Eleanor's room

Eleanor Birdy

I want your drama. The touch of your hair. I want your love. You know that I want you and you know that I need you. I want your bad, your bad romance. Eleanor staarde aandachtig naar de radio die ze gekregen had van Lillian, naast die van haar zelf. Een oude en een nieuwe. De oude draaide echter alleen Fleetwood Mac, Stevie Nicks was haar levens idool. Nu ze wist dat ze dus speciale krachten had en niet de enige was en ze naar de songtekst luisterde die de vrouw zong, wist ze haast zeker dat zij vast ook een mutant was. Zo vrij als een vogel, dat was gewoon niet te ontkennen.
Uit nieuwsgierigheid had ze op het knopje gedrukt van de nieuwe radio, niet wetende wat die zou doen. Ze had er uit verbazing naar gestaard zodra er plotseling uit muziek was gekomen. Nog steeds, alleen wat minder. Dit had ze nog niet eerder gehoord. Al was dit niet de eerste keer dat ze met andere muziek in aanraking was gekomen. Dat was op het eindejaarsfeest gebeurd, dat was haar eerste ervaring met totaal andere muziek. Ze kon niet beschrijven wat ze er van vond. Het was anders, dat was het. Meer woordkeuze had ze niet. Eleanor zat in kleermakerszit op haar bed, nog altijd te staren naar de radio die ongestoord de muziek verder afspeelde. Met haar handen in de schoot van haar rok, zat ze in gedachten. Dat feest. Ze glimlachte. Hoewel de muziek vrij hard had gestaan zodat ze bijna niemand had kunnen horen, had ze toch met enkele mutanten contact gemaakt. Ze had zich niet langer meer alleen gevoeld, zoals ze al die jaren was geweest. Misschien was dit eiland zo slecht nog niet. Maar dat wou niet zeggen dat ze haar hutje in het bos niet miste. Ze had alle spullen vanuit het huisje meegenomen, zelfs de half gesmolten kaarsen die zo heerlijk roken. Inmiddels was deze kamer volledig háár kamer geworden. In haar eentje, wat ze wel apprecieerde. Ze mocht nu dan wel onder de mutanten zijn, toch wou ze haar privacy. Jean en Lillian zaten bij elkaar, wist ze. Ze vroeg zich af hoe het met de blondine zou zijn. Veel gelegenheid om ook met haar te kunnen praten had ze ook niet gehad, wat haar zeker wat gefrustreerd had. Want zij was bovenal degene die haar op dit eiland gebracht had. Vreemd. Misschien hechtte ze zich alweer veel te veel aan bepaalde personen. Dat was waar ze goed in was, zelfstandig zijn, maar zodra er iemand in haar buurt kwam die haar mocht en insgelijks, dan kon ze ze niet gemakkelijk meer los laten. Verlatingsangst. Dat was het waar ze aan leidde. Ze kon er niks aan doen, dat was wat het leven haar geboden had.

