I guess' I just lost my husband, I don't know where he went

JEAN GREY

Zuchtend veegde ze eigenhandig de plukjes die in haar gezicht vielen terug op hun plek, achter hun oor of gewoon achterover geveegd, het maakte haar niet uit. Zolang ze maar verdwenen, uit haar zicht vandaan. Ze trok een la open van haar bureau en haalde er een fles whiskey uit. Lang had ze niet meer gedronken en op het moment was ze er wel aan toe. Herinneringen kwamen terug in haar op en dat was wel het laatste wat ze nu kon hebben, na de lange werkdag vandaag. Ze had niet alleen een les gegeven maar ook flink wat papierwerk ingevuld voor de Amerikaanse overheid. Geloof het of niet; maar mensen hadden iets met afspraken en papieren dat op tijd ingeleverd moesten worden, of ze lieten de kernbommen alweer vrij zonder enige reden.
Jean weigerde het om ook twee whiskey glazen mee te brengen, Lillian had ze vast wel in haar eigen kantoor staan omdat ze wist dat haar roodharige vriendin regelmatig dronk. Hoewel ze makkelijk de fles kon vasthouden, besefte ze zich dat haar mutatie gebruiken minder energie zou gebruiken dan het gewoon vast te houden en het een mutantenschool was liet ze de fles dan ook achter haar aan zweven. Alsof het een school was vol magie, zo'n cliché was het te noemen. Tot haar verbazing was ze geen mutanten tegenkomen tot aan de deur van Lillian's kantoor. Ze klopte drie keer in een ritme waardoor haar blonde vriendin meteen kon herkennen dat zij het was en dan kon stoppen met wat ze ook aan het doen was. Of ermee door gaan, dat lag er nog altijd aan wat ze aan het doen was op dat moment. Zonder op een antwoord te wachten opende Jean de deur, zette hem op een kier en greep de fles whiskey vast. Jean schoof hem door de deur door, hield hem zo vast en wachtte op haar reactie, zei verder niets.

Lillian.

Gefrustreerd schoof de blondine een stuk brownie in haar mond. Ze straalde diezelfde emotie uit bij het kauwen: frustratie. In haar hand had ze een pen, die driftig heen en weer bewoog over verschillende papieren. Van alles lag verspreid over haar bureau: stukken papierwerk van de overheid die ze nog moest ondertekenen, proefwerken van leerlingen die ze had nagekeken en waar ze een cijfer op moest krabbelen, enkele werkstukken die te laat waren ingeleverd en daarom wat later nagekeken zouden worden.
Voor het eerst in - wat was het, een maand? – was Lillian helemaal klaar met werk. Niet als in, ze had alles gedaan, maar als in, ze had er geen zin meer in. Als workaholic kwam dat niet heel vaak voor. De leerlingen schenen na een uurtje werken vaak al helemaal de pest aan alles te hebben, terwijl Lillian dan altijd pas net op gang kwam.
Ze was dan ook bijzonder gelukkig toen ze een drietal kloppen op haar deur hoorde en ze zichzelf toestond op te kijken van haar werk.
“Binnen!”
Het kon haar niet schelen wie het was. Hoewel ze waarschijnlijk niet heel vriendelijk was geweest als het een leerling was geweest met een vraag over welk onderwerp ze dan ook wel of niet had behandeld in al haar jaren op de school. Ze was opgelucht toen ze zag dat het Jean was, met een fles drank, en ze liet zich onderuitzakken in haar stoel nadat ze haar houding onbewust in een nettere positie had gezet.
Een volgend stuk brownie verdween in haar mond.
Ze sprak met haar mond vol, haar manieren totaal negerend, maar besefte zich dat ze zo niet te verstaan was. Verdomme. Ze moest haar mond wel op zijn minst half leeg eten voor ze er iets uit kreeg wat te verstaan was.
“Ik ben zo verdomd ongesteld.” Ze zuchtte. Een volgend stuk brownie werd opgetild van de schaal, maar in plaats van het in haar eigen mond te stoppen, hief Lillian het op in Jean haar richting. “Wil je ook?”

