Take your fears and let them go, keep my heart, it's all I know - OPEN

RUN, IT'S WHAT YOU FEEL

Stemmen. Overal waren stemmen die ze niet herkende. Ze kwam tot de realisatie dat ze ergens was waar een heleboel mensen waren. Van schrik liet ze haar lepel vallen die ze vast had gehad, die vervolgens in een kom viel en het klonk alsof het een heleboel inhoud verloor van water. Heet water. Ze had het tegen haar hand voelen spetteren, maar dat had niet haar meeste aandacht geëisd. Ze duwde zichzelf naar achteren van het geluid dat ze gehoord had, gewoon een simpele zilveren lepel die tegen een kommetje aangevallen was en het had haar tot in een paniek aanval geleid. Hierdoor viel ze op de grond en ze voelde zichzelf naar adem happen. Adem die ze niet te pakken kreeg in deze benauwde ruimte. De stemmen leken alleen maar luider te worden, ook al was dat in realiteit niet zo. Ze maakten haar gek, namen bezit van haar gedachten. Waar was ze? Hoe was ze hier gekomen? Ze kon het zich niet herinneren. Ze wist niet wat er aan de hand was. Ze kon het niet zien. En uit gewoonte en paniek begon ze gehaast aan de grond te voelen, om haar heen met haar handen. Zoeken naar houvast, iets waar ze zich aan kon herinneren waar ze was, want ze wist het niet.

‘Adelyn?’ Ze hoorde het niet, begon alleen maar meer in paniek naar net bankje te zoeken of iets waar ze net op gezeten had en greep met beide handen naar het hout toen ze het eenmaal gevonden had.

‘Adelyn, gaat het wel?’ In paniek keek ze op, al zag ze niets dan enkel duisternis. Alle plukjes blonde haren waren voor haar gezicht gevallen, dankzij de val die ze had gemaakt. Ze slikte en klemde haarzelf om het bankje heen. De stemmen maakten haar gestoord, nog altijd adem tekort komen. Zo erg dat ze de leerling niet gehoord had en de plotselinge hand op haar schouder haar liet gillen. Meteen schoot ze omhoog en weg, wat haar tot een half mislukte struikel-loopje bracht voordat ze pas echt op evenwicht was en naar de uitgang van de cafétaria probeerde te zoeken. Bijna was ze weer gestruikeld omdat haar voet achter een bankpoot was blijven haken, maar ze had zichzelf kunnen verzetten tegen haar evenwicht verlies. Ze had het idee alsof de stemmen met haar mee gingen, ook al was ze op de goede weg richting de uitgang, al had ze geen flauw benul van wat ze aan het doen was. Ze hapte naar adem, rende  op blote voeten tussen het rechte gangpad van tafeltjes door. Het had niet lang geduurd voordat ze de hal van de school bereikt had en daar tegen een muur op knalde die ze niet aan had zien komen. Gelukkig had ze haar handen voor haar lichaam uit gestoken om haar gezicht van de klap te laten voorkomen. Toch weerhield dat er niet van om naar buiten proberen te komen. Een andere leerling had haar gevraagd of ze wel oké was, maar daar gaf ze geen aandacht aan. Ze hoorde het simpelweg niet. Het was allemaal een vage illusie die ze beleefde. Deze wereld leek niet echt. Ze moest op zoek naar Clarence, haar vriendin. Er waren allemaal mutanten hier.. Clarence moest ook ergens zijn. Ze kon het niet geloven, ze mocht het niet geloven dat Clarence neergeschoten was en ze haar achter had moeten laten bij het circus. Haar vriendin was nog levend en wel, stond vast buiten op haar te wachten.
Op haar blote voeten had ze de kou opgezocht en had ze gehoord hoe iemand anders een deur open had gedaan en daarbij een koude lucht naar binnen was gekomen. Meteen zette ze een spurt in om die deur te voelen en tegen te houden van dichtvallen, waarna ze over een drempel heen liep en met nog een paar passen toen de koude tegels onder haar voeten voelde. ‘’Clarence?’’ Vroeg ze buiten adem, liet de deur achter haar in een slot vallen en zette nog een paar passen naar voren. ‘’Clarence, waar ben je?’’ Vroeg ze ditmaal harder, haar longen naar zuurstof zuigende. Waar was ze? Waarom reageerde ze niet? Ze snapte het niet. Clarence moest hier zijn.. ze had het sterke zintuig gehad dat ze hier was geweest. Waarom liet ze haar wachten?

