• Naam (+ middelste naam) (+ achternaam): William Ventura
Faceclaim: Charlie Heaton
• Bijnaam: Wisp
Deze bijnaam komt van het mythologische creatuur Will-o’-the-Wisp. Dit zou een lichtje in het moeras zijn, dat eenzame reizigers volgt en mee probeert te lokken. Volgens sommige verhalen helpen ze de verdwaalde ziel uit het moeras, maar volgens anderen leiden ze mensen naar hun dood.
• Leeftijd: 18 jaar
• Geboorteplaats: Osnabrück – Duitsland
• Karakter
William lijkt op het eerste gezicht je standaard stille, maar lieve jongen. Hij zegt niet al teveel en zit het liefst met zijn neus in een boek en houdt ook wel degelijk van stilte. Dit betekent echter niet dat hij niet sociaal is: Will kan best met anderen omgaan. Hij is er wat onhandig mee, praat vaak zachtjes en vindt het lastig om een gesprek gaande te houden, maar hij doet er wel zijn best voor. Daarbij is William ook best goed in geheimen houden en hij is over het algemeen een betrouwbare gast.
Daarnaast is hij ook een zorgzaam iemand: als iemand hulp nodig heeft zal hij graag proberen hen te helpen. Dit komt wel vooral doordat hij zich zo ook naar zijn zusje toe gedraagt. Nièva is alles voor hem. Ze is de enige die er altijd voor hem is, waar hij altijd bij terecht kan. Hij wil de beste oudere broer zijn voor haar die er is. Omdat hij al sinds Nièva’s geboorte zo voor haar bezig is, slaat dit zorgzame gedrag ook makkelijk over naar andere mensen. Will is vaak de eerste om te vragen of het wel goed gaat met iemand die gevallen is of er bleek uitziet.
Jammer genoeg kan Will ook enigszins naar het obsessieve neigen. Zodra hij een hobby heeft, zal hij elk vrij uurtje eraan besteden. Als zijn zusje iets van hem vraagt, zal hij direct zijn spullen laten vallen. Hij is niet goed in “nee” zeggen als anderen zijn hulp nodig claimen te hebben. Het is een zwakte, maar Will is ook niet de persoon die gemakkelijk van zich af kan bijten of andere mensen van zich af kan slaan. Daarbij voelt hij zich ook goed als hij anderen kan helpen. Een opvallende interesse van de jongen is Shakespeare. Hij is zowat verliefd op de boeken en draagt altijd de versie die zijn zusje hem gegeven heeft bij zich. Als hij voor een lokaal zit te wachten zal hij altijd proberen een paar pagina’s te lezen. Will is dan ook in staat een groot aantal zinnen van Shakespeare te quoten. Wanneer iemand hierover begint, is hij een groot deel van zijn verlegenheid meteen kwijt.
Er is echter ook een nare kant aan Wills persoonlijkheid. William kan dankzij zijn mutatie andere mensen genezen, maar als hij dit doet vernietigt hij ook een stukje van zijn eigen lichaam. Het probleem is alleen dat gebruik van zijn mutatie leidt tot een soort “high”, waardoor hij zich ontzettend goed en vrolijk gaat voelen. Het gevoel werkte als een drug en hoewel hij het tegen probeerde te houden, had Will de high steeds vaker nodig. Jammer genoeg werden de doses die nodig waren om hetzelfde gevoel te bereiken langzamerhand ook hoger en hoger, tot hij op het punt kwam waar hij andere mensen pijn ging doen om maar aan die kick te komen. Tja, een gegeven paard moet je niet in de mond kijken: hij heelt hen immers ook weer, toch? Dit is een kant van zichzelf die Will niet onder ogen wil zien. Hij zal ontkennen dat hij dit doet en gelooft het zelf ook niet; hij doet alsof die kant van zichzelf niet bestaat. Als hij dit wel zou doen, zou er een enorme cognitieve dissonantie zijn: Will zelf is in principe een lief kind, die mensen alleen maar wil helpen en zelf al genoeg pijn heeft, die dit anderen niet toe zou wensen. De aard van zijn gedrag als een verslaafde komt compleet niet overeen met zijn normale persoonlijkheid. Maar verslavingen doen rare dingen met je en Will is er niet tegen bestand.