JEAN GREY

''Heu!'' Jean duwde de deur verder naar binnen en het eerste wat ze zag was Lillian die een stuk chocola in d'r mond stopte en meteen vielen haar ogen op de schaal vol met brownies. Ah, ze wist al wat er aan de hand was. Ze hoefde haar gedachten er niet eens voor te lezen, de hoeveelheid aan chocola gaf al precies aan wat er in Lillian omging. Of eigenlijk niet wat er in haar omging, maar uit kwam. ''Uhu, dat zie ik wel ja,'' gniffelde Jean waarna ze naar haar toe liep en de deur met een draai van haar losse hand dicht klikte. Een zacht gebruik van haar mutatie was alles dat ze nodig had. Ze zette de glazen fles met het whiskey goedje op Lillian's bureau, gebruikte hiervoor niet haar mutatie en plofte neer de bank die tegen de muur van haar kantoor aan stond. Nadat ze het stuk van haar blonde vriendin aangenomen had natuurlijk. ''Dus.'' Zei ze en voordat ze haar zin verder afmaakte nam ze eerst een grote hap. Ze mocht er dan wel verschrikkelijke dun uit zien; Jean had ook eens in de zoveel tijd haar eetlust. ''Hoe ging jou dag?'' Vroeg ze en had in de gaten dat ze dat inderdaad met volle mond zei. Ze moest echt stoppen met het gedrag en trekjes van Lillian over te nemen, maar dat kon ze niet. Daar was vriendschap voor en ze had er geen ene seconde spijt van.

Lillian’s blik volgde niet Jean zelf, maar de fles drank die ze mee had genomen haar kantoor in. De blondine was geen zware drinker, maar op een moment als deze kon ze een glas alcohol wel waarderen. Of twee. Oke, vooruit, ze wilde op dit moment best drie glazen van de whiskey die op haar bureau geplaatst was achterover gooien, zeker omdat het haar favoriet was – maar ze hield zich in. Lillian hoefde maar even haar blik op het etiket te laten vallen om de smaak van de whiskey weer in haar mond te proeven. Het gebrek aan glazen had ze ook al opgemerkt, dus stond ze op om er twee uit de kast met glazen deuren te halen die zich in haar kamer bevond.
“Verschrikkelijk.” Ze slaakte een diepe zucht. “Ik heb vier keer aan dezelfde klas moeten uitleggen wat de Geheimhouding voor ons betekent. Die kinderen schijnen niet te begrijpen waarom er chaos zou heersen als mutanten en mensen onderling zouden leven.”
Met de glazen in haar handen liep ze terug naar haar bureau. “Daarna moest ik nog twee klassen lesgeven, en hoewel het daar beter ging, heb ik niet het idee dat ze de stof echt in zich op hebben genomen.”
De glazen zette ze op het houten oppervlak van haar bureau neer, waarna ze de fles drank probeerde te openen en faalde.
“Echt, ik moet eens beginnen met briefings uitdelen, want ondanks dat ik alles onthoud, schijnen ze altijd weer als excuus te proberen te gebruiken dat ik het niet uitgelegd heb – ugh, kan je even helpen met die fles?”
Ze tilde de fles op van het bureau in een beweging die liet denken dat ze de fles de kamer door zou smijten. Dit deed ze echter niet. Haar arm stopte in de lucht, met de fles stevig tussen haar vingers geklemd, uitgestrekt in de richting van de roodharige directrice.

JEAN GREY

Net op het moment dat ze zichzelf helemaal volledig op de bank neer wou leggen, dus haar voeten op de andere kant van de bank wou plaatsen, begon Lillian enorm te prutsen met de fles en ze zag het al aankomen; zij moest het voor haar doen. Dit weerhield haar er niet van dat ze de bank volledig innam, ze kon makkelijk haar mutatie gewoon gebruiken. Met een draai van haar losse hand schoot ze de dop van de fles eraf, zo ver dat die tegen de muur van andere kant van het kantoor aan stootte en stuiterend neer klakte op de grond. Geen moeite doende om hem op het bureau te plaatsen liet ze hem 'los', propte tegelijkertijd het laatste stukje brownie dat ze nog had tussen haar lippen door. ''Da klungt alf un guweulduge dafg!'' Probeerde Jean te praten voordat ze haar mond leeggegeten had. ''Laten we het vieren met whiskey en wat er ook op tv mag wezen, tenzij je iets anders in gedachten hebt?'' Ze liet een schep nieuwe zuurstof door haar longen gaan wanneer ze haar hoofd laten zakken en over de leuning heen hing. Haar donkerrode haren reikten bijna tot aan de grond, zo lang waren die inmiddels al gegroeid in de tussentijd dat ze het niet meer geknipt had. Dat betekende dus al een ontzettend lange tijd. Ze gromde uit frustratie en ze kon niet langer wachten. Ze hoorde hoe Lillian een glaasje met het spul in tapte en hoewel een klein laagje normaal voldoende was, gaf Jean haar handen met haar telekinetische mutatie een extra zetje zodat er meer in terecht zou komen. Het glas kwam op magische wijze, leek het wel, naar haar toegevlogen en ze hief haar hoofd terug omhoog om die meteen tussen haar lippen te zetten. Ze sloot haar ogen op het moment dat de whiskey contact maakte met haar tong. De eerste slok was altijd het beste naar haar mening.

De dop die door de kamer stuiterde liet Lillian niet opkijken. Ze was het wel gewend dat dingen uit het niets gingen bewegen en ze had hier nota bene om gevraagd. Het zou nergens op slaan als ze had opgekeken. In plaats daar van bracht ze de fles terug naar het bureau waar de glazen stonden en hield ze hem scheef boven één van de glazen, zodat de gelige drank geleidelijk aan het voorwerp vulde. Jean bedanken deed ze alleen in haar gedachten.

