Een feestje, dat was echt dé plaats voor Charlotte om heen te gaan. Wie weet zag ze nog wel wat bekende.. al kende ze nog niet zo gek veel mensen. Maar dat hoefde ook helemaal niet, want op dit eiland had je de prachtige natuur die haar gezelschap hield. Het kiezen van een jurk was ook niet moeilijk geweest, en nee het had geen bumblebee patroon. Vandaag had ze een vlinderjurk die stiekem haar favoriet was om te dragen, maar die ze op normale schooldagen weer een beetje te overdreven vond. Maar dit sprookjesbal was perfect ervoor.. alleen had ze niemand om mee te gaan. Nja, ze zou vast niet de enige zijn die met zichzelf kwam. En anders had ze altijd het bos nog. Een vlinder die hetzelfde patroon als haar jurk op zijn vleugels had zat in het raamkozijn. De blondine was druk bezig met het borstelen van haar haren, ze moest zo weg. Met een brede glimlach keek ze in de spiegel, waarna ze zag hoe de vlinder opvloog en tussen haar haren ging zitten, zijn vleugels opengeslagen waardoor het patroon zichtbaar was. Levensechte decoratie, geen plastic die het milieu zou verpesten.
Met een brede glimlach had ze haar kamer verlaten, ze was klaar om te gaan. Haar prachtige vlinderjurk en de levende decoratie in haar blonde haren, haar zachte make-up en haar hakken die haar nog net iets langer maakte dan normaal (haar officiële lengte was 1 meter 77, nu was ze een paar centimeter langer). Haar goede figuur kwam er voor de verandering ook een beetje bij kijken, want normaal gesproken droeg ze juist losse kleding, een beetje zweverig zelfs. Maar bij deze jurk leek ze haar vrouwelijke kanten ook wel te laten zien. Iets wat niet vaak voorkwam bij Charlotte. "Hey!" zei ze plotseling opgewekt toen ze een eindje verderop in de gang plots een bekend koppie zag.
Onderwerp: Re: Have some mercy on my heart wo sep 28, 2016 5:24 pm
Al sinds hij de poster had zien hangen in de gang waren zijn gedachten nauwelijks van pad verwisseld. Een bal, of een gala(?)! Als Simon niet allang bekend stond als een blije stuiterbal dan zou die reputatie de laatste dagen allang op zijn naam geschreven staan. Natuurlijk had hij meteen al bedacht wat, waar en wanneer, de hele avond had hij al meerdere malen voorgesteld. Soms vroeg hij zich af of Conor hem niet allang op mute had gezet als hij zijn mond weer opentrok om over deze gebeurtenis te praten. Maar toen de dag aangebroken was, was Simon echter redelijk rustig. Toen de lessen afgelopen waren liep hij dan ook rustig naar zijn kamer om zich om te kleden, zonder enige squeal van happiness. Zoals bijna elke jongen die naar een bal ging trok hij een pak aan, geheel zwart, geen andere vertoning van kleur in zijn kleding. Behalve.. een soort corsage van veren. Drie pluimveertjes had hij vastgemaakt met een speld en deze had hij bevestigd op zijn borst. Het zorgde voor een wat hoffelijkere uitstraling en sowieso om niet in geheel zwart daar op te komen dagen. Zijn schoenen, voor de verandering geen sneakers, klikten met hun harde zolen door de gang en Simon keek vrolijk voor zich uit. Iedereen die hij tegen kwam kreeg een vrolijk knikje tegemoet of zelfs een complimentje aan wat voor een mooie en originele outfit ze hadden uitgekozen. Bijna was hij de deur door naar buiten gegaan toen hij een bekende stem hoorde. De begroeting deed zijn rug kort kriebelen, alsof de brandnetelblaren besloten hadden om opeens terug te keren, maar Simon draaide zich met een grote glimlach om, om Charlotte te zien. Ze had haar gestreepte leggings op haar kamer gelaten, want ze was nu verschenen in een vlinderachtige jurk die haar maar al te leuk stond. “Wat zie je d’r mooi uit.” complimenteerde Simon haar, haar van top tot teen bekijkende. Simon was nooit te verlegen om iets aardigs te zeggen, zeker niet tegen iemand die hem een paar helse dagen jeuk had bespaard. Met zijn schouders duwde hij de deur open, om deze ook voor haar open te houden. “Of wachten we nog op je date?” Was een vraagje dat hij voor de zekerheid nog stelde, want wie weet stond er hier straks iemand om haar te wachten. Op zo’n mooie dag mocht dat natuurlijk niet gebeuren!