You know that I love you, boy… Don’t call my name, don’t call my name. Alejandro. I’m not your babe, I’m not your babe, Fernando. Don’t wanna kiss, don’t wanna touch. Just smoke my cigarette and hush. Don’t call my name, don’t call my name, Roberto. Alejandro. Alejandro.  Dat ze een plukje uit haar gezicht vandaan veegde betekende einde verhaal voor het hoedje wat op haar hoofd stond. Het diepblauwe hoedje waar ze helemaal gek op was. Droog pleurde die op haar handen, die nog altijd in haar schoot lagen. Dat deed haar opwekken uit haar gedachten en ze greep het hoedje bij zijn uiteinden vast, met een glimlach keek ze ernaar. Eleanor liet zichzelf vervolgens achterover vallen, waarbij ze haar benen uitvouwde en op haar zij rolde. In een foetus houding trok ze haar benen terug omhoog, klemde haar handen er om heen en zette het hoedje naast zich neer. Even. Heel even maar zou ze haar ogen sluiten. Om zich door de muziek te laten begeleiden. Haarzelf te laten wennen aan de soort muziek. Misschien was dat het beste voor iedereen, dat ze zich niet langer meer als een freak ging gedragen. Dat ze andere kleding zou gaan dragen en zich al helemaal niet zou leiden door verlatingsangst. Waarschijnlijk zou ze ook de stijl van haar kamer moeten veranderen, nu het net helemaal klaar was. Ze voelde zich er op haar gemak bij. Maar als anderen dat niet deden, was ze er bereid voor om te veranderen. Eleanor was eindelijk niet alleen meer, dat moest ze accepteren. Dat ze nu ook om anderen moest denken en niet langer meer aan zichzelf. Betekende dit dan ook dat ze zich moest bekommeren om de mensheid? Ze wou er niet aan denken. Ze haatte mensen, sinds ze alleen maar slechte herinneringen van hen had. Alleen niet van Alessa. Zij was er al die tijd voor haar geweest, samen in het weeshuis. In beide hun jongere jaren. Totdat zij op een dag was meegenomen en zo langzamerhand ook de andere meisjes en jongens waar ze een beetje contact mee had. Ze was geen buitenbeentje. Totaal niet. De enige die namelijk van haar speciale gave wist was Alessa en ze waren nog zo jong dat ze beide niet wisten wat het precies was. Dat ze een freak was. Freak, freak, freak. Des te langer ze aan dat woord dacht, des te meer iets bij haar van binnen pijn deed. Was dat haar hart? Haar hart dat pijnlijk bonkte bij die gedachte, dat ze zichzelf zo de grond in trapte? Eleanor slikte en deed haar ogen open.
Ze merkte hoe ze moesten wennen aan het licht wat in de kamer scheen, het grauwe licht dat van buiten kwam. Dat steeds donkerder begon te worden. De avond was bijna gevallen, bleek zo maar. Ze nam een diepe hap adem terwijl ze overeind kwam en het hoedje terug opzette. Weer een ander nummer stond er nu op, eentje die ze totaal niet leuk vond.
Tonight let’s get some and live while we’re young. Oh, ohohohohoho oh. And live while we’re young. Tonight let’s get some and live while we’re young. Hey girl, it’s now or never.
De tranen stonden in haar ogen. Ze wist niet wat het plotseling was waardoor ze plotseling zo negatief over zichzelf was geworden. Tot ze haar ogen op de radio liet vallen en door had waar het vandaan kwam. Het was die belachelijke muziek die ze totaal niet leuk vond. Haastig stond ze op met het gevolg dat ze de knop waar ‘volume’ op stond meteen indrukte en de stilte viel. Ze snoof haar neus. De muziek had haar verdrietig gemaakt. Dit was totaal niet hoe ze was. De blondine was normaal zo vrolijk over het leven en nu had ze het erover dat ze zichzelf moest aanpassen voor andermans bevrediging? Waar zat ze in godsnaam met haar gedachten. Slikkend duwde ze de radio wat verder de kast in en  zette haar eigen oude, maar mooie ding er voor. Die ze even tevreden vast hield. ‘’Het spijt me,’’ fluisterde ze naar het apparaat, alsof het ook daadwerkelijk terug kon praten en haar een glimlach kon geven dat het allemaal in orde was. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over het radiootje. De tranen vielen uit haar ogen. Ze drukte de aan knop in en liet de heerlijke muziek door de kamer heen golven. Ze veegde de tranen af en pakte een sjaaltje dat ook op haar bed had gelegen, begon er mee te dansen. Langzaam begon het leven terug in haar te vloeien. Dit was haar leven. Verandering niet. Ze wou die nare gedachten dan ook nooit meer meemaken, of het feit dat ze er ook maar aan dacht om haar leven te veranderen.  Tijdens het dansen veegde ze de sporen van het water van haar wangen af met het sjaaltje en liet haar blote voeten vrijgaand door de kamer gaan. Door de muziek, ook al stond die niet heel veel harder dan dat de vogeltjes buiten hun laatste fluit gaven, hoorde ze niet dat er iemand op de gang liep van de docenten kamers.