“Tv klinkt goed.” Dat Jean de fles beïnvloedde met haar kracht had ze nauwelijks door. Dat de glazen ongelijk gevuld waren, had ze echter wel door. Het eerste glas was sowieso al voor haar bedoeld geweest, dus dat kwam mooi uit. Ze wilde net de glazen pakken toen die van Jean uit zichzelf naar de oudere vrouw toe zweefde. Lillian hief haar wenkbrauwen op, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Minder werk voor haar.
Haar eigen glas zette ze aan haar lippen, om vervolgens de helft van de inhoud in één keer naar binnen te gieten. Wat aan de ruige kant zette ze haar glas weer neer, om hem bij te vullen, en vervolgens met glas en fles in haar handen richting de bank te lopen waar Jean zich gevestigd had.
“Maak eens wat ruimte,” beval ze. Zonder Jean echt de tijd te geven om te verzitten, nam ze de ruimte in beslag aan de kant van de bank waar Jean niet zat. De fles plaatste ze naast de bank, zodat beide vrouwen er bij konden, terwijl ze zichzelf zo plaatste dat ze ongeveer de helft van de bank in beslag nam. Dat ze niet knoeide, was een wonder.
Eenmaal goed in positie, nam ze een volgende slok van haar drankje. Haar blik eindigde op Jean. Genietend van de drank likte ze haar lippen af. “Hoe zit het met jou? Iets bijzonders gebeurd?”

JEAN GREY

Een kreun van genot verliet haar mond zodra ze adem nam van het glas dat ze aan haar lippen had gezet voor de eerste slok. Hm hm, ze kon het niet helpen iedere keer weer. Wijn was één van de dingen waar ze blij van werd aan het einde van zo'n lange en stressvolle dag. Al werd ze gauw uit die 'trance' gehaald door Lillian die haar beval om op te schuiven, of als ze de toon in haar stem goed had; om helemaal op te rotten van de bank als ze haar vriendin goed inschatte. Ze gaf haar een zachte kakel en krulde haar benen op nadat ze zich wat meer overeind had laten komen. ''Goed dan, omdat jij het bent en je al lang geen stuudje meer bent.'' Zei ze terug met een zachte pets tegen haar schouder aan. ''Het-eh was wel oké. Papierwerk voor de overheid, je kent het wel. Helaas moest het vandaag wel gebeuren, omdat die gasten het volgende week op hun bureautje moeten hebben liggen anders zal er hier een apocalypse losgelaten worden. Bommen enzo, dat laat ik niet graag gebeuren omdat ik niet alleen het leven van iedere mutant hier koester maar ook graag die van mijn eigen.'' Gauw nam ze nog een paar slokken, liet de alcohol-rijke vloeistof door haar keel glijden en dronk uiteindelijk het hele glas leeg. ''Dát had ik nodig.'' Zei ze schor, vervolgens haar keel schrapende voordat ze de TV aandeed door simpel een zwaai-beweging met haar hand te maken en de afstandsbediening per ongeluk iets te wild Lillian's kant op te laten schieten.

“Serieus?” Eenmaal lekker gepositioneerd op de bank nam ook Lillian een flinke slok van de drank. De alcohol brandde heerlijk in haar keel. Hier was ze aan toe geweest. “Waarom zouden ze ons met bommen bedreigen? Het is niet alsof wij ooit iets slechts hebben gedaan. Sure, er wonen hier wat mutanten die slechte dingen hebben gedaan, maar die hebben we opgenomen om de goede kant op te – AU!” Met een harde bonk raakte de afstandsbediening het hoofd van Lillian. De hand die niet het drankglas vasthield greep meteen naar de plek. Het was eigenlijk een schrikreactie, maar nu haar hand toch op de pijnlijke plek lag kon ze net zo goed haar genezende krachten gebruiken. “Tyfuswijf. Moest dat nou?” De pijn was binnen 20 seconden al flink verlicht, zodat ze zich weer op haar drankje en haar woorden kon richten. Met beide handen pakte ze het glas vast. “Zoals ik dus wilde zeggen – wij zijn er juist om de mensheid te beschermen. Nou ja, eigenlijk beschermen we de mutanten, maar als de mutanten hier zijn kunnen ze de mensen geen kwaad aan doen. Ik weet echt niet waar ze over zeiken.” Na die woorden nam ze een flinke slok van haar drank, waar ze toen met gesloten ogen van na genoot.

» Guess' what I got ya
» Guess three times [Storm]
» [AC] So, I guess you're my roommate? {open}
» And we're gonna be alright [OPEN I guess]
» I guess some kids are born with tragedy in their blood