Everything I do, I’m gonna think of you (open)

Arya liep rustig langs het meer. Ze was al lang niet meer aan deze kant van het meer geweest. Ze liep elke dag aan de kant van het Animal Shelter en de paardenstallen. Daar was ze dan ook vaak, maar vandaag had ze geen zin om naar de stallen te gaan. Ze was wel even komen kijken, maar het was er heel erg druk. Zo had ze geen zin om bij de paarden te zijn. Het moest rustig zijn, dat ze alle ruimte had om te rijden. Vandaag dus even niet, dacht ze bij zichzelf. Dit was ook goed voor haar. Lekker haar hoofd leegmaken. Ze was eigenlijk heel vrolijk, elke dag enthousiast en vol met energie. In haar hoofd leek het wel lente, alles bloeide. Alles ging de goeie kant op, ze miste haar vader en vriendinnen niet meer zo erg, ze kon haar mutatie veel beter inhouden en ze vond het weer tijd voor een boy. Ze had ook al wel vlinders in haar buik, maar ze wist niet voor wie die waren. Bij zichzelf ging ze nadenken over hoe haar boy er uit zou moeten zien en of er misschien nog knappe boys op dit eiland zaten. Met die gedachten liep ze verder.... en verder....  en verder. Eigenlijk vond ze het uiterlijk van een jongen niet eens het belangrijkste. Als hij haar maar zal begrijpen en dat hij lief en aardig was met een klein beetje ego.
Ze legde haar witte sjaal op de grond voor de boom en ging er op zitten. Ze steunde met haar rug tegen de boom en zachtjes liet ze haar hoofd ook tegen de boom aan zakken. Ze voelde de kou niet, het vuur in haar lichaam hield haar warm. In haar hele leven had ze het nog niet vaak koud gehad. 2 x had ze het echt koud gehad, toen ze in de winter door het ijs was gezakt en ze haar manipulatie nog niet goed kon gebruiken en toen Mason haar met een waterpistool had bespoten in de winter. Ze keek naar haar handen. Ze waren zoals altijd vuurrood. Ze wist niet wat het was, maar ze schaamde zich ervoor. Ze liet een klein vuurballetje ontstaan, ze gooide het heen en weer tussen haar handen, ze maakte het groter en weer kleiner en dan weer groter. Toen ze was uitgespeeld, liet ze het balletje verdwijnen. Ze keek recht voor haar uit, toen merkte ze pas op wat voor mooi plekje ze was  gaan zitten. Ze keek recht uit over het meer, ze kon alle hoeken zien. Het was een heel mooi gezicht. Het hele meer was omringd door bomen, waarop overal een dikke laag sneeuw lag. Overal waar ze keek lag sneeuw, verse sneeuw. Het was nu al een aantal aan het vriezen en elke nacht sneeuwde het bij. Arya stond op en maakte een sliert van rook. Ze had al lang geen rook meer gemaakt. Ze oefende alleen nog maar op vuur, dat was dan ook haar zwakte punt, maar het liefst maakte ze rook. Ze liet de sliert oplaaien naar een kleine tornado, het verwoeste niks. Ze had het al die trainingen klein moet houden, ze mocht het niet laten gaan. Ze maakte de tornado groter, het was nu zo'n 3 meter hoog. Ze liet het uitwaaien tot een kolossaal ding dat alles zou verwoesten. Ze zou mensen er mee kunnen laten stikken. Bij die gedachten liet ze de tornado meteen verdwijnen. Ze zou mensen kunnen doden. Ze had al een aantal mensen verwond zonder haar bedoeling.
