I'm gonna kill them all

Het was redelijk laat in de avond, je zou het al bijna nacht kunnen noemen. De zon was al een paar uur onder en de hemel was helder omdat er geen enkel wolkje te zien was. Enkel de sterren en de maan keken op haar neer terwijl ze door het bos heen liep. Tenminste, het was eerder rennen wat ze deed. Haar handen had ze tegen haar hoofd aangedrukt. Het was jaren geleden dat ze dit voor het laatst had gevoeld. Zulke.. woedde. Plotseling, uit het niets was het gekomen. Haar avond was goed geweest, haar dag was geweldig geweest. Maar nu was er plots deze woedde. Misschien kwam het omdat het bijna volle maan was, ze raakte altijd wat nerveuzer rond die periode, maar dit was gewoon extreem. Haar ogen waren roder dan ze ooit geweest waren op Genosha en ze had haar handen zo erg tot vuisten geknepen dat haar nagels door haar huid waren gedrongen en haar handen onder haar eigen bloed zaten, al waren de wondjes wel meteen weer genezen toen ze haar nagels eruit had gehaald, het opgedroogde bloed bleef zitten.
Er was een beest in de buurt, ze kon het ruiken. En de combinatie van de honger die ze had als vampier en de verschrikkelijke woedde die ze op dit moment voelde van binnen, zorgde ervoor dat ze zich niet in kon houden. Een beest, dat was ze. Het was een hert geweest wat er had gelopen, kwamen vast niet zo heel vaak voor hier op dit eiland. Misschien was het wel tam, kwam het uit de stallen van de school, misschien was het wel gewoon wild of het gevolg van een experiment van iemand. Het boeide haar niet, want binnen een paar secondes had ze het beest gevonden en viel ze het aan. Beest tegen beest. Zo woest was ze.
Een gefrustreerde gil kwam uit haar mond zetten terwijl ze naar het dode hert voor haar neus keek. Totaal aan stukken gescheurd door haar woedde. Het bloed droop uit haar mondhoeken en haar hele shirt zat vol met rode vlekken, evenals er overal stukken van het hert om haar heen lagen. Maar ze bleef doorgaan, haar woedde uiten op het dode beest. Het was alsof ze niet meer kon stoppen. Ja, dit was de eerste echte craving die ze had gehad hier op Genosha, gedreven door woedde.

Het enige wat ze nog maar had gedaan was een hert aan stukken gescheurd, iets wat de meeste normale mensen niet zouden doen in hun hele leven. Men moest maar blij zijn dat het geen mens was, want in de staat waarin ze nu verkeerde zou het goed mogelijk zijn dat ze zonder te aarzelen iemand aan stukjes kon scheuren. Het leek erop dat ze niet langer meer alleen was, want haar scherpe zintuigen pikten een andere geur vaagjes op (de plaats was immers een plaats delict met al dat bloed, het was moeilijk om nog andere geuren te ruiken) en ze had het dan ook te danken aan haar goede gehoor dat ze merkte dat er iemand haar kant op kwam. Toch bleef ze zitten, rende ze niet razendsnel weg van het aan stukken gescheurde hert. Nee, iemand zou eens moeten proberen om haar op dit moment te kalmeren. Ze was razend, er waren maar weinig keren geweest dat ze zo razend was geweest en de laatste keer had het ruim een week geduurd voordat ze gestopt was met het uitmoorden van onschuldige mensen, al was dat aardig wat jaren geleden geweest.
Christophe, hoe kon het ook anders. "Het gaat geweldig," zei ze terwijl ze hem boos aankeek, waarom moest hij hier nou weer op komen dagen? Uit alle mensen van dit verdoemde eiland hij. "Je had niet moeten komen." Haar ogen waren rood en ze wist vrijwel zeker dat ze er een tikkeltje angstaanjagend uit zou zien. Zowel door het in stukjes gescheurde karkas als haar shirt, gezicht, handen, armen en benen die onder het bloed zaten. Haar hoektanden waren duidelijk te zien en ze keek hem zonder te knipperen aan. "Dit is niet het moment om grappig te lopen doen!" reageerde ze boos terwijl ze in een razendsnelle beweging overeind sprong. Het was duidelijk dat Ivy zichzelf niet was. Bloed. Moord. Dood. Pijn. Het waren allemaal woorden die het beest in zich wilde zien op dit moment. Met haar onmenselijke snelheid stond ze opeens voor zijn neus, had hem met zo'n ruk overeind getrokken dat hij wel omhoog moest komen omdat hij het waarschijnlijk niet aan had zien komen en drukte hem tegen de eerste de beste boom aan, haar hand op zijn keel en niet bepaald zachtaardig.