Iets rubber-achtigs voelde ze plots tegen haar onderbenen aan rollen, waar ze lichtelijk van schrok, maar vervolgens bukte om met haar handen te voelen wat er precies was gebeurd. Een.. bal? Een basketbal voelde het wel. Ze hield hem teder tussen haar vingers vast. De stemmen waren verdwenen.. er was nu alleen nog maar de geluiden van buiten over, maar daar lette ze niet op. Het was een bal geweest die haar haar uit haar gedachten geleid had en ze zich nu afvroeg waarom ze buiten was. Ze huiverde en duwde haar laatste beetje adem dat ze droeg tussen haar lippen door wanneer ze iemand haar hoorde naderen. Ze draaide haar lichaam om naar het geluid van de voetstappen.
'Ey chick paas die basketbal eens.' Het was een stem van een jongen, een stem die ze niet herkende. Het was een andere jongen dan degene die ze op de eerste dag hier had ontmoet, het was niet Charlie die dat aan haar vroeg. Of eerder.. commandeerde. Ze wist, ondanks dat ze niet veel met hem gepraat had, dat hij niet zo met haar om zou gaan. Adelyn hield haarzelf stil, bang dat ze de verkeerde dingen zou zeggen en ze slikte de brok in haar keel weg die ontstaan was.
'Heb je me niet gehoord? Ook hier op dit goddamn eiland tikt de tijd door hoor.' Klonk er nu bozer en ze richtte haar bal naar beneden, naar wat de bal moest zijn. Ze voelde een nieuwe shock van angst over haar heen gaan.
'Tering, dit blondje is niet alleen blind maar ook nog eens doof.' En nu werd er iets in haar wakker gemaakt wat ze niet had zien aankomen. Moed. Een gevoel dat ze al een lange tijd niet meer tegen was gekomen, die ze nu begroette als een oude vriend. Rillingen liepen over haar lichaam heen waarna ze iets in haar hart voelde tintelen, wat snel verwarmde en haar vanaf de bal omhoog liet kijken. Ze wist niet wat er gebeurde maar ze hoorde de jongen ineens stoppen met lachen.
'Wat doet die chick nu?' Zei een ander, maar totaal niet brutaal zoals degene eerder had gedaan. Ze hoorde voetstappen alsof ze achteruit schuifelden. Waarom wist ze niet en dat deed er op dit moment ook niet toe. Ze zette een paar stappen vooruit, gooide de bal van haar weg die vervolgens een geluid maakte alsof ie fors opgevangen was en ze liep de groep voorbij. Of nouja, ze had geen idee of ze hen voorbij liep maar het leek alsof ze voor haar aan de kant gingen en ze liep verder het schoolplein op, voorzichtig maar ergens was er ook een zelfverzekerde kant in haar tevoorschijn gekomen. Zo liep ze ongeveer vijftien passen verder voordat ze zich door haar knieën op de grond liet vallen en terug naar adem zocht. De emoties die in haar verborgen zaten.. het voelde aan alsof ze wilden ontsnappen. Ze verkrampten haar zenuwen en liet het bloed sneller stromen in haar lichaam. Ze wist er geen andere beschrijving aan te geven, het voelde allesbehalve goed. Misschien een zenuwinzinking? Ze had geen idee. Haar lichaam begon te trillen en ze voelde zich net alsof ze ieder moment kon overgeven. Ze wist geen houvast aan haar emoties te nemen, aan de nee kant voelde ze zich alsof ze ieder moment uit elkaar kon knappen maar ook alsof ze zich van binnen gelukkig voelde en ze snapte niet waar het vandaan kwam. Het was plotseling in haar van gang gegaan.