Door zijn mutatie is Will best wel passief geworden, redelijk apathisch. Zijn mutatie is al jaren bezig met het vernietigen van zijn lichaam, vooral in combinatie met de verslaving. Op dit moment is Will al zover heen dat, zelfs als hij van zijn verslaving af zou komen, toch nog de pijn zou houden en vroegtijds zou overlijden. Will zelf heeft hier echter niet al teveel problemen mee, of zo lijkt het in ieder geval. Hij heeft zijn dood compleet geaccepteerd. Ergens vindt hij zelfs dat het beter is als hij zonder al die pijn kan leven. Het enige wat hem door laat gaan is de wetenschap dat zijn zusje er is en dat ze hem nodig heeft; zij is de enige reden dat hij doorvecht.
Will is ook vrij pessimistisch, als hij het over zichzelf heeft. Hij is niet te genezen en weet het. Als mensen hem op proberen te vrolijken, schudt hij het met een lach van zich af. Hoewel hij de dood niet per se leuk vindt, is Will er zeker niet bang van. Hij accepteert het gewoon.
De pijn heeft Will jarenlang gek gemaakt en dit is een andere oorzaak achter zijn passieve gedrag. Will merkte al snel dat die houding het veel gemakkelijker maakte voor hem. De schade die zijn mutatie heeft aangericht is namelijk al vrij vergevorderd: zijn haar is van donkerbruin naar grijs vervaagd, hij is blind aan zijn linkeroog, zijn interne organen zijn kapot aan het gaan… Daarnaast is de gehele linkerhelft van zijn lichaam zwak, waardoor hij mank loopt en vaak zijn linkerarm stevig vast moet klemmen. De pijnen zijn daar ook het hevigst. Hij is ook gevoeliger geworden voor overstimulatie, bijvoorbeeld in verband met fel licht of hevig geluid, waardoor hij flauw zal vallen. Will is niet meer in staat tot ernstige fysieke inspanning. Doet hij dit wel, dan zal hij al snel bloed over moeten geven. Hij wordt snel ziek en zijn botten zijn zwak. Ook zorgt een kleine botsing al snel voor blauwe plekken. Alles samengenomen is Wills lichaam zo ongeveer uit elkaar aan het vallen en het zal bijzonder zijn als hij ouder wordt dan 25.
• Uiterlijk
Will heeft grijzend haar, wat eerst donkerbruin was. Hij is 1,81m lang, maar hij weegt maar 52kg. Will is wat dat betreft best een scharminkel en je zou best wel eens een poging kunnen wagen om zijn ribben te tellen. Will is ook niet sterk en heeft geen spieren om over op te scheppen.
Zijn kleding is verwassen en vervaagd. Hij heeft eigenlijk geen zin om nieuwe kleding te kopen, aangezien hij toch niet weet hoelang hij ze nog nodig heeft. Zijn schoenen zijn oude, afgetrapte gympies. Over het algemeen draagt hij een zwart vest, waarvan hij de capuchon gebruikt om zijn gezicht te verbergen. De paar littekens die hij van vroeger op zijn armen heeft verbergt hij ook met het vest.
• Mutatie
Healing Hands:
Wills meest prominente mutatie is het helen van anderen. Hij beheerst deze mutatie erg goed, doordat zijn ouders hem vanaf het moment van manifestatie gepusht hebben om te oefenen en zijn mutatie te verbeteren. Wills mutatie heeft ook best wat potentie, waardoor hij een goede heler is. Een paar applicaties van de mutatie:
- Fysieke verwondingen genezen, zoals gebroken botten en sneeën
- Zenuwen herstellen/opnieuw aan laten groeien
- Beschadigde cellen herstellen, bijvoorbeeld verbrandde huid
- Een verloren lichaamsdeel weer aan het lichaam vastzetten
- Ziekteverwekkers vernietigen
- Fatale wonden helen
- CPR, dus het hart opnieuw laten kloppen
- Helen op een specifieke locatie, waardoor hij bijvoorbeeld een selectief groepje cellen kan beïnvloeden en ongewenste side-effects voorkomen
Met andere woorden, Will is in staat om alles te doen wat de moderne geneeskunde kan, maar hij kan nog meer dan dat voor elkaar krijgen. Dit feit zorgde ervoor dat zijn ouders al helemaal een toekomst voor zich zagen waarin Will een succesvolle dokter zou zijn.
