If we can sparkle, maybe he'll land tonight |&Rosalie

Rosalie was gisterenavond tot heel laat niet op haar kamer geweest. Niet omdat ze niet wilde maar omdat ze afscheid moest nemen van Griffin. De herfst begon … dat betekende dat haar zomersummon tot volgende zomer niet meer tevoorschijn zou komen. En net als elke was het voor Rosalie zwaar om afscheid te nemen. Ze waren dan misschien niet echt, ze waren dan misschien niet realistisch maar ze waren haar wereld en ze had ze nodig. Daarom was ze niet naar haar kamer gegaan, omdat ze de hele avond met Griffin door het bos had gedwaald. Toen ze terug was om haar kamer probeerde ze niet zo somber te zijn, voor Eros want ze zag ook wel aan zijn blik dat hij zich af vroeg waar ze de hele tijd had gezeten. Maar het afscheid bracht ook mooiere zaken mee. Want hoewel ze Griffin voor een jaar niet meer zou zien had ze eindelijk de kans om terug met Elhorn verenigd te worden. Dus ja, ze was extra vrolijk de volgende dag. Ze was in haar kleren geschoten en met al haar spullen meteen naar het bos gerend. Haar kamergenoot moest onderhands ook wel vragen hebben maar ze was nog steeds te terug getrokken om haar summons aan hem voor te stellen. Ze wist dat hij nooit zou lachen, dat hij nooit iets zou zeggen dat onrespectvol zou zijn maar ze deed het niet … niet tot hij erna zou vragen.

Elhorn was in zoveel aspecten anders dan Griffin. Hij was drie keer zo groot, schoft was hij even groot als Rosalie en hij straalde zoveel meer rust uit. Griffin was altijd de actieve speelvogel geweest, Elhorn was de kalme afstandelijke summon. Maar ze had het meest aan hem, hij was degene met de beste raad, de wijste woorden. Maar toen ze hem opriep zag ze ook het zeldzame enthousiasme in zijn blik. Ze strekte haar armen naar boven en draaide om haar as terwijl ze de omgeving aan hem voorstelde. ‘Welkom op Genosha Elhorn.’ Riep ze opgewekt. En het was een feit, haar dag zou niet meer stuk kunnen gaan en voor een keer was ze echt opgewekt genoeg om te … leven?

Rosalie besloot s’avonds om opnieuw niet vroeg naar haar kamer te gaan, dat moest een record zijn. Haar ogen bleven hangen op het observatorium waarna ze langzaam maar zeker naar boven gleden, naar de sterren. Ze had nog nooit de sterren van dichtbij gezien. En aangezien ze nu wel het dromerige type was vervolgde ze het pad richting het kleine gebouwtje. Eerlijk … ze liep niet graag in het donker buiten, alleen maar haar dag was net goed genoeg om daar niet op te letten? Ze duwde de deur open, net genoeg om te zien dat ze niet alleen was. Ze bevroor een seconde … wat zou ze doen, blijven? Gaan? Ze haalde uiteindelijk een teug adem en wandelde het gebouw in. Toen ze in het gezichtsveld kwam schrok het meisje, viel achteruit en Rosalie staarde geschrokken toe. ‘oh,’ was het eerste wat er uit kwam. ‘Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.’ Vervolgde ze meteen excuserend. Zie, ze had hier niet moeten komen …

Alles op dit eiland leek wel een museum voor Rosalie. Althans toch op de manier hoe ze er rond wandelde. Als Eros naast haar liep lukte het haar om recht vooruit te kijken en meer naar hem dan naar wat anders, maar zonder hem … De eerste keer in de bibliotheek had haar gewoon een half uur rondwandelen gekost om alles te bewonderen. Want wauw, die bibliotheek had een paar geweldig mooie dingen in afzondering van de boeken. En dan hoorde je over andere dingen op het eiland, een game room … een fitnessruimte … Ze had de trainingsruimtes eens gezien vanop een afstandje maar dat had ze achtergelaten van zodra er iemand zijn wapen keihard in de buik van de ander zette. Niet haar ding dus was ze maar naar de bibliotheek geweest. De rust daar, de boeken, de geur had haar echt helemaal naar een andere wereld kunnen voeren. Ze had er misschien uren in kunnen rond dwalen als er niets was als de lessen. En die waren al net zo gek als de rest van dit eiland. Ze kon wel aardig stilzitten maar een uur lang was zelf voor Rosalie een behoorlijke taak. En dan nog eens de concentratie … dat er terwijl er zoveel wit op haar blad stond dat ze kon inkleuren met kleine schetsjes.