Arya liep terug naar het gebouw, het begon al te schemeren dus ze vond dat het wel tijd werd om weer terug te gaan. Ze dacht na over de rook tornado die ze had gemaakt. Ze had het nog nooit met vuur geprobeerd. Ze stopte met lopen concentreerde zich diep en begon met een kleine vuur tornado. Ze liet het oplaaien tot een grotere tornado, maar ze kreeg het niet zo groot als de rook tornado. Ze kreeg het gevoel dat ze werd bekeken, sluwe ogen. Iemand die haar al langer had geobserveerd dan zij wist, ze kon het voelen. Mason deed het ook altijd. Ze werd zenuwachtiger. Het vuur werd sterker, Arya hield het nog maar moeilijk gecontroleerd. Ze wist nu zeker dat ze werd bekeken, ze werd nu nog zenuwachtiger. Het vuur werd ongecontroleerd, het was nu zelfs groter dan de rook tornado. Ze hield het niet meer, ze liet het vuur opgaan in de lucht. In de lucht verdween het geleidelijk. Onrustig begon ze om zich heen te kijken, ze kon niemand zien. Het hoofdgebouw zat aan de andere kant van het meer. Het zou lang duren als ze over het pad zou lopen. Ze besloot over het meer te gaan, ze had mensen er al op zien schaatsen en het was alleen maar kouder geworden. Voorzichtig zette ze haar voet op het ijs, en stapje voor stapje liep ze verder. Toen ze het vertrouwen in het ijs had gekregen begon ze te rennen. het ijs was erg glad, ze moest oppassen dat ze niet zou uit..........., ze viel achterover met haar hoofd op het ijs. Voor een aantal seconden zag ze kleine zwarte vlekjes voor haar ogen en had ze erge hoofdpijn. Ze wreef met haar hand over haar achterhoofd terwijl ze opstond.  Met zwarte vlekken voor haar ogen begon ze te rennen. Ze was erg duizelig en slingerde daarom ook. Arya viel op haar knieën, ze moest even bijkomen.

Rustig probeerde Arya weer op te krabbelen, ze had nog steeds wel hoofdpijn maar ze was niet meer duizelig. Wat had dit er toch stom uit moeten zien. Ten eerste, je gaat toch niet met je vans over het ijs heen te gaan rennen, omdat ze dacht dat er iemand naar haar keek en niet in het donker door het bos wilde rennen en weer snel terug op haar kamer wilde zijn. Ze ging op haar knieën zitten. Met haar handen steunde ze op het ijs. Weer werd ze duizelig.
Plotseling hoorde ze een stem achter haar zeggen, “Wat ben jij dom zeg om te gaan rennen over ijs.” Het was op een manier dat Arya nooit zou pikken, niemand mocht zo tegen haar praten. Mason had het ook al vaker gedaan om haar te plagen. Ze zat nog steeds voor over gebogen met handen en knieën op het ijs. Ze voelde woede opkomen. Haar lichaam werd warm, ze voelde het vuur in haar oplaaien. Het was inderdaad ook niet zo slim van haar om over het ijs te rennen, maar de toon waarop. Ze ergerde zich er erg aan.
Arya hoorde geen voetstappen meer. Ze voelde nog wel warmte dat niet van haar zelf was maar van iemand anders. Was er nog iemand die kon vliegen, laats had ze ook al zo’n meisje ontmoet. Arya dacht daar aan terug, wat was dat toch gezellig geweest. Ze moest lachen, niet hardop, maar in haar zelf.
Ze schrok toen ze plotseling een hand op haar schouder voelde, er zat een ander meisje naast haar gehurkt. Ze had haar nog niet eens gezien, maar ze voelde het. “Gaat het wel”, vroeg het meisje. Dit keer was het op een vriendelijke manier. Arya kon het niet vriendelijk opvatten, ze was nog te boos van die opmerking daarvoor. “Ja, het gaat.”, zei Arya. Ze moest lachen, nu wel hardop, maar  heel zachtjes. Het vuur woekerde nog steeds in haar lichaam.  Haar lach werd steeds harder. Toen ze opgehouden was met lachen (wat maar een aantal seconden duurde) draaide ze zich om. Ze keek het meisje nu recht in de ogen aan. Aan haar kleren gezien was ze aan het hardlopen, maar haar adem was rustig en onder controle dus had ze al een tijdje gelopen. Er zat vuur in Arya’s ogen. Ze kon die opmerking maar niet vergeten. Vroeger kon ze goed tegen kritiek en flauwe opmerkingen, maar hier op dit eiland waar alles anders is, hier kon ze het niet pikken. Ze stond op, ze merkte dat het al echt donker begon te worden. Ze zette wat stapjes achter uit, veegde zich zelf af. Er zat wat ijsschaafsel spul op haar rug.