Will moet wel in de buurt zijn van zijn slachtoffer om hen te helen; hij heeft geen fysiek contact nodig, maar moet zijn handen wel een paar centimeter van de wond vandaan kunnen houden, zodat hij zijn mutatie als het ware kan ‘focussen’. In principe zou hij de energie ook in zijn voeten kunnen focussen en daarmee werken, maar handen zijn toch wat geschikter.
Er zijn enkele limitaties aan zijn mutatie. Als hij anderen geneest, vernietigt hij een deel van zijn eigen lichaam. Hoe erger de wond, hoe meer schade. Het helen kost hem namelijk vrij veel energie en om aan die energie te komen, spreekt Wills lichaam zijn eigen voorraden aan. Dit maakt de mutatie verraderlijk: in het begin viel het helemaal niet op dat het aan zijn lichaam vrat, omdat Will een gezonde jongen was waar wel wat aan weg kon teren. Maar naarmate de tijd vorderde werd het steeds duidelijker dat zijn lichaam de mate van energieconsumptie niet bij kon houden. De ergste schade is nu echter al gedaan en het is te laat voor Will om te stoppen met het gebruik van zijn mutatie of om zelf weer aan te sterken.
Doordat zijn mutatie op zijn eigen energiereserves teert, heeft het geen zin voor Will om zichzelf te helen. Wat hij heelt, wordt er direct weer vanaf gehaald. Als hij zou proberen zichzelf te helen, zou het bijna geen effect hebben.
De ergste bijwerking van zijn mutatie is de werking die het heeft op zijn brein. Wills brein vecht wanhopig om de energie die zijn lichaam nog over heeft en aangezien het het belangrijkste orgaan is, is zijn brein vrijwel onaangetast. Het enige wat de mutatie hier echt doet, is het aanspreken van de beloningscentra. Hoe deze link precies tot stand is gekomen is onbekend, maar iedere keer als Will iemand geneest krijgt zijn brein een shot dopamine en voelt hij zich heel erg goed. Het kan bijna gezien worden als een soort van drug en Will is er in de loop van de tijd dan ook verslaafd aan geraakt. Dit maakt dat hij anderen zal blijven helen, zelfs als het zijn lichaam verwoest.
Verder moet Will dus dichtbij de gewonde persoon zijn en hij moet zich wel concentreren om iemand te genezen; hij kan dit niet op reflex.
Een interessante subfunctie van zijn mutatie is resurrection. Dit is technisch gezien iets anders van puur en alleen helen, maar Will is in beperkte mate in staat om organismes terug te halen uit de dood. Dit werkt alleen goed als ze nog maar net dood zijn. Wat Wills mutatie doet is een organisme tot leven wekken, maar wel in de staat waarin het nu verkeert. In principe zou hij dus zombies kunnen maken, als hij half rottende lijken “herrijst”. Om nog een normaal functionerend mens te hebben moet het dus een persoon zijn die seconden geleden overleden is. Will kan hen dan weer tot leven wekken en zo nodig de fatale wond genezen die hen doodde.
Zoals te verwachten valt, kost het gebruik hiervan veel meer energie en zal het Will ook veel meer uitputten. De beloning in dopamine is ook groter, aan de andere kant. Het kan een high van 24-48 uur veroorzaken. De prijs voor zo’n high is echter te hoog voor Will: hij is geen moordenaar. Will zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen iemand te vermoorden, zelfs als hij hen weer tot leven kan wekken. Zelfs de onderbewuste drang voor een high zal niet snel zover komen, vooral omdat meer dan één herrijzenis Will waarschijnlijk zijn leven zal kosten.
Meta-Probability Manipulation:
Deze mutatie houdt in dat Will in staat is de kans dat iets gebeurt kan verhogen (als de kans geen 0% is) of kan verlagen (als de kans geen 100% is). Meta probability manipulation is de perfecte vorm van probability manipulation en het houdt in dat de gebruiker alle kansen kan manipuleren, zelfs op quantum niveau of op niet-materieel niveau. Zolang iets kan gebeuren, kan Will het voor elkaar krijgen. Hij kan dit voor zowel zichzelf als voor anderen.