Het gemis van Griffin en de komst van Elhorn hadden haar dan weer naar een totaal andere magische plek gebracht, het observatorium. Waar ze thuis onder de sterrenhemel zou liggen en naar de sterren zou kijken hadden ze hier er gewoon de apparatuur voor om het van dichtbij te zien. Ze zou vannacht misschien wel een ster van dichtbij kunnen zien. Ze bleef een vijftal minuten voor het gebouw staan, staarde ertegenop naar boven, terwijl ze glimpen van sterren mee ving. Zelf van buitenaf had het gebouw iets … mysterieus? Aantrekkelijk? Misschien was het omdat het Rosalie was die voor het gebouw stond, misschien was het voor iedereen wel zo. In ieder geval spoorde heel die zweem haar aan om naar binnen te gaan.

En daar was ze niet alleen. Wat meteen heel haar dromerige plan om sterren te kijken en schetsen te maken om zeep hielp. Even bleef ze bevroren staan, overwegend om misschien gewoon weer weg te glippen en toch maar terug te keren naar haar kamer om daar naar een andere versie van mysterieus en aantrekkelijk te kijken. Het ergste aan de situatie was dat het meisje meteen viel en Rosalie bracht eventjes geschrokken haar hand omhoog. Ze ratelde haar excuses maar het gelach van het meisje hield de rest van haar woorden binnen. De situatie was eigenlijk heel erg te vergelijken met Rosalie haar situaties soms, te ver weg met haar gedachten om nog iets op te merken van de omgeving. En het meisje zei het ook op exact dezelfde manier. ‘Dat heb ik ook vaak.’ Reageerde ze meteen. Vaak was een understatement in haar geval. Rosalie forceerde een voorzichtige glimlach op haar lippen toen het meisje haar verzekerde dat het oke was. Toen ze zich voorstelde ontspande Rosalie zich een beetje, al riepen de rest van haar woorden weer vraagtekens op. ‘Die heb je wel vaker, wat doe je dan om,’ ze brak haar woorden af omdat ze er zo spontaan snel waren uitgeflapt. ‘Sorry.’ Glimlachte ze onschuldig. Ze keek naar het gebouw, alles om maar niet naar Kate te hoeven kijken. En dat ging best gemakkelijk, dit gebouw was prachtig. ‘Wauw het is hier mooi.’ Prevelde Rosalie uiteindelijk bewonderend, haar nek achterover om naar alles te kijken rondom zich waardoor ze natuurlijk … Kate maar even weer vergat, straks was het haar beurt om te schrikken …

Het meisje leek het niet erg te vinden dat ze was gevallen. Het was niet bepaald heel hoog of hard maar alsnog voelde Rosalie zich er schuldig om. Ze nam tegenwoordig alles een beetje heel erg letterlijk, als er bij wijze van spreken een vallende ster op Genosha vallen omdat ze eraan gedacht zou hebben dan zou ze het alsnog als haar eigen fout zien. Net als ze het meteen zou geloven als het meisje op de grond zou zeggen dat het allemaal haar schuld was. Eros vond het altijd ongelofelijk grappig om haar goedgelovige aard op de proef te stellen, ze was het onderhands van hem gewend maar zich er echt aan aanpassen had ze nog niet gedaan. Ze nam nog steeds alles aan, nam nog steeds alle schuld op zich … ze liet zich nog steeds doen door de wereld. Gedwee, terughoudend, onderdanig, dat was Rosalie. Dus ze was altijd blij als ze iemand tegen kwam die vriendelijk was, die glimlachte in plaats van spotte, die zei dat het niet haar schuld was. Ze wilde niet weer iemand tegen komen als de jongen met de vleugels, hij had haar onzekerheid zo ver naar beneden getrokken dat ze die nacht met nachtmerries was wakker geworden. Dus ze was blij met die glimlach, die gerustellende woorden, ze voelde een heel klein beetje comfort neerdalen op haar lichaam.

Toen het meisje zou enthousiast zei dat ze nu iets gemeen hadden samen kwam er een glimlach op Rosalie haar lippen. Het was wel fijn … om iets gemeen te hebben, ookal was het iets als dit, in gedachten verzonken zijn. Dat betekende dat als ze straks in gedachten zou weg zinken ze zich geen zorgen zou moeten maken om het meisje want zei zou misschien exact hetzelfde doen. Maar het was duidelijk zichtbaar aan haar glimlach dat ze blij was met deze kleine gelijkenis. Training rooms … Rosalie haar gezicht kreeg een vaag bedenkelijke uitdrukking. Net als de rest van het eiland was ze nog niet tot de training rooms geraakt. ‘Ik ben er nog niet geweest.’ Wat zou ze daar ook moeten gaan doen. Ze durfde haar mutaties nog niet gebruiken in het bij zijn van Eros, waarom zou ze dan iets moeten gaan verwekelijken in een training room. ‘Lijkt me wel zwaar, als je er vaak hebt.’ Zei ze zachtjes, voorzichtiger. Hoe zouden de trainingen hier zijn?

