Rescue my Heart [open]

Langzaam kwamen de piepende geluidjes opzetten en begon ze wakker te worden. Ze herkende de geur, die had ze al eerder geroken toen Lawrence in de ziekenzaal had gelegen, maar toch was het een beetje anders. Het duurde even voordat haar hoofd ook meekwam en voordat ze haar ogen ook echt probeerde open te doen. Knipperend probeerde ze iets te zien in het witte licht. Het duurde even een paar seconden voordat ze kon zien en eerst was het beeld een beetje wazig. Ze kon wel zien dat er slangetjes aan haar polsen verbonden waren en dat ze onder een witte deken lag in een behoorlijk witte kamer. Naast haar stond een monitor waarop vanalles te zien was. Ze wist dat zo’n ding ook naar Lawrence had gestaan. Lawrence? Haar hoofd begon na te denken en langzaam begon ze sneller te ademen. Waar was iedereen? Waar was ze? Het gevecht?
Ze trok de slangetjes los, die hadden toch geen zin bij haar wanneer ze volledig geheeld was. Hoewel, ze had eigenlijk ook niet verwacht dat ze weg zou gaan van het gif, maar ze had het blijkbaar onderschat. Snel trok ze de dekens van haar af en sprong ze uit bed. Ze schrok even van de koude vloer tegen haar blote voeten maar ze herstelde snel. Ze wilde weten wat er was gebeurd. Snel zag ze een stapeltje kleren liggen en ze griste deze uit het kastje om ze vervolgens snel aan te trekken. Het ging niet heel handig, want ze had haast, maar het lukte.

Toen ze de deur open hoorde gaan schrok ze en keek ze een vreemde vrouw aan. Zij leek ook geschrokken. ”Wat doe je?” Vroeg de vrouw waarna ze op Valkyrie af kwam lopen. Ze deed zelf een paar stappen achteruit. ”Wat is er gebeurd?” Vroeg ze aan de vrouw, misschien was het mogelijk om er zo achter te komen. ”Waar ben ik?” Vroeg ze vervolgens. Ze herkende de kamer niet, dus ze wist niet waar ze was. ”Ik weet niet waar je het over hebt maar je kunt beter weer gaan liggen.” Liet de vrouw weten waarna ze probeerde Valkyrie vast te pakken, maar ze ontweek haar op het laatste moment. Haar ogen schoten door de kamer en de herinneringen kwamen terug. Ze mompelde iets, wilde iets zeggen maar er kwam niets uit. Tranen drukte al tegen haar ogen aan en ze voelde zich in een hoekje gedreven door de vrouw. Nog een keer probeerde de vrouw haar te pakken maar deze keer liet ze haar mutatie los op de vrouw, zodat ze haar niet vast zou pakken.
Meteen deisde de vrouw terug en krop ze in elkaar, begon te roepen. Valkyrie keek geschrokken toe, ze wist niets van wat er was gebeurt en waar ze was. Het maakte dat ze begon te panikeren en de enige optie die ze had was om weg te rennen, dus ze rende de kamer uit naar de hal. Ze kende deze plek niet. Dit was niet Genosha, dus waar was ze? Ze draaide rond maar ze wist niets te herkennen. Haar ademhaling ging razendsnel en ze voelde alle emoties op haar hart drukken. Wat had ze gedaan..