Het grote probleem met deze mutatie voor Will is dat hij het bestaan ervan ontkent. Mensen rond hem heen hebben veel vaker ongelukken dan ze normaal zouden hebben; op die manier kan hij hen genezen. Maar aangezien Will ontkent dat hij anderen pijn doet om aan zijn kick te komen, ontkent hij ook dat hij in staat is om mensen gewond te laten raken. Als hij zou toegeven dat hij kansen kon manipuleren, dan zou hij ook onder ogen moeten zien dat mensen gewoon vaak gewond raken in zijn omgeving. Hij onderdrukt deze logica en ontkent het zo hard als hij kan.
Wills probability manipulation werkt echter ook op onbewust niveau. Wanneer hij ergens aan denkt, of erover wegdroomt, zullen de kansen dat zoiets gebeurt toenemen. Zijn gedachten alleen hebben geen enorme invloed op de kansen, behalve als zijn lichaam schreeuwt om de dopamine kick. In dit geval zal zijn onderbewuste zo erg sturen op zijn verslaving, dat de kansen op verwondingen en dergelijke omhoog schieten. Will zelf zal dit nooit toegeven.
Mocht hij ooit toegeven of moeten toegeven dat hij deze mutatie heeft en hij zou het vrij gaan gebruiken, dan zal hij nog een sterke tegenstander zijn. Will zou bijvoorbeeld in een gevecht aanvallen kunnen laten missen etc.
Deze mutatie heeft geen invloed op zijn fysieke gezondheid. Erkenning ervan zou misschien schade aan zijn mentale gesteldheid kunnen brengen, maar dat is niet inherent aan de mutatie zelf.
De grenzen van deze mutatie zijn dus wel dat het mogelijk moet zijn voor iets om te gebeuren of om verhinderd te worden. En aangezien de mutatie bij Will onderbewust werkt heeft zijn eigen humeur er ook invloed op. Wanneer hij boos is op zichzelf zal hijzelf die dag meer nare dingen meemaken dan wanneer hij zich goed voelt en een fijne dag verwacht. De mutatie kan dus zowel voor geluk als ongeluk zorgen voor de gebruiker.
• Geschiedenis
Ouders: Sussanah Arvena x Richard Ventura
Broers & zussen: Nièva Ventura
William is het kind van een bibliothecaresse en een onderzoeker. Ze waren niet behoorlijk rijk, maar ze zaten ook niet per se krap bij kas. Er was genoeg geld om de kinderen naar goede scholen te sturen, af en toe extra bijles te geven. Het was voor Sussanah en Richard erg belangrijk dat hun kinderen slim waren, goede cijfers zouden halen: dan zouden ze ver komen in het leven! Jammer genoeg voor de jonge ouders was Will niet de slimste. Hij haalde vaak zesjes en toonde niet erg veel interesse in hard studeren. Het enige waar hij enige affiniteit mee had waren talen; en dan vooral met literatuur. Zodra een leraar hem dan ook kennis liet maken met Shakespeare was hij helemaal verkocht en tja, toen deed wiskunde er ook niet meer toe.
Enkele jaren besteedden zijn ouders eraan om hem te laten leren. Er kwamen tutoren langs in het weekend; hij mocht niet meer buiten spelen met zijn vriendjes. Er kwam zelfs het moment dat ze het boek dat hij van Shakespeare had verbrandden, recht voor zijn ogen. Dit alles maakte Will alleen meer zuurder en zorgde ervoor dat hij harder tegen ging stribbelen. Zijn focus lag meer op literatuur en kunst dan op de exacte vakken en hij wist ook dat, zelfs als hij er hele dagen aan zou werken, dat zijn cijfers niet optimaal zouden zijn. En belangrijker dan dat, het zou hem doodongelukkig maken. Dit was echter van weinig belang voor zijn ouders, die net zo koppig waren als hun zoon.
