Het was nacht en de meeste leerlingen waren in diepe slaap. Het enige lawaai dat er echt goed te horen was, was het gesnurk of de vertraagde ademhaling die uit sommige kamers kwamen. Een paar mensen hadden hun deuren laten open staan, waarschijnlijk tegen de drukkende warmte waarin het schoolgebouw leek te zijn verzonken. Hier en daar zorgden de open ramen en de open deuren voor een koel briesje, iets waar de jongen ook wel van genoot. Het was een uitzonderlijk hete dag geweest, en zelfs nu de zon weg was, leek het gebouw de warmte vast te houden. Dat er een paar mensen onrustig sliepen, was dan ook geen verrassing, maar nadat hij even een bezoekje had gebracht aan deze ongelukkige zielen, leek alles snel opgelost.
Dankzij zijn mutatie maakte hij ook amper geluid, alsof hij enkele centimeters boven de grond zweefde in plaats van echt zijn voeten op de grond liet neerkomen. Het gouden zand, dat rondom hem zweefde, gaf een heel erg zwak licht af. Net genoeg zodat hij kon zien waar hij liep, maar niet zo fel dat mensen er wakker van zouden worden. Met een kleine glimlach sloop hij net de kamer uit van een redelijk jong meisje, dat last had gehad van een nare droom. Dat was nu ook opgelost, en met een fijn gevoel in zijn borst merkte hij hoe ze nu droomde van een safari door Afrika. De dieren die ze zag, maakten haar niet bang. Blijkbaar zat haar mutatie daar voor iets tussen, maar nog voor hij echt snapte hoe, hoorde hij lawaai op de gang.
Roran kromp iets in elkaar. Hij had het niet zo op mensen die de nachtrust van anderen verstoorden. Een meisje met lang krullend haar was de gang op gekomen, niet eens de moeite nemend om zachtjes te doen. De jongen fronste zijn wenkbrauwen even. Hoewel ze daar duidelijk rond liep, voelde hij dat ze wel aan het slapen was. Een kleine glimlach sprong om zijn lippen, terwijl zijn helderblauwe ogen haar beweging volgden. Een slaapwandelaarster dus. Snel zette hij de achtervolging in, hij voelde zich namelijk niet alleen verantwoordelijk voor slechte dromen, maar ook voor mensen die zichzelf -in hun slaap- in de problemen werkten.
De brunette was een andere deur binnen gegaan, richting een bar gelopen, waar ze ineens een fles cola en een glas tevoorschijn had getoverd. In haar droom kon hij zien hoe ze zichzelf op een strandfeestje waande. Snel schoot hij haar te hulp, liet zichzelf ook in haar droom zien, gekleed in een zwemshort en al. In haar droom sprak hij haar toe, luidop deze keer, aangezien niemand in de echte wereld er last van zou hebben. "Hé, zal ik dat even voor je doen?" Vroeg hij vriendelijk, schonk haar een stralende glimlach terwijl hij zowel in haar droom als in het echt het glas overnam en het half vol goot. De kans dat ze wakker zou worden als ze er ook echt van dronk, zat er wel dik in, maar dan kon hij gewoon uitleggen dat hij geen kwaad in de zin had. &Aislin
Ze hield van het strand. Ze hield van de zee. Ze had geen idee hoe ze hier eigenlijk gekomen was.
Had ze wel een uitnodiging gekregen voor dit feestje? Hadden er posters in de gangen van de school gehangen? Was het een berichtje geweest op Instagram? Het was vast Raeen geweest die ze binnen had gekregen, met haar immers geweldige ideeën. Plus, ze hadden connecties met de main players van het eiland (als je die ene Rayan met zijn blog wegliet dan), dus dat had ze vast ook een uitnodiging of tenminste een mention opgeleverd. Bovendien had ze het blauwe kampvuur aangemaakt bij het vorige strandfeestje en zelfs een fles whisky meegenomen (het feest dat in het begin van de lente nog steeds veel te koud was, wat Devon en Storm ook mochten beweren met hun dubbelzinnige uitnodiging en schaars geklede vriendjes en vriendinnetjes) en dat vroeg vast wel om een tegenprestatie. Ja, dat zou het vast wel zijn.