Snel begon ze maar een kant op te rennen, hier en daar was er iemand die probeerde haar tegen te houden maar die kregen te maken met haar mutatie, wel maar kort want ze hoefden alleen maar weg te deinzen voor haar. Ze hoefde ze geen pijn te doen maar ze was in paniek en ze moest hier wegkomen. Ze moet hier weg komen maar het was een groot doolhof van gangen. Uiteindelijk vond ze wel een uitgang, niet de juiste maar dat maakte haar niets uit. Hierdoor ging er een alarm af maar dat was niet haar probleem. Buiten moest ze weer even stilstaan. Mensen keken haar vreemd aan en Valkyrie kende niets uit de omgeving. Ze wist nu zeker dat ze niet meer op Genosha was. Ze ging even verward door haar haren heen en probeerde na te denken, maar het laatste was ze zich kon herinneren.. Daar wilde ze niet over nadenken.
Mensen kwamen ook uit de uitgang gerend die ze had geopend en al gauw moest ze weer rennen, dus ze ging gewoon maar een kant op. Ze zag wel bergen uittorenen achter het stadje, dus daar kon ze misschien ontsnappen. Het duurde even voordat de mensen in de witte kleren het opgaven omdat Valkyrie maar bleef rennen, het scheelde dat haar conditie weer hersteld was. In een blinde run rende ze naar de bergen toe, in de hoop daar rust te vinden.

Ze was een lange tijd onderweg geweest maar doordat ze zonder te stoppen bleef rennen was het haar gelukt om de bergen te bereiken. Nu moest ze alleen omhoog klimmen maar de mensen had ze achter zich gelaten. Ze bleef rennen, nu alleen omhoog over gras en aarde. Ze moest zo ver mogelijk weg raken want ze wou niet gevonden worden, niet na wat ze allemaal had gedaan. Het was misschien maar beter zo want dan kon ze niemand meer pijn doen. Ze zou misschien weer een eenzaam bestaan hebben, maar ze leek toch altijd al gedoemd om eenzaam te blijven. Genosha had haar er blijkbaar ook uit gezet en ze had geen idee wat er met Lawrence was gebeurt. Misschien was dit de straf voor de mutanten die zich tegen het eiland hadden gekeerd. Heel af en toe rolde er een traantje over haar wang terwijl ze aan het klimmen was tegen een stijle wand van aarde bedekt met bladeren.
Uiteindelijk kwam ze terecht bij een grot en dat leek haar wel een goede plek om te stoppen. Ze was ver genoeg weg van de stad en de mensheid. Hier kon ze wel even rusten. Ze liep ver genoeg de grot in zodat ze niet te zien zou zijn en ging tegen de stenen muur aanzitten. Nu kwamen de tranen echt opzetten. Ze was weer alleen, zoals altijd, en het was haar eigen schuld...

[open]

Waarom moest dit altijd haar gebeuren, het was alsof het lot haar geen moment van vreugde of liefde gunde. Zodra ze dacht dat ze veilig was en mensen had waarop ze kon vertrouwen, gebeurde er weer iets wat alles van haar af nam. Zo was ze Ebbe kwijtgeraakt, haar zoons en nu Lawrence. Ze stond op het punt om niemand meer te vertrouwen, zelfs het lot of de goden niet meer. Nu had ze al een vrij lange tijd niet meer in de goden geloofd, want als ze er waren geweest dan hadden ze gunde ze haar alleen maar een leven vol pijn en verdriet. Ze moest zichzelf sterk houden maar dat lukte niet altijd, hoe hard ze ook probeerde. Het was lastig om ‘viking’ te blijven wanneer het leven je zo hard de grond in drukte.

Misschien moest ze het gewoon niet meer proberen, kon ze geen normaal leven lijden zoals andere mensen. Waren monsters dus toch gedoemd om alleen te blijven en was dat de enige oplossing voor haar leven. Het beest loslaten en niet meer om andere mensen denken. Was dat wie ze moest zijn? Koud, hard en bitter? Zonder liefde of warmte.
Ze wilde stoppen met huilen maar haar hart zonk diep in de tranen. Het was moeilijk om te realiseren dat dit was zoals het was en dat zij gedoemd was om elke keer alles kwijt te raken. Waarschijnlijk zou ze niet teruggaan, misschien was er zelfs een mogelijk om haar zichzelf te ontdoen aan haar oneindige leven? Ze wilde niet voor altijd een monster blijven maar ze leek geen andere keus te hebben.
Wanneer ze ineens een geluid hoorde keek ze op en zag ze een silhoutte de grot binnenkomen. Ze zag niet meteen wie het was, daarvoor moest ze haar hand boven haar ogen houden. “Sinds wanneer huilen vikings?” Vroeg een stem die ze maar al te goed herkende. Ondanks de tranen veranderde haar gezicht volledig naar koud, zeker toen haar zus voor haar neus kwam te zitten. Diep doordringend keek ze haar zus aan, dit maakte haar humeur er zeker niet beter op. Haar hand had al ongezien een steen gepakt, voor het geval Dit was wel het laatste wat ze kon gebruiken, haar zus die haar eraan kwam herinneren hoe zielig haar leven was. Zonder iets te zeggen en met een koude blik veegde ze de tranen kort weg.