Daar kwam verandering in toen zijn zusje, Nièva geboren werd. Zij is drie jaar jonger dan Will. Nièva was een klein wondertje. Ze kon al snel haar eerste stapjes zetten, haar eerste woordjes zeggen, de eerste zinnetjes maken. Alle aandacht van hun ouders werd direct naar haar gedirigeerd en vanaf het moment dat Nièva naar school ging, probeerden Sussanah en Richard haar zoveel mogelijk te leren. Ze moest lezen, lezen, lezen over onderwerpen die ver buiten haar bereik lagen. Ze mocht, net als Will, niet buiten spelen. Ze mocht niets anders doen dan schoolwerk. Maar de rest van de zorg voor de baby ging Sussanah en Richard een beetje voorbij en al snel was Will degene die voor zijn jonge zusje zorgde. Als ze ’s nachts huilde maakte hij het flesje klaar. Hij hield haar handjes vast als ze van de muur naar de kast wilde lopen. Hij pakte haar tasje in voor ze naar school ging. Hij bracht haar en haalde haar op. Las haar voor als ze ging slapen, hielp haar met woordjes uitspreken en ga zo maar door. Voor William was het natuurlijk veel leuker om voor zijn kleine zusje te zorgen dan om achter de boeken te zitten, maar hij voelde vooral dat hij haar moest beschermen. Zelf wist hij maar al te goed wat voor invloed zijn ouders hadden en hoeveel druk ze op Nièva zouden leggen, dus zette hij zichzelf als een beschermlaag tussen haar en hun ouders in. Zo begon hij zich langzaamaan te gedragen als een echte grote broer. Nièva bleek een echt wonderkind te zijn toen ze naar de basisschool ging en ze ging Will voorbij in alle vakken. Hij werd steeds meer een achtergeschoven kind. Zijn ouders vergaten vaak dat hij er was en eigenlijk werd hij alleen nog gezien als een ongewenste gast, die eten en een dak boven zijn hoofd wilde, maar er niets voor terug gaf.
William kwam erachter dat hij een mutant was toen hij vrij jong was, ongeveer 7 jaar. Nièva was gevallen. Haar knie was geschaafd en Will probeerde haar gerust te stellen, door de wond schoon te maken en voorzichtig haar knie aan te raken, zodat ze kon zien dat alles nog goed was. Van het ene op het andere moment was de kleine schaafwond ineens verdwenen. Dit was natuurlijk niet normaal en Will besloot hulp aan zijn ouders te vragen: ze waren dan misschien niet zo dol op hem, maar slim waren ze zeker! Eerst wilden Sussanah en Richard hem niet geloven, maar in dezelfde week sneed Sussanah in haar hand en Will slaagde er zonder moeite in de wond te genezen. Toen was het hen natuurlijk duidelijk; Will was een mutant.
Onverwacht was het nieuws dat Will een mutant was zeker, maar zijn ouders zaten er eigenlijk helemaal niet mee. Hoewel ze zelf geen mutanten waren, was dit de eerste keer dat Will érgens een sprankje talent in liet zien. En hoe dat precies was, maakte hen niet uit. Will had iets speciaals nu, iets wat hij goed kon en dat zouden ze uitbuiten ook. Daar was de aandacht weer, die ze gedeeltelijk van Nièva af konden scheuren. Hij had potentie, hij kon iets! Was hun jongen toch geen nietsnut, uiteindelijk. Ze maakten soms expres wonden zodat hij hen kon genezen en kon oefenen met zijn mutatie. Wie weet, hier kon hij een geweldige dokter mee worden! Ze konden geen nee zeggen tegen iemand met zo’n mutatie in het ziekenhuis. Natuurlijk ontsprong Nièva hierdoor de dans niet, maar de druk op haar werd wel enigszins verlaagd. Hierdoor besloot Will de plotse aandacht van zijn ouders te accepteren; hij hielp er Nièva immers mee.
Daarbij, om heel eerlijk te zijn, voelde het goed. Om erkend te worden door zijn ouders. Om niet als een stuk profiterend vuil behandeld te worden. Vanaf het moment dat ze door hadden dat hij krachten had, stond hij weer in het midden van de spotlight. Will, gaat het goed? Hoe voel je je, liefje? Heb je iets nodig? Nadat de eerste paar testwonden op zichzelf, wilden zijn ouders daarna proberen of Will het niet op zichzelf kon oefenen. Eerst dachten zijn ouders dat hij gewoon weer rebels was en weigerde te leren, maar na een aantal pijnlijke sneeën moesten ze toegeven dat Will er echt niks aan kon doen. En ja, toen moesten ze maar iets anders verzinnen. Will heeft altijd geweigerd Nièva pijn te doen. Op een gegeven moment besloten Sussanah en Richard dan om hun brave kinderen te belonen met een huisdier. Een lieve Golden Retriever puppy. Zolang Will braaf met de hond speelde, mocht het dier blijven. Het addertje onder het gras? Hij moest met zijn mutatie op het dier oefenen. Het was dat, of zijn ouders zouden Nièva pijn doen. Hij moest en hij zou oefenen. Het kon niet zo zijn dat hun zoon zijn enige talent zou verwaarlozen. Will huilde wekenlang. Op een gegeven moment besloot hij het hondje te doden, zodat het niet langer hoefden te lijden. Zijn ouders zagen dit echter als de perfecte kans om de grenzen van zijn mutatie te testen. En ja, het bleek dat hij het zwakke lichaampje weer tot leven kon wekken, weer kon genezen. Deze actie zorgt echter wel voor meer schade en Will wordt er zo erg door beïnvloedt dat hij er een hele dag uit ligt.