Eleanor Birdy

Just like the white winged dove
Sings a song
Sounds like she's singin'
Whoo, baby, whoo, whoo
Just like the white winged dove
Sings a song
Sounds like she's singin'
Said, whoo, baby, whoo
Said, whoo

Eleanor danste, danste en danste op de muziek die haar een steeds bredere glimlach op haar gezicht deed toveren. Ook al waren haar ogen gesloten, het was aan haar oogleden te zien dat dezelfde glans in haar ogen te zien was. De witte sparkel die zei dat ze nu echt leefde. Dat ze zich niet moest laten meeslepen door haar gedachten en die volledig moest laten gaan. Het verdriet weg dansen en zich gelukkig voelen. Ze lachte terwijl ze uit draaide en de muziek langzaam uit ging, als aankondiging van het einde van het nummer. Zo gemakkelijk konden vijf minuten snel voorbij gaan. Eleanor legde het sjaaltje met een grijns, waarbij haar tanden ontbloot werden, terug op het bed en twijfelde even over wat ze zou gaan doen. De kamer verlaten, langs Lillian gaan met de radio speler die ze gekregen had of hier blijven. Misschien had Lillian meerdere spullen achtergelaten. Een schildersdoek of iets anders waarmee ze zich kon vermaken. Of kon ze die beter gewoon meteen vragen, in plaats ervan over te gaan peinzen op haar bed. Die overigens zacht aanvoelde zodra ze er op gelegen had. Met verdriet. Nee, niet aan denken. Dat was het niet waard. Verdriet was nergens voor nodig. Alleen af en toe om opluchting te veroorzaken. En dat had het zeker gedaan. Net zoals het dansen. Het volgende nummer schoot aan en Eleanor liep naar de speler om de volume knop ietsje zachter te draaien, voor het geval dat andere mensen het zouden horen. Dat wou ze natuurlijk niet hebben. Net had ze het gewoon even nodig gehad om zichzelf te kalmeren, gerust te stellen met haar one and only pop idool; Stevie Nicks. Haar heldin, haar levenssymbool en dierengeest. Ze verwijdde haar ogen en nam toen een zucht van rust. Leunde met haar handen op de rand van het kastje dat net ietsje hoger dan haar navel kwam. Vanuit haar ooghoeken zag ze iets bewegen, bij de deur die naar de gang of juist haar kamer leidde. Haar blik ging er meteen heen, nieuwsgierig en wat verrast. Had ze echt wat gezien? Ging er door haar hoofd heen. Ja, er stond iemand achter. De blondine stiekem te begluren. Nog meer verrast kwam ze er naar toe en opende voorzichtig de deur. ''Hee, wild konijntje. Ben je soms verdwaald?'' Vroeg ze met een glimlach, waarbij ze haar hoofd tegen de deurpost aan leunde en sommige plukjes wat voor haar rechteroog vielen. Ze bedoelde het niet gemeen, enkel zachtaardig.
Nu ze haar wat langer aankeek had ze in de gaten dat ze het meisje ergens van kende. Was zij niet degene geweest die haar jurk een compliment had gegeven? Die ze zo afschuwelijk had gevonden, voor heel even? Totdat zij op was komen dagen? Ja, nu ze er over nadacht wel. En dat bracht een lichte, bedenkelijke frons op haar gezicht. Ze moest haar daarvoor bedanken. Ook al wist het meisje misschien niet meer wie ze was, door de donkerheid en disco lampen van het cafetaria op dat moment, ze had haar avond wel beter gemaakt. Zonder waarschuwing legde ze haar hand op die van de brunette en trok ze haar uitnodigend haar kamer in. ''Wat is je naam?'' Het was allemaal uit nieuwsgierigheid, ze wou haar leren kennen. Verder liet ze haar los en draaide zich om om zichzelf in een kleermakerszit op het bed neer te zetten en met een sparkel in haar ogen naar het meisje te kijken. Ze kon gemakkelijk weer weggaan of blijven, dat was allemaal haar keuze. Eleanor had haar gewoon uitgenodigd om naar binnen te komen, haar kamer te bekijken in volle teugen in plaats van enkel met een nieuwsgierig oog door een ini mini kiertje.

