij zich nu niet heel ver naar voren te buigen.

Het geluid van haar stem en haar gedrag deden hem aan een verdwaalde puppy denken. Aan de ene kant walgde hij hier van, en zou hij deze puppy het liefst een trap verkopen en creperend achterlaten. Hij besefte echter dat hij niet te maken had met zo’n klein keffend beest, maar een meisje, en dat was genoeg voor hem om vol te houden.
“Oh?” Haar voorstel om te vertrekken, liet een sarcastische toon uit Junior’s mond ontsnappen. “Maar je bent hier pas net.” Hij trok een pruillipje, wat hij niet langer dan drie seconden kon volhouden, omdat hij toen even en time-out moest nemen om om zichzelf te lachen. Het meisje scheen hem niet zo grappig te vinden, en deed in plaats daar van een poging om het gesprek af te sluiten, waarschijnlijk hopend dat Junior haar dan met rust zou laten.
Helaas waren haar woorden juist een uitnodiging voor hem om het gesprek door te zetten. “Kennis?” herhaalde hij één van haar woorden, “maar schat, ik weet je naam nog niet eens.”
Hij besloot zijn gezicht opnieuw dichter bij het hare te brengen, ondanks dat hij wist dat ze zou tegenstribbelen. Met zijn linker hand zocht hij de uiteindes van de sjaal bij elkaar, waar hij tegelijkertijd aan trok, waardoor het bijna onvermijdelijk was dat zijn huid tegen de hare aan kwam.
Voor een moment vroeg hij zich af hoe deze scene zou aflopen als niet alleen zijn staart, maar ook zijn huid giftig was geweest. Waarschijnlijk was het een stuk slechter afgelopen voor het meisje die hij nu zo dicht bij zich had, maar waar hij geen intieme aanrakingen mee had.
“Als je je mutsje zo graag terug wil,” begon Junior op een sinistere toon, “pak hem dan..” Hij fluisterde bijna, wetend dat ze hem toch wel kon horen met zijn mond zo dicht bij haar oor. Ze kon gemakkelijk bij de muts, ondanks dat ze kleiner was. Hij vermoedde dat een meisje met meer pit meteen de muts terug gepakt zou hebben, in plaats van Junior een kans te geven de situatie naar zijn smaak te verbeteren.
Wat was hij blij dat ze dat niet gedaan had.

De meid, die haar eigen naam uitsprak als Olivia, had duidelijk niet veel zelfvertrouwen. Als het hem had geboeid, was hij vast verbaasd geweest dat ze toch de muts van zijn hoofd af pakte, in plaats van te wachten of te vragen of hij hem alsnog wilde geven. Hij werkte haar niet tegen. Immers was dit was hij beloofd had. Zij mocht hem pakken.
Wel maakte hij een happende beweging richting haar arm, waarbij hij zijn tanden hard op elkaar liet vallen, zodat hij zeker wist dat ze de klak zou horen. De grijns die hem vervolgens op de mond verscheen was uitdagend. Hij moest dit meisje duidelijk uit haar schulp helpen.

“Oh nee! Toch niet je sjaal!” riep de jongen met het donkere haar toen de meid met de naam Olivia er achter kwam dat hij haar sjaal nog steeds om zijn nek had. Hij greep er nep-geschrokken naar met zijn handen, alsof het ook hem verbaasde dat hij het ding nog steeds droeg. Zijn houding stelde een verloren, angstig tienermeisje voor: grote, geschrokken ogen, zijn rug iets voorover gebogen en de knie van zijn rechter been iets gebogen. Over het algemeen zag het er niet uit, zeker niet door de sjaal die nog steeds zijn nek warm hield.

Wat de meid met de naam Olivia toen ging doen, was misschien wel het zieligste van al haar mogelijkheden: smeken. Hij rolde geïrriteerd met zijn ogen terwijl hij naar het gesmeek luisterde. Had ze maar één sjaal ofzo? Of was dit weer zoiets onzinnigs wat met emotionele waarde te maken had? Het was wel weer duidelijk dat Junior niet veel van meisjes af wist, en eerlijk gezegd hoefde hij dat ook niet. Als ze hem maar gaven wat hij wilde, en hoewel de jongen zich prima vermaakte met de meid met de naam Olivia, was ze niet goed in hem geven wat hij verlangde. Zij enige juiste reactie hier op, was dat hij ook haar niet gaf wat ze wilde.