Na een tijdje begon er iets vreemds op te vallen. De hond rende wel erg vaak weg; Sussanah en Richard hadden meer ongelukken dan gewoonlijk. Wat kon er aan de hand zijn? Deze issue is nooit officieel opgelost binnen het gezin, maar Will zelf merkte dat hij met zijn gedachten situaties kon manipuleren. Of, meer accuraat gezegd, hij kon de kans dat iets zou gebeuren manipuleren. Dit ontkent hij echter, tegenwoordig. Sussanah staat op een ladder? Oops, de kans dat ze struikelt is drastisch toegenomen! En die verdraaide enkel, die moet wel genezen worden. De hond springt tegen het hek op? Nou ja, het hek is erg oud, dat breekt wel door.. Dit zijn enkele voorbeelden. Will deed dit allemaal onbewust en het kostte hem wat tijd om uit te vogelen dat er nog een latente mutatie in hem aanwezig was. De kracht om kansen te manipuleren. Deze mutatie resulteert verder niet in de vernietiging van zijn lichaam en het is op zich niet ernstig als Will deze mutatie gebruikt. Maar langzamerhand, toen de verslaving over begon te nemen, begon Will onbewust de mutatie te gebruiken om de kans op ongelukken bij mensen groter te maken. Zodat ze vielen, zodat ze iets openhaalden. Dan kon hij bezorgd kijken en de slachtoffers hulp aanbieden. Ook dit is iets wat Will bij hoog en bij laag zal ontkennen.
Na een paar jaar begon het op te vallen dat Wills mutatie wat verborgen gebreken veroorzaakte. De jongen was mager, bleek, al drie keer ziek geweest in de laatste maand. Tijdens zijn ergste hoestbuien kuchte hij bloed op. De huisarts wist niet wat hij ermee moest. De jongen was bij de laatste paar check-ups nog in goede gezondheid geweest, los van de paar nieuwe littekens die waren verschenen. De jongen wilde er niet over praten. Maar nu… Zijn botten waren zwakker dan eerst, bijna alsof hij beginnende artrose had. Hij leed aan bloedarmoede. Zijn immuunsysteem was buitengewoon zwak. Het leek alsof hij dagen niet geslapen had. De dokter kon nog wel even doorgaan, maar uiteindelijk kon hij Wills ouders alleen mededelen dat hij geen idee had waardoor het zou komen. Wills ouders waren echter niet geheel blind. Bij het ontbreken van een harde oorzaak voor Wills verslechterende conditie, kwamen ze er al snel op uit dat zijn mutatie het moest veroorzaken. Die had hij immers veel gebruikt de laatste tijd. Maar ze hielden dit geheim van de jongen en lieten hem door oefenen. Immers, je had meer aan een kort leven gevuld met talent dan aan een lang leven waarin je niks waard was.
