And we're gonna be alright [OPEN I guess]

Jean nam een diepe zucht en sloeg haar gekrulde haren uit haar gezicht vandaan. Een hand lag op haar schouder en ze glimlachte voorzichtig maar vooral zenuwachtig wanneer ze Eleanor aankeek. 'Het gaat goed komen, oké?' Ze was lastig te verstaan boven de muziek maar ze kon haar begrijpen doordat ze voornamelijk met haar bruine ogen op haar lippen gefocust stond. Ze knikte en blies nog eens een zucht waarvan ze wenste dat die haar zenuwen uit haar lichaam zou duwen. Alsof ze met een adem dat eens zuurstof was geweest alle zenuwen weg kon halen. Het luchtte haar hooguit voor twee seconden op, totdat ze haar volgende adem nam. 'Neem het van mij aan, het is fantastisch. Het gaat echt heel heel eng zijn in het begin en- dat had ik beter niet kunnen zeggen- maar, maar het gaat echt heel tof zijn! En daarna wil je alleen maar meer. Ik meen het.' Eleanor's Zuid-Westerse accent leidde haar eigenlijk een beetje af van wat ze zojuist op het punt stond om te doen.

Of ze nu zenuwen had over het feit dat ze gelogen had tegen Jamie dat ze zich niet lekker voelde en daarom even naar achter was gelopen om een hap adem te nemen of dat ze op het punt stond zichzelf te vernederen wist ze niet precies. Waarschijnlijk een combinatie van beide. Het was niet gemakkelijk geweest om te liegen tegen Jamie. Al kon ze het niet bepaald liegen noemen. Ze voelde zich echt alsof ze elk moment haar maaginhoud naar buiten zou gooien. Het was vreselijk dat ze Jamie afgewezen had over dat hij mee had willen lopen om er zeker van te weten dat ze oké was. In plaats daarvan was ze Eleanor onderweg naar het podium tegengekomen die al zo'n beetje her en der wat van Damian gehoord had.
Ze hoefde zich geen zorgen te maken, verzekerde Eleanor, ze was de enige die er wat van wist. Al had dat moment niet heel lang geduurd. Damian had haar gewenkt van achter het gordijn dat aan de zijkant hing, een andere ingang dan het trappetje dat voor de leerlingen gemaakt aan de voorkant van het podium. Hierdoor zou het niet raar of iets zijn als zij plotseling de trap opkwam. Aangezien één van de leerlingen bezig was met zijn platen te draaien zodat het feest nog altijd doorging. De afgelopen uren waren er niet veel leerlingen meer geweest die zin hadden gehad om zelfs iets te zingen. Damian had dan ook niet op het podium gestaan. Daar had het vast aan gelegen. De leerlingen werden heel gauw aangespoord door de man als het kwam tot zijn vakken.
Jean kwam van de tafel af waar ze met klamme handen om de rand heen op gezeten had en Eleanor nam haar nog gauw in een knuffel die ze accepteerde met haar ogen gesloten en haar hart sneller bonkend tegen haar borstkas. Het was een feit dat ze last had van podiumvrees. Als het nu om een interview ging, een pers conferentie of zelfs af en toe de meldingen door de intercom heen van de school. Maar ze wist zeker, heel zeker, dat ze zich tot nu toe in haar leven niet zó nerveus gevoeld had. Ondanks het witte wijntje dat ze in de loop van de avond al had gehad.
Ze was Damian's richting opgelopen achter het gordijn en hoorde hoe de muziek stopte en dat Damian zijn gitaar opzette. De menigte werd alweer opgewonden, nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren. En Damian knikte naar haar dat de microfoon klaar stond en dat hij er ook klaar voor was wanneer hij met zijn gitaar in zijn handen zat. Ze slikte nog eens en haalde haar vingers voor haar buik weg, ze had in haar vingertoppen staan knijpen, voordat ze het podium op liep en verscheen voor iedereen die op het strand was. Zenuwachtig kwam ze bij de microfoon te staan, waar ze haar keel schraapte en nog eens een pluk haar naar achteren streek.