“Oh, dit is wat je wil?” vroeg hij schijnheilig, alsof hij niet meer wist waar het gesprek op gericht was. Met zijn lange staart streek hij langs de sjaal. Zijn handen hield hij achter zich.
“Zou het niet een schande zijn,” begon hij vervolgens, terwijl zijn staart weer wat meer afstand van zijn nek deed, “als er iets mee gebeurde?”
Een brede grijns. Hij trok zijn hoofd iets naar achteren. De punt van de staart keerde terug naar de sjaal, en stak er recht doorheen. Het kostte nauwelijks moeite om de stof te doorboren. Met alle kracht die hij in zijn staart had, trok hij aan het ding. Er klonk een luid, scheurend geluid, en hoewel hij prima besefte waar hij mee bezig was, keek hij nu pas naar weer naar de sjaal, waar nu een groot gat in getrokken was.
“Oh nee! Wat erg!” riep hij, nog steeds een angstig tienermeisje imiterend.
Met de punt van zijn staart nog steeds door het gat heen, sloeg hij het lichaamsdeel een enkele keer om de sjaal, waarna hij het van zijn eigen nek af tilde. Hij bekeek het voor een moment, ongeïnteresseerd, en richtte toen zijn blik op de meid met de naam Olivia.
“Nouja, nu wil je hem vast niet meer hebben.”
Hij liet zijn schijnheilige act varen en wierp in een nonchalante beweging de sjaal weg, bovenop een struik.
Ze moest hem dankbaar zijn. Niet alleen had hij haar nu ontdaan van een stuk afval, hij had ook in al zijn handelingen het gif van zijn staart niet gebruikt. Dat vond hij heel attent van zichzelf.

Het leek er op dat het meisje klaar was met haar onschuldige, onbenullige act, en voor zich op ging komen. Woede ontstond in haar gehele houding. In plaats van hier op te reageren, wachtte Junior af. Hij wist maar al te goed dat boze mensen niet iets was waar je mee wilde sollen – en toch deed hij het altijd. Grenzen opzoeken was nou eenmaal zijn ding.
Sowieso, als hij de ander eerst zijn of haar woede liet uiten, kon hij daar makkelijker op inspelen dan als hij zelf iets moest doen. De grens was dan ook makkelijker te zien.

Volgens de meid met de naam Olivia, had Junior de grens al overschreden. Een beetje over dramatisch naar zijn smaak. Immers was het maar een sjaal, en kon je zo een nieuwe kopen. De sjaal had hem ook niet bijzonder mooi geleken ofzo, dus waar jankte ze nou om?
Helaas voor hem betekende het overschrijden van deze grens dat Olivia haar mutatie op hem gebruikte. Hij verwachtte er niet veel van – voornamelijk omdat ze zich van tevoren verontschuldigde. Waar sloeg dat dan op? Als het haar echt speet, zou ze het niet doen. Het speet hem ook niet van de sjaal, dus verontschuldigde hij zich daar niet voor. De meid met de naam Olivia was echt een raadsel voor haar.

Maar toen het zwarte vlak om hem heen verscheen - wat hij overigens geweldig vond tot op het punt dat hij zich afvroeg of deze meid misschien toch iets meer waard was dan hij voorheen had gedacht – werd hem weer eens bewezen dat zijn inschattingsvermogen nog wel eens wat scheef was. Hij was onder de indruk. Ze beet van zich af. Nou was een laagje zwarte rook niet heel erg intimiderend – wacht, voelde hij nou een vreemde druk ontstaan?

Het gevoel was niet te beschrijven. Hij had het gevoel dat een enorme man hem een hele sterke knuffel gaf, en zo de lucht uit zijn lijf perste. Toch was het anders dan dat, en hij was nog nooit door een enorme man geknuffeld, dus wist hij ook helemaal niet hoe dat aan zou voelen. Het gevoel was in elk geval niet prettig te noemen.

Junior begon zich af te vragen of dit zou zijn hoe hij zou sterven toen het gevoel verdween. Vanzelfsprekend was zijn eerste reactie om zijn longen met zo veel mogelijk lucht te vullen als hij maar kon. Het kostte hem niet abnormaal lang om weer op adem te komen, en toen hij weer rechtop kon staan, zag hij dat Olivia zichzelf voor hem geplaatst had. Blijkbaar was ze niet bang voor hem.

Ondanks dat Junior net een bijna dood ervaring achter de rug had en bijna werd uitgescholden door het kleine meisje voor hem, kon hij niet boos op haar zijn. Eigenlijk vond hij het allemaal heel grappig. Dus lachte hij. Hij lachte luid, uitgebreid, open. Net als Olivia, was hij niet bang.
Zijn lach stopte abrupt, en met zijn staart duwde hij de kin van het meisje een stukje omhoog. Zijn eigen gezicht bracht hij gevaarlijk dicht bij de hare.

“Diablo,” informeerde hij Olivia. “Aangenaam.”

Met een grijns duwde hij haar gezicht bij de zijne weg. Hij was klaar met haar. De koude lucht die op zijn lichaam drukte zorgde er voor dat hij weer naar de wc moest. Allemaal de schuld van Olivia. Hoewel hij ook buiten kon gaan pissen, besloot hij toch maar om naar binnen te gaan. Hij kwam toch langs het toilet op weg naar zijn kamer.
Met Olivia had hij niets meer te doen. Niet omdat ze hem had aangevallen, maar omdat ze niet meer bang was. Woede was niet grappig genoeg bij haar. Tenminste, niet op deze koude winternacht.

Hij baande zijn weg terug richting de school, niets gevend om het feit dat Olivia nog half in de weg had gestaan. Ze stapte maar aan de kant of hij gaf haar een duw, aan haar de keuze. Wel liet hij zijn staart nog ongemakkelijk langs haar been strelen voor hij een stap te ver weg was en hij niet meer bij haar kon.

Hopelijk zag hij haar binnenkort weer.

[Ze mag hem nog terugroepen als je daar de behoefte tot voelt xD]