Het was de laatste druppel geweest voor haar toen hij tegen haar inging met zijn bijdehante opmerkingen. Dit bos was inderdaad niet haar eigendom, maar het feit dat hij naar haar toe was gekomen stond vast. En dat was iets wat hij niet had moeten doen, hij had door moeten lopen en haar met rust moeten laten. Maar dat deed hij niet, want elk moment wat hij maar kon gebruiken om haar te pesten nam hij hebberig aan. Daar zou hij vandaag spijt van krijgen, hij zou alles terugkrijgen deze nacht. Ivy was namelijk absoluut niet in de mood voor grapjes, de woedde die in haar raasde was onbeschrijfelijk. Er was geen reden voor, er was niet iets specifieks geweest wat haar boos had gemaakt. Het antwoord was echter simpel, heel simpel, en toch wist ze niet wat het was wat haar boos maakte. Mensenbloed. Al weken was ze nu, maanden eigenlijk, op dit eiland en ook daarvoor had ze al een enorm lange tijd geen mensenbloed meer gedronken. Dierenbloed was minder sterk, het vulde minder en het maakte haar zwakker. Haar lichaam wilde mensenbloed, maar haar hoofd wilde het niet. En dat zorgde ervoor dat ze zo onwennig was als het maar kon, terwijl er een innerlijke strijd in haar lichaam plaatsvond.
Vervolgens had ze hem tegen een boom gewerkt, haar vingers strak om zijn keel geklemd en haar ogen volledig rood en recht in de zijne starend, vlak voor zijn gezicht. Haar hoektanden waren lichtjes zichtbaar omdat ze haar mond een klein stukje open had. De ander zei dat hij graag zou willen blijven hangen.. maar dat hij haar dat plezier niet wilde doen. Het maanlicht verdween plotseling en er verscheen en wat verwarde blik in haar rode ogen, voor een kort moment zag ze niets meer, totdat ze met haar ogen knipperde en alles weer haarscherp werd. Zelfs al was haar zicht nog zo goed in het donker, haar ogen waren verward geraakt door de plotselinge schakeling van licht naar donker. In dat korte moment had ze gevoeld hoe hij haar hand vast had gepakt, van zijn keel af had getrokken en vervolgens wegschoot, de boom in. Een grom kwam uit haar keel, het was duidelijk iets beestachtig en niet iets wat de normale Ivy zou doen. Dit was ook niet de normale Ivy, dit was de vampier Ivy die midden in een craving zat. Natuurlijk was het eerste instinct om hem te volgen in de boom. De eerste tak was heel wankel, en voordat ze de tweede vast kon pakken had Christophe deze naar beneden getrapt zodat ze haar evenwicht verloor en van de wankele tak af viel en op haar kont op de grond kwam te zitten. Ze was niet van heel hoog gevallen, maar de ander zat nu al ongeveer zes meter boven de grond. Het maanlicht kwam weer terug en ze kneep haar ogen dicht terwijl ze omhoog staarde, duidelijk boos. Roerloos bleef ze zitten. Als zij niet naar hem toe kon.. dan kwam hij maar naar haar toe. Val uit die boom. Het was zo gemeen, iemand dwingen om zes meter naar beneden te vallen. Niet eens te springen, maar gewoon voorover vallen. Het was absoluut niet iets wat Ivy ooit van haar leven bewust zou willen doen.. zelfs niet tegen Christophe. En nu gebeurde het toch. Hij zou er niets van voelen dat er iemand in zijn hoofd zat en hij zou ook niets van tegensparteling voelen, hij zou opeens de drang krijgen om voorover te leunen en te vallen.