Eleanor Birdy

Tranen verschenen in haar ogen en ze wist niet eens waarvan. Soms kwamen ze zomaar. Met de glimlach en opgetogen ogen die nog altijd op haar gezicht rustte, kwam het over alsof ze iets had meegemaakt dat haar gelukkig maakte. Voordat het meisje binnen was gekomen. En dat was ook wel zo, de muziek die nog altijd op stond maakte haar gelukkig. Maar dat er nu iemand in haar kamer was, maakte haar nog veel blijer. Ze hoefde niet langer meer in haar eentje te zijn. Het meisje had wat stammelend gepraat en Eleanor werd er alleen maar blijer van. Haar per ongelukke slordige gedrag maakte haar vrolijk. Ook al was dat al langer dan een halve minuut geleden. Ze keek toe hoe de brunette voorzichtig haar kamer binnen kwam gelopen. Hield haar ogen onderzoekend op het gezicht van het meisje gericht. Hoe oud zou ze zijn? Vast niet heel jong, misschien al in de twintig? Ze besloot het maar niet te vragen, sowieso niet hard op te schatten. De blonde dame wist dat ze niet zo goed was in het schatten van leeftijd, dus hield ze wijselijk haar mond en perste daarbij dan ook lichtjes op haar lippen om er zeker van te zijn dat ze haar gedachten niet aan haar mond voorbij zou laten gaan. Hierdoor had ze de paar stappen die de brunette in de richting gezet had van een vleesetende plant niet in de gaten gehad en keek op zodra haar stem door de kamer heen luidde. Ze keek naar de plant die zichzelf gesloten had en knipperde even om zich te realiseren wat er zojuist gebeurd was. Ook nam ze een hap lucht waardoor haar bovenlichaam omhoog rees en er een onschuldige blik op haar te zien was. Ze lachte zachtjes wanneer ze door had wat de brunette bedoeld had. ''Er is niks aan de hand, hij beschermt zichzelf gewoon tegen de buitenwereld.'' Heel even keek ze bedenkend. ''Of misschien wou hij je vingers hebben, dat weet ik niet zeker.'' Er waren meerdere planten in haar kamer met verschillende functies en haar gedachten stonden nog altijd niet volledig helder, wat betekende dat ze niet meteen kon zien wat voor plantje het was. Aan de grinnik te horen en aan de meid haar gezicht te zien was het geen grote schok voor haar geweest, waar Eleanor opgelucht over was. ''Wat een mooie naam!'' Zei ze misschien iets te enthousiast en kwam wat meer overeind, misschien iets te dol. Al kwam ze niet van het bed af. ''El, uhm, Eleanor.'' Ze had iets te snel gesproken voor haar gevoel en corrigeerde zichzelf keurig. Waarna ze haar keel zachtjes schraapte en zag hoe de brunette haar kant op kwam gelopen. Olivia. Die naam was prachtig. Echt. Al vond ze dat heel gauw met verschillende dingen. Ze was namelijk ook niet te houden geweest wanneer Jadeline haar krachten had laten zien en ook haar naam had verteld. Nog steeds kon Eleanor het amper geloven, ook al was ze hier inmiddels al een poosje.

Dat Olivia een vaasje per ongeluk om stootte kwam te laat bij Eleanor binnen waardoor ze haar niet op tijd tegen had kunnen houden. Meteen was die niet langer heel meer, al waren de stukken groot en nog altijd repareerbaar. Alles was te repareren. Of het honderd procent zou helen? Nee, dat was onmogelijk. Al betwijfelde ze dat met wat sommige mutanten hier konden. Meteen maakte de brunette zich veel te druk en Eleanor kwam van het bed af, wou haar helpen met de stukken op te rapen, ook al waren het er niet veel. Maar voordat ze daar echt de kans voor kreeg was het meisje al zo snel geweest en voor ze het wist stond ze bij de deur van haar kamer, wanneer Eleanor echt goed op haar hurken zat. Ze wist door de snelheid van Olivia niets te zeggen, al opende ze haar mond om iets te zeggen. ''I- eh, het-,'' ze kwam niet zo snel uit haar woorden. Zo snel mogelijk stond ze op en duwde de deur dicht in een paniekerig moment. Het was niet de bedoeling om haar op te sluiten, maar ze wou even op adem komen. ''Wacht!'' Had ze er meteen bij uitgeroepen en schudde vervolgens haar hoofd wanneer ze haar handen voorzichtig en kalm naar haar uitstak. ''Het is al goed, ik heb talloze anderen. Je hoeft niet-,'' Haar mondhoeken krulden ongerust op en ze legde haar handen op die van het meisje Olivia. ''Het is goed, echt.'' Eleanor nam het moment om te ademen, iets luider dan ze normaal deed en durfde het daarna aan om haar ogen op die van Olivia te richten. ''Je mag blijven, als je wilt. Ik heb zelf gekweekte verse tomaten?'' Vroeg ze opgewekt, waarna ze in de gaten had dat haar handen misschien iets te lang en gênant op die van de brunette lagen en ze ze eraf haalde.