En ineens leek het alsof er een onzichtbare hand haar lichaam betreed had en aan haar hart trok, het orgaan stopte voor twintig seconden en zorgde voor ademtekort bij Adelyn waardoor ze door haar armen heen zakte en voorover op de grond viel. Ze gilde het uit met de adem die ze nog had gehad, voelde zich alsof ze uiteen getrokken werd. Een lading van tranen kwamen in haar ogen tevoorschijn en ze gierde naar adem wanneer ze die kans uiteindelijk kreeg. Sterker nog, ze begon niet alleen hevig naar adem te zoeken maar ze balde ook haar vuisten in de boosheid die haar lichaam betrad. Ze werd boos. Nee, ze werd razend. Zo razend dat ze het uit begon te schreeuwen en zichzelf omhoog duwde van de grond af, keihard op de grond begon te springen alsof ze die in elkaar wou stampen. Ze gilde en sprong zo angstaanjagend hard dat de verdrietige tranen uit haar ogen over haar wangen rolden. Ze haatte het dat ze niets kon zien, ze haatte het dat haar familie nu allemaal weg waren en dat Clarence zonder genade afgeschoten was. Ze haatte het dat ze er niets tegen had kunnen doen. Ze haatte deze plek. Ze haatte alles. ''Fuck, fuck, FUCK!'' Schreeuwde ze nu woedend. Ze had niets meer, helemaal niets. En al die emoties in haar kwamen nu los in een woede uitbarsting. Ze gooide het er allemaal uit. Zodanig dat ze zichzelf vrij maakte van alles dat in haar rond ging, alsof datgene wat er net met haar gebeurd was dat gedaan had.. haar die vrijheid had gegeven om nu woedend te zijn. Woedend op alles maar vooral op haarzelf. Ze haatte het dat ze niets kon doen, dat ze zo ongelofelijk zwak was en iedereen altijd maar op haar neerkeek. Dat ze de zielige was, omdat ze verdomme blind was. Ze kon er niet langer tegen.

Dat. Precies dat maakte iets in haar los en voordat ze het wist had ze de tegels van elkaar afgescheurd met een beweging van haar handen en liet ze de grond die onder de tegels verborgen had gezeten omhoog komen. Niet als een handje vol modder maar als een eigen toren van zand. Ze slaakte een gil van schrik ditmaal en hield zich toen stil, voelde haar lichaam rustig bedaren wanneer ze met haar hand naar haar hart gegrepen had. Wat was er zojuist gebeurd? Adelyn hield zich onmiddellijk volledig stil, probeerde te horen wat er om haar heen gebeurde. Alsof iemand een geintje met haar uithaalde, om haar uit haar paniek aanval te halen. En terwijl ze zich rustiger maakte had ze in de gaten dat er iets in haar veranderd was. Ze kon voelen wat er om haar heen gebeurde. Dat er niet ver van haar twee houten bankjes stonden waar niemand op zat, dat de jongens die haar eerder aangesproken hadden bij de ingang van de school stonden. Ze kon.. ze kon voelen waar de school was. De blondine draaide zich om op de toren waar ze op stond en 'keek' als het ware om zich heen. Ze kon voelen waar het strand lag, waar de grens lag van het schoolplein en het bos.. ze kon de grond voelen, dat ze zelf deze toren had gemaakt. Dat had ze door wanneer ze zich op haar hurken gezet had en aan de grond voelde met haar handen. Dit had ze voor elkaar gekregen met haar handen.. en ze voelde zich plotseling zo goed. Dit was vast met haar gebeurd door alle emoties die ze vrij had gegeven. En ze keek als het ware op naar de ingang van de school, nog altijd in een hurk positie. Dit had ze echt gedaan.. en ze kon nu zonder ogen 'zien' waar alles zich bevond. Dat de toren waar ze op stond twee meter hoog was en rondom haar eigen as was gevormd. ''Dit is.. nieuw.'' Fluisterde ze en vertelde ze zich voornamelijk haarzelf.