Charlotte was zo enthousiast voor het hele gebeuren dat ze er dan ook niet over nadacht om de ander aan te spreken. Enorm veel vrienden had ze nog niet gemaakt, ze was best wel op zichzelf gericht als het erop aankwam. Zolang ze de natuur en al haar schoonheden had, zou ze nergens over klagen. Met een snelle pas liep ze op hem af, maar al te vrolijk dat ze een bekende had gevonden. Dat was altijd wat minder eenzaam, ondanks dat ze zichzelf goed alleen kon redden hoor. "Dankje!" zei ze met een brede glimlach toen hij haar jurk complimenteerde. "Jij ziet er anders ook niet slecht uit, en die veertjes," enthousiast stond ze bijna voor zijn neus te stuiteren, terwijl ze het niet kon laten om met haar hand de veertjes aan te raken, "ze zijn zo zacht!" Hij zag er echt heel schattig uit, met die veertjes op zijn borstkas geplakt en dan niet te vergeten hoe vrolijk hij was, net zoals zijzelf trouwens. Simon duwde de deur al open, maar vroeg voor de zekerheid of er niemand was - een date - waarop ze moest wachten hier. "Oh nee, geen dates voor mij," zei ze met een kleine grijns terwijl ze hem aankeek. "Ook geen dame voor jou dan?" vroeg ze terwijl ze langs hem heen naar buiten stapte en kort de buitenlucht opsnoof, nu was ze weer helemaal in haar element. "Oh ja, ik moest nog iets doen!" schoot haar plots weer te binnen. De vlinder in haar haren bewoog een keertje met zijn vleugeltjes, maar Charlotte had oog voor iets heel anders. Ze liep naar de eerste de beste plaats waar geen stenen ondergrond lag en ging op het gras staan, sloot kort haar ogen en voelde hoe ze één werd met de natuur. Vier dunne ranken kwamen uit de grond schieten, twee daarvan begonnen zich sierlijk om haar blote benen te wikkelen en de andere twee om haar armen. Toen zowel haar armen als haar benen versierd waren met de dunne twijgjes schoot de rest weer terug in de grond, haar achterlatend met de meest natuurlijke versiering die je je maar kan bedenken. "Ik denk dat ik nu echt klaar ben," zei ze met een brede glimlach terwijl ze Simon aankeek.
Onderwerp: Re: Have some mercy on my heart vr nov 04, 2016 11:45 pm
Bij het horen van zijn complimentje verscheen er een schattige brede glimlach op haar gezicht en straalde Simon nog even wat meer vrolijkheid uit. Dat kon bijna niet, eigenlijk. Maar toen hij zelf ook een complimentje zijn kant opgeworpen kreeg, was hij toch wel even van zijn a propos. Zijn mond viel half open en zijn ogen zochten naar een uitweg op de grond, die hij natuurlijk niet vond. “E-eh..” begon hij al blozend te mompelen en probeerde zijn beschamende houding te verbergen door maar vrolijk te glimlachen naar Charlie. “..thanks!” grinnikte hij toen, snel vergeten wat hem overkomen was. Hij voelde haar hand op zijn borst, de veertjes hadden haar aandacht getrokken. “Speciaal uitgezocht voor de zachtheid, natuurlijk.” Om niet in de gang te blijven staan, waar steeds meer mensen heen en weer begonnen te lopen omdat het gala op het punt stond om te beginnen, duwde hij de deur open. De frisse lucht was wel even een opluchting. De hele dag binnen zitten deed hem nooit echt veel goed, hij moest gewoon buiten rondlopen of vliegen, anders raakte hij zijn energie nooit kwijt. Toch bedacht hij zich nog net op tijd dat Charlie misschien niet alleen naar het gala ging, dus vroeg hij haar of ze niet nog moesten wachten op iemand. Het antwoord was simpel: nee. “Hetzelfde geldt voor mij.” Hij had eerlijk gezegd niet echt nagedacht over het vragen van iemand, dat was hij helemaal vergeten door zijn enthousiasme. “Tenzij..” zei hij, zijn hoofd in een bedenkelijke pose draaiende. “jij mijn dame voor dit gala wil zijn?” vroeg hij, zonder enige aarzeling. Simon dacht niet echt aan een date-date, meer aan het feit dat ze beiden niemand hadden om mee te gaan en aangezien ze toch samen naar het gala zouden lopen, konden ze dat toch ook als elkaars dates? Zo moeilijk was het allemaal niet. Charlie liep naar buiten en Simon volgde haar nadat hij de deur achter hen had dichtgedaan. Er werd hem verteld even te wachten. Hm? Zijn wenkbrauwen krulden zich in lichte verwarring omhoog toen ze buiten het pad trad. Haar mutatie kwam weer naar boven, want de planten, die hem eerder zijn weg hadden versperd (als grapje), kwamen omhoog en begonnen zich om haar benen te wikkelen. Twee andere twijgjes wikkelden zich om haar armen. Jeetje ze nam het gala thema wel serieus, ze zag er nu echt uit als een ware bosnimf. “Je gaat me toch niet vertellen dat je jurk ook gemaakt is van ..?” grijnsde hij, duidende op haar all natural accessoires. Hoeveel vlinders zou dat wel niet kosten?
