When you get the girls from the boys together.

.Fairytales do come true.

Er was niets zo mooi aan een avond dan leven in een sprookje dat zowaar werkelijkheid was. Voor Storm was het daadwerkelijk zo’n gevoel, het voelde niet als dromen of zweven, het voelde alsof zijn geest en lichaam twee aparte dingen aan het doen waren. En dat kwam niet enkel door de pracht en praal van dit hele bos, dat kwam grotendeels door haar. Dat dit alles buiten was, was een voordeel voor hem, het hield het moeilijke deel van hem stil hoe veel hij ook dronk en hoe wild hij ook ging doen. Niet dat hij dat van plan, hij moest een beetje een oogje in het zeil houden … wat typisch iets voor Storm was. Devon bijvoorbeeld. Daarnaast genoot hij te intens van het moment om het te laten vervliegen in een dronken bui. Dus nee, afgezonderd van een paar drankjes hield hij behoorlijk langs de stille kant. Niet omdat het een slecht teken was, integendeel, hij voelde dat klein sprankeltje geluk opspringen in zijn borst.

Hij draaide Denni zachtjes onder zijn arm door en trok haar dan terug tegen zich aan terwijl het nummer langzaam op zijn einde kwam. Zijn Britse charmante lach kwam opspelen en hij gaf een klein eerbiedig knikje met zijn hoofd, zoals ze dat vroeger zouden doen. ‘Lang zo goed niet als Londen.’ Gaf hij stilletjes toe. Nee, welke dans dan ook, die ene dans in die illusie van Londen zou hem altijd soort van heilig blijven. Ze klemde haar handen rond zijn nek, met die glinstering in haar ogen waar hij uren naar zou kunnen kijken. ‘Dorst?’ ‘Beetje.’ Reageerde ze met een kleine glimlach. Hij legde zijn handen over de hare en maakte ze los uit zijn nek, drukte een kus tegen haar pols en gaf haar een liefdevolle glimlach. ‘Zo terug.’ Hij knipoogde en liep dan richting de drankentafel. Lupos begon onderhands iedereen al een beetje te kennen, de ene al beter dan de ander. De persoon voor hem kende hij waarschijnlijk iets langs de betere kant om meer dan één reden. ‘Ik vroeg me al af waar ze de vampieren hadden opgesloten in dit sprookje.’ Grinnikte hij zachtjes terwijl hij naast haar ging staan. ‘Ivy.’ Begroette hij haar met een kleine glimlach, zijn ogen gleden kort over haar outfit. ‘Stralend als altijd.’ Complimenteerde hij haar. Hij was dan misschien “bezet”, de Britste beleefdheid zou er nooit aan ontbreken bij hem. Hij schonk twee bekertjes uit alvorens hij zich terug naar Ivy draaide. ‘Waar ik jouw lastige wederhelft, of mag ik dat niet meer zeggen nu,’ hij maakte zijn zin niet af, haalde enkel zijn wenkbrauwen tweemaal op. De laatste keer hij bij haar was kon ze haar roommate niet compleet verdragen, nu gingen er geruchten rond dat ze samen waren. Storm zou Storm niet zijn als hij er niet achter zou polsen. Zijn blik gleed kort opzij naar Denni, als ze zijn kant uit zou kijken dan gebaarde hij haar wel te komen. Tenslotte was Ivy niet de enige van wie geruchten de ronde deden …

tag: Ivy - Christophe - Denni

.Fairytales do come true.

Was er hier iemand die er niet stralend bij liep? Nee, waarschijnlijk niet. Iedereen had op zijn manier het bal een beetje opgeëist door geweldig voor de dag te komen. Storm had er amper aandacht aan geschonken, een volle maan en een gebrek aan inspiratie hadden ervoor gezorgd dat hij gewoon simpel naar dit bal kwam maar ook dat werd geapprecieerd. Iedere aanwezigheid hier op dit sprookjesbal spoorde het feestcomité waarschijnlijk aan om het de volgende keer nog beter te doen. Lupos had in ieder geval genoeg te doen om niet extreem lastig te worden, toch was Ivy één van de weinige waar hij meteen al zijn focus en kracht op legde. Niet omdat ze op een zeker level close met Storm was maar omdat ze een rivaliteit was waar Lupos nog niet genoeg informatie over had om er een conclusie uit te trekken. Alles in Lupos zijn hoofd was een bedreiging, een gevaar dat geëlimineerd moest worden. Ivy hoorde daar helaas ook bij.

Ze keek op van zodra hij begon te praten, een scheve glimlach kwam omhoog toen ze erop antwoordde dat vampieren wel altijd in waren voor een feestje. Ze had geluk, geluk dat dit niet een evenement was voor overdag. Waar hij niet overweg kon met het temperament van zijn wolf kon zij het opgesloten gevoel van daglicht niet verdragen. En het was precies in die soort kleine dingen dat ze respect en begrip bij elkaar vonden. En net als iedereen zag ze er oogverblindend uit, op haar eigen manier paste ze perfect binnen dit sprookje … ‘Straks jaag je de grote boze wolf weg, met al dat rood.’ Knipoogde hij op de cloak die ze droeg, Roodkapje kon hier waarschijnlijk niet eens iets tegen beginnen. Het zou Storm niet zijn als hij niet meteen tot de kern van de zaak kwam, hij was niet snel iemand die naar de roddels luisterde maar Instagram had niet gelogen en dat volgde hij wel, al was het zo erg niet als Devon. ‘Je begint me te kennen.’ Glimlachte hij onschuldig op haar opmerking hoe nieuwsgierig hij was, zeker voor dat soort dingen. Normaal mengde hij zich niet in het leven van anderen maar nieuwe duo’s, relaties, dat hoorde hij maar al te graag. Daarnaast … ze was een vriendin dus, hij had het recht? Hij volgde glimlachend haar blik door de mensen heen, ze was op zoek naar hem maar leek hem niet meteen te vinden. ‘Is hij nog steeds de lastige wederhelft of,’ hij zweeg even en keek haar afwachtend aan. ‘gewone wederhelft. Maar het is waar? Ik mag blij voor je zijn?’ Vroeg hij voor de zekerheid. Natuurlijk kaatste ze dat meteen terug, Storm knikte, maar de blik had iets serieus. ‘Boze wolf inderdaad.’ Hij gaf haar een korte blik en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Maar ja, ik heb iemand gevonden die meer duister aan kan dan ikzelf.’ Besloot hij zachtjes. Hij was er nog steeds meer negatief over dan daadwerkelijke positief, toch was Denni haar kant opkijken genoeg om dat beetje geluk terug te laten opspringen. ‘Wie had dacht dat wij vervloekte wezens dit nog zouden mogen meemaken.’ Zei hij met een halve glimlach opzij naar Ivy. Misschien was het universum het er toch mee eens dat niet iedereen heel het leven lang ongeluk moest kennen, af en toe een beetje geluk mocht blijkbaar ook …

tag: Ivy - Christophe - Denni