”Dat gaat jou helemaal niets aan en als ik jou was zou ik er ook geen vragen over stellen.” Liet ze weten met een diepe zucht die eerder kwaad klonk. Langzaam begon ze op te staan en keek ze neer op haar zusje. Ze wachtte tot ze op zou staan, wat ze waarschijnlijk ook zou doen. ”Eigenlijk, zou ik nu weggaan als ik jou was.” Drong ze aan, want ze had niets tegen Octavia te zeggen. Ze probeerde rustig te blijven maar haar bloed begon al te koken, dus ze had niet veel tijd. Het had nog maar een paar woorden nodig of Valkyrie ging zichzelf niet meer beheersen. Ze was alles al kwijt dus ze had niets meer te verliezen. Emotioneel was ze een tikkende tijdbom, klaar om te ontploffen. Ze maakte een kort gebaar met haar gezicht zonder emotie te tonen, om haar duidelijk te maken waar de uitgang was..

Het was een hele slechte combinatie om nu deze zusjes bij elkaar te zetten, en kon werkelijk alles gebeuren maar niets goeds. Tenzij Octavia weg zou lopen maar Valkyrie wist ook wel dat ze dat niet zou doen. Ze was al een tikkende tijdbom en dit werd versterkt door dit gezelschap. Natuurlijk kon ze een poging wagen om haar punt duidelijk te maken dat ze echt weg moest wezen, maar of het effect zou hebben betwijfelde ze. Het was in ieder geval goed te merken dat ze dit gezelschap niet wilde hebben. Kwaad was ze opgestaan maar ze hield zichzelf nog in toom, redelijk. Ze moest het niet wagen om vragen te stellen over wat er was gebeurd want dat zou haar opbreken, en ik dit geval was het niet handig om haar boos te maken. Haar emoties liepen al hoog en bij haar was dit een gevaarlijk teken want ze kon zeer onvoorspelbaar worden.

Ze kneep even in de steen toen Octavia aankwam met een opmerking, zo hard dat ze zichzelf sneed maar dat boeide haar niets. Haar kiezen stonden strak op elkaar en ze probeerde zichzelf nog in de hand te houden. ”Als je zo graag op vader wil lijken wil ik je ook best de grond in leggen zoals ik dat bij hem heb gedaan.” Zei ze kil terwijl haar ogen die van Octavia bleven aankijken. Ze ging niet liegen, ze had hun vader ook de grond in geholpen en dat zou ze ook bij haar zusje doen als ze niet aankeek. ”Jij kende vader niet zoals ik hem ken.” Vervolgde ze.
Zij had jarenlang alle shit van haar vader moeten pikken dus ze had geen recht van spreken als het over hun vader ging, iets wat Valkyrie haar wel duidelijk wilde maken.