En toen zei het meisje dat ze maar eens door de telescoop moest kijken. De opwinding keerde terug in Rosalie haar ogen en aarzelend bewoog ze naar het grote ding. Haar ogen gingen kort door het raam naar de sterren alvorens ze aarzelend opzij keek naar het meisje. ‘Ik moet gewoon erdoorheen kijken?’ Vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar hoofd wat boog en door het gaatje keek en wauw … haar mond viel zachtjes open terwijl ze naar de sterren staarde die zo dichtbij leken, alsof ze ze kon aanraken. ‘Elhorn, je zou dit moeten zien.’ Fluisterde ze tegen zichzelf, helemaal vergeten dat ze niet alleen was in de ruimte. Ze wist niet hoe lang ze daar had zitten kijken alvorens ze terug eventjes afstand nam. ‘Dit is prachtig, ik heb dit nog nooit gezien.’ Zei ze lichtjes opgewonden. ‘Rosalie trouwens, sorry dat ik je stoorde.’ Ze deed een stapje naar opzij zodat het meisje terug door de telescoop kon kijken. Eigenlijk wilde Rosalie er uren door kijken, dromen over een leven daar, fantaseren … het was zo mooi, zo natuurlijk en puur …

Het was zoveel gemakkelijker om iets gemeen te hebben dan als je twee volkomen tegenpolen van elkaar was. Daarnaast had Rosalie genoeg om haar aandacht naar te laten afdrijven, zelf als het niet tot een gesprek was gekomen. Deze ruimte was geweldig, zo mysterieus en het maakte haar waarschijnlijk nog dromerig dan dat ze al was. In het koper van het grote apparaat kon ze zich bijna spiegelen, haar mondhoek trok er automatisch iets bij op. Moest ze dit thuis gehad hebben dan zou ze uren en dagen in deze ruimte doorbrengen, zij alleen met haar summons en de wereld zou haast perfect zijn. Maar ze had het nooit gehad, het enige wat ze had was het gras waarin ze lag en naar boven kon kijken. Toen het meisje haar zei dat er wel een dag zou komen dat ze in de trainingszalen zou terecht komen verviel haar dromerige gevoel een beetje, ze keek wat voorzichtig opzij. Rosalie … in een trainingsruimte? Dat was al een even slechte combinatie als sommige kleuren bij elkaar dragen. ‘Ik weet niet.’ Gaf ze stilletjes toe. Ze zag zichzelf eerlijk gezegd nog niet echt trainen, niet met een wapen en al zeker nog niet met haar mutaties. Ze kon zich nog niet eens weren tegen Eros, laat staan dat ze het tegen een andere onbekende moest opnemen. Haar blik ging terug naar het meisje toen ze verder ging. Je kon het zo moeilijk maken als je zelf wilde. Haar ogen gingen terug de ruimte in, voorzichtig en een beetje twijfelend. Misschien kwam er wel een dag waarin ze het zou durven, alleen zou dat niet in de komende maand zijn.

En toen vervloog al die angst voor trainingen door het feit dat ze iets heel prachtig te zien kreeg door het gaatje. Ze was zo voorzichtig geweest in de manier waarom ze keek. Haar mond viel zachtjes open toen ze de sterren en de maan te zien kreeg. Alles was zo dichtbij, ze kon zelf vaag oneffenheid in het oppervlak zien van de halve maan. Dit waren zo één van die dingen die ze al heel lang eens wilde waarnemen. Soort van Bucketlist wens die was uitgekomen. Dat ze zachtjes had gepreveld dat Elhorn dit moest zien was haar eigenlijk niet opgevallen, het was pas als het meisje ernaar vroeg dat ze een beetje verstarde. Ze trok haar hoofd terug en keek aarzelend opzij. ‘Een vriend.’ Ze zweeg en keek terug door het gaatje naar de sterren. Uiteindelijk kneep ze haar ogen kort toe en trok ze zich weer terug. ‘Hij is een deeltje van mijn mutatie.’ Ze haalde haar schouders op zodat het leek alsof het niet veel voorstelde. Ze wilde ook dat het niet veel voorstelde, ergens wilde ze er gewoon over kunnen praten. Dat Elhorn of gelijk wie naast haar kon lopen zodat dat er iemand stond te kijken. Maar dat idee was net zo hard als de woorden die ze net had gezegd. Gelukkig bleef het daar niet bij, ze keek Kate verbaasd aan. ‘Nog meer?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Ze wilde verhalen horen, dingen ontdekken. ‘Ik weet dat je dieren kan zien in de sterren.’ Zei ze aarzelend. Ze had thuis eens met een boek naast zich naar de grote beer en dergelijke gezocht maar ver was ze niet echt gekomen. ‘Wat is er dan nog meer?’ Vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig. Rose had het gevoel dat Kate hier meer van kende dan ze zelf deed en het was een oprechte vraag geweest. Ze wilde heel graag meer weten van de sterren en planeten, de maan en de zon, zoiets natuurlijk was voor Rosalie altijd meer waardevol dan iets wat gemaakt was …