Eleanor Birdy

Een korte glimlach verscheen op haar gezicht wanneer de brunette knikte, dat maakte haar tevreden. Ook al was het maar voor de studente om haar niet af te wijzen. Al zou ze er misschien zo meteen nog voor kiezen om weg te gaan. Iedere seconde dat ze hier bij haar in de kamer was, voelde zo goed. Dit was voor haar zoveel meer waard dan een miljoen dollars. Ze gaf niets om geld. Niet om macht of haar mutatie. Het enige wat ze wou was niet langer meer alleen zijn. Eleanor mocht dan nu wel niet langer meer omgeven zijn door haar eigen boshutje, ze had nu wel hetgeen er voor in de plaats gekregen waar ze al jaren naar verlangde; gezelschap. Mensen die haar waardeerden voor wie ze was. Al betekende dat nu dat ze als een mutant benoemd werd, en niet langer als mens. Olivia's grinnik liet haar grijnzen, terwijl het meisje naar haar bed liep en zichzelf er op neer plofte. Ze merkte haar benen op en vooral hoe ze de ene over de andere sloeg. Slimme keuze. Dat had ze zelf ook gedaan, als ze niet zo'n lange rok aan had. Eleanor knikte met een versterkende ''hmm hmm!'' Ze ontblootte haar tanden, kwam met een voorzichtige pas haar richting op en bleef even voor haar staan. Eleanor stond op het punt om iets te zeggen, maar bedacht zich toen dat ze beter eerst de tomaatjes kon pakken, aangezien ze het daar net over had gehad. Met open mond liep ze naar de vitrine toe, haalde daar de plant uit en zette die vervolgens op het bureau neer. Voorzichtig plukte ze er een aantal vanaf, één, twee, drie, vier en een vijfde en legde die in een schaaltje die al op het bureau had gestaan. Tevreden nam ze die beet en zette die op het bed neer, haalde er eentje uit en hield die voor Olivia zodra ze zichzelf ook op het bed gevestigd had. ''Hier, proef maar!'' Leunend op haar rechterbeen, die ze onder zich opgevouwen had liggen en met haar linkerbeen aan de rand van het bed bengelend, keek ze glinsterend naar de studente. Misschien kwam ze wat te overweldigend over, maar Eleanor was een persoon dat zich gauw aan iemand vast kon klampen. Om één of andere reden beter aan meisjes dan aan jongens. Vast omdat ze zich al haar hele leven beter met meisjes om kon gaan dan met het andere geslacht.
Plotseling kwam de muziek, die nog altijd aan stond vanuit haar oude radiootje, tot de blondine door en stond ze zo gauw weer op van de zachte ondergrond. ''Ik houd van dit nummer.'' Zei ze expressief, draaide de volume knop ietsje luider en sloot haar ogen terwijl ze zich naar de brunette omgedraaid had. ''Well, I've been afraid of changing. 'Cause I, I built my life around you. But time makes you bolder. Children get older. I'm getting older too. I'm getting older too.'' Op de muziek bewoog ze mee met haar hoofd. ''So, take my love, take it down. Oh climb a mountain and turn around. If you see my reflection in the snow covered hills. Well the landslide will bring you down, down.'' Inmiddels had ze de zijkanten van haar rok vastgepakt en draaide een paar rustige rondjes, genoot van het ritme en Stevie's stem. Ze vulde haar hart, haar gedachten, ze was één met haar. Ze geloofde tenminste dat ze ook zo speciaal als haar was. Zo klonk de tekst in al haar nummers. Speciaal, magisch en vast ook mutant-achtig. Was dat dan al die tijd wat ze zo speciaal aan haar had gevonden? Omdat ze vast ook een mutant was? Vast wel.