Natuurlijk ging ze niet weg, dat had ze al kunnen bedenken. Valkyrie haalde een keer diep adem maar bleef haar zusje afwachten aankijken. “Ten eerste wil ik helemaal geen vragen stellen over waarom je huild, want dat boeit me gewoon niet,” Begon ze waarop Valkyrie haar nog altijd op dezelfde manier bleef aankijken. Ze wou haar weg hebben, niet babbelen. ”Mooi,” Gaf ze toe, want ze wilde niet dat Octavia hierover door bleef gaan. “Ten tweede moet jij weer even jezelf worden, want dit ben jij niet.” Ging ze verder. Ze had wel gelijk maar ze zou haar geen gelijk geven, want haar zusje wist zelf ook niet wie ze dan moest zijn. Valkyrie was niet zichzelf maar eerlijk gezegd wist ze ook niet meer wat ze wel was. “Ik ben hier alleen maar heen gekomen, zodat Vader en de goden niet teleurgesteld op je neer gaan kijken vanuit Walhalla. Niet om hier een gevecht aan te gaan, want dat zou gewoon een oneerlijk gevecht zijn.” Vertelde ze.. ”Nou dan kan je nu weg gaan.” Zei ze terwijl nu haar emoties toch weer begonnen op te spelen, maar niet de juiste kant op. Ze liet haar kiezen over haar heen gaan en probeerde zichzelf in controle te houden maar ze had geen idee hoe lang ze dit nog op kon houden. ”Het kan me niets meer schelen wat vader of de goden van mij vinden, zij geven blijkbaar ook geen ene fuck om mij dus ze mogen regelrecht naar hel lopen!” Riep ze kwaad, ogen waterig. Ze moest de steen loslaten omdat het haar hele hand opensneed. Rood bloed was te zien op de donkere steen en druppeltjes vielen op de grond. ”En ik heb zeker jou niet nodig om te zeggen wat ik moet doen!” Vervolgde ze met op het eind een lichte trilling in haar stem. Het lukte haar niet om haar zusje langer aan te kijken dus ze liep een stukje verder de grot in. Stopte even en liet haar mutatie opkomen, volkjes van kleine mini explosies waren in de lucht te zien die steeds dreigender werden. Nog even en ze zou een grotere explosie creëren, misschien kon ze zichzelf ook wel opsluiten in de grot op die manier.

Octavia kon niet spreken over de dingen die zij had meegemaakt, dus ze wilde er ook zeker niet met haar zusje over praten. Ze vond zichzelf dan misschien wel zo sterk en stoer maar ze wilde niet weten wat Valkyrie allemaal had gezien en meegemaakt. Het was niet gek dat er misschien een steekje los zat bij haar. Ze had tenslotte ook nog in een vrij korte tijd moeten bijleren over de wereld, iets wat niet makkelijk was aangezien ze zoveel stappen vooruit waren gegaan. Ze was nog steeds niet overal aan gewend, ze probeerde wel maar het was vrij moeilijk. Het was al een stukje makkelijker als het nog zoals vroeger was. Nu rekende ze natuurlijk niet de 500 jaar eenzame tijd mee waarin ze opgesloten had gezeten, want dat had ook zeker niet veel goeds met haar gedaan. “Ik ben blij dat ik Vader niet zo ken, want eigenlijk boeit het me ook helemaal niet.” Zei Octavia al met rollende ogen, iets wat Valkyrie alleen maar kwader maakte. Nooit had Octavia haar serieus kunnen nemen, ze dacht altijd beter over zichzelf. ”Tuurlijk boeit het je niet.. Jij had er niets mee te maken.” Bromde ze een beetje geïrriteerd naar haar zusje. “Is een psychiater geen goed idee? Please, Valkyrie. Jij bent echt niet gezond in je hoofd.” Ging ze verder maar nu werd het nog erger, nu leek ze medelijden te hebben. Iets wat Valkyrie al helemaal niet hoefde te hebben. Toch keek ze wel even vreemd. Psychiater? ”Niet gezond? Niet gezond?” Vroeg ze kwaad maar ze klemde haar kaken al op elkaar, te boos om eigenlijk verder te praten. Ze moest moeite doen om niet rood aan te lopen en ze kon haar zusje ook niet aankijken.