Ondertussen was ze langzaam opgestaan en keek ze toe naar de jongen in de boom, die niet lang meer in de boom zou zitten.

Afwachtend had ze onderaan de boom gestaan, waarschijnlijk zou hij niet snappen waarom ze haar achtervolging zo plotseling gestaakt had, maar op dit moment boeide het haar niet. Ze was geïrriteerd, ze was woedend. De meest logische verklaring voor dit plotselinge gedrag was omdat ze een half jaar tussen de mensen liep en enkel maar op een beetje dierenbloed had geleefd. Dat gecombineerd met de persoon die ze al helemaal niet wilde zien op dit moment was niet bepaald een goede match. De opmerkingen die hij maakte kwamen bij haar binnen alsof hij weer eens bezig was met haar te pesten, ook al bedoelde hij het misschien wel helemaal niet zo. Maar ze keek nu door de rode, negatieve ogen van het monster wat al jaren in haar verscholen zat. De vloek van de vampier, een eeuwige straf. Zo zouden de weerwolven elke volle maan pijn hebben, zo zou een vampier de marteling van het eeuwige leven hebben. De eerste paar jaar waren wel leuk, het feit dat je jong bleef. Maar zodra iedereen waarmee je omging om je heen dood begon te gaan was het wel een ander verhaal. De gedachte dat ze nooit een normaal leven zou kunnen hebben, het was één grote marteling. En dan was er ook nog eens het feit dat ze niet in het zonlicht kon.. iets waarvan ze zich nog herinnerde hoe ze ervan genoten had als mens. Het had haar verbitterd. Een moordenaar, een psychopaat, een maniak die naar bloed snakte, een beest. Dat waren de beschrijvingen die voor altijd aan haar bevestigd waren.

Boem. De ander was uit de boom gevallen, maar niet regelrecht omdat ze de trance iets te vroeg verbroken had. Ze hoorde het gekraak van takken die afbraken onder zijn gewicht, maar uiteindelijk belandde hij toch nog op de grond. Een paar meter bij haar vandaan was hij neergekomen. Haar bloedrode ogen had ze strak op hem gericht. De ander krabbelde overeind en maakte zich groot. Wat dat betreft was ze maar klein vergeleken met hem, maar de ander zou ook wel weten dat hij haar niet moest onderschatten. Ze had haar mind control waarmee ze hem altijd nog af kon weren, want fysiek zou hij wel sterker zijn. Niet dat Ivy mentaal nou zo geweldig in elkaar stak.. en dat bevestigde de ander nog eventjes. Ze kneep haar handen in elkaar en voelde hoe haar nagels in haar vel prikte. Kleine druppeltjes bloed kwamen uit haar handen zetten, maar dat was nu wel het laatste waar ze naar keek. De wondjes heelden toch meteen weer, enkel het verse bloed bleef achter op haar vingers, die toch al rood zagen van het bloed. Diep vanbinnen deden zijn woorden pijn, maar dat zou ze toch nooit toegeven. Ze wilde niet dat mensen haar als zwak zagen, dus dat soort gevoelens toonde ze simpelweg niet. Hij vroeg of ze hem wilde vertellen wat er met haar aan de hand was. "Je irriteert me mateloos," gromde ze zachtjes terwijl ze langzaam haar nagels uit haar eigen vel haalde door haar handen te laten ontspannen, maar dat was enkel zodat ze die kon gebruiken om hem ermee pijn te doen. "Dat is er gebeurd." Het was niet de echte Ivy die sprak, ze was in een trance door alle bloedgeuren en de onbeschrijfelijke woedde die ervoor zorgde dat ze zichzelf niet meer in de hand had. Ze had een snap into reality nodig, iemand die haar eventjes terug kon halen. Maar die had ze niet.. nooit gehad ook.