Nu haar naam in haar gedachtes was opgekomen – waar /was/ Raeen eigenlijk? Ze waren toch van plan om samen naar het strand te gaan? Aislin keek om zich heen, maar kon haar kamergenote nergens vinden. ‘Raeen?’ mompelde ze verward (iets dat zowel in haar droom als in de ‘echte’ wereld te horen was). Ze fronste haar wenkbrauwen en liep verder het strand op. Raeen zou vast aan het socializen zijn met een paar mensen die ze op het vorige feestje hadden ontmoet, of zoiets. Geen enkel probleem.
Dat het zand een stuk zachter leek (in werkelijkheid liep ze natuurlijk op tapijt) en heel wat aangenamer van temperatuur was dan de voorgaande dagen op het eiland ondanks haar blote voeten, deerde haar niet. Het was juist wel fijn zo, met blote voeten over het strand, was de conclusie die Aislin snel getrokken had.
Ze vervolgde haar weg over het strand, wendde haar blik steeds van links naar rechts om een bekend gezicht in de menigte te ontdekken, maar mensen die ze echt goed kende zag ze niet. Geen Eva, geen Melody, nog steeds geen spoor van Raeen… De brunette besloot uiteindelijk om dan maar de dranktafel te bezoeken. Met haar oog op een fles cola die vooraan de tafel stond, greep ze naar de fles en naar één van de glazen die ernaast netjes in stapeltjes opgesteld stonden. ‘Zal ik dat even voor je doen?’
Voordat ze ook maar één woord kon uitbrengen, draaide ze zich om naar de oorsprong van de stem en had een blonde jongen zonder shirt - halló daar - en in een zwemshort zich al over zowel de fles cola als het glas ontfermd. Stond hij hier net ook al? ’Dank je wel,’ kon Aislin net uitbrengen toen ze glimlachend het halfvolle glas cola van hem aannam, nog steeds verbaasd hoe hij opeens bij de tafel kon staan. ’Ben je hier al lang?’ vroeg ze hem, het glas cola in haar hand balancerend. De cliché vraag. ’Ik bedoel, ik snap dat je pas een paar seconden bij deze tafel bent, maar hier op het eiland, bedoel ik.’ Smooth, Aislin. ’Ik kan me niet herinneren dat ik je hier ooit heb gezien.’ Nieuwsgierig keek ze de jongen aan, benieuwd naar zijn antwoord.
Onderwerp: Re: Rescue Ranger za jul 30, 2016 3:21 pm
SANDMAN
sweet dreams guaranteed
Het was nu niet dat hij snel boos werd, maar hij had echt een hekel aan mensen die ’s nachts lawaai gingen maken. Als mensen wilden slapen, dan moesten de anderen stil zijn, zo hoorde het nu eenmaal. Hij ging toch ook geen harde muziek spelen of luid zitten praten als er iemand in de buurt lag te slapen? Bijna had hij de brunette ingehaald om te vragen of ze stiller kon doen, maar toen had hij door dat ze eigenlijk gewoon aan het slaapwandelen was. Meteen voelde hij de drang om achter haar aan te lopen, gewoon om er voor te zorgen dat ze geen gekke dingen zou uithalen. Straks viel ze van een trap ofzo, dat zou hij zichzelf niet vergeven. Vooral niet omdat hij net uit alle mensen hier de mutatie had om haar veilig te houden.
Onmerkbaar was hij in haar droom binnen gegaan, keek even nieuwsgierig om zich heen. Dromen waren altijd heel uniek, het verschilde altijd per persoon. Daarom probeerde hij er ook altijd zo weinig mogelijk dingen te beïnvloeden. Alleen als het echt de verkeerde kant op dreigde te gaan. Dromen moesten namelijk altijd fijn blijven, zeker als het aan hem lag. En veilig, dat ook. Daarom greep hij snel in toen de brunette een glas cola wou gaan inschenken. Roran had zich een beetje ‘vermomd’ in haar droom, hij droeg alleen een zwemshort, de normale kleding voor een strandfeestje. De wolk gouden zand rondom hem was niet verdwenen tho, hij wist in de verste verten niet hoe hij dat moest gedaan krijgen aangezien die wolk er al zijn hele bewuste leven lang was geweest.
’Dank je wel,’ Bracht ze uit, waarna ze het glas van hem aan nam. ’Ben je hier al lang?’ Vroeg ze, een cliché vraag die hem even deed grinniken. ’Ik bedoel, ik snap dat je pas een paar seconden bij deze tafel bent, maar hier op het eiland, bedoel ik.’ Probeerde ze zichzelf te verklaren. ’Ik kan me niet herinneren dat ik je hier ooit heb gezien.’ Vervolgde ze, waarna ze hem nieuwsgierig aan keek. "Dat kan wel kloppen, ik ben pas eergisteren aangekomen", Verklaarde hij. Als hij het nu een beetje slim speelde, kon hij haar misschien onbewust laten weten dat ze aan het dromen was, zodat ze niet wakker zou schrikken en iets doms zou doen.