''Dit- ehm, dit is duidelijk anders dan karaoke. Maar ik ga mijn best doen.'' Ze probeerde Jamie niet te vinden, nog niet, haar ogen waren al gauw even naar de balletschoentjes gericht die ze droeg onder de korte rode jurk. En ze beet kort op haar lip voordat ze haar lippen terug naar de microfoon bracht en haar ogen over het strand liet gaan. De gespannen lampjes die van boompje naar parasol naar boompje gingen en zo verder gaven zo mooi licht in het donker. Net zoals de kaarsen die overal brandden in kaarshouders en potjes bij de kussentjes die er lagen voor comfort. Ze verloor haar adem door het uitzicht dat ze had vanaf het podium, iets dat ze nog niet eerder had mogen zien.
Het briesje dat langskwam bracht haar echter weer terug in de realiteit en op dat moment had ze de persoon gespot waar haar hart alleen maar sneller van ging bonken. Ze schraapte haar keel nog eens lichtelijk. ''Vergeef me, het is niet iedere dag dat ik jullie allemaal in zo'n mooie omgeving mag zien, dat ik dit mag meemaken.'' En ze draaide haar hoofd naar Damian die niet ver van haar vandaan zat, gaf hem een knikje met een glimlach op haar gezicht.

''Deze is voor een heel speciaal iemand.''

Ze telde het aantal keer dat Damian speelde op zijn gitaar. Zeven, acht, nege- ''Wise men say, only fools rush in..'' begon ze rustig, waarbij ze halverwege al dichter bij de microfoon was gaan staan zodat ze niet per ongeluk weg zou slippen en ze liet haar ogen rusten op een plek dat voor haar veilig voelde, de grond dicht bij het podium. ''But I can't help, falling in love with you.'' Ze telde opnieuw hoeveel Damian speelde voordat ze in de volgende zin vloeide. ''Shall I stay, would it be a sin.'' Adem, Jean. Vergeet niet te ademen. ''If I can't help, falling in love with youuuu.'' Er was een kraak in haar stem geweest, maar op een goede manier en ze merkte dat haar zenuwen bij ieder woord die uit haar mond kwam afzakten, net zoals Eleanor verteld had.''Like a river flows, surely to the sea.'' Ze kon het niet helpen om te glimlachen met haar tanden bloot nu. ''Darling so it goes, some things are meant to be..''
Ze had de moed gevonden om van haar vaste punt af te kijken en die op Jamie te richten, met de adrenaline van lichte angst vlak bij haar hart spelende. ''Take my hand, take my whoooole liiiife too. For I caaan't help, falling in loooove with youuuuu.'' De volgende zinnen zong ze subtieler maar haar glimlach werd wijder. ''Like a river flows, surely to the sea. Darling so it goes, some things are meant to be.'' Ze legde één van haar handen op de microfoon neer terwijl ze langzaam met zoveel gevoelens binnen in haar de volgende zin zong. ''Take my hand, take my whole life tooooooo.'' Snel ging haar aandacht naar Damian voor even, dit was het moment waar hij in zou springen en ze samen zouden zingen. ''Cause I can't heeelp, falling in loooooove with youuúúúu.'' Haar hart sprak echt boekdelen wanneer ze terug naar Jamie keek en de tranen in haar ogen kwamen. ''Cause I can't help.. falling in looooooooooooooove wiiiiiith youuuuu..'' Dat was het enige waar Damian zou bij helpen qua zang. Zijn gitaarspel ging langzamer en de laatste paar zachte noten klonken, waar zij haar stem bij in gooide terwijl haar hart boekdelen sprak en ze probeerde het binnen te houden. ''For I can't help... falling in love... with... you...''

''Dankjulliewel. Dankjewel Damian.'' Knikte ze iedereen toe wanneer het stil gevallen was en er een gelukkige glimlach op haar gezicht straalde. Ze voelde zich overladen met emoties die haar zenuwen overheersten en de enige naar wie ze nog kon kijken, nadat ze haar blik over het publiek had laten gaan en Damian nog eens een knik gegeven had, was Jamie.
'Ga erheen, ga naar hem toe.' Vertelde Damian haar, in de microfoon en ze hoorde sommige mutanten daar zachtjes over lachen en praktisch hun eigen hart horen smelten. Ze slikte nog eens voordat ze knikte, en nog eens een paar keer bleef knikken, en ze haar hakken uittrok om die in haar rechterhand te nemen. ''Zorg ervoor dat Sun Is Shining van Axwell Ingrosso gespeeld wordt!'' Zei ze naar de muziekdocent voordat ze van het trappetje aan de voorkant van het podium af vloog, rennend richting Jamie. Haar hart ging als een wilde tekeer en ze kon de glimlach die op haar lippen stond en haar wangetjes boller vormden niet van haar gezicht af krijgen. Vlak voordat ze bij hem was liet ze haar hakken in het zand vallen en legde ze haar handen om de man zijn nek heen waarbij ze haar lippen op die van hem drukte.