Voordat ze het wist was ze naar voren geschoten, opnieuw een poging doend om hem pijn te doen. Want dat wilde het beest, dat wilde de vloek. Het wilde slachtoffers maken, het wilde bloed zien vloeien. En het maakte niet uit van wie, als er maar gewoon iemand zou lijden op dit moment. Maar zover zou het nooit komen. Want toen ze haar vingers rond zijn keel probeerde te sluiten, voelde ze opeens een enorme kracht op haar lichaam. Het was alsof twee krachtvelden elkaar raakten. De lucht werd voor een moment uit haar longen geperst en ze werd naar achter geslingerd. Terwijl dat gebeurde begon haar hoofd te bonken. Herinneringen schoten langs op haar netvlies. Het deed gewoon pijn hoeveel dingen ze tegelijk te zien kreeg. Met haar rug kwam ze tegen een boom aan en ze meende wat te horen kraken, niet goed wetende of het de boom of haar rug was. Langzaam zakte ze naar beneden, happend naar adem en haar ogen wijd opengesperd.

Natuurlijk moest hij weer de slimme persoon uithangen. Altijd had hij zo gedaan, haar geïrriteerd, vanaf het moment dat ze hun kamer voor het eerst in was gestapt. En al die irritatie leek op dit moment bij elkaar gegooid te zijn, alles samen veroorzaakte een enorme woedde. Nu was het niet volledig Christophe's schuld natuurlijk.. hij was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Bij elk ander persoon zou ze waarschijnlijk zo zijn uitgevallen. Maar hij was niet iemand die ze graag wilde zien. Ze wilde niet dat hij haar zo zag.. dan had hij alleen nog meer dingen om later opmerkingen over te maken. Maar wegvluchten ging nu ook niet meer, ze had haar zinnen nu al onbewust op hem gezet. Hij moest pijn hebben.. ze moest iemand pijn doen.. en hij was de enige aanwezige hier.. dus hij zou het worden ook.
Maar het kwam niet zover, want voordat ze hem aan had kunnen raken waren ze beide naar achter geslingerd. Het leek wel alsof twee krachtvelden elkaar raakten. Het gekraak van eerder was niet de boom geweest, maar haar rug die een akelige klap had gekregen. Maar dat was niet haar eerste prioriteit op dit moment, want de halve paniekaanval die ze had op dit moment was dat wel. Haar hoofd werd overbelast door de golf van herinneringen die haar hoofd binnen kwamen stromen. Het was als een soort vloedstroom waar ze niet op voorbereid was, het overdonderde haar. Haar normaal ijskoude huid begon opeens warm aan te voelen, terwijl ze naar adem hapte en haar vuurrode ogen opengesperd waren. Toen ze haar hoofd een beetje draaide zag ze vaag de ander, maar alles leek één grote waas te zijn door alle beelden die op haar netvlies voorbij schoten. Vaag hoorde ze zijn bezorgde stem die haar naam uitsprak. Het was alsof ze het vaker had gehoord. Deja vu. Ze voelde zijn hand op de hare en hoorde hoe hij zei dat ze een hap lucht moest nemen en moest kalmeren. Maar het leek alsof zijn woorden niet doordrongen tot haar op dit moment. Ze wilde het wel doen, maar het lukte niet. Haar lichaam werkte niet mee, waarschijnlijk omdat deze tegelijkertijd bezig was met het herstellen van haar gebroken rug (wat een geluk toch, het snelle helen leek het enige voordeel van een vampier zijn) en het handelen van haar hoofd die overspoeld werd met beelden, beelden en nog eens beelden. Onbewust had ze zijn hand ook beetgenomen. Niet zo hardhandig als eerder, maar eerder een soort krampachtigheid. Alsof zijn hand het enige was wat haar bij bewustzijn hield. En toen kwam dat gedeelte allemaal terug. Zijn aanraking voelde vertrouwd, het overweldigde de pijn in haar rug. Haar tanden had ze op elkaar geklemd en haar ogen dichtgeknepen, haar vrije hand had ze tegen haar hoofd aan geplaatst.