Het hele trainingsgedoe had haar op deze school het meest tegen gehouden. Ze wilde niet trainen, al zeker niet met andere studenten bij. Want als ze wilde trainen dan moest ze dat doen met Elhorn en hem wilde ze nergens publiek tentoon stellen, hij was van haar, net als al de rest van haar summons. Maar ze had ook nog steeds haar gif mutatie en het was niet dat ze daar zo happig om was, om zo’n slechte mutatie te gaan gebruiken in de lessen. Dus nee, ze hield zich afzijdig van dat hele gebeuren en het was duidelijk dat de twijfel op haar gezicht te zien was. Kate was zo ongelofelijk vriendelijk … Rosalie vertrouwde altijd op eerste indrukken en ze wist hoe slecht dat was maar ze kon er niet aan doen. Kate was enkel nog maar vriendelijk voor haar geweest en nu ook, hoe ze Rosalie soort van gerust stelde. Wat ze zei was een andere versie van wat Eros haar had verteld toen hij haar op die speeltuin aan trof, hij had haar ook aangemoedigd om haar mutatie te gebruiken en te trainen. Rosalie keek kort omlaag naar haar handen, strengelde haar vingers door elkaar en knikte snel. Het is niet eng … herhaalde ze de woorden in haar hoofd. Uiteindelijk keek ze weer op en forceerde een glimlach op haar lippen. ‘Ik ben hier nog niet zo heel lang dus je hebt vast gelijk.’ Gaf ze toe. Alles kwam inderdaad met tijd en ze was eerlijk gezegd wel blij dat iedereen haar aanmoedigde om verder te gaan, het was de enige reden dat ze het ook zou doen en al zeker een houvast voor haar dat het daadwerkelijk niet eng was, als iedereen het op deze manier zei.

Maar de sterren … de sterren waren zo waanzinnig dat Rosalie voor nu al zeker wist dat ze hier nog vaker zou terug komen. Misschien was Kate er dan ook wel, kon ze haar verhalen vertellen of dingen bij leren bij Rosalie. Het idee was mooi maar Rosalie zou het nooit durven vragen op die manier. Dit was waarschijnlijk één van de eerste dingen waar ze echt interesse in had getoond, de sterren. Ze zou er uren naar kunnen staren, net als ze thuis soms uren naar boven had zitten kijken liggend in het gras. Net als ze uren door het raam van haar kamer naar buiten kon staren als Eros er niet was om haar in de gaten te houden. En als hij er wel was dan deed ze het vanuit haar bed, als hij lag te slapen en zij wakker was. Om het door deze telescoop te zien, maakte het enkel nog waanzinniger.

Natuurlijk moest ze het ook weer meteen over Elhorn hebben. Haar antwoord was daardoor een beetje vlak en vlug, wat misschien zou afschrikken. Maar beter dat dan Elhorn, hij was pas om van weg te schrikken. Hij was de enige van haar summons die zo afschrikwekkend kon overkomen, maar ze hield van hem en van alle vier deed hij zijn werk het best. Haar ogen gleden nieuwsgierig naar Kate toen die naar boven keek en naar de grote beer en kleine beer wees. Rosalie staarde naar boven, naar de onmogelijk vele sterren op zoek naar de puntjes die zich tot een kleine en grote beer vormde. Zo zou ze uren kunnen staren, verschillende dieren zoeken of dingen te weten komen. Toen Kate weer begon te praten keek Rosalie bijna opgewonden opzij. ‘Echt?’ Vroeg ze verbaast terwijl ze terug naar boven staarde. ‘Zoveel,’ ze zweeg en keek aarzelend weer opzij naar Kate. ‘Ik zou er heel graag meer over willen weten. Over zonnevlammen en waar ik manen kan zien overdag.’ Ze beet op haar onderlip, onderdrukte een enthousiaste glimlach en staarde weer naar boven. 'Hoe lang bestudeer je dit al?' Vroeg ze voorzichtig. Dit was zo geweldig!! En dat straalde ze ontzettend hard uit ..