"Het is wel fijn hier, ik had nooit gedacht om ooit 's nachts op een strandfeestje te staan", Grinnikte hij. In haar droom was het nog volop licht, iets wat hij snel even corrigeerde. De lucht kleurde oranje, diep paars, donkerblauw. "Het is als een droom die uit komt, snap je?" Vervolgde hij nonchalant terwijl hij ook een glas cola voor zichzelf begon in te schenken. "Maar eh, ik had denk ik je naam nog niet gevraagd, of wel?" Vroeg hij met een vriendelijke glimlach, waarna hij een klein slokje nam en het glas weer op de tafel neer zette.
Onderwerp: Re: Rescue Ranger zo sep 25, 2016 10:20 pm
Deze avond kon hoogstwaarschijnlijk niet meer stuk. Slechts enkele minuten op het feest en ze was al een gesprek begonnen met een behoorlijk leuk uitziende jongen in wellicht een nog leukere outfit – alleen een zwemshort. Score! (Een paar seconden nadat die gedachte in haar hoofd was opgedoken fronste ze haar wenkbrauwen lichtjes. Was ze dit nou echt aan het doen; een wildvreemde jongen objectiferen of wat het werkwoord daarvoor ook was? Die gelegde contacten met StormOn deden echt weinig goeds voor haar.)
Terwijl ze een slok van haar cola nam keek ze de jongen aan. Hij leek een soort gouden schittering om zich heen te hebben, of verbeeldde ze zich dat nou – iets met door een roze bril kijken als je iemand er wel leuk vindt uitzien?
Hij leek gelukkig te glimlachen bij het aanhoren van haar meest cliché vraag ooit. Toegegeven, het was cliché – maar wel de meest logische vraag. Het eiland was inclusief de school niet zo héél groot, in de zin van het aantal leerlingen. Bovendien was het vaak al duidelijk als er een boot aanmeerde met nieuwe leerlingen op het eiland. De overige leerlingen stormden dan vaak naar het strand, hopend om een glimp op te vangen van de nieuwe studenten. In vergelijking - op sommige campussen van universiteiten liepen er blijkbaar duizenden leerlingen rond… Het was iets dat Aislin, opgegroeid in een rustige volksbuurt en idem school in een buitenwijk van Dublin nog niet zo goed besefte. Maakte dat haar meteen wereldvreemd? Misschien wel een beetje.
Haar vraag en bijbehorende observatie klopte inderdaad – hij was eergisteren aangekomen op het eiland. Mensenkennis! Dan was het wel heel erg lief van Storm en Devon om hem ook uit te nodigen op het strandfeest? Of was het een open feest? Ze kon het zich niet herinneren – al net zo min kon ze zich herinneren hoe ze hier überhaupt beland was. ’Ah, nice!’ zei ze met een glimlach. ’Vind je het wel al leuk op het eiland?’
De tweede vraag van Aislin werd al vanzelf beantwoord. ’Het is wel fijn hier, ik had nooit gedacht om ooit 's nachts op een strandfeestje te staan,’ zei hij. In de eerste instantie knikte de brunette op zijn vraag, maar richtte haar blik daarna naar de lucht. Er klopte iets niet. Was het al… Nacht? Was het geen twee minuten geleden net avond geworden? Ze keek nog steeds vragend naar de lucht, alsof de atmosfeer antwoord zou geven op haar vraag, maar sperde haar ogen wijd open toen de lucht in een paar seconden van oranje naar paars en uiteindelijk in een donkerblauwe kleurtoon veranderde. Verbaasd keek ze de jongen weer aan. ’Deed jij dat?’ Haar stem was meer een uitroep dan een vraag. ’Is dat je mutatie?’ Luchtkleuren veranderen, wie weet? Misschien een onderdeel van weermanipulatie?
Als een droom die uitkomt… Ze knikte instemmend en verzonk even in haar gedachten, totdat de jongen haar om haar naam vroeg. ’Eh, Aislin!’ zei ze aarzelend, al had ze ergens het gevoel dat ze op dit moment in een gigantische practical joke zat. Te mooi om waar te zijn?
JASON PETER TODD aka bri