In haar hoofd maakte ze contact met dat van hem. Ze deed het niet zelf, het gebeurde gewoon. Elke vloek had wel een loophole, een achteringang. En die van hen was verbroken. Het was geen echte vloek, het was iets wat hij haar had laten doen meer dan honderd jaar geleden. Ze had hem moeten vergeten, hij had haar moeten vergeten. Haar mind control had een deel van haar kracht verloren hierdoor. Daarom was ze nooit meer sterk genoeg geweest om zo iets krachtigs als het wissen van een geheugen terug te vinden. Maar de kleine loophole daarin was blijkbaar dit moment geweest. Het moment dat ze de ander zoveel pijn had willen doen, die had het gebroken. Die had de vergrendelde herinneringen in haar hoofd opengebroken waardoor ze nu in een soort vloedstroom allemaal terugkwamen. En als het goed was, moest nu ook hetzelfde bij hem gebeuren, want haar gedachtes hadden zich verbonden met die van hem. Zijn deel moest nu ook opgeheven worden. Want als haar herinneringen terugkwamen, dan moesten die van hem dat ook nu.
Haar greep op zijn hand verslapte terwijl de pijn langzaam wegvloeide. De rode kleur in haar ogen begon ook langzaam weg te vloeien. Haar natuurlijke kleur kwam langzaam maar zeker terug: ze was gekalmeerd. "Christophe..?" klonk haar stem zachtjes terwijl ze hem zwakjes aankeek. "Ik.. ik herinner het..?" zei ze uitgeput. Zou.. zou hij zijn herinneringen nu ook weer terughebben dan?

Haar lichaam voelde extreem moe aan na de hele stroom van herinneringen die ze had gekregen. Een mentale uitputting was het geweest. Alles leek zo lang geleden geweest te zijn.. maar aan de andere kant voelde het alsof alles net opnieuw gebeurd was. In werkelijkheid was het allemaal langer dan honderd jaar terug. Het voelde alsof ze net een marathon had gerend, want haar borstkas ging sneller op en neer dan normaal terwijl ze voor zich uit staarde. Ze voelde de hand van de ander niet meer op die van haar en dat maakte haar duidelijk dat hij niet naast haar zat. Hij stond overeind, keek met een frons naar de grond. Zou hij het zich ook herinneren? Zou hij net ook die pijnlijke vloed van herinneringen voorbij hebben zien flitsen? Nadat ze de woorden over uit haar mond had gekregen voelde ze hoe ze automatisch op haar lip beet, het was iets wat ze wel vaker deed. Het leek wel een opgeluchte zucht die ze zacht slaakte toen hij uitbracht dat hij het ook herinnerde. Dat was tenminste iets, stel dat hij dat niet had gedaan. Dan zou alles pas raar worden. Hij vroeg hoe. Ivy had al wel een kleine theorie in haar hoofd gemaakt, maar ze zou niet weten hoe het kon dat dit nog niet eerder gebeurd was. "Ik.. ik denk dat ik het gebroken heb toen ik je aan wilde vallen.. toen ik je echt pijn wilde doen." Toen was er iets in haar gesnapt wat al die herinneringen weer vrij had gelaten, en dat was automatisch gelinkt aan zijn gedachtes.
Een zacht geruis klonk toen ze met haar bovennatuurlijke snelheid overeind was gekomen en plotseling vlak voor zijn neus stond. Haar gebroken rug was geheeld, een voordeel van het hun vloek, ze heelden veel sneller dan een normaal mens. De tijd dat alle herinneringen terug waren gekomen was haar rug gewoon bezig geweest met helen. "Het is langer dan honderd jaar geleden Christophe.." klonk haar stem zwakjes. Ze was vermoeid.. op dit soort momenten wist ze zelf niet eens meer waar de grenzen van haar mind mutatie lagen. Voordat ze het goed en wel doorhad, had ze haar hand voorzichtig op zijn wang gelegd. Het rood uit haar ogen was nu vrijwel helemaal weg, maar ze waren op hem gericht. Maar niet op de moordlustige manier van eerder.. er leek zelfs wel iets zachts in te zien zijn.. maar dat kon ook verbeelding zijn. De brunette had nog een kleine stap dichterbij gedaan zodat ze zijn ademhaling in haar nek voelde.. en hij die van haar ook tegen zijn huid aan moest voelen. "I guess.. I guess it was our destiny to meet again.. on this island.." zei ze zachtjes terwijl ze wat naar hem omhoog keek. En voordat ze het goed en wel besefte had ze haar lippen zacht op die van hem gedruk.. geen idee hebbende of hij haar niet meteen weg zou duwen.. maar de drang was er zo plotseling geweest dat ze het gewoon had gedaan.