Nièva zag, naarmate ze ouder werd, hoe de conditie van haar broer steeds meer achteruit ging. Eerst negeerde ze het, vooral omdat het voor haar helemaal niet zo vreemd was. Rond de tijd dat Will begon te verzwakken was ze nog best jong en eigenlijk was ze er zowat aan gewend. Maar toen Will soms dagen in het donker in zijn kamer lag, omdat het daglicht hem te veel was, of bloed op bleef spugen na hele dagen oefenen, toen drong het echt tot haar door. Dit was niet goed. Wat ze ermee moest wist ze niet, maar ze wist wel dat ze er wat aan wilde doen. Wills zorgzaamheid leek dan niet van hun ouders te komen, maar zijzelf was ook wel het zorgzame type. In ieder geval naar haar broer toe, die haar zowat opgevoed had. Nièva was verre van dom en besloot aan Will te vragen hoe het nu zat met zijn klachten. Wanneer was het begonnen, waar zat het allemaal. Ze kwam al snel tot dezelfde conclusie als haar ouders: het was zijn mutatie. Toen dit gebeurde was Nièva 14 en William was 17. Het jonge meisje was vooral boos op haar ouders. Eerst wilde ze het niet geloven: haar ouders hadden dan misschien wel een enorme druk op haar geplaatst, maar verder behandelden ze haar ook met veel liefde en aandacht. Nièva merkte wel dat ze haar broer lang niet hetzelfde behandelden, maar ze wilde ook niet meteen tegen haar ouders ingaan. Dit was echter een stap te ver. Eerst vertelde ze Will de conclusie die ze getrokken had en beval hem te stoppen. Daarna stapte ze naar haar ouders en begon hen te vertellen dat dit verkeerd was en dat ze Will niet zo door konden laten gaan. Het moest stoppen. De grote hoeveelheden pijnstillers die Will naar binnen geduwd kreeg konden de oplossing niet zijn.
Een klein probleempje; Nièva had de situatie wat verkeerd ingeschat. Hun ouders wisten allang dat het aan de mutatie lag, maar waren niet van plan hem te laten stoppen. Will zelf was misschien niet de slimste, maar ook hij had wel door dat het helen van anderen een prijs had. Eerst was hij doorgegaan om zijn ouders niet teleur te stellen, maar langzaam maar zeker was het erin geslopen. De verslaving. Het verlangen naar de high. Gewoon, nog één keer zijn mutatie gebruiken, om nog even dat gevoel te krijgen. Hij kon stoppen als hij wilde. Hij hoefde het niet te doen. Allemaal leugens, allemaal smoesjes die het allemaal goed moesten praten. Tegen de tijd dat hij 14 was, was de verslaving zo erg als het kon worden. Will bleef ermee doorgaan en het zou nog veel sneller gegaan zijn als Nièva hem niet gesmeekt had om te stoppen. Hij kan zijn zusje weinig weigeren en door haar smeekbede ging hij zijn mutatie wel minder gebruiken, maar op dat moment was hij eigenlijk al te ver heen om het nog op te lossen. Zijn lichaam was toen al een eind in de staat waarin het nu is; erg zwak aan de linkerkant, blind aan één oog, etc. etc. Zelfs als Will compleet zou stoppen, dan nog zou zijn lichaam er niet meer bovenop komen. Het is een waarheid die Nièva kapot maakt.
Het meisje besloot dat ze nog maar één optie had: de destructieve kracht van haar ouders weghalen. Will zou nog wel naar haar luisteren en zijn gedrag aanpassen, maar niet als hun ouders continu druk plaatsten op alles wat hij wel en niet deed. Ze wist precies hoe het voelde. En hoewel ze niet graag wilde dat de enige waar ze echt van hield in dit huis wegging, kon ze het ook niet aanzien hoe hij zichzelf kapot maakte. Ze probeerde wanhopig in contact te komen met de school van mutanten en slaagde er uiteindelijk in om Will een plekje op die school te bezorgen, aangezien iedere mutant een kans krijgt. Ze heeft hem stilletjes, in de ochtend, geholpen met het pakken van zijn spullen en samen met hem naar het vliegveld gegaan. Ze heeft er geen woord over gezegd tegen haar ouders, al kwamen die er natuurlijk snel achter. Gelukkig is het voor hen niet mogelijk zomaar naar Genosha te gaan, dus Will zit daar voorlopig veilig. Op het moment gaat het redelijk met hem, als je zijn levensbedreigende situatie voor lief neemt. Hij mist Nièva erg en probeert haar minstens drie keer per week te bellen. Godzijdank heeft ze een eigen telefoon. Will heeft verschillende malen gepoogd om terug te gaan naar huis, zodat hij Nièva kon beschermen, maar ze weet hem altijd over te halen zijn best te doen, voor haar, en terug te komen met een diploma. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen “nee” tegen haar te zeggen en daarom verblijft hij vooralsnog op het mutanten eiland. Het enige wat hij nog heeft als fysiek aandenken aan zijn zusje is het Shakespeare boek dat zij voor hem gekocht had, nadat ze hoorde hoe hun ouders zijn eerste exemplaar verbrand hadden.