Kate deed zoveel aardige dingen. Ondanks dat Rosalie er niet echt meer op in ging … het hele trainingsgedoe, merkte het meisje dat ze er nog steeds niet zeker over was en wilde ze alsnog helpen. Of gerust stellen in ieder geval. Rosalie keek haar met een kleine glimlach aan toen ze vertelde dat ze het niet meteen hoefde te doen. Wat wel het vreemde was aan deze school, je had nergens echt verplichtingen voor. Toch niet wat betrof mutaties en trainingen … wat ze dan ook wel weer vreemd vond. Niemand had haar hier al aangesproken over het naar de training gaan. Of over haar mutaties gebruiken. Ze wist dat ze het ooit een keer moest doen maar ze wilde het gewoon niet nu doen … niet in het bijzijn van anderen, zelf niet met Eros in de buurt. ‘Oke.’ Glimlachte ze voorzichtig naar Kate. ‘Misschien kan ik er gewoon eens een kijkje nemen.’ Ze haalde haar schouders op. Eens gaan kijken kon vast geen kwaad, misschien zou ze het nog leuk vinden om al die studenten bezig te zien. Haar summons waren het beste deel van haar mutatie, dus die zou ze niet openbaar in een training gebruiken maar haar andere mutatie … het idee deed haar in gedachten huiveren. Misschien maar ook niet. Ze probeerde het weg te drukken, keek Kate aan toen ze weer verder ging. ‘Vast wel.’ Glimlachte ze een beetje moediger dan dat ze zich van binnen voelde. Kate had gelijk, alles op zen tijd.

Rosalie zou vast nekpijn krijgen als ze hier de hele avond naar boven zou staren. Maar het was het allemaal wel waard, zeker als Kate haar zo goed mogelijk probeerde aan te geven waar de kleine en grote beer lagen. En onrechtstreeks bracht het kinderlijke herinneringen mee, dat ze met Griffin in het gras lag ze samen in een boek staarden alvorens ze naar de hemel keken en op zoek gingen naar de juiste sterrencombinatie. Ze voelde haar hart bijna groeien. Ze zou hem zo willen summonen … mocht het daadwerkelijk zomer zijn. Elhorn was voor minder van deze dingen, hij hield enkel focus op haar en haar alleen. Hij zou in deze situatie waarschijnlijk enkel van haar naar Kate kijken en weer terug, hoeveel ze ook over de sterren zou vertellen, hij zou vast geen enkele keer naar boven kijken.

Kate begon weer te vertellen en Rosalie luisterde vol fascinatie terwijl ze naar boven staarde, de hemel tegemoet. Gelukkig dat er amper tot geen wolken waren, het was een echt mooie heldere nacht. Ze keek af en toe eens opzij naar Kate alvorens ze terug naar boven keek. Rosalie zocht naar de poolster en het enthousiasme werd al meteen een beetje duidelijk op haar gezicht toen ze hem vond. De meest helderste ster aan de hemel. ‘Nee, zeg geen sorry.’ Zei Rosalie meteen toen Kate zich excuseerde voor haar opgewondenheid en interesse over de sterren. ‘Ik vind het helemaal niet erg, integendeel.’ Grinnikte ze blij. Ze keek terug gefascineerd naar boven, volgde de instructies die Kate eerder had gezegd en ging op zoek naar de kleine en grote beer. Toen ze uiteindelijk voorstelde om misschien vaker hierheen te komen keek Rosalie meteen grijnzend opzij. ‘Dat lijkt me een heel leuk idee.’ Gaf ze meteen aan. Als ze hier op elke mooie nacht zou kunnen zitten met Kate, pratend over de sterren … dat leek wel als thuis buiten zitten. Alleen was het niet met een summon maar met een echte vriendin. Het antwoord op de vraag deed Rosalie zachtjes glimlachen. ‘Dat ken ik.’ Stemde ze in. Haar fascinatie had altijd bij tekenen gelegen, bij haar fantasie. Toen ze zei dat haar mutatie er deel aan had keek Rosalie lichtelijk nieuwsgierig en met grote ogen opzij. ‘Dat is leuk.’ Haar blik ging terug naar de sterren. ‘Wat kan je dan doen?’ Dit dan weer aarzelend en voorzichtiger dan eerder …