Ze snapte niet hoe Octavia kon doen alsof ze haar kende terwijl in feite ze niets van elkaar wisten. Ze had geen idee wat beter voor haar was, of hoe Valkyrie haar leven moest lijden. Dat was iets waar ze zelf wel over kon oordelen, had ze niemand voor nodig. Zeker niet iemand die haar niet van binnen kende. Uit woede was ze weg gestapt en liet ze nu kleine explosies in de lucht verschijnen, als dreiging. Ze kon deze grot laten inklappen als ze dat wou, dat wist Octavia ook wel. Niet dat ze eraan dood konden gaan, daarvoor was wel wat meer nodig. Het zou ze alleen wel eventjes uitschakelen en opsluiten. “Als je je mutatie verder gaat gebruiken dan sluit je ons beide op, dat weet je toch?” Vroeg het meisje, maar dat was niet haar plan. Ze wou niet opgesloten zitten met Octavia want dan zou ze nog meer moeten aanhoren, iets waar ze niet op zat te wachten. Het liefste wilde ze haar zusje weg hebben dus ze zou haar echt niet bij haar insluiten. Nee, juist buitensluiten. “Ik zeg je niet wat je moet doen. Ik zeg alleen dat het voor ons..” Hoorde ze haar zusje zeggen en ze wachtte nog steeds, want ze zou het doen. De explosie zou haar zusje wegblazen en haarzelf opsluiten, weg van Octavia. “..en voor andere mensen fijner is als jij gewoon jezelf bent en niet zo blijft doen.” Nu leek haar zusje het er ook moeilijk mee te hebben, alleen het had geen effect. Valkyrie had geen liefde voor haar zusje dus het zou haar ook niets uitmaken. Ze had de keuze al voor haarzelf gemaakt. ”Het kan me niets schelen.” Liet ze weten terwijl ze nog altijd haar de rug had gekeerd. Ze kneep even haar ogen dicht en nam diep adem.

“Valkyrie..” Ging Octavia verder maar eigenlijk was ze er al klaar mee, het zou niets meer uitmaken wat haar zusje haar vertelde. Ze was een monster, net zoals Valkyrie. Niemand zou daar anders over denken en ze zouden toch niet geaccepteerd worden. Monsters moesten doen wat monsters moesten doen. “Het heeft geen zin om jezelf op te sluiten, want ik zorg er voor dat ik hier samenmet je vast komt te zitten.” Zei ze, iets wat Valkyrie niet kon hebben, het was niet het juiste moment. ”Nee,” Zei ze zachtjes terwijl ze haar hoofd schudde. Langzaam liep er al een traantje over haar wang heen. “Ik laat je niet met rust totdat je jezelf weer bent.” Ging ze verder maar het was iets dat niet overkwam. Het klopte niet, Octavia had nooit moeite gedaan voor haar en ze had geen vertrouwen in haar zusje, wetend dat ze net zo’n groot monster was als zijzelf. Het zou maar een kwestie van tijd zijn voordat Octavia haar vertrouwen weg zou gooien. Daarbij vond Octiavia dat ze sterker was dan Valkyrie en dat kon ze niet hebben, dat kon ze niet accepteren. Zij kon niet de zwakke schakel zijn, het zwarte schaap of het mindere monster en ze wist dat het zo zou zijn. Ze zou altijd op haar neerkijken en dat was niet iets wat Valkyrie wilde voor haarzelf. ”Ik wil dat je me met rust laat!” Schreeuwde ze bijna. ”Kom niet naar me zoeken en probeer me al helemaal niet te helpen.” Ze draaide zich weer op naar haar zusje. ”Ik wil jou hulp niet!” Riep ze kwaad terwijl de explosies in de lucht steeds zwaarder werden. ”Het kan me helemaal niets schelen wat beter is voor andere mensen, het is nooit beter voor mij.” Legde ze uit. Ze had een barrière gemaakt tussen haar en Octavia van kleine explosies en nog een verkeerd woord zou ervoor zorgen dat de grote explosie zou komen, eentje die enorm zal zijn en dan zou Octavia hier zeker niet meer staan. Ze zou weggeblazen worden en